Morgunblaðið - 29.07.2005, Qupperneq 29

Hinsta kveðja frá vinum úr Vest-
urbænum.
Elín Lóa, Lísa Dögg,
Kristján Egill, Erla Dís
og Björgvin Bjartur.
Það eru gömul sannindi og ný að
ungt fólk dreymir oft um annan og
betri heim. Það er einnig alkunna að
hina ungu skortir stundum þá þolin-
mæði og biðlund sem þarf til að koma
umfangsmiklum breytingum til leið-
ar.
Stundum verður þessi þrá eftir
hinu fullkomna sjálfri lífshvötinni yf-
irsterkari.
Ungur vinur með bjart, geislandi
bros og blik eftirvæntingar í augum
tekur ákvörðun sem ekki verður aftur
kölluð. Þráin eftir að sameinast æðri
mætti, ganga inn í hið guðlega ljós,
ber aðrar tilfinningar ofurliði. Og á
örskotsstundu erum við orðin einum
færri hér á jörðinni. Við sem eftir lif-
um eigum þann kost einan að virða þá
ákvörðun sem ungur maður tekur.
Það er ekki okkar að dæma. Við get-
um einungis reynt að skilja og eflast
að vitsmunum og þroska.
Fundum okkar Arnar bar fyrst
saman fyrir ellefu árum. Ég var á ferð
í Vesturbænum einn vetrardag í fylgd
Davíðs, eldri bróður Arnar og vinar
míns. Á horni Hofsvallagötu og
Bræðraborgarstígs birtist skyndilega
kvik, lágvaxin mannvera sem brosti
með andliti, höndum og raunar öllum
líkamanum. Hann hafði heyrt um
þennan vin bróður síns, en þetta var
okkar fyrsti fundur. Örn var afar ein-
lægur drengur og opinskár, einkum á
yngri árum. Honum var ekki eðlilegt
að dylja tilfinningar eins og forvitni,
áhuga, og eftir atvikum hrifningu, eða
andúð. Ég fann að ég var rannsak-
aður gaumgæfilega. Ég veit ekki hvað
hann sá, en það sem ég sá var 14 ára
skoppari í rauðri stussy-hettupeysu,
bláum baggybuxum – einhverjum tíu
númerum of stórum – í anda þess
tíma. Hnetubrúnt, einstaklega fínlegt
andlitið var umlukt óstýrilátum,
svörtum hárlokkum. Ég held að ég
hafi ekki í annan tíma séð breiðara
bros. Örn kom mér þá þegar fyrir
sjónir sem mikil tilfinningavera og af-
ar leikrænn persónuleiki. Hann hefði
að öllum líkindum þrifist best á sviði.
Hann átti enda eftir að sýna að hann
var hæfileikaríkur dansari, einkum
hafði hann mætur á afrískum döns-
um. Hann dansaði meðal annars í
Kramhúsinu. Ekki síður bjó Örn yfir
ríkum sönghæfileikum og tók meðal
annars þátt í Motown-sýningunni á
Broadway þar sem hann söng með
Páli Óskari og fleiri látúnsbörkum.
Lífið hefur sjálfsagt ekki alltaf ver-
ið auðvelt fyrir ungan, þeldökkan
dreng í því fámenningarsamfélagi
sem Ísland var til skamms tíma. Gæfa
Arnar fólst í því að eiga móður og
bræður sem elskuðu hann skilyrðis-
laust. Þegar þar kom, á efri unglings-
árum, að hann gerði sér ljóst að kyn-
hneigð hans fylgdi ekki
meginstraumum má vera að sú mót-
sagnakennda tilfinning hans að vera
öðruvísi; stundum „útvalinn“, stund-
um „útskúfaður“, hafi ágerst. Svo
margslungin og samsett sjálfsmynd
getur orðið mörgu ungmenni ofviða,
jafnvel leitt til óviðráðanlegra öfga;
brennimerkingar eigin sjálfs eða
óraunhæfrar sjálfsupphafningar. Örn
náði þó með tíð og tíma góðum sáttum
við þennan grunnþátt eðlis síns.
Síðustu tvö árin voru Erni einkar
erfið. Hann háði harða glímu við
óvæginn sjúkdóm sem einungis æðri
máttur fær læknað. Hann vann
marga orustuna og náði tímabilum
þar sem hann viðurkenndi vanmátt
sinn og tók leiðsögn skilyrðislaust.
Þessi góðu tímabil urðu þó æ færri.
Örn hafði litla tiltrú á þeirri vélrænu
efnishyggju sem hann taldi einkenna
læknavísindin. Og í ungum huga taka
meinin stundum á sig yfirdrifnar
víddir; ársprænur og lækir mótlæt-
isins verða að fljótum og fossum.
Hann hugsaði stórar hugsanir og
stórum hugsunum fylgja langir
skuggar. Ævinlega var þó Örn hvers
manns hugljúfi, notalegur í um-
gengni, einlægur og hjálpsamur svo
af bar.
Í ófullgerðum heimi er það stund-
um svo að þeim sem óska sér einskis
fremur en að geðjast öðrum og gleðja
er launað með háði eða í besta falli fá-
læti. Sjálfsþjónkun er oftast hærra
skrifuð en þjónusta við aðra. Örn var
sérlega næmur á þarfir og langanir
annarra og ýmislegt bendir til að
hann hafi verið gæddur næmi á
óorðna atburði. Slík hæfni er kannski
ekki mikils metin í tæknivæddum,
vestrænum samfélögum. Má vera að
hann hefði átt betri daga í „hefð-
bundnu“ samfélagi eins og víða þekkj-
ast í Asíu og Afríku þar sem listrænir
og dulrænir hæfileikar eru í meiri
metum.
Af svo ungum manni að vera átti
Örn sér fremur óvenjulegar fyrir-
myndir í lífinu: Jesús, Búdda og
Siddhartha voru hans menn. Hann
vildi feta í fótspor þeirra, hjálpa og
græða mein. Eitt hinsta verk hans í
þessu lífi var að læra Faðirvorið á jap-
önsku. Nú að leiðarlokum er mér
þakklæti í huga fyrir að fá að kynnast
þessum bjarta og brosmilda dreng.
Velvild hans í garð allra manna verð-
ur mér minnisstæð. Og djúp sam-
kennd með öllu sem lifir.
Litlu frændsystkinin hans, þau
Adam, Ilmur Dís og Sóley Klara,
börn Davíðs og Unu, eiga eftir að
sakna góðs frænda. Þeim, Birgittu,
móður hans, systkinum og öðrum að-
standendum votta ég samúð mína.
Það verður enginn annar örn.
Þú varst Örninn. Og nú ertu flog-
inn. Þangað sem þú mátt næðis njóta.
Lárus Már Björnsson.
Elsku vinur.
Að ég skuli vera að skrifa þér
kveðjubréf finnst mér óraunverulegt,
en því miður, þú ert farinn. Þú varst
minn besti vinur, betri vin hef ég aldr-
ei átt. Við áttum svo mörg sameig-
inleg áhugamál sem tengdu okkur
saman. Til dæmis wu shu art-æfing-
arnar (kung fu) og sýningarnar sem
við tókum bæði þátt í. Það vakti at-
hygli þeirra sem fylgdust með hve
einbeittur þú varst. Þú gerðir allt svo
vel, mjúku hreyfingarnar þínar auk
þess hve falleg sál þú varst.
Mér finnst sárt að ég hafi ekki átt-
að mig á myrkrinu í hjarta þínu. Ég
hefði viljað hjálpa þér og hugga, en
núna er það of seint. Ég þakka þér all-
ar stundirnar sem við áttum saman
og trúi að við munum hittast á ný. En
allar minningarnar um þig verða mitt
leiðarljós í lífinu. Ég bið Guð að blessa
og styrkja Birgittu móður þína, fjöl-
skylduna og alla þá sem elskuðu þig.
Nú kveð ég þig með sömu orðum og
við kvöddumst alltaf með: „Ég elska
þig ástin mín.“ Hvíl í friði. Þín vinkona
að eilífu
Helga Guðrún.
Ég bið þig, Guð minn góður, að
gefa Erni frið, því kærleik hann ber í
brjósti sér að góðra manna sið.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Þakka þér fyrir samverustundirn-
ar.
Þinn litli vinur
Elmar Oliver.
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 29. JÚLÍ 2005 29
MINNINGAR
Vegna mistaka í
blaðinu í gær runnu
tvær greinar um Guðrúnu saman.
Við birtum því greinarnar aftur og
biðjum höfunda og aðra hlutaðeig-
andi velvirðingar á mistökunum.
Elsku mamma.
Þín er saknað hér í hjarta mínu,
tómarúm ríkir þar.
Ég vil bara að þú vitir að ég er
þér þakklát fyrir allt sem þú gerðir
fyrir mig, þú gerðir mig að þeirri
sem ég er í dag, þú kenndir mér svo
mikið. Ég veit ekki hvort ég hafi náð
að þakka þér nóg, hugur minn og
hjarta eru full af söknuði til þín.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
GUÐRÚN
SIGURJÓNSDÓTTIR
✝ Guðrún Sigur-jónsdóttir fædd-
ist á Tindum í Svína-
vatnshreppi í
Austur-Húnavatns-
sýslu 12. mars 1926.
Hún lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut 19. júlí síðast-
liðinn og var
jarðsungin frá
Kópavogskirkju 28.
júlí.
Þín minning er ljós sem
lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Ég elska þig að ei-
lífu, guð geymi þig,
elsku mamma mín.
Þín dóttir
Þuríður.
Með nokkrum orð-
um langar mig að
minnast Guðrúnar
föðursystur minnar.
Gunna frænka var ein af sjö systk-
inum frá Tindum og þeirra yngst.
Ég var mjög ung þegar ég kynntist
Gunnu, fór að fara með foreldrum
mínum og systkinum suður og þá
var alltaf komið í Skerjafjörðinn þar
sem hún frænka mín bjó. Vegna
veikinda mömmu dvaldi ég ófá skipti
hjá þeim hjónum Gunnu frænku og
manni hennar Sveini Magnússyni.
Ég fann strax fyrir þeim mikla kær-
leika og góða skapi sem einkenndi
Gunnu frænku. Í litlu íbúðinni henn-
ar í Skerjafirðinum og seinna meir í
húsinu við Víghólastíginn var alltaf
nóg pláss, hvort heldur það kom
einn úr okkar fjölskyldu eða við öll,
pabbi, mamma með okkur öll, fjögur
börnin. Seinna á lífsleiðinni, þegar
ég fór í húsmæðraskóla Reykjavík-
ur, fannst Gunnu frænku ekki koma
til greina annað en að ég ætti at-
hvarf hjá henni og hennar fjöl-
skyldu, og fyrir það er ég ævinlega
þakklát.
Elsku Gunna frænka, við fjöl-
skyldan minnumst þín ávallt með
þakklæti, og sendum börnum þínum
og fjölskyldum þeirra innilegar sam-
úðarkveðjur.
Sigrún Þorláksdóttir.
Innilegar þakkir færum við öllum þeim sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför elsku-
legs eiginmanns míns, sonar, föður, fósturföður,
tengdaföður, afa og bróður,
HELGA INGVARSSONAR
framkvæmdastjóra,
Urðarhæð 13, Garðabæ.
Sérstakar þakkir viljum við færa starfsfólki gjör-
gæsludeildar Landspítala háskólasjúkrahúss við Hringbraut.
Sigríður Gylfadóttir,
Sigríður Guðmundsdóttir,
Ingvar Júlíus Helgason, Guðbjörg Sif Sigrúnardóttir,
Ásta Sigríður Ólafsdóttir, Sigurgeir Tryggvason,
Guðný Inga Þórisdóttir, Björgvin Gylfason,
Gylfi Þór Þórisson, Katrín Lillý Magnúsdóttir,
María Rebekka Þórisdóttir, Bjarni Sigurðsson,
Birna Tamone, Harrison Tamone,
Guðmundur Ágúst Ingvarsson, Guðríður Stefánsdóttir,
Júlíus Vífill Ingvarsson, Svanhildur Blöndal,
Júlía Guðrún Ingvarsdóttir, Markús K. Möller,
Áslaug Helga Ingvarsdóttir,
Guðrún Ingvarsdóttir, Jóhann G. Guðjónsson,
Elísabet Ingvarsdóttir, Gunnar Hauksson,
Ingvar Ingvarsson, Helga Þorleifsdóttir
og barnabörn.
Hugheilar þakkir sendum við öllum þeim sem
auðsýndu okkur samúð, vinarhug og stuðning
vegna andláts og útfarar okkar elskulega eigin-
manns, föður, tengdaföður, afa, tengdasonar og
bróður,
JÚLÍUSAR UNNARS JÓAKIMSSONAR,
Túngötu 16,
Grenivík.
Kærleikur ykkar, góðvild og hlýja var og er okkar styrkur.
Guð blessi ykkur öll.
Sigurlaug Svafa Kristjánsdóttir,
Ómar Þór Júlíusson,
Jóakim Kristján Júlíusson, Berglind Erlingsdóttir,
Agnes Jóakimsdóttir,
Sigurður Þór Ómarsson,
Almar Jóakimsson,
Kristján Stefánsson,
Rósa Jóna Jóakimsdóttir, Guðlaugur E. Jóakimsson,
Jenný Jóakimsdóttir, Rúnar J. Jóakimsson.
Við burtför þína er sorg-
in sár
af söknuði hjörtun
blæða.
En horft skal í gegnum tregatár
í tilbeiðslu á Drottin hæða.
og fela honum um ævi ár
undina dýpstu að græða.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Okkar besti vinur og félagi er fall-
inn frá langt fyrir aldur fram. Guð-
GUÐLAUGUR ÞÓR
ÞÓRÐARSON
✝ Guðlaugur ÞórÞórðarson
fæddist á Akranesi
27. nóvember 1948.
Hann lést á gjör-
gæsludeild Land-
spítalans í Fossvogi
18. júlí síðastliðinn
og var jarðsunginn
frá Akraneskirkju
26. júlí.
laugur Þór eða Gulli,
eins og hann var alltaf
kallaður, var eins og
klettur á sjávarströnd.
Mörg skörð voru
höggvin í klettinn á
lífsleiðinni, en alltaf
stóð hann hnarreistur
og keikur. En þetta
síðasta högg var of
þungt, máttaröflin
höfðu betur og vinur
okkar er nú horfinn til
annarra heima.
Það eru mikil for-
réttindi á fá að eiga
menn eins og Gulla að vinum. Minn-
ingarnar hrannast upp og geymum
við þær í hjarta okkar um aldur og
ævi. Margt var brallað, útilegur þeg-
ar börnin voru ung, sumarbústaða-
ferðir, leikhúsferðir og þannig mætti
lengi telja, en upp úr stendur þó
ferðin sem við fjögur fórum í húsbíl
um Þýskaland, Austurríki, Ítalíu og
Sviss fyrir 7 árum. Lengi höfðum við
talað um að fara aðra svona ferð og
þá um Spán og Frakkland, en hann
hefur nú haldið í lengri ferð án okk-
ar, en öll munum við hittast aftur.
Ég á erfitt með að ímynda mér
hvernig líf okkar verður án Gulla.
Hver á nú að „hafa hemil“ á okkur
konunum með góðlátlegri kímni
sinni? Hver á að klára molasykurinn,
hann var bara keyptur fyrir Gulla?
Margar spurningar vakna, en eitt er
víst að öll höfum við misst mikið.
Mestur er þó missir Kristínar og
barnahópsins stóra, en við vitum að
góður Guð getur grætt dýpstu sárin
eins og segir í vísunni hér að framan.
Við kveðjum góðan vin með trega og
sorg en minningarnar lifa og munu
halda áfram að ylja okkur um hjarta-
rætur og milda sorgina.
Ég gleymi ei við góðra vina skál
mér gaman þótti að dvelja með þér stund
og eins var gott ef angur mæddi sál
að eiga tryggan vin með kærleikslund.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Hvíl þú í friði kæri vinur, og hafðu
þökk fyrir allt og allt.
Ármann og Sigurbjörg.
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is (smellt á reitinn Morgun-
blaðið í fliparöndinni – þá birtist
valkosturinn „Senda inn minningar/af-
mæli“ ásamt frekari upplýsingum).
Skilafrestur Ef birta á minningargrein
á útfarardegi verður hún að berast fyrir
hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða
þriðjudegi). Ef útför hefur farið fram
eða grein berst ekki innan hins tiltekna
skilafrests er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss
er takmarkað getur birting dregist,
enda þótt grein berist áður en skila-
frestur rennur út.
Lengd Minningargreinar séu ekki lengri
en 2.000 slög (stafir með bilum - mælt í
Tools/Word Count). Ekki er unnt að
senda lengri grein. Hægt er að senda
örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5-15
línur, og votta þeim sem kvaddur er
virðingu sína án þess að það sé gert
með langri grein. Ekki er unnt að tengja
viðhengi við síðuna.
Minningar-
greinar