Morgunblaðið - 08.11.2004, Blaðsíða 31

Morgunblaðið - 08.11.2004, Blaðsíða 31
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 8. NÓVEMBER 2004 31 MINNINGAR ✝ Þorsteinn Frið-riksson fæddist í Miðvík í Aðalvík 6. júlí 1906. Hann lést á Hrafnistu í Reykja- vík laugardaginn 30. október síðastliðinn. Foreldrar hans voru Friðrik Finnbogason, f. 23. mars 1879, d. 29. okt. 1969, og Þór- unn María Þorbergs- dóttir, f. 16. sept. 1884, d. 9. mars 1975. Systkini Þorsteins voru 16 og af þeim komust 14 á legg en þau eru: Finnbogi, f. 1. des. 1901, d. 9. nóv. 1968, Þórunn María, f. 4. júní 1905, d. 18. nóv. 1996, Aðal- heiður Baldey, f. 14. des. 1907, d. 21. okt. 1997, Sigurlaug Herdís, f. 14. ágúst 1909, d. 28. ágúst 1989, Margrét Sigríður, f. 5. des. 1910, d. 29. júlí 1968, Jóhann Gunnar, f. 10. maí 1912, d. 23. okt. 2003, Óli Guðbjartur, f. 14. júlí 1914, d. 14. nóv. 1942, Aníta, f. 22. ágúst 1915, d. 17. okt. 1984, Halldór, f. 6. maí 1918, Bjarni Sigurður, f. 28. des. 1920, Dóróþea Kristjana, f. 15. des. 1921, Þorbergur Kristján, f. 18. okt. 1923 og Guðmunda Magn- ea, f. 5. jan. 1925. Þorsteinn kvæntist 20. október 1929 Guðrúnu Laufeyju Árnadótt- ur frá Aðalvík, f. 13. mars 1909, d. 25. júní 1952. Foreldrar hennar voru Árni Þorkelsson, f. 31. ágúst 1882, d. 26. ágúst 1963, og kona hans Anna Kristín Eyjólfsdóttir, f. 17. júlí 1886, d. 22. febr. 1953. Fóstursonur Þor- steins og Guðrúnar Laufeyjar er Ingi Walter Sigurvins- son, f. 14. apríl 1940, kvæntur Steinunni Lilju Steinarsdóttur, f. 23. júní 1940, og eiga þau þrjú börn, 1) Elvar Jóhann, f. 22. nóv. 1961, kvænt- ur Helgu Hjaltested, f. 19. nóv. 1962, börn þeirra eru Gunnar Ingi, f. 10. maí 1988, Anna Lilja, f. 1. okt. 1990, og Linda Katr- ín, f. 11. júlí 1996. 2) Sigrún, f. 29. júlí 1965, gift Skúla Bjarnasyni, f. 26. jan. 1964, og er þeirra sonur Daði Snær, f. 29. júní 1988. 3) Berglind Laufey, f. 29. des. 1973, gift Stephen A. Cimino. Þorsteinn stundaði sjómennsku í nær fjörutíu ár, bæði frá Aðalvík og Ísafirði, þar til hann fluttist til Keflavíkur árið 1952, en það ár fluttu allir íbúar Sléttuhrepps á brott og Aðalvík lagðist í eyði. Þorsteinn starfaði í nokkur ár hjá Varnarliðinu á Keflavíkurflug- velli en fluttist til Reykjavíkur ár- ið 1962 og hóf þá störf hjá Fálk- anum þar sem hann vann í þrjátíu ár og var kominn vel yfir áttrætt þegar hann lét af störfum. Þor- steinn bjó í Hvassaleiti 58 síðustu árin eða þar til hann flutti á Hrafnistu í Reykjavík árið 2002. Útför Þorsteins fer fram frá Fossvogskirkju i dag og hefst at- höfnin klukkan 13. Fyrir tæpum þremur vikum sat ég á rúmstokknum hjá honum afa mín- um. Hann át súkkulaði og við spjöll- uðum um veðrið, ferðalagið frá „ammiríkunni“, og hundana mína. Áður en ég flaug aftur út var ég stað- ráðin í því að fara nú og kveðja afa al- mennilega. Ég truflaði hann í hádeg- ismatnum. Hann var að borða fiskibollur en hafði samt tíma til að spjalla og spurði mig um ferðalagið og hvenær ég yrði nú komin aftur heim til mín. Ég kyssti hann bless og strauk honum um kinnina. Það var í síðasta skiptið sem ég sá hann. Það að hafa fengið að kveðja hann, fyrir bara örfáum dögum, er mér svo mik- ils virði núna. Mér finnst samt að ég hafi svikið hann dálítið … ég var nefnilega búin að lofa afa því að hann yrði að minnsta kosti 150 ára og vel það. Ég var svo sem bara krakki og þótti sjálfsagt að allir afar myndu lifa að eilífu, og þessi síhressi Aðalvíkingur var sko góðs viti. Þessi snjalla áætlun virkaði hins vegar ekki sem skyldi. Afi náði því að lifa 98 ár og geri aðrir betur. Þetta voru ár full af gleði og sorgum, háska og hættuförum og ótrúlegt að hugsa sér það að þessi smávaxni maður skuli hafa gengið í gegnum svona margt. En 98 ár líða og afi er bara búinn að fá nóg. Hann sagðist vera orðinn eins og vönkuð rolla og ég held að hann hafi verið bú- inn að ákveða það að hann bara nennti þessu ekki lengur. Það er örugglega ekki auðvelt fyrir mann eins og afa að eldast og geta ekki lengur gert það sem hann langaði til. Hann gat ekki lengur dansað við „all- ar kellingarnar sem voru vitlausar í hann“ á böllunum, hann fór ekki lengur í göngutúra eða upp í sum- arbústað. Hann kvartaði meira að segja yfir því núna þegar ég var hjá honum að hann væri orðinn alveg vindlaus og gæti ekki spilað á munn- hörpuna sína lengur. Hvað er þá eft- ir? Hvað meira getur maður beðið um? Ekki mikið held ég. Ég held að maður verði bara að brosa í gegnum tárin, þakka fyrir all- ar góðu stundirnar sem við áttum saman, og halda sem lengst í allar þessar góðu minningar sem eftir sitja í hjartanu. Ég mun alltaf muna eftir óhræsis átinu í jólaboðunum, ég mun muna eftir afa með okkur á Sæbóli í Aðalvíkinni, afa með nýja rauða hjól- ið, afa með jólakassann sinn og kon- fektið og afa með munnhörpuna og kalladjús í glasi uppi í sumarbústað. Alveg er ég viss um það að afi er á góðum stað núna. Svei mér þá ef hann er ekki bara í róðri einhvers staðar á trillunni sinni, á lygnum sjó með fjallasýn og í fallegu veðri. Þannig vil ég hugsa um hann. Þannig vil ég kveðja minn eina sanna afa. Berglind Laufey. Þegar degi er tekið að halla og vet- ur nýgenginn í garð hefur afi kvatt þessa jarðvist eftir langa og við- burðaríka ævi. Því fer fækkandi fólk- inu af þessari kynslóð sem þekkti ekki í sinni æsku þá ofgnótt af lífsins gæðum sem við búum við í dag enda þurfti afi, sem var þriðji í röðinni af 17 systkinum, snemma að fara að vinna fyrir sér og var ekki nema 12 ára þegar hann var farinn að stunda sjóinn og vinna á við fullorðinn karl- mann. Hann var lengi til sjós og þær voru margar sögurnar sem hann átti frá þeim árum en minnisstæðust er mér þó sagan sem hann sagði okkur oft af því þegar hann og skipsfélagar hans lifðu af strand í mannskaða- veðri þegar hann var aðeins 18 ára gamall og þurftu að ganga í frosti og byl margra kílómetra leið til byggða. Þegar afi flutti frá sínum æsku- slóðum, Aðalvíkinni, og kom suður á mölina vann hann í fyrstu á Keflavík- urflugvelli en eftir að hann settist að í Reykjavík fór hann að vinna hjá Fálkanum og var þar á þönum á lag- ernum fram undir það að hann varð 85 ára gamall. Þetta var á þeim árum þegar Fálkinn gaf út hljómplötur og okkur krökkunum þótti það ekki slæmt þegar afi kom færandi hendi með nýjar smáskífur með heitustu lögunum og ekki voru síðri fínu hjólin sem afi gaf okkur. Afi var hagur í höndunum og á seinni árum smíðaði hann meðal ann- ars nokkur stór skipslíkön, jafnvel bara með sjálfskeiðungnum einum saman, og var fyrirmyndin gamla trillan hans, Guggan. Hann prjónaði líka húfur, vettlinga og sokka á okkur systkinin með heimatilbúnu prjónun- um sínum og var þar í góðlátlegri samkeppni við móðurömmu mína sem var dugleg við prjónaskapinn. Afi var alltaf léttur og kvikur á fæti enda gekk hann allt sem hann þurfti að fara og hafði aldrei tekið bílpróf. Hann hafði mjög gaman af því að dansa og spilaði gjarnan á munn- hörpuna sína í góðra vina hópi og þau eru ófá afmælin hans á góðum sum- ardögum í sumarbústað fjölskyld- unnar þar sem hann lagði til góðar veitingar og spilaði svo dúndrandi danslög á munnhörpuna fram á rauða nótt. Það eru margar minningar sem koma upp í hugann á þessari stundu og kannski er minningin um afa hvað sterkust tengd jólunum þegar hann kom færandi hendi á aðfangadag með kassa af eplum og appelsínum og nóg af kertum og góðum gjöfum fyrir alla fjölskylduna. Þessum sið hélt hann þrátt fyrir að fjölskyldan stækkaði og langafabörn bættust í hópinn og alltaf var gott að taka utan af vel innpökkuðum konfektkassa frá afa. Nú legg ég augun aftur, ó, Guð, þinn náðarkraftur mín veri vörn í nótt. Æ, virst mig að þér taka, mér yfir láttu vaka þinn engil, svo ég sofi rótt. (Sveinbjörn Egilsson.) Að leiðarlokum biðjum við afa guðsblessunar þegar hann leggur á djúpið og þökkum honum allt í gegn- um árin. Sigrún og fjölskylda. Afi var grannur og nettur, léttur á sér en seigur og kraftmikill, hann var hertur upp í harðri lífsbaráttu á sín- um yngri árum norður í Aðalvík á Hornströndum. Þar sem hann ólst upp á Látrum, í 17 systkina hópi. Afi byrjaði fljótlega að vinna. Hann fór í sinn fyrsta róður 9 ára gamall og vann á við fullorðinn 12 ára gamall. Á sjónum kynntist afi neftóbakinu sem hann skildi aldrei við sig eftir það. Afi var um tíma vinnumaður á nærliggjandi bæjum en eignaðist síð- an sitt eigið hús á Sæbóli þar sem hann var bóndi bæði til sjós og lands. Hann var einn af þeim síðustu til þess að bregða búi og yfirgefa Að- alvíkina. Leið hans lá til Keflavíkur þar sem hann vann hjá Varnarliðinu. Eftir nokkur ár hjá Varnarliðinu fór hann til Reykjavíkur og hóf störf í Fálk- anum. Þar vann hann í 30 ár. Afi átti ekki bíl og tók aldrei bílpróf, hann fór fót- gangandi til vinnu sinnar hvern dag. Afi hafði mjög gaman af því að dansa og fór á sínum yngri árum mikið á gömludansana. Í mannfagn- aði var hann allra manna hressastur og ef honum fannst vanta upp á stuð- ið tók hann fram munnhörpuna sína og hélt uppi fjörinu. Mörg minningabrot koma upp í hugann við þessa kveðjustund og langar mig til að nefna þegar ég fór með afa ásamt fleirum til Aðalvíkur að gera upp gamla húsið hans árið 1982, þá var afi 76 ára gamall. Við fórum með mikið efni og búnað til verksins með okkur og bera þurfti alla hluti frá fjörukambi og upp drjúga brekku heim að húsi. Afi gaf okkur yngri mönnum ekkert eftir og vann allan daginn við burð og smíðar og eldaði gjarnan matinn ofan í okk- ur að loknum vinnudegi. Þegar aldur færðist yfir keypti afi sér íbúð í VR-húsinu við Hvassaleiti. Þar hélt afi heimili fyrir sig til 95 ára aldurs. Hann fór allra sinna ferða fót- gangandi eða í strætó, keypti sjálfur í matinn og eldaði. Síðustu árin var hann á Hrafnistu í Reykjavík. Nokkrum dögum áður en afi dó hrakaði heilsu hans mikið, lík- aminn var búinn að gefast upp og afi vildi fara. Hann varð 98 ára gamall. Afi safnaði ekki auði og skildi ekki eftir sig miklar veraldlegar eignir. Stór er hins vegar fjársjóður minn- inganna sem hann skildi eftir í hug- um og hjörtum okkar sem eftir standa, minning um hjartahlýjan mann sem bar velferð okkar afa- barnanna og langafabarnanna sinna fyrir brjósti, minningin um bjarta brosið hans og gjafirnar sem hann færði okkur af litlum efnum en af stórhug. Minningin er um sjálfstæð- an og sterkan mann sem ég get verið stoltur af að kalla afa minn. Elvar. Nú fækkar óðum í stórum systk- inahópi. Nú er Þorsteinn bróðir okk- ar, sá sem elstur hefur orðið, hniginn til moldar, 98 ára að aldri. Þar sem hann var með þeim elstu í hópnum kynntumst við honum ekki í æsku því að á þeim tíma fóru allir sem höfðu aldur til að vinna annars staðar, enda erum við sem þetta setjum saman yngst af systkinahópnum. Samt sem áður kynntumst við Steina vel, þegar allir voru komnir til manns, og lærð- um að meta hans góðu kosti. Steini var einn af hetjum hversdagslífsins, stundaði sjómennsku á yngri árum og lenti í mannraunum sem tengdust þeirri atvinnugrein, enda var fróð- legt að láta hann segja sér frá lífi sjó- manna á árum eftir 1920, eins og því var háttað við Ísafjarðardjúp. Steini var verkmaður góður, sama hvort hann vann við smíðar eða vélgæslu, allt lék í höndum hans. Svo verður að minnast á hvað hann hafði gaman af að dansa og sagði hann að það héldi sér ungum enda stundaði hann það mikið eftir að hann fluttist í fjöl- mennið. Síðustu 40 árin vann hann lengst í Fálkanum í Reykjavík þar sem hann bjó í eigin íbúð og sá um sig sjálfur að öllu leyti fram yfir níræð- isaldur. Eins og við höfum áður nefnt var Steini mannkostamaður á öllum sviðum, stóð við það sem hann lofaði og sagði ekki frá því sem hann lofaði að þegja yfir og það höfum við alltaf kunnað að meta í fari hans. Þótt hann næði svona háum aldri þá spurði hann um líðan ættingja og vina ein- um mánuði áður en hann lést, sem sannar hve andlega heilsan var góð þó að líkaminn væri að gefa sig. Blessuð sé minning hans. F.h. Ystabæjarsystkina, Guðmunda og Þorbergur. Látinn er á 99. aldursári ömmu- bróðir minn Þorsteinn Friðriksson, verkamaður í Reykjavík. Þorsteinn fæddist og ólst upp í Aðalvík vestra og þar bjó hann og starfaði þar til sveitin lagðist í eyði árið 1952. Hörð lífsbarátta markaði snemma líf og lífsviðhorf Steina. Til stóð að koma honum í fóstur til móðurbróður síns á Borg í Arnarfirði, og hefur það verið löng leið fyrir 5 ára snáða að fara fyrst með smábát norðan úr Aðalvík til Ísafjarðar og þaðan með strand- ferðaskipi til Þingeyrar. Ganga síðan við hlið móður sinnar yfir snarbratta Hrafnseyrarheiði og inn í botn Arn- arfjarðar. Farangurinn hefur þó lík- lega ekki íþyngt þeim mikið á ferða- laginu og Steini léttur á fót eins og æ síðan. Ekki undi hann lengi þar vestra, eða eins og hann orðaði það sjálfur orgaði hann svo mikið af leið- indum eftir foreldrum sínum og systkinum að faðir hans mátti sækja hann síðar um sumarið. Snemma tók hann, eins og önnur ungmenni á þessu harðbýla svæði, þátt í lífs- björginni til sjós og lands. Sem ungur maður reri Steini á „stóru“ bátunum við Djúp, sem þættu ekki stórir í dag 10–20 tonna bátar. Síðar, þegar Steini var sestur að á Sæbóli, reri hann á eigin trillu, Guggunni, og farnaðist vel. Steini flutti með Laufeyju konu sinni vestur yfir Aðalvíkina, fyrst í Skáladal og síðar að Sæbóli þar sem þau keyptu Móhúsið á Sæbóli. Þar bjuggu þau til 1952 er Laufey féll frá. Steini flutti til Keflavíkur þar sem hann var til sjós og við verkamanna- vinnu næstu árin. Síðan lá leiðin til Reykjavíkur þar sem hann starfaði lengst af hjá Fálkanum hf. og hélt því starfi fram yfir áttrætt. Ekki var al- veg sest í helgan stein eftir að föstu starfi lauk, því Steini var afkastamik- ill að safna dósum og flöskum í ná- munda við heimili sitt og þá sér í lagi í Verzlunarskólanum fram yfir nírætt. Nægjusemin og nýtnin var honum í blóð borin eins og eftirfarandi saga frá árunum á Sæbóli ber vitni um: Steini hafði ráðið sig sem háseti hjá Gústa Einarssyni á Jóhönnu, þriggja tonna dekkaðri trillu, og skyldi róið frá Hnífsdal. Á leiðinni í verið voru teknir farþegar og varningur vestur yfir Djúp og var Jóhanna sigin þegar lagt var af stað. Meðal farangurs voru nokkrir mópokar í stíu á dekk- inu, sem nota skyldi til eldiviðar í ver- búðinni. Eins og oft vill verða var slampandi fyrir Ritinn og átti for- maðurinn fullt í fangi með að halda trillunni á réttum kili. Þar kom að hann skipar hásetum sínum að ryðja dekkið, því mórinn drakk í sig sjó við ágjöfina og þyngdist því mikið. Steini tekur fyrsta pokann, leggur hann á lunninguna og bisar við að leysa frá, stingur snærinu í vasann og sturtar úr pokanum í sjóinn. Formaðurinn hrópar á hann hvort hann ætli ekki að koma pokunum í sjóinn. Steini svaraði að bragði á sinn snaggara- lega hátt: „Hva! Ætlarðu að kasta pokunum?“ Hann var ekki vanur að kasta verðmætum. Jóhanna er nú varðveitt hjá Byggðasafni Vestfjarða á Ísafirði og er verðugur minnisvarði um þá sem háðu lífsbaráttuna norður við ysta haf. Steini var handlaginn og sjálfum sér nógur við smíðar og vélaviðgerð- ir. Það var ekki hægt að sækja við- gerðir í smiðju ef eitthvað bilaði í bátavél norður á Hornströndum. Í ellinni dundaði hann við smíðar og bjó þá til nokkur falleg bátalíkön, meðal annars af Guggunni sinni, sem fylgdi honum til hins síðasta. Hann gerði við brotin búsáhöld, spengdi postulínsskálar og diska, svo varla sást að hefði brotnað. Einnig var hann vel liðtækur við saumaskap og breytti fötum ef á þurfti að halda. Hann lét ekki sitt eftir liggja þegar afkomendur Þórunnar og Friðriks byggðu sér sumarbústað á Ystabæ fyrir rúmum 30 árum. Er öllum sem komu að þeirri smíði minnisstætt þegar Steini skoðaði hverja spýtuna af annarri og þeytti þeim frá sér með orðunum „það er hvæll á henni“ eða „þetta er rammhvælótt“. Síðan tölum við frændur hans ekki um bogna spýtu. Síðustu árin var ellin farin að setja mark sitt á Steina, og dvaldi hann á Hrafnistu í Reykjavík í nokkur ár, síðast á nýrri, vel búinni sjúkradeild. Þar leið honum vel og eru starfsfólki færðar þakkir fyrir góða umönnun. Fjölskyldu Inga fóstursonar síns mat hann mikils og voru afabörnin og langafabörnin honum kærkomin. Systkinin og frændfólkið frá Ystabæ heimsótti Steina á Hrafnistu og hafði ekki síður ánægju af þeim samskipt- um en hann sjálfur. Frændurnir Kristbjörn og Friðrik, sem sýndu honum mikla ræktarsemi síðustu ár- in, geta ekki fylgt honum síðasta spölinn þar sem þeir eru staddir er- lendis. Kristbjörn náði þó að vera hjá frænda sínum þegar stundin kom, og er hann þakklátur fyrir það. Ég og fjölskylda mín kveðjum þennan frænda okkar, sem var verðugur fulltrúi sinnar kynslóðar. Það var börnunum mínum mikils virði að þekkja þennan frænda sinn, sem hafði svo sannarlega lifað tímana tvenna. Um leið og ég votta aðstand- endum mína dýpstu samúð, óska ég frænda mínum Guðs blessunar og góðrar heimkomu. Ég kveð hann með orðum hans sjálfs: „Þetta! Þetta var alltaf farið í gamla daga.“ Guðmundur Kr. Eydal. ÞORSTEINN FRIÐRIKSSON Erfidrykkjur Salur og veitingar Félagsheimili KFUM & KFUK Holtavegi 28, 104 Reykjavík. Upplýsingar í síma 588 8899. www.kfum.is Kársnesbraut 98 • Kópavogi 564 4566 • www.solsteinar.is

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.