Sunnudagsblaðið - 26.04.1964, Page 11

bessa árs, vcgna fyrirhugaðra ný-
kýgginga Iðnskólans.
Svo rann upp marzmorguninn,
601>i getið vár í uppháfi.
Listvinaliúsið var jafnað við
jörðu.
Merkri sögu var lokið.
l'ó að ekki hefði nú verið ncma
yegná jjesis áð ' riafn Guðmúridár
ifá Miðdal var í svo nánúhi tengsl-
"'n við þotta hús, hefði mátt ætla,
;*ð það fengi að stancla um ókómna
frámtíð. En það varð síður en
syo- Yfirvöldin virtust á þeirri
skoðun að liúsið hans Þórarins B.
Lorlákssónar, smiðjan hans Guð-
niundar frá Miðdal, íbúðin lians
Jóhamresár Kjarvals og sýningar-
salúrinn hans Ásgríms Jónssonar
Vaeri alls ekki þess vert að heiðra
hið háa Skólavörðuholt með nær-
Veru sinni.
Ln eru allir á sama máli?
Leirri spurningu væri gaman að
fá svarað.
gjarnleg, angurvær andlit, og
iiorfðu á hann biðjandi augum,
jafnvel Mitch litli virtist vcra að
áthúgá, Kver áhrif hih aúkna at-
vinna fjölskyldunnar hefði á and-
litsdrætti húsbóndans. Það virtist
vonarneisti í hvérju andliti. —
Myndi Kann breyta ákvörðun
sihni? Nei, og aftur nei, hugsaði
hánn. Um að gerá að vera harður
óg látá ekki úndan. Það stóðaði
ékki að sþila rassinn ur buxun-
úm fýrir góðviíd eina saman.
Allt í einu sagði Edie: Veiztu
bara hvað, Burk. Eg var að atliuga
möguleika á því í dag að taka
börn í gæzlu nokkrar klukku-
stundir á dag. Og það virtist nóg
að géra.
Burkett hrukkaði ennið. Líka
þú, Brútus, táútaði hann dapur-
léga.
Edie kinkaði kollL
Hver dagur yar dagur innrl á-
taka. Hann braut heilann I s£-
fellu, gerði ótaí útreikninga og
kómst úvaílt að sömu óbilgjörnu
niðurstöðunni. Hann var ábyrgur
fýrir fjölskyldu'sinni. Hann mátti
ékki láta undan rödd tilfinning-
anna og ana út í ófæru. Hann
mátti það ekki, gat það ekki. En
hann vissi, að hefnda yrði skammt
að bíða. Andy og Loo voru jþeg-
ar hætt að yrða á liann áð fyrra
bragði. Edie lét hins vegar á
engu bera. Og O’Brien börnin
yoru ávallt sömu vingjarnlegu
krakkakjánarnir, — með ofurlítið
angurvært bros í bláum augum.
—í Eruð þið enn ckki búin að
gefast upp á þessari fráleitu húg-
mynd- spuröi hann Edie eitt sinn.
Én lnin hristi bara höfuðíð, brosti
við og svaraði blákalt: — Nei,
livers vegna í ósköpunum eruð
þið að lialda þessari heimsku til
streitu, tautaði hann argur. Bvíizt
þið við kraftaverki eða hvað?
— Bíðum og sjáum hvað set-
ur, svaraði Edith.
— Nei, við bíðum ekkert, anz-
aði Burkett reiðilega. Á morgun
ér laugardagur. Þá fá krakkám-
ir ferð. Það er þyí bezt að þáu
fari að búa sig. Síðan verð ég
að skríða út 1 hundakofa, smáður
óg fyriríitinn af minni eigín fjöl-
skyldu, geri ég ráð fyrir.
— Þú ert húsbóndinn á þessu
heimili. Þú lilýtur að vita, hvað
Frli. á bls. 332.
— En þetta hjálpar allavega,
sagði Edie og sleit sig mjúklega
úr Örmum hans.
Légar hann settist að kvöld-
yerði, lá dollaraseðill og sjötíu og
Ptta sent við diskinn hans. Han
skildi ekki í fyrstu, hyemig
Pví stóð, en þegar liann sá kank-
víslegt augnatillit og útitektð and-
‘t Loo, sem brosti við honum,
ör hann að gmna margt. Og það
°m upp úr kafinu, að Loo liafði
aflað fjárins mcð eplatínslu þá
1,111 öaginn. Þetta var hennar tíl-
_ag til að greiða aukin heimilis-
útgjöld. Gott hjá þér, Loo, stundi
“úrkett upp. _ Þú ert bara dug-
leg, væna mín.
Lað kastaði þó tólfunum, þegar
°dy tók til máls. Á ég bara að
Segja þér, pabbi. Eg var að enda
við að útvega mér aúkavinnu h]6
"'veeney-fyrirtækinu. Eg á að
Verða þar i sendiferðum upp á
ag®tt kaiip. •
Lurkett horði á O’Brien krakk-
atla fióra. Þarna sátu þau stillt og
prúð, fjórir rauðkoUar, fjögúr vin-

fór yffur svo a5 gruna. að þér væruð fábjám?"
ALÞ'ÉBUBLAÐIÐ - SUNNUDAGSBLAÐ 3J J