Sunnudagsblaðið - 17.04.1966, Qupperneq 11

var umhverfi mitt gerbreytt og ég
s.iálfur ekki samur maður lengur.
Ég var staddur í löngu gljúfri,
umluktu nöktum fjallgörðum og
fiatbrýndum hæðadrögum. Gljúf-
urbotninn var þakinn ísskorpu.
Nakin tré stóðu meðfram ísnum
undir snarbröttum klettum. Þau
voru ekki mörg, en það mátti
heyra á holu gnauði vindsins að
skógurinn var ekki langt undan.
Það var nálykt í loftinu, og glóði
á rotnandi trjágreinar í öllum
áttum. Raunar var þetta enginn
rotviður — heldur slitur af
tunglinu sem úlfar höfðu rifið
sundur; nú beið það þeirrar stund-
ar að aftur yxi hvitt skínandi
hold á beinum þess og það risi
að nýju á himnji við öfundsjúkt
gel.t úlfanna. ..
En Þ'rr en mér gæfist minhsta
fnð ciiönova mig á þessu öllu
réðst að mér skrímsli með gap-
andi gini. Það bar óséða fætur
sína með ógnarliraða og ég gizk-
aði að þeir væru ekki bara fjórir
eða fimm talsins heldur minnsta
kosti jafnmargir og fingurnir og
tærnar ó höndum mér og fótum.
Það var minna en mammútur en
eneu að síður stvrkara en stærsti
biörn. Þeear bað var komið fast að
mér, sá ég að.maei bess var gagn-
sær eins og fiskblaðra, og inni
fvrir skókust ofurlitlar mannverur,
gleyptar lifandi, upp og niður,
aftur og fram með hinum skelfi-
legasta hætti. Skrímslið hlaut að
vera svo gráðugt að það gleypti
í sig fórnarlömb sín án þess svo
mikið sem að tyggja þau; þau
Córu rakleitt niður í magann þar
sem bau héldu áfram að engjast
orr ci-»riVla.
Vitaskuld geri ée ekki nema að
lúsa því sem ég skynjaði í stórum
dráttum og mfnum eigin orðum.
Þessa stundina riimuðust alls eng-
in orð í huga mér; þar fyrir
fannst ekkert nema skilvrt tauga-
viðbröeð og margbrevtileg aftur-
kvæm trúartilfelli sem svo eru
nofnd. í skelfingu minni muldr-
aði ég fvrir munni mér slíka svar-
daga, að ég fæ ekki af mér að
færa bá í letlir.
Þn )->!<« man éa að hescir fiar-
s+nrV>nf«ti okiót og um-
svifalau.s áhrif. Skrímslið hö-faði
undan, dróst burt meðfram
klöppunum án þess að snerta við
mér, en skaut frá sér í viðvör-
unarskyni heilli skúr af rafmagns-
gneistum. Ég býst við að það sé
einungis vegna þess að í ringl-
uðum huga mínum virtust þessir
neistar „rafmagnaðir,” að ég gerði
mér grein fyrir því að þetta var
sauðmeinlaus sporvagn sem ekið
hafði hjá mér, og endurheimti
tímaskynið sem mér hafði verið
glatað.
Það kom á daginn að ég sat
með kyrrum kjörum á bekknum
hjó Natösju sem ekki hafði tekið
eftir neinu; umhverfis okkur
drundi og stundi borgin eins og
stormbarinn skógur undir hjúpi
næturinnar.
„Ef veðrið breytist ekki,” sagði
ég órólegur í bragði, „ef það fer
ekki að snjóa á morgun, þá kem-
ur ekki til mála að ég fagni nýju
ári.”
En ég hætti mér ekki út í
neina frekari könnun míns eigin
hugar. Mér hafði brugðið hræði-
lega við þessa glennu sem minnið
gerði mér. Ég sat þögull og reyndi
að jafna mig, andaði að mér gam-
alkunnu loftinu með benzíndauni
sínum og rotnandi misturbirtu
götuljósanna — sem minnti lítt á
tunglsskin og var líka áreiðanlega
virkilegt rafmagnsljós. Ég skim-
aði áhyggjulega eftir húsunum,
götuljóskerunum, trjánum og
sporvögnunum sem öðru hvoru
skutust hjó lnisunum og trjánum;
allt virtist ofur-raunverulegt, eins
og það átti að sér og engu öðru
líkt. Ég sá líka stórvaxna konu
sern kom með göngulagi ballerínu
eftir isskorpunni á Tsvetnoj-götu.
Hún var spölkorn í burtu og ó-
gerningur að greina útlit hennar
eða gizka á hvað hún væri gömul.
Frh. á bls. 262.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - SUNNUDAGSBLAÐ 251