Sunnudagsblaðið - 06.09.1959, Síða 2
466
SUNNUDAGSBLAÐIÐ
Horfðu í þessa egg, egg,
undir þetta tungl, tungl.
SKRATTINN vildi einu sinni
ekki verða minni en skaparinn og
ætlaði að skapa mann. En sú til-
raun fórst honum miður höndu-
lega, því staðinn fyrir að skapa
mann, varð köttur úr því, og vant-
aði þó á hann skinnið. Sankti Pét-
ur kenndi þó í brjósti um ræfils
köttinn og bjó til á hann skinnið,
sem hér segir:
Skrattinn fór að skapa mann,
skinnlaus köttur varð úr því;
helgi Pétur hjálpa vann;
húðina færði dýrið í.
Enda er skinnið það éina, sem
nýtandi þykir af kettinum.
Á Norðurlandi er þessi vísa höfð
svona:
Skrattinn fór að skapa mann,
skringilega með hár og skinn;
andanum kom ekki í hann;
úr því varð þó kötturinn.
Og enn er þessi útgáfa til af
vísunni:
Skrattinn fór að skapa mann,
skringilega með hár og skinn;
andanum kom ekki í hann;
átti að heita Þórarinn.
Einu sinni gekk Kristur með sjó
fram og Sankti Pétur með honum.
Kristur hrækti í sjóinn, og af því
varð rauðmaginn; — þá hrækti
Sankti Pétur í sjóinn, og af því
varð grásleppan, og þykir hvort
tveggja herramannsmatur; eink-
um rauðmaginn.
Fjandinn gekk í humátt á eftir
þeim með sjónum og vildi ekki
vera minni en þeir og hrækti líka
í sjóinn, en úr þeim hráka varð
marglyttan, og er hún til einskis
nýt.
Eitt sinn veðjaði kölski við Kol-
bein, sem kallaður var Jöklaskáld.
Skyldu þeir báðir sitja á Þúfu-
bjargi undir Jökli, þegar brim
gengi þar hæst, og kveðast á þann-
ig, að kölski gerði fyrri hluta næt-
ur fyrri helming vísunnar, en Kol-
beinn skyldi botna; en seinni hluta
nætur skyldi kölski botna fyrir
Kolbein, en hann kveða fyrrihluta
vísunnar, og var það skilið undir
samningi þessum, að hvor þeirra,
sem ekki gæti botnað vísu hins,
skyldi steypast ofan af bjarginu
og vera þaðan af á valdi hins.
Þeir tóku sig svo til og settust
út á bjarg eina nótt, er tungl óð í
skýjum, Kveðast nú á sem ætlað
var, fyrri hluta nætur, og verður
enginn stanz á Kolbeini að botna
vísur kölska. Svo tekur Kolbeinn
við og kveður upphöfin seinni
hluta nætur, og gengur kölska all-
vel að botna hjá honum, unz Kol-
beinn tekur hníf upp úr vasa sín-
um og heldur honum fyrir fram-
an glyrnurnar á kölska, svo egg-
ina bar við tunglið, og segir um
leið:
Þá varð kölska orðfall, því
hann fann ekkert orð íslenzkt, sem
yrði rímað á móti tungl, og segir
því í vandræðum sínum: „Það er
ekki skáldskapur að tarna, Kol-
beinn!“
En Kolbeinn botnar þegar vís-
una og segir:
Ég steypi þér þá með legg, legg>
lið, sem hrærir ungl ungl.
En þegar kölski heyrði þetta,
beið hann ekki boðanna og steypt-
ist ofan fyrir bjargið í eina brim-
ölduna, þar sem hún brotnaði og
bauð ekki Kolbeini til kappkvæða
eftir þetta.
)4llllílM4tllllllllllllinilllllllllllllllllllllllUIIIIII|lllllll'l|ll"i>11
Presturinn var að útskýra sköp-
unarsöguna fyrir hópi af börnum,
sem hann var að uppfræða. Oh
litli, sem sat á fremsta bekk, rétti
upp hendina og sagði:
— Pabbi segir, að við séum
komnir af öpum.
— Jæja, drengur minn, anzar
presturinn. Ég er ekkert að hugsa
um ættartölu fjölskyldu þinnar-
—°—
— Jón! hrópaði konan skeikuð
og ýtti við bónda sínum í rúminU-
Heyrir þú nokkuð?
— Það hlýtur að vera innbrots-
þjófur, svarar hann og snarast
vasklega fram úr rúminu.
— Ó, Elsku Jón, hrópar konan-
Farðu varlega. Það má ekkert
verða að þér. Hvað ætlarðu
gera?
— Læsa svefnhcrbergishurð-
inni, svarar bóndi.