Sunnudagsblaðið - 26.04.1964, Síða 6

Stundum hefur lögreglan verið
ásökuð fyrir að belta of freklega
valdi sínu við menn, sem hún
hefur orðið að skipta sér af eða
taka í sína vördu, og jafnvel fyr-
ir illa meðferð á þeim. Ekki skal
það mál rökrætt liér né heldur
afsakað neitt það, sem miður
kann að hafa farið en skyldi í
þeim efnum. En það ætti jafnan
að athugast við mat á þeim efn-
um, að í átökum, t. d. við ölóða
menn, getur það orðið allvanda-
samt fyrir lögreglumann að ákveða
hvað hann géti komist af með að
gera minnst til þess samt að bera
hærri hlut í viðureigninni. Þess
er krafizt af lögreglumönnum, að
þeir séu manna grandvarastir í
skapi, hvernig sem horfir, og fá-
um mun það ljósara en þeim sjálf-
um, hvílík þörf þeim er á slíku
jafnaðargeði. En hér, sem annars
staðar, mun það sýna sig, að það
er hægara að kenna heilræðin en
lialda þau. Það kann líka að orka
tvímælis hvenær og undir hvaða
kringumstæðum það er, sem mann
ú'ð og mildi á fremur við en til-
lltsleysi og harka. Og hér kemur
nú saga af því, hvernig fór fyrir
mér eitt sinn, þegar ég lét til-
fínningarnar ráða gerðum mínum
í samskiptum við ungan afbrota-
mann, og reyndi að koma mildi-
lega frám gagnvart honum. Þáð
var snemma dags að símað var
til lögreglunnar frá einni af skart-
gripaverzlúnum borgarinnar og
tilkynnt, að þar væri staddur
drengur nokkur og hefði með-
ferðis innlendan skartgrlp, tals-
vert verðmætan, er hann vildi
selja. Sá, er símaði, sagði, að
gripur þessi væri alveg nýr og ó-
notaður og hann kvaðst þekkja, að
liann væri smíðaður af gullsmið
er hann tilnefndi í Reykjavík. —
Tilkynnandanum farinst þetta all-
grunsamlegt og óskaði þess, að
lögreglán athugaði h'vort hinum
nafngreinda gullsmið hefði horfið
þessi hlutur og lofaði að dvelja
fyrir drengnum á méðan. Gull-
smiðurinn vissi ekki til þess, að
honum hefði horfið þessi hlutur,
cri athugun leiffdi það brátt í Ijó
að svo vár: hariri háfði horfið úr
sýningarskáp I búð gullsmlðslns.
llér Virtist því gréiniléga iirri stuid
áð ríéðá. Ldgrcglan tók því hlut
þerinári í sína yörzlu ásamt drengn
um, sem háfðl liann fil sölu.
Drengurinn, sem var tiu ára
gamall, var nú látinn segja sína
sögu um skartgripinn, og var hún
á þessá léið:
Á leið sinni í bænum liitti hann
drengi tvo, er hann þekkti aðeiris
undir gælunöfnum. Þeir fengu
honum hlutinn og báðu hann að
selja hann i skartgripabúðinni fyr-
ir það verð er byðist. Ef af kaup-
um yrði átti liann að skila þeim
andvirðinu á tilgreindum stað,
ella skila lilutnum. Frekari upp-
lýsingar kvaðst drcnguririn ekki
hafa um þetta.
Þótt saga drengsins um þetta
væri ekki sem trúlegust, var ekki
hægt áð hafna henni sem mark-
leysu án frekari athugunar. Margt
ótrúlegt gat átt sér stað, og vitað
var um dæmi svipúð þessu. Dreng-
urinn var hinn rólégasti, prúður
í framkomu, og svaraði hiklaust
og greinilega öllum spurningúm.
Ekkert í framkomu hans bar vott
um ótta né sektarmeðviturid. Hann
sagðist eiga heima hjá móðurfor-
eldrum sínum, er hann nafn-
greindi og nefndi götu og hús-
númer þeirra í þáverandi útjaðri
bæjarins. Foreldra sína nafn-
greindi hann cinnig, en kvað þá
báða dána: faðirinn hefði drukkn-
að við Vestmannaeyjar fyrir
nokkrum árum, en móðirin hefði
íátist nýlega f heilsuhæli, er hann
nafngreíndi. Hann lét fremur vel
yfir vistinni hjá afa og ömmu, en
taldi þau samt nokkuð stjómsöm
og hörð, éf því væri að skipta.
Iíann kvaðst ganga í bamaskóla
seinni hluta dagsins um þessar
mundir, og hafa verið í sendifei;8
fyrir ömmu sína, er hann hitti
drengina með skartgripinn á
bírtir hér
enn einn ágætan þátt úr mlnn-
fngiim Guðlaugs Jónssonar, lög-
reglumanns.
326 SUNNUDAGSCLAÐ - AUÞÝÐUBLAB©