Sunnudagsblaðið - 17.04.1966, Síða 22

GRÝLUKERTIÐ
Frh. af bls. 251.
En þreklegur vöxtur hennar og'
léttilegt göngulag kom mér með
einhverjum hætti til að ætla að
hún væri oröin roskin, hefði raun-
verulega dansað í ballett, jafnvel
komizt svo langt, sem Ódetta, að
vinna sér hylli Kurbatovs aðmír-
áls. Ekki hafði ég hugmynd um
hvaðan mér kom þessi vitneskja,
enda liafði ég aldrei séð konuna
fyrr; ég ímyndaði mér, að þetta
væri tómur hugarburður. Ég
hafði enga löngun til að ganga
úr skugga um hugboð mitt. En
ég gat ekki leitt hjá mér einhvern
grun um að þegar hún kæmi að
næsta götuljóskeri, ekki því sem
hún nálgaðist nú heldur því næsta,
mundi eitthvað koma fyrir hana.
Nánar tiltekið: mér fannst hún
mundi hrasa nákvæmlega á þeim
stað sem ég sá fyrir. Mér kom
jafnvel til hugar að reyna að vara
hana við. En forvitnin hélt aftur
af mér meðan ég fylgdist í of-
væni með för hennar. Og þegar
hún kom á staðinn, hrasaði og
féll, baðandi höndunum út í loft-
ið, fann ég til, einhvers staðar
innst inni, rétt eins og ég hefði
sjálfur stjakað við henni.
Við Natasja hlupum til að hjálpa
henni á fætur. Gamla konan var
viti sínu fjær af skelfingu og
vildi alls ekki rísa upp; hún
W%%HMtMUmHUUHMUMW
ISunnudags-
blaðið hefur allt il
af nöt fyrir gott i:
aösent efni.
HtMMMMMMHMMMMMMH*
hlammaðist jafnharðan niður aft-
ur á blautan botninn. Hún kvaðst
ekki geta tyllt í hægri fótinn
vegna þess að leggurinn hefði
brotnað, hvíslaði angistarfull
að okkur að hún hefði heyrt
greinilegt brothljóð í því hún datt.
Það lagði portvínslykt úr tann-
lausum munni hennar.
Meðan við bisum við þetta más-
andi ketflykki varð mér smám
saman Ijóst hvernig í öllu lá.
Bersýnilega lézt konan verr á sig
komin en hún raunverulega var.
Það var ekkert að hægra fætinum
á henni. Það kom ekki til mála
því hún hafði misst hann í slysi
fyrir þrjátíu árum síðan og feng-
ið í staðinn, með mikilli leynd,
í'orláta gervifót; það var raunveru-
lega hann sem hún óttaðist um. Ég
hefði að vísu getað lagt eið út á
að þessi merkilega vél, smíðuð úr
alúmíni í Berlín á kostnað aðmír-
álsins, væri öldungis ósködduð,
óskrámuð meira að segja eftir
fallið.
„Svona nú, stattu nú á fætur,
Súsanna Ivanovna, ellegar færðu
lungnabólgu,” sagði ég röggsam-
lega við konukindina; loks varð
ég að æpa á hana til að hún
hlýddi. En fyrr en varði var hún
tekin að ausa yfir okkur þakkar-
orðum, fullviss þess að alúmínið
þýzka hefði ekki brugðizt henni
útmálaði hún þakklæti sitt með
dæmigerðri franskri mælgi. Henni
kom það ekkert spánskt fyrir að
ég ávarpaði hana með nafni þó
við hefðum aldrei hitzt fyrr;
henni þótti það víst sjálfsagt mál.
Hún endurtók þrásinnis hvað hún
væri fegin að kynnast jafn-elsku-
legum ungum manni; eflaust
myndi ég eftir henni í hlutverki
Ódettu í Mariinskí-leikhúsinu í
St. Pétursborg. ..
„Bara ég væri aftur orðin nítj-
án ára,” hrópaði hún upp yfir
sig og kyssti tannlausum munni
á trosnaða fingur sér. Það kostaði
okkur langa mæðu að losa okkur
við hana, ríðandi á beinunum; við
sögðum henni að fara nú varlega
það sem eftir væri.
Natasja hló einhver ósköp og
linnti ekki spurningum um það
hvernig ég hefði kynnzt Súsönnu
þessari Ivanovnu. Ég varð að
spinna vandræðalega sögu um eitt-
hvert tímarit sem einhverntíma
hefði prentað æskumynd hennar;
ég hefði orðið yfir mig hrifinn
af henni þegar ég lá í rússneskri
leiklistarsögu sem strákur. Na-
tasja lézt vera frávita af afbrýðis-
semi; hún reyndi að segja meira
semi; hún reyndi meira að segja
að setja upp þykkjusvip sem fór
henni hara vel. Svo Iék hún kjána
og hjúfraði sig upp að mér; hún
var mjög blíð og góð þetta kvöld.
Og ég gerði mitt bezta til að taka
undir við hana. ..
En ég gat ekki losnað við Sús-
önnu Ivanovnu úr huga mér. Mér
fannst stöðugt að einhver vand-
ræði steðjuðu að gömlu konunni.
Nei, það var ckkert að fætinum
hennar, þcss var ég fullviss. En
mér kom ýmislégt annað í hug
sem gæti orðið henni að meini.
Einhvernveginn fannst mér að
hún ætti skammt eftir, varla meir
en tvo mánuði, — hún færi úr
magakrabba. Og það sóttu að mér
margvíslegir forboðar aðrir.
Okkur var orðið jökulkalt þegar
Natasja spurði loks hvernig við
ættum að komast lieim — gang-
andi eða í sporvagni? Það tók mig
langa stund að gera þetta upp
við mig. Ég var óhræddur um
sjálfan mig, en væri Natasja með
í förinni, yrði ég nánast að halda
á henni, eins og eggjakörfu heim
úr búðinni. Ég forðaðist að hugsa
mér að eggin brotnuðu.
Endirinn varð að við fórum í
sporvagni; það var virkilega hált.
Ritstjóri:
Kristján Bersi Ólafssoi
Ötgefandi:
AlþýðublaOiS
Prentun:
PrentsmiBja AlþýBublaBslh*.
202 SUNNUDAGSÖIAÐ _ ALÞÝÐUBLAÐIÐ