24 stundir - 19.01.2008, Qupperneq 44

44 LAUGARDAGUR 19. JANÚAR 2008 24stundir
ÚTSALA ÚTSALA ÚTSALA ÚTSALA
Reykjavík: Mörkin 4, sími: 533 3500 I Akureyri: Hofsbót 4, sími: 462 3504
Afgreiðslutími virka daga: 10-18 og laugard. 11-15
ÚTSALA Ú
TSALA ÚT
SALA ÚTS
ALA
10-70%
AFSLÁ
TTUR
Fataefni
Gardínuefni
Bútasaumsefni
Gjafavara
ÚTSAL
A ÚTS
ALA Ú
TSALA
ÚTSA
LA
var harðstjóri, lét okkur sjaldan æfa
of lítið, yfirleitt alltaf of mikið og
hafði strangan aga. Þegar við
kepptum erlendis þurftum við allt-
af að fara að sofa klukkan ellefu.
Þetta var ekkert sældarlíf, get ég
sagt þér. Samt held ég að þetta hafi
hjálpað mörgum okkar þegar fram
liðu stundir.“
Er það ekki rétt að samskipti þín
og Bodgan hafi verið stormasöm?
„Honum fannst ég ekki spila
góða vörn og það er auðveldara að
vera með leikmann sem er bæði
frábær varnarmaður og sóknar-
maður, eins og Kristján Arason var.
Hann notaði Kristján meira en
mig. Ég var stundum hundsvekkt-
ur að fá ekki að spila meira. Það
kom fyrir að okkur Bogdan lenti
saman en það var alltaf stutt í sætt-
ir. En við urðum aldrei perluvinir.“
Fannst þér þú standa í skugga
Kristjáns Arasonar í landsliðinu?
„Nei, það fannst mér aldrei.
Stundum hugsaði ég með mér þar
sem ég sat á bekknum og horfði á
Kristján spila með landsliðinu:
Vonandi klikkar hann núna svo ég
fái tækifæri. Ég vildi fá að spila og
þegar ég var kominn inn á völlinn
hugsaði ég ekki um annað en að
þruma á markið.“
Var enginn rígur milli ykkar
Kristjáns eins og er oft á milli tveggja
stjarna?
„Jú, það var rígur á milli okkar
og við vorum alltaf í samkeppni en
það var alltaf í góðu. Við lærðum
mikið hvor af öðrum, nema hann
gleymdi að kenna mér varnarleik-
inn.“
Stemning og svekkelsi
Geturðu sagt hver er eftirminni-
legasti leikur sem þú hefur leikið?
„Þegar kemur að stemningu er
það örugglega úrslitaleikurinn í
Frakklandi 1989 þegar við unnum
B-mót heimsmeistarakeppninnar.
Þar small allt saman og um leið og
fór að ganga vel kom hver vélin af
annarri frá Íslandi full af stuðn-
ingsmönnum. Það var gríðarleg
stemning. Þetta var með skemmti-
legri mótum sem ég hef tekið þátt í.
Sigurgleðin var yfirþyrmandi enda
var þetta í fyrsta skipti sem íslenska
handknattleiksliðið vann stórmót
og tími til kominn. Við höfum ver-
ið nálægt því að endurtaka þetta á
undanförnum árum og bíðum
bara eftir því að það takist einn
daginn. Og þá verður allt vitlaust!“
Hver var erfiðasti leikurinn?
„Það erfiðasta sem við strákarnir
gengum í gegnum var heimsmeist-
aramótið 1995. Það var haldið hér
á landi sem lýsti mikilli bjartsýni,
og reyndar er ótrúlegt að við skyld-
um fá að halda það. Væntingarnar
voru miklar, það var mikið æft og
svo gátum við ekkert. Það var sorg-
legt hvað við vorum lélegir, svekkj-
andi fyrir þjóðina og okkur sjálfa.
Eftir mótið fór maður bara upp í
bústað og var þar í viku. Ég veit
ekki af hverju við vorum svona lé-
legir, kannski þoldum við ekki
pressuna eða héldum kannski að
árangurinn kæmi af sjálfu sér.“
Þú varst atvinnumaður erlendis í
tíu ár. Hvernig var sá tími?
„Ég fór árið 1982 til Þýskalands
og spilaði þar í átta ár. Þjóðverjum
líkar mjög vel við Íslendinga og líta
upp til þeirra. Það tekur tíma að ná
til Þjóðverja en um leið og maður
fer að þekkja þá eru þeir mikið
ágætisfólk þótt margir haldi því
fram að þeir séu stífir og leiðinlegir.
Ég bjó í Madrid frá 1990-1991 og
hún er ein skemmtilegasta borg
Evrópu. Það var frábært að vera
þar og ég hefði viljað vera þar leng-
ur. Í dag eru atvinnumenn erlendis
með topplaun en í gamla daga fékk
maður einhverjar krónur fyrir
þetta, þúsundkalla yfir borðið og
þúsundkalla undir borðið. Ég hefði
ekkert á móti því að vera að byrja
handboltaferil í dag, þegar tekið er
mið af launum.“
Handboltinn tók mikinn tíma í
þínu lífi. Var hann alltaf leikur?
„Handboltinn er alltaf leikur.
Aðalatriðið er að hafa gaman af því
að taka þátt í leiknum. Svo er hitt
hvort hann fer á þann veg sem
maður vill og það er alltaf
skemmtilegra þegar allt gengur
upp. Að spila handbolta er það
skemmtilegasta sem ég hef gert um
ævina. Ég hef verið mjög heppinn,
gat spilað mjög lengi, lék í mörgum
liðum og kynntist alls kyns fólki og
ólíkri menningu. Ég er fullkomlega
sáttur við ferilinn. Í dag tengist ég
handboltanum á annan hátt, sem
eldheitur stuðningsmaður íslenska
landsliðsins og verð það örugglega
um aldur og ævi.“
Sóknarmaðurinn „Ég var
mjög tapsár leikmaður. Í mín-
um huga var númer eitt, tvö
og þrjú að vinna. “
a
Á sínum tíma
vorum við nokk-
uð margir sem
reyktum í landsliðinu.
Það er til mynd af okkur
þar sem við auglýsum
slagorðið Reyklaust Ís-
land árið 2000. Við erum
sextán á myndinni og þar
af voru átta reykinga-
menn.
Frækinn landsliðshópur Sigurður er númer 13,
Kristján Arason númer 10, Alfreð Gíslason númer 7
og hörkutólið Bogdan þjálfari í hvítri treyju númer 15.
a
Stundum hugs-
aði ég með mér
þar sem ég sat á
bekknum og horfði á
Kristján spila með lands-
liðinu: Vonandi klikkar
hann núna svo ég fái
tækifæri.
Árvakur/Golli