Sunnudagsblaðið - 06.09.1959, Blaðsíða 6

470
SUNNUDAGSBLAÐIÐ
ist með því, liðu stundir dagsins,
sólin gekk til viðar og þögn færð-
ist yfir lög og láð.
Myrkrið féll á og með því ótt-
inn. Selkirk leit upp og starði út
í dimmuna kringum sig. Hann
nam hreyfingu, vissi að hafðar
voru gætur á sér, heyrði til
einhverrar lifandi veru. Honum
fannst eitthvað smávaxið koma
eftir saridinum, gangandi á grönn-
um fótum, það færðist nær, nú
heyrði hann andardrátt þess, sjálf-
ur stóð hann á öndinni, með hverja
taug spennta.
Loks kom að hinu óhjákvæmi-
lega. Eitthvað lítið og vott og loð-
ið straukst við hönd Selkirks. Það
rann berserksgangur á manninn,
hann rauk upp, barðist um með
höndum og fótum og ofsalegt arg
brauzt upp um barka hans. Sel-
kirk skalf af ótta. Hann hrasaði
um steina, þreifaðist um sandinn
eins og hann væri að klóra. Loks
gat hann reitt saman rekaviðar-
búta, sló síðan eld með tinnu sinni
og kveikti stóreflis bál. Hann bætti
stöðugt á eldinn, gat ekki til þess
hugsað, að hann slokknaði og gaf
nánar gætur að örsmáum augum,
er sátu um hann í skugganum frá
öllum hliðum. Þ'rita voru rottur,
sem komizt hö''ðn á land af skip-
um, sem lagt höíðu að eynni til
að nesti si ;.
Selkirk hrei árr.ð; um sig sem
allra næst eldim: n og barðist við
svefninn. A”t í r'nu gall við nýr
hávaði, h yllil g r d jöfulgangur,
sem hvorl i hanr nA nokkur ann-
ar dauðlegur ir.aður hefúr nokkru
sinni orðið hey-r ar /ottur að. Sel-
kirk hríðskr’f ?r hann hlustaði á
þessi ólæti, var hann að verða
brjálaður? Það var líkt og skellir
og högg dyndu á votum skepnu-
skrokkum, eins og kvalaöskur
pyndaðra manna kvæðu við.
Eina hugsun stýrimannsins var
sú, að komast í felur, að útiloka
sig frá ógnahljóðum næturinnar.
; INGÓLFUR Kristjánsson,:
. ■ .■
; sem verið hefur ritstjóri:
■ ■
; Sunnudagsblaðsins frá því:
■ ■
: það hóf göngu sína, liefur núl
■ ■
; látið af ritstjórn þess. Hann:
: stofnaði blaðið og aflaði því:
; þeirra miklu vinsælda, seml
■ ■
: það nú nýtur. Skulu honumj
j færðar alúðarþakkir og árn-j
: aðaróskir, er hann tekur viðl
■ ■
I nýju starfi í þágu Alþýðu-I
: blaðsins, en liann hefur núl
I gerzt framkvæmdastjóri þess.I
Hann tók brennandi kyndil úr eld-
inum, dró að sér steina og stór-
grýti og hlóð sér byrgi, nægilega
stórt til þess að skríða inn í. Síð-
an kom hann sér þar fyrir og lok-
aði dyrunum með stórum stein-
hnullungi. Þarna lá hann í myrkr-
inu og hlustaði á öskrin, hræddur
við að sofna. Að endingu leið hann
út af í djúpan og dásamlegan svefn
hins sárþreytta manns.
Þegar Selkirk vaknaði morgun-
inn eftir, hikaði hann við að kanna
eyjuna til landsins, heldur tók sér
göngu meðfram sjónum. Bráðlega
rakst hann á skepnur þær, er or-
sakað höfðu ótta hans um nóttina
með óhljóðum sínum. Voru Þa®
selir og sæljón, er notuðu eyjuna
fyrir uppeldisstöðvar ungviðis
síns. Þeim vgr heitt í hamsi oS
fokreiðir innrás Selkirks í ríki
þeirra. Ruddist hópurinn fram til
að ráðast á komumann, svo að Sel'
kirk lagði á flótta sem fætur tog-
uðu. Þetta var hið fyrsta, sem
kenndi honum að gæta varúðar a
eynni.
Selkirk stýrimaður var engm
hetj.a, til að byrja með. Hann tók
ekki þegar á rás kringum eyna til
að rannsaka uppland hennar, hann
hugsaði sér ekki fyrir neinu. safn
aði sér ekki matvælum, bvggð1
sér ekki kofa, bjó sér ekki til flík'
ur. Ef nokkur breyting varð á hon
um, mátti segja að eins konar dofi
legðist yfir hann. Hann svaf þeS'
ar hann gat ekki haldið sér vak-
andi lengur, mataðist einungis, er
hann var máttfarinn orðinn
hungri og veiddi þá vatnakrabba
úr víkinni eða villigeit, sem hafði
hætt sér of nærri ströndinni. Ann-
ars sat Selkirk niðri við sandinn,
sneri baki að landi og starði á
haf út, hvessti sjónir að því, hvort
hann sæi ekki segli bregða fyrir-
Eldinum hélt hann stöðugt vak-
andi, ef ske kynni að skip sæjn
hann. Við þennan sljóleika losn-
aði Selkirk ekki fyrr en að tæpn
ári liðnu.
Að endingu hrökk hann út úr
þessari leiðslu á geitaveiðum. Til
að byrja með hafði hann skotið
villigeitur með byssu sinni, en pnð
urforði hans gekk brátt til þurðar
og eftir það þjálfaði hann sig til
að hlaupa þær uppi. Er honum
tókst að ná geit, felldi hann dýrið
til jarðar og dró um barka þess
með kníf sínum.
En á fyrrnefndri veiðiferð tók
viðburðarásin óvænta stefnu. Sel'
kirk hafði elt villigeit inn í sjálf'
heldu á hárri klettasnös. Þar henti
hann sér á geitina og maður og
dýr veltust í hnipri fram í trjá-