Sunnudagsblaðið - 26.04.1964, Page 12

EKKI TIL BYRÐI
Frh. af bls. 331.
þú gerir, anzaði Edie aðeins og
strunzaði burt.
Nóttin er stundum lengi að líða.
Svo fannst Burkétt að minnsta
kosti að þessu sinni. Alla nóttina
lá hann andvaka og hugsaði. Alla
nótUna varð lionum ekki svefns
auðið.
Að morgni var allt tilbúið. Far-
angri O’Brien barnanna hafði ver-
ið komið fy.rir í kisUum og koff-
ortum, og þafna stóðu þau svo
ferðbúin öll fjögur, og Edie og
Loo og Andy við hlið þeirra. ..
Mitch, Roy, Joe, Sara, þau voru
þarna öll, fjögur freknótt vin-
gjamleg andlit. Andlit, sem hann
saei aldrei meir. Andlit, sem færu
sitt í hverja áttina og sæjust
kannski aldrei framar. Sorglegt
var það, en ekki hægt að gera
sér grillur út af því.
Átta spurul, ofurlítið angurvær
augu virtu Burkett fyrir sér.
E-hemm. rumdi í honum. —
E-hemm. Hann gat ekki fundið
neítt viðeigandi til að segja á
skilnaðarstundinni. Aldrei hafði
honum dottið í hug að hún yrði
svona erfið. — E-hemm. Bíðið
annars andartak. Ég gleymdi dá-
iitlu. Hann tók stigann í nokkrum
skrefum’ og skundaði inn í svcfn-
herbergið, þar. sem hann lét fall-
ast á hjónarúmið. Edie, kallaði
hanu niður. — Ileyrðu mig sein
snöggvast.
— Líður þér eitthvað illa, ást-
in mín, sagði hún vingjamíega,
þegar hún gekk inn úr dyrunum.
Eg hef reyndar lengi vitað, að þú
átt í innri baráttu. Við eigum það
öll.
— Ó, Edie, þú veizt að ég geri
aðeins það, scm skynsemin býður
mér í þcssu máli.
— Eg veit það ástin mín. En
ég veit líka, að það er flest hægt
aðcins ef maður ætlar sér það.
— En þau eru búin að pakka
niður, sagði Burkett örvænting-
arfullur og. reyndi að dylja tár-
iu, scin læddust niður vanga
hans. Og hvað heldur þú að ætt-
ingjar þeirra í miðvesturríkjuu-
um myndu segja, ef þau kæmu
nú alls ekki?
— Þeir myndu segja, já, anz-
aði Edith rólega. — Eg hef þegar
séð fyrir því. Eg viðurkcnni, að
ég hef farið á bak við þig.
— Edie, Edie, ó, guð minn góð-
ur.
Hún horfði stöðugt í augu hon-
um. — Þú áttir aldrei sigurmögu-
leika, sagði hún og bros færðist
yfir varirnar. Þú féllst á fyrsta
bragði.
Burk var þegar tekinn til fót-
anna.
Hann lirópaði svo að undir tók
strax og liann var kominn fram
á stigaskörina. — Hæ, krakkar,
kallaði hann. Það fer enginn fet
út úr þessu húsi. Hér eí ykfeur
ætlað heimili og það á að halda
áfram að verða það. Hann tók
stigann í tveimur stökkum. Niðri
í forstofunni vafði hann rauð-
kollaná ömium. Og Mitch litla tók
hanri. í fang sér og snéri honum
í svo marga hringi, að snáðinn
vissi aldréi, hvaðan á hann stóð
veðrið. Það var sem þungu fargi
væri létt af herðum Burks. Svo
glaður hafði hann ekki orðið í
langan tíma. Þetta hafði verið erf-
ið ákvörðun, en undir niðri hafði
hann ávallt furidið að hún yrði
tekin.
— Þið cruð mínír krakkar, —
lirópaði hann.
Það var villtur fögnuður í
Johnsons fjölskyldunni þessu
stundina. Andy, Loo og Burkett
stigu trölladans við O’Brien börn-
in, en Edith stóð álengdar — ög
horfði brosandi á. Svo glaðan
liafði hún ekki séð mann sinn, svo
að árum skipti. Hún var líka
hjartanlega glöð sjálf, — og hún
flýtti sér inn í eldhús til að finna
þeim einhverja ærlega hressingu.
Þegar fjölskyldan var búin að
jafna sig eftir bægslaganginn,' —
sendi Burkett öll börnin í bíó.
Hjónin horfðu brosandi á eftir
þeim, þegar þau gengu niður
tröppurnar öll sex, og hurfu fyr-
ir næsta liúshorn.
— Nú erum við loks orðin fjöl-
skylda, sem segir sex, sagði Burk
og lagði liandlegginn um mitti
koriu sinnar. En hcfurðu engar
áhyggjur af framtiðinni, sþurði
Edie, kankvíslega. Nei, mín kæra,
svaraði Burk og þrýsti hönd henn-
ar. — Þegar ég er byrjaður á
cinhvcrju, blessast það.
Liðsforinginn í liðskönuun:
„Heyrið þér númer 154, hváð þarf
maður að vera til að hersýning sé
viðliöfð við jarðarför manns?”
Nýliði numer 154: „Dau'ður,
licrra liðsforingi”. .
Þjófur brauzt um nótt inn til
roskinnar hefðarkonu, en hún
vaknaði, ogr lianu sagði við hana:
„Ég er ekki að sækjast eftir lífi
yðar, hcldur peningum”.
Konan svaraði: „O, svei! Þcr er-
uð eins og allir áðrir.
332 suhnvþagsblað - alþýðvblaðið %
k