Sunnudagsblaðið - 06.09.1959, Blaðsíða 3

SUNNUDAGSBLAÐIÐ
467
Sagan bak við söguna um Robinson Kruso:
SEGLSKIPIÐ Sink Ports
stefndi til hafs, eins og drauga-
skip, mannað dauðri áhöfn, sem
§ekk þó um og hreyfðist. Upphaf-
^ega andmælatuldrið hafði fljót-
^ega hjaðnað, þegar fréttirnar bár-
Ust, nú stóðu mennirnir við öldu-
stokkinn, þöglir og svipþungir,
— biðu.
Aðeins einn maður var þar, sem
ekki hafði ró í sínum beinum, ann-
ars er naumast hægt að nefna ká-
etudrenginn marin. Augu hans
voru stór og starandi, varirnar
skulfu og hann þurrkaði í sífellu
svitann af lófum sér á saumunum
á buxunum sínum. Hann hefur
þetta aldrei af, sagði hann við
sjálfan sig. Aldrei. Og ef skip-
stjórinn lætur verða af þessu, þá
er hann morðingi.
Skömmu síðar fór að brydda á
kamkvæmdum þess, sem skips-
höfnin hafði óttast og verið að
^íða eftir. Eftirvæntingin virtist
keinast að miðjum þiljunum. Allir
ktu í þá átt. Skipsmenn fylgdust
roeð þvj- er hurðin að gangv'egin-
opnaðist og stýrimaður skips-
‘Os kom að neðan og gekk út á
þilfarið. Hann var náfölur, með
Samanbitnar varir, og leit helzt
^t eins og — það sem hann var,
^aður, sem af fúsum vilja hafði
kosið sér til handa eins konar lif-
attdi dauða, einkennilegrar teg-
andar.
Stýrimaðurinn hikaði á miðri
feið að öldustokknum og leit um
°xl. Gangdyrnar opnuðust á ný og
tveir hásetar roguðust út á þil-
tarið fneð eitthvað, sem líktist af-
langri timburhirzlu. Það var
skipskista stýrimannsins. Síðastur
mm mm
allra kom skipstjórinn í ljós.
Gekk hann nú í fylkingarbrjósti,
lagði leið sína út að öldustokkn-
um og skipaði að láta kistuna síga
í köðlum niður í stórbátinn, er lá
reiðubúinn við skipshlið.
Skipstjórinn fór nú yfir borð-
stokkinn og lét sig síga á kaðli
niður í bátinn, stýrimaðurinn
fylgdi þegar á eftir honum, en á-
höfnin gaf nánar gætur að því sem
fram fór. Skipstjórinn kinkaði
kolli og róðrarkarlarnir, berir nið-
ur að mitti, lögðu frá. Enginn
mælti orð frá vörum, þar til bát-
urinn var kominn fast upp að
ströndinni. Glóandi hitabeltissól-
in hafði komið svitanum út á róðr-
armönnunum, svo hann rann í
söltum lækjum niður enni þeirra
og ofan í augun. Þeir drápu tittl-
inga og störðu á stýrimanninn,
efablandnir um það, hvort mann-
inum væri sjálfrátt, að velja sér
annað eins hlutskipti.
Þá skreið báturinn upp í fjöru-
sandinn og nam staðar. Stýrimað-
urinn hikaði aftur, en skipstjórinn
gaf honum engan tíma til að skipta
um skoðun. Hann benti einum
bátsmanna að hjálpa sér og síðan
lyftu þeir kistu stýrimannsins upp
úr bátnum,. báru hana yfir froðu-
röstina og hófu hana upp á kamb-
inn. Nú þurfti stýrimannsins ekki
við til neins. Hann forðaðist að
mæta hinu herskáa augnáráði
sk-ipstjórans, sté yfir borðstokk-
inn í hnédjúpt vatn, gekk þung-
lamalegum skrefum til lands án
þess að líta um öxl og upp á þurr-
an fjörusandinn. Hann virti fyrir
sér landið er blasti við honum,
trén og runnana, gróskumikinn
vínvið og gnapandi klettasnasir.
Bak við hann var allt í fullum
gangi. Skipstjórinn og róðrarmenn
hans ýttu bátnum út á svo djúpt
vatn, að hann flaut, klifu síðan
upp í hann og skipstjóri benti
mönnum sínum að bregða árum
í sjó. Báturinn sneri stafni frá
landi og þokaðist gegnum brim-
garðinn.
Þegar báturinn hafði mjakast
svo sem þrjátíu metra frá landi
og engin hætta var á að öldurnar
gætu hrakið hann inn að strönd-
inni aftur, veifaði skipstjórinn
hendinni og róðrarkarlarnir héldu
uppi árum sínum. Bátsverjar litu
við og horfðu til þessa einmana
manns, er stóð í fjörunni og starði
inn til lands.
Þá gerðist það, allt í einu, sem
þeir höfðu allir verið að bíða eft-
ir, skipstjórinn hlakkandi, hinir
með skelfingu.
Maðurinn einsamli uppi á
ströndinni sneri skyndilega við í
sín eigin spor og tók á æðisgengna
rás niður að fjöruborðinu. Hann
sló um sig með höndunum eins og
í krampakasti og andlitsdrættirn-
ir afmynduðusf er hann kallaði
svo hátt að röddin varð líkari
skræk. Skipstjóri og bátsverjar
gátu þó greint orðaskil í hinu ofsa-
lega ópi:
„Skiljið mig ekki eftir“, bað
hann örvilnaður. „Takið mig með
ykkur um borð!“
Um leið og stýrimaðurinn æddi
út í sjóinn og stefndi á stórbát-
inn, gerði skipstjórinn sínar gagn-
ráðstafanir. Hann sló flötum lóf-
anum á öxl þess bátsmanns, er