Sunnudagsblaðið - 06.09.1959, Blaðsíða 15

um, eins og aðra, sem hann
á viðskipti við.
7. Hann þarf að vera skemmti-
legur og upplífgandi.
Það, sem hyggnar stúlkur þurfa
því að leggja sér á minni áður en
þær velja sér éiginmann, er að
rannsaka, hvort sá tilvonandi býr
yfir einhverjum eða helzt öllum
þessum eiginleikum. En því miður
fer sjaldan mikið fyrir liyggind-
unum hjá ástföngu fólki.
Ungar stúlkur hafa sjálfsagt
heyrt framangreindar aðvaranir
ótal sinnum. En þær eru ekkert
um þær að hugsa meðan ástar-
blossinn brennur skærast. Þó gift-
ast flestar í þeirri trú, að unnust-
inn sé gallalaus. Og svo koma
nokkrir unaðsfullir mánuðir, með-
an unga fólkið sveimar sælt og á-
nægt í ljósrauðu skýi hamingju-
daganna. En síðar meir fara þau
að verða vör gallanna hvort hjá
öðru, og þá byrja árekstrarnir og
rifrildið.
En getur fólk ekki komizt hjá
því að rífast eins og gráir kettir?
Það getur maður áreiðanlega, ef
maður hefur næga sjálfstjórn, eða
finnur ekki neitt, sem gefur til-
efni til að rífast út af. Það síðar-
nefnda hljóðar kannski dálítið
undarlega, því að hvernig byrjar
rifrildi? Það er afleiðing mismun-
andi skoðana, og það væri furðu-
legt, ef ekki kæmu fyrir þau mál-
efni milli hjóna, sem þau hefðu
skiptar skoðanir um. Það geta t.d.
verið börnin; það getur verið mat-
urinn: það geta verið peningamál-
in og ótal margt fleira. Deila get-
ur risið út af því, hvort maðurinn
á að setja upp grænt hálsbindi
eða blátt við brúnu fötin sín, eða
hvort þau eigi að fara í Austur-
bæjarbíó eða Gamla bíó; hja hvaða
fjölskyldu þau eigi að dvelja um
jólin — já, það eru hundruð at-
vika, sem hægt er að vera ósam-
mála um.
Þá reynir á sjálfstjórnina og
SUNNUDAGSBLAÐIÐ ^ ' ’’ 479
stillinguna. En þó er alveg víst,
að þau vandamál hljóta að bera
á góma, sem óeining verður um,
og er þá altítt, að sá aðihnn, sem
meiri sjálfstjórn hefur, beygir sig
eða lætur undan, til þess að firra
rifrildi. Og þar sem það lendir
síðar til vandræða — sá undir-
okaði spryngur einhvern daginn,
kannski ekki einmitt er skamma-
demban stendur yfir — til þess
hefur undirokaði aðilinn ekki
taugar —. Nei, heldur kemur að
því, að hann eða hún hættir að
kæra sig um sambýli við hinn að-
ilann, og finnur kannski traust og
huggun hjá öðrum.
Því er það, að þótt maður fyrir-
hitti hjón, sem aldrei rífast, er
það enginn mælikvarði á farsæld
hjónabandsins. Maður ætti ekki
að fyllast minnimáttarkennd eða
hrifningu yfir slíku. Hressandi
rifrildi heyrir til hverju heilbrigðu
hjónabandi.
En þar með er þó ekki allt sagt.
Hjónaband er viðurhlutamikið
fyrirtæki, og að vera giftur eða
gift, er eins og að vega salt á brú
yfir djúpri gjá.
Maður getur líka rifizt unz það
leiðir til skilnaðar. Það seni skipt-
ir öllu máli er, að finna einhvern
meðalveg — að setja sér leikregl-
ur í rifrildinu, eða deilunum, eins
og við getum líka nefnt þetta.
Maður ætti t.d. aldrei að deila
við máltíðir, og það verða báðir
aðilar að leggja ríkt á minni. Það
er hrein skrílmennska.
Maður má ekki heldur rífast um
háttatímann, og að minnsta kosti
aldrei leggjast reiður til svefns.
Geri maður það, vaknar maður
næsta morgun f versta skapi og
miklar fyrir sér öll óþægindin, —
hann á skrifstofu sinni eða öðr-
um vinnustað — hún, þegar hún
er að taka til og ryksuga. Þá hef-
ur maður svo ágætan tíma til að
hugsa sig í hani, og vandamálin
stækka og stækka!
Hættulegasta fólk í hjónaband-
inu er það, sem sífellt er fúlt og
önugt, og finnur fróun í því, að
telja sér trú um, að það sé órétti
beitt. Það er einnig hættulegt í
sjálfu sér. Þetta er fólkið, sem and-
lega séð, setur hinn aðilann í
skammarkrókinn. Það er vafalítið
kvenfólkið, sem hér á mesta sök.
Það eru þær, sem ekki tala við
manninn í marga daga, eftir að
þeim hefur orðið sundurorða; þær
er fleygja matnum á borðið eins
og fyrir hund; borða sjálfar stein-
þegjandi, stjaka honum frá sér, og
láta yfirleitt eins og þær viti ekki
af tilveru hans.
í byrjun getur þessi aðferð að
vísu borið góðan árangur — hann!
getur ekki afborið þennan kulda,
og honum er ljúft að auðmýkja
sig til þess að samkomulag kom-
ist á að nýju. En þegar til lengd-
ar lætur brestur hann þolinmæð-
ina og fyllist bræði, svo mikilli,
að hann kemur nýju rifrildi af
stað, hvenær, sem hann fær til
þess tilefni, þótt hún hafi viljað
semja frið; eða þá að hann kveð-
ur bæði kóng og prest, og fer að
leita sér að öðrum lífsförunaut.
Maðurinn giftir sig aftur, þrátt
fyrir allt, meðal annars vegna þess,
að hann þráir félaga með hlýtt
hugarþel í staðinn fyrir að ganga
áfram við hliðina á ísstykki í formi
slíkrar „kerlingar11.
Hjón mega heldur ekki rífast,
þegar börnin heyra til. Sjálf glata
foreldrarnir þá virðingu barnanna,
og börnin glata tryggð sinni og
einlægni við foreldrana. Meira að
segja ætti maður ekki einu sinni
að deila, þegar ungbarn heyrir til
— það skilur að vísu kannski ekki
orðin, en það heyrir „tóninn“, sem
talað er í.
En þó að út frá því megi ganga
sem vísu, að hjón geti ekki kom-
izt hjá því að deila, geta þau að
minnsta kosti sneitt hjá mörgu
rifrildinu. Fáir þola gagnrýni; en