Sunnudagsblaðið - 06.09.1959, Blaðsíða 11

475
SUNNUDAGSBLAÐIÐ
í FYRSTA SINN, sem fcú verð-
nr ástfangin, komast engar efa-
semdir að í huga þínum. „Hann“
er bér í huga dag og nótt, og þér
bvkir lífið fyrst og fremst dásam-
legt hans vegna. Ekkert í veröld-
inni er 'svo þýðingarmikið sem
samverustundir ykkar, jafnvel þó
að þið séuð bara stödd í kvikmynda
húsi, eða sitjið yfir kaffibolla inni
á Hressingarskála. Þú trúir varla,
að sæla paradísar geti verið full-
komnari, og þú óskar þér einskis
annars í lífinu, en að mega vera
hjá lionum. Þú færð hjartslátt að-
eins ef þú hugsar til hans, og í
huga þér bergmálar hvert orð, sem
hann hefur mælt við þig. Þú geng-
ur með síðasta bréfið hans á brjóst
inu, og þér finnst bókstaflega sem
ylurinn frá því brenni þig. Augu
þín ljóma af hamingju, þú ert í
sæluvímu. Sólin, hinn blái him-
inn og öll fegurð náttúrunnar þyk-
ir þér einungis helguð þér — vera
tilorðið þín vegna.
í stuttu máli: — Þú ert ástfang-
in. Jafnvel þótt eldra fólkið brosi
góðlátlega að þér, og mæli til þín
aðvörunarorð, - tekurðu því með
jafnaðargeði, því að bæði þú og
hann vita, að það sem gerzt hefur,
er svo stór. .. . stórkostlegt. .. .
En allt þetta er löngu liðin tíð.
Og enda þótt þú hafir í þá daga
verið örugg og sæl í ástarvím-
unni, veiztu nú, að þér hefur
skjátlazt. Á einn eða annan hátt
fór trúlofunin út um þúfur, og
þið fjarlægðuzt hvort annað.
Ennþá verður þér hugsað til ör-
væntingar þinnar hinar löngu
hversdagsgráu vikur, er ástarsorg-
in kramdi hjarta þitt. Þér þótti líf-
ið tilgangslaust og dapurt, og varst
handviss um, að þú myndir aldrei
framar líta glaðan dag, En litlu
síðar (og engin varð jafn undr-
andi og þú sjálf) byrjaði að birta
til — og nú er svo komið, að þú
getur hlegið að allri örvænting-
unni — öllum tárunum — er þú
felldir út af honum, sem eitt sinn
hafði töfrað ungt hjarta þitt.
En þó hefurðu lítið eða ekkert
lært, því að það undarlega — já,
næstum grátbroslega hefur skeð!
Þú ert orðin eldri og reyndari, en
samt ertu ástfangin á ný! Og nú
ertu næstum sami sakleysinginn
og síðast. Nú er það þó annar mað
ur, sem á hug þinn og hjarta —
maður, sem á engan hátt svipar
nokkuð til æskuunnustans.
Að sjálfsögðu efast þú ekki um
ást þína og tilfinningar til þessa
nýja unnusta. En það gerðir þú
raunar ekki síðast heldur, og þó
fór það eins og það fór! — En
hvernig geturðu þá verið örugg
um, að þetta dásamlega ævintýri
vari — að þú í raun og veru sért
ástfangin? Það e’r engin kennslu-
bók eða önnur hjálpargögn til, sem
geta gefið svar við þessari spurn-
ingu. Þú getur ef til vill spurt
eldra fólk ráða, en ef til vill verð-
urðu aðeins ráðvilltari eftir en
áður, og með því viðurkennirðu,
að þú þarfnist ráðlegginga, og það
bendir ótvírætt til þess, að þú
hafir ekki enn fundið þann rétta.
En þetta er aðeins forleikur
Iífsins. Þegar allt kemur til alls,
er giftingin svo örlagaríkt spor,
að það er vissulega vert að gæta
þess, að flana ekki í hjónabandið
fyrr en aðilar eru vissir um að
sambúðin muni verða farsæl. Það
er nefnilega ekkert hæft í hinni
svokölluðu „ást við fyrstu sýn“,
enda þótt um hana sé talað í skáld
sögum.
Tvær persónur geta orðið mjög
hrifnar hvor af annarri um stund-
arsakir og borið hlýar tilfinnlngar
hvor til annarrar, en varizt þó að
láta þvílíkt blekkja ykkur. Hrein
ást, sem vex og eflist með árun-
um, verður ekki til á einu augna-
bliki. Hún verður að þróast á löng-
um tíma og ganga í gegnum marg-
víslegan hreinsunareld, þar til þú
getur verið viss um, að hún sé svo
einlæg og sterk, að enginn mátt-
ur geti hnekkt henni.
Til er það fólk, sem gerir þá
kröfu til maka síns, að hann hafi
aldrei elskað fyrr, en það er kjána-
leg krafa. Reynið að gera ykkur
eftirfarandi ljóst: Ást okkar byrjar
þegar í bersnku. Sem ofurlítil börn
elskum við sjálf okkur — þannig
er eðli okkar varið. Við tökum að-
eins tillit til okkar eigin þarfa. Ef
við ekki fáum það, sem við vilj-
um, hrínum við og grátum, unz
við höfum fengið það, sem við báð-
um um — og tökum ekkert tillit
til þeirra óþæginda, sem við völd-
um öðrum. Síðar vaknar ást okk-
ar til foreldranna — fyrst til móð-
urinnar og svo til föðurins. Þau
sjá fyrir þörfum okkar, sýna okk-
ur blíðuhót, verja okkur gegn
hættum, og hugga okkur f raun-
um okkar. Svo þegar við kom-
umst á skólaaldurinn eignumst við
nýja félaga, og þeir fá hlutdeild
í ást okkar. Við veljum okkur vin-
konur, sem okkur þykir vænna
um en nokkrar af hinum skóla-
systrunum. Við erum saman öll-
um stundum, leikum okkur sam-
an, trúum hvor annarri fyrir leynd
armálum okkar, og helzt viljum
við klæðast eins. Við njótum ekki