Sunnudagsblaðið - 06.03.1960, Blaðsíða 6

Söngleikur-
inn, sem
mesta athygli
vekur erlendis
um þessar
mundir heitir
WESI
SIDE
SIORY
ÞEIR koma og halda áfram
að koma, þrátt fyrir aðvaran-
ir vina og kunningja, sem
reyna að segja þeim, að ef til
vill sé Ameríka ekki slíkt
undur, sem þeir halda. Samt
fara þeir til Ameríku og kom-
ast að raun um eftir stuttan
tíma, að þeim hefur skjátl-
azt. Þeir fá verstu stöðurnar
og verstu íbúðirnar, sem þeir
verða þó að borga offjár fyr-
ir. Samt eru þeir kyrrir.
Hverjir eru þeir? Hvaðan
koma þeir?
Þeir eru frá Puerto ltico.
Þeir eru ameríkanar, en tala
spönsku. Puerto Rico er eign
Bandaríkjmna, en lífskjör
þar eru mun verri en á meg-
inlandinu. Þess vegna flýja
þeir eyjuna og leita að betri
lífskjörum og tilveru. Þeir
eru ekki rúddalegir og frum-
stæðir barbarar. Þeir eru fús-
ir til þess að hlýða sömu lög-
úm og reglum og aðrir íbúar
Bandaríkjanna. Opinberir að-
ilar í Bandaríkjunum lýsa
því yfir, að Puerto Rico sé
ríki í þjóðfélagslegum og fjár-
hagslegum vexti, en fjölgun
íbúanna sé svo ör, að ekki sjá-
ist högg á vatni. Þess vegna
flýja svo margir til Banda-
ríkjanna í von um betri lífs-
kjör og aíkomu.
7 af hverjum 10 íbúum
Puerto Rico, sem flytjast til
Ameríku, setjast að á Man-
hattan. Flestir þeirra búa í
vesturhluta eyjarinnar, rétt
við Hudsonfljótið. Hinum meg
in við fljótið er New Jersey,
og þegar sólin skín í Man-
hattan, eru íbúar Puerto Rico
fyrstu ameríkanarnir, sem
hún skín á. En sólin er líka
hið eina, sem þeir fá fyrstir
á Manhattan!
Söngleikurinn víðfrægi,
„My fair Lady“ hefur nú lif-
að sitt fegursta í Bandaríkj-
unum og Bretlandi, en er enn
þá sýndur víða í Evrópu. Nú
er kominn fram annar söng-
leikur, sem ekki virðist ætla
að gefa „My fair Lady“ neitt
eftir í aðsókn og vinsældum.
Framhald á bls. 9.
HANN var löngu hættur að
impra á því við hana afhverju
þessi kuldi stafaði síðustu
hjúskaparárin. Hann lét sér
nægja ag borða matinn sinn,
stunda sína vinnu og einstaka
sinnum leyfði hann sér að
lyfta glasi í kunningjahóp á
föstudagskvöldum. En alltaf
varð hann að gæta þess að
vera ekki valtur á fótunum
þegar heim kæmi og láta hana
ekki verða vara við áfengis-
lykt úr vitum sér. Það var
raunar lítil hætta því það var
sjaldan sem hún kom það ná-
lægt honum að fyndist af
bonum lykt. Hún sneri alltaf
baki við honum þegar hún
sofnaði og þar að auki var
hæfilegt bil milli hjónarúm-
anna. Hann hafði eitt sinn
orðað það við hana með ítr-
ustu kurteisi hvort þau ættu
ekki að færa í'úmin saman;
hún hafði svarað nöprum
rómi:
Ertu hræddur um að detta
framúr?
Síðan hafði hann ekki reynt
að horfa í augun á henni. Og
hann var hættur að velta því
fyrir sér hvernig stæði á þess-
um kulaa í öllu viðmóti henn-
ar. Reyndar hafði hann aldrei
vanist því að velta hlutunum
fyrir sér, hann hafði tekið
þeim einsog þeir birtust og
fremur þokað sjálfum sér til
hliðar en reynt að breyta
gangi málanna.
Þessvegna var enga örviln-
un á honum að sjá þótt hún
sýndi honum sífellt meiri fyr-
irlltningu. Og ekki dró hann
úr ríflegum vikupeningum
hennar og færði henni jafn-
vel aukaglaðning þegar verzl-
unin hafði gengið vel. Hann
hélt því áfram þótt hún væri
löngu hætt að sýna þakklæti.
Stundum þegar hann lá and
vaka í rúmi sínu og bylti sér
til, en heyrði hana hrjóta
hinum megin í herberginu
gat hann þó ekki varist því
að hugleiða hvað mikil breyt-
ing hafði orðið á henni. Hún
hafði þó verið kát og létt í
lund hér áður fyrr og tekið
atlotum hans einsog eigin-
konu sæmdi. Og hún gat vel
verið honum þakklát því hann
hafði tekið hana upp á arma
sína, unga fátæka stúlku sem
átti engan að. Hann hafði lagt
sig fram um að gera henn.
allt til þægðar og þótt litla
nýlenduverzlunin væri engin
gullnáma komust þau betur af
en flestir í götunni og þarað-
auki þótti boð »kki laklegur
lltii: L. lú. I:„upmannsfrú.
Að vísu var hann nokk'
eldri en hún en aldursmun111
inn hafði verið jafnmikill þ0!
ar þau giftust svo varla 'i:
slíku til að dreifa. Og
hann hefði aldrei gengið TÁ{
þær grillur í höfðinu að
væri sérstakt kvennag^
hafði hann tekið eftir því “
frúnum þótti ekkert verra :|
fá afgreiðslu hjá honum ;1
unga aðstoðarmanninum.
Hann hafði sætt sig
kuldann í frúnni á sama M!
og hann sætti sig við minij1'
andi viðskifti á erfiðum &
um, hann var engu bætt^f
þótt hann stykki uppá nef s!’
og léti öllum illum látu^
Það var ekki um annaðS(
ræða en bíða átekta. Hv01'
sem þetta tæki enda eða e$*
hann einsetti sér að láta hW"
ina hafa sinn gang; hans hW"
verk var að þrauka. Og b*1'
ferðir á kvöldin urðu áfr*t
helzta dægrastytting hans.
Eitt kvöldið þegar hún
að hátta tók hann eftir í1’
að hún var í rauðum nær#"
um. Skærrauðum nærföt1)111
úr næfurþunnu gagnsæu eí*11
blúndulögðu. Næstu vikur Í;
hann henni auga og sá að k111
var farin að ganga í slíktf'!
nærfötum að staðaldri ,
virtist hafa viðað að 511
nokkru safni af þesskoH®1
fatnaði og litavalið var tilta| ■
anlega fjölbreytt. Hann £
ekki að sér gert að verða
lítið undrandi. Og hann fór
líka að taka eftir því að hj11
eyddi meiri tíma í að rm‘
sig og snyrta en áður. Sva1"
ar rendur fyrir ofan aug1*1"
og ýmislega litir skugr11
undir augunum, þykkur tsy'
á vörunum og púðurlag á k!Í'
um. Hann gat ekki varist V’
að verða meira og me*(í
hissa, en hafði engin orð >-lin
Stundum þegar hann sa{ 1
kassanum sínum í kompU1111
innaf búðinni og beið e^l]
næsta viðskiftavini sk?|‘
þeirri hugsun upp hvort 3
þetta óvænta tilstand v^r
leynileg bending til hans. 0}
var líka orðin heldur létt^-
í máli en verið hafði,
eins afundin og afskiptal^11
um hans hag og áður. JÍ111
var tildæmis farin að spyr'‘
hann hvenær hann kse31
heim á kvöldin, það hafði
ekki borið við fyrr.
Gat þetta verið merki
ti
hans, hún var að segja hofll,1f
á sinn hátt að hún væri
ekki len.gur mótfallin að haí*
nálgaðist hana. Hún var í5
€ Sunnudagsblaðið