Sunnudagsblaðið - 06.09.1959, Blaðsíða 13

SUNNUDAGSBLAÐIÐ
477
og ber venjulega vott um skort á
umburðarlyndi.
Og það háskalegasta við þessa
afbrýðisemi er það, að þegar þú
ímyndar þér, að hún vitni um ein-
læga ást, ertu algjörlega blind fyr-
ir þeim skaðlegu áhrifum, sem
þetta hefur á tilfinningalíf manns-
ins, sem þú elskar. Það er ekki
hægt að búast við því, að hann líti
á hlutina frá sama sjónarhól og
þú. enda þótt hann væri af fullum
vilja gerður, og þótt ást hans sé
einlæg og heit. Með öðrum orðum:
Næst þegar afbrýðisemin kvelur
þig, þá kæfðu hana í fæðingunni!
Losaðu þig við hana með því að
einbeita huganum að einhverju
ákveðnu verkefni.
Ef þú í upphafi reynir að gera
þér ljósa grein fyrir tilfinningum
þínum, áttu auðvelt með að skil-
greina og skilja ástina. Ef ástin
dofnar aldrei, þrátt fyrir erfið-
leika og ýmiss konar óþægileg at-
vik; ef hún sigrar þrátt fyrir skoð-
anamun; ef þið bæði finnið að þið
getið ekki án hvors annars verið,
og að hvers konar ótryggð sé úti-
lokuð af beggja hálfu; ef þú ert
fús til að færa fórnir vegna þess,
að bú elskir maka þinn meira en
sjálfa þig, þá þarft þú ekki að ótt-
ast hamingjuleysi — þá er ást þín
hrein og fullkomin.
>IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII|||
Gnmli og iiýi tíminn
Hjálmar á Hofi kvað eftirfar-
andi vísu nýlega til Jóns úr Vör:
Mér finnst von að vandist mál,
vellir Braga hrími,
þegar hlý og liagorð sál
hefur glatað rími.
Jón úr Vör svaraði:
Harma ei það, sem horfið éf
hverf til nýrri daga.
Vísuna ég þakka þér
þulur í liofi Braga.
Einmana
Framhald af bls. 471.
dag, er vera kynni að hann fynd-
ist. Hann vissi að staður þessi var
langt frá alfaraleiðum allra skipa,
en alltaf gat komið fyrir að kaup-
för ( villu eða víkingaskip eins og
það sem hann gekk af, slöguðu
inn að eynni.
Fjórum árum og fjórum mán-
uðum eftir að Selkirk steig fæti
á Juan Fernandes, kom loks að
bví. að tvö skip frá Enelandi nálg-
uðust bennan stað. Nefndust þau
Hertoginn og Hertogafrúin og
lutu bæði stjóm sjóræningjans
Woodes Rogers.
Selkirk kveikti merkjabál á
ströndinni, og gerði það á sérlega
heppilegum tíma, því úti á flagg-
skipi sínu var Roger einmitt að
ráðgast um hvert skyldi halda.
Var það hvorttveggja, að þeir fé-
lagar voru orðnir fátækir af
drykkjarvatni og auk þess höfðu
þeir nú sfð eldana á eynni. Gerðu
þeir helzt ráð fyrir að Spánverj-
ar hefðu komið fyrir setuliði uppi
á landi fyrir innan Cumberlands-
flóa.
Jafnskjótt sem Rogers varð
mannvistar var f landi, skipaði
hann báti að fara og njósna um
þá, sem kynnu að liggja inni í fló-
anum. Þegar báturinn varð engra
óvinaskipa var, hélt hann með sex
manna áhöfn, grárri fyrir járnum,
undir stjórn skipstjóranna Dover
og Fry, inn til strandar um nónbil
2. febrúar 1709.
Inni á ströndinni beið Selkirk,
klæddur geitaskinnum. Hann
hljóp aftur á bak og áfram og bað-
aði út höndunum eins og brjálæð-
ingur, gargandi og gólandi sam-
hengislausar setningar í taum-
lausri gleði sinni yfir því að sjá
mennska menn. S'ennilega hefði
i eyðiey
ensku sjóræningjunum ekki brugð
ið meira í brún þótt þeir hefðu
mætt þarna vopnuðum Spánverj-
um en Selkirk, eins og hann kom
þeim fyrir sjónir.
Hann bauð Englendingana vel-
komna til eyjar sinnar, hljóp uppi
villigeit, þeim til mikillar furðu,
og sauð þeim máltíð af nýju kjöti.
Selkirk réðst nú í þjónustu vík-
ingaleiðangursins. Nokkrum vik-
um síðar hertóku þeir 50 lesta
barksikp, er nefndist Inirease. Var
því breytt í spítalaskip flotans og
Selkirk fengin forusta þess.
Ránsferð Woodes Rogers varð
mjög happadrjúg, tóku þeir mörg
skip og náðu geysilegu herfangi,
bæði timbri, kakaói, kókoshnetum
og tóbaki. Þá rændu þeir spænsku
borgina Guiaquil og fengu þar 25
þúsund gullpeninga í lausnargjald,
auk þess mikinn ránsfeng annan.
Haustið 1711 hvarf leiðangurinn
aftur heim til Lundúna. Hluti Sel-
kirks af herfanginu reyndist 800
punda virði, sem ekki var smálítil
upphæð í þá daga. Hitt var þó án
efa mikilvægara, að stórskáldið
Daniel Defoe kynntist sögu Sel-
kirks og ritaði eftir henni sína
frægu bók.
Fvrstu mánuðina var Selkirk á
lausum kili í Lundúnum. Hann
gat ekki fyllilega samlagazt um-
gengnisháttum þjóðfélagsins á ný.
Bjó hann þar með konu, og þegar
þeim lynti ekki lengur saman,
hvarf hann til heimkynna sinna í
Largo í gullbryddum klæðnaði.
Heima fyrir var Selkirk einnig
utanveltu. Hann sneiddi hjá ætt-
fólki sínu og æskuvinum, fór einn
saman og kenndi köttum kæki og
listir'. Hann gerði sér kofa á ási
bak við heimili föður síns„ sat
þar löngum, og horfði á haf út. Má