Morgunblaðið - 06.09.2005, Qupperneq 27

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 6. SEPTEMBER 2005 27
MINNINGAR
✝ Halldóra Ólafs-dóttir fæddist í
Tjarnarhúsum á
Akranesi 10. ágúst
1918. Hún lést á
dvalarheimilinu
Höfða á Akranesi
29. ágúst síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Ólafur
Vigfús Kristjáns-
son, sjómaður og
málarameistari á
Akranesi, f. í Mýr-
arhúsum á Akranesi
3. ágúst 1883, d. 21.
október 1977, og Oddrún Ástríð-
ur Jónsdóttir, f. í Munaðarnesi í
Stafholtstunguhreppi Mýr. 11.
maí 1895, d. 10. ágúst 1979.
Systkini Halldóru voru Jón, Odd-
rún, Ársæll og Kristján, sem einn
lifir eldri systkini sín.
Hinn 3. júlí 1948 gekk Halldóra
að eiga fyrri eiginmann sinn,
Sverri Áskelsson málarameistara,
f. á Þverá í Laxárdal, S-Þing. 18.
jan. 1916, d. á Akranesi 18. júní
1959. Eignuðust þau tvær dætur:
Oddrúnu Ástu, f. 2. janúar 1952;
fyrri maður hennar var Pálmar
Einarsson; síðari maður hennar
er Friðrik Jónsson; og Guðrúnu,
f. 23. feb 1955, gifta Hreini
Vagnssyni. Barnabörn Halldóru
og Sverris eru átta og barna-
barnabörn átta og eitt ófætt.
Halldóra giftist 9. júlí 1960 síð-
ari eiginmanni sínum, Hermanni
Torfasyni, f. á Suðureyri við
Tálknafjörð 26. apr-
íl 1921, d. á Akra-
nesi 6. júní 1995.
Þau eignuðust ekki
afkomendur, en
Hermann gekk
dætrum hennar í
föðurstað eftir lát
Sverris.
Halldóra ólst upp
í Tjarnarhúsi og frá
10 ára aldri í Mýr-
arhúsum á Akranesi
og gekk þar í
barna- og unglinga-
skóla. Hún var um
hríð við nám í íþróttaskóla á
Laugarvatni. Hún sótti einnig
nám og námskeið í hússtjórnar-
fræðum á Laugalandi, og starfaði
m.a. sem matráðskona, á sauma-
verkstæði og í síldarvinnslu. Þá
starfaði hún í Kvenfélagi Akra-
ness og að slysavarnamálum.
Halldóra og Sverrir hófu búskap
á Akureyri 1948, þar sem þau
bjuggu til 1951, er þau fluttust til
Akraness, þar sem þau reistu sér
hús á Vesturgötu 129. Eftir lát
Sverris bjó Halldóra þar ásamt
dætrum sínum og seinni manni,
þar til þau fluttust á Garðabraut
24 og, síðan árið 1984, á Höfða-
grund 12. Eftir lát Hermanns
fluttist Halldóra á dvalarheimilið
Höfða árið 2000, þar sem hún bjó
til dauðadags.
Útför Halldóru verður gerð frá
Akraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Elskuleg móðir mín er látin eftir
löng og ströng veikindi. Í sálu minni
ríkir myrkur sorgarinnar og tregans
og reiði yfir því að gömul kona sem
hefur reynt fleira en mér finnst sann-
gjarnt að leggja nokkurn mann,
skyldi þurfa að ganga í gegnum þær
kvalir sem krabbameinið veldur.
Einhver hlýtur tilgangurinn samt að
vera þótt erfitt sé að koma auga á
hann.
Hún móðir mín var smávaxin, nett
og falleg kona, alltaf svo vel snyrt og
glæsilega klædd. Hún gat ekki hugs-
að sér að fara út fyrir hússins dyr
nema uppáklædd. Það var slíkur
þokki yfir henni að eftir var tekið.
Hún var stórlynd og gat verið hvöss í
bragði ef henni þótti en hún mátti
samt ekkert aumt sjá og kunni þá list
að gefa öðrum með gleði.
Hún elskaði okkur systurnar,
maka okkar og börn ofar öllu og alla
sína ævi sparaði hún til þess að geta
látið eitthvað eftir sig handa okkur.
Hennar þarfir voru alltaf aftar í for-
gangsröðinni og það skipti ekki máli
þótt við segðum henni að við hefðum
nóg og hún ætti að njóta þess sjálf.
Þetta var það sem gaf henni gleði og
ánægju.
Eftir að fóstri minn dó flutti hún á
dvalarheimilið Höfða á Akranesi og
með sér það af mununum sínum sem
hún kom fyrir en gaf barnabörnun-
um hitt. Heimili hennar þar var mjög
fallegt og bar smekkvísi hennar fag-
urt vitni.
Það var alltaf jafngott að koma í
heimsókn til hennar og alltaf eitthvað
til með kaffinu. En síðustu árin urðu
henni afar erfið. Það dró úr þrótti
hennar og hún var alltaf svo slöpp og
þjáð.
Elsku mamma mín.
Ég þakka þér af alhug samfylgd-
ina og vona að ég beri gæfu til að líkj-
ast þér sem mest. Þú gerðir mig að
því sem ég er í dag og það voru for-
réttindi að fá að vera hjá þér síðustu
stundirnar. Þú ert sönn hetja og fórst
eins og þú hafðir lifað, með reisn.
Hafðu þökk fyrir allt.
Ég vil þakka af alhug öllum þeim
sem komu að hjúkrun hennar og
umönnun og sérstakar þakkir fær
starfsfólkið á hjúkrunardeild Höfða
fyrir frábæra umhyggju og stuðning,
bæði við hana og okkur systurnar.
Oddrún Sverrisdóttir.
Á langri ævi hafði móðir mín séð
tímana tvenna. Fyrri eiginmaður
hennar og faðir okkar systra, Sverrir
Áskelsson, lést eftir mikil veikindi og
hún stóð ein eftir með 2 ungar dætur
og hálfklárað hús. Mamma vann
myrkranna á milli til að missa ekki
heimili okkar, stundum á 3 stöðum
yfir daginn. Öll þessi vinna kom þó
ekki í veg fyrir að allt væri hvítskúr-
að, frábær matur á borðum, nóg af
heimabakkelsi og kjólar og kápur
saumaðar. Það hlýtur að hafa verið
örþreytt kona sem lagði höfuðið á
koddann að kveldi dags. Snyrti-
mennska og natni var henni í blóð
borin og dugnaður og elja einkenndi
síðan allt hennar líf.
Móðir mín var svo gæfusöm að
giftast aftur, Hermanni Torfasyni,
yndislegum manni sem reyndist okk-
ur systrum sem besti faðir. Sviplegt
fráfall hans fyrir 10 árum var okkur
öllum mikið áfall. Þó komin væri hátt
á áttræðisaldur hélt mamma áfram
að sjá um öll sín mál og halda sitt
heimili þar til hún flutti á Dvalar-
heimilið Höfða og bjó hún þar síðustu
7 árin. Mesta yndi mömmu á Höfða
var að spila bridge við góða félaga,
þær stundir voru þó fáar síðasta árið
sökum líkamlegs heilsuleysis hennar.
Þó líkaminn væri kvalinn fylgdist
hún vel með öllu sem fréttnæmt var,
hafði skoðanir á málum og lét þær í
ljós. Það er sanni nær að göfugastur
og mestur þroski gefist þeim, sem
sigrað hafa í baráttu við mótlæti,
sorgir og harma. En slíkan andlegan
þroska verða líka flestir að greiða
gildum sjóði. Það þarf engan að
undra, þótt margir glati gleði sinni,
svigni eða brotni í vetrarhríðum
hverfullar mannsævi. Yfir mömmu
var alltaf reisn, ég kveð hana með
sorg í hjarta og þakklæti fyrir sam-
veruna.
Meta við ættum mannlífsins auð
mesta hann gleði getur.
Tel án hans yrði tilveran snauð
og tómið sem eilífur vetur.
Tilgangi okkar með tilurð vor hér
tíminn að lokum mun leiða.
Almættis auga sem einatt þig sér
yfir að lokum mun breiða.
Laus ert frá þrautum þá lokuð er brá
ljúft þig nú svefninn vefur.
Flutt ertu aðeins en farin ei frá
í ferð þess sem ætíð sefur.
Sárin þó blæði um sólarlagsstund
sigri mun ná að morgni.
Aftur við munum ástvinafund
eiga svo tár mín þorni.
(G.S.)
Hjartans þakkir sendi ég Stefáni
Teitssyni frænda okkar sem reyndist
mömmu sem besti bróðir, Margréti
Níelsdóttur æskuvinkonu mömmu,
skyldfólki okkar, Anneyju, Helgu,
Láru, Gyðu o.fl. sem hjálpuðu móður
minni hver á sinn hátt. Að lokum vil
ég þakka öllu því yndislega starfs-
fólki á Höfða sem annaðist móður
mína af hlýhug, natni og virðingu.
Elsku mamma, sofðu rótt.
Þín dóttir,
Guðrún.
Það var með kvíðahnút í maga fyr-
ir 32 árum sem ég ók fyrir Hvalfjörð
til Akraness. Tilgangur ferðarinnar
var að hitta í fyrsta sinn verðandi
tengdaforeldra mína því nú átti að
kynna sveininn unga fyrir ættingjum
og vinum. Þegar ég stoppaði bílinn
fyrir utan húsið á Vesturgötu 129,
stóðu Dóra og Hermann á tröppun-
um og tóku mér fagnandi. Þær mót-
tökur voru lýsandi fyrir þann kær-
leika og velgjörð sem þau sýndu mér
alla tíð.
Tengdamóðir mín, sem ég kveð nú
með söknuði og þakklæti var hjálp-
legasta og fórnfúsasta manneskja
sem ég hef kynnst. Hún var alltaf til
staðar fyrir okkur og tilbúin að taka
Akraborgina til Reykjavíkur ef veik-
indi eða erfiðleikar steðjuðu að. Dóru
var ekki nóg að huga að mannlega
þættinum því aldrei féll henni heldur
verk úr hendi.
Þær eru afar kærar minningarnar
um ferðalög okkar saman til Mal-
lorca og ekki síst um Ísland. Mestar
voru þó tilfinningar Dóru til Borgar-
fjarðar, þar þekkti hún hvern bæ og
miðlaði þekkingu sinni til okkar. Hún
hafði á sínum yngri árum unnið þar
sem kaupakona og síðar sem mat-
ráðskona. Þessar ferðir enduðu svo
uppi í sumarbústað. Þar var eldaður
lax sem keyptur hafði verið á leiðinni
og síðan sest við spil eða spjallað. Fá-
ir gátu hlegið eins hjartanlega og
Dóra þegar sá gállinn var á henni.
Dóra var frekar dul kona sem tjáði
tilfinningar sínar oftar í gjörðum en
orðum. Heimili okkar hjóna og barna
prýða myndir og dúkar ásamt falleg-
um leirmunum sem hún undi sér við
að skapa.
Í huga mínum ríkir þakklæti til
tengdamóður minnar fyrir alla henn-
ar samfylgd.
Hreinn Vagnsson.
Þegar ég settist niður til að skrifa
eftirmæli um hana ömmu Dóru og
leitaði að orði sem mér fannst lýsa
henni best var dama það fyrsta sem
kom upp í hugann. Hún amma mín
var einstaklega glæsileg og smekk-
leg kona. Jafnvel þó hún væri ekki
heilsuhraust síðustu árin var hún
alltaf vel til höfð og fín.
Minnisstæðastar eru árlegu heim-
sóknir fjölskyldunnar til ömmu og
afa Hermanns á nýársdag. Ilmurinn
af heita súkkulaðinu hennar ömmu
var í mínum huga meira tákn um
upphaf nýs árs en flugeldar liðinnar
nætur.
Þær voru ófáar stundirnar sem við
amma sátum við eldhúsborðið í litla
húsinu á Höfðagrund og spiluðum. Á
mínum yngri árum spiluðum við að-
allega ólsen ólsen. Með árunum
færðist spilamennskan yfir í Kana og
átti gamla konan oftar en ekki síð-
ustu sögnina.
Amma var með eindæmum vand-
virk kona eins og sást best á þeim
fjölmörgu munum sem hún bjó til og
gaf sínum nánustu. Hvort sem hún
málaði á dúka eða bjó til styttur eða
lampa voru gripirnir óaðfinnanlegir.
Ég var svo lánsöm að geta kvatt
hana ömmu daginn áður en hún dó.
Innst inni vissi ég að þetta væri síð-
asta heimsókn mín á Höfða og það
vissi hún líka. Ég gat sagt henni hug
minn og hversu vænt mér þætti um
hana. Þegar ég kyssti hana bless
brosti hún fallega og hélt því brosi
þangað til ég var farin úr herberginu.
Brosandi andlit er því síðasta minn-
ing mín um ömmu.
Fyrir handan biðu ömmu tveir
herramenn, afi Hermann og afi
Sverrir. Ég veit að þeir hafa tekið vel
á móti henni og það er mér huggun á
þessari erfiðu stund. Blessuð sé
minning þín elsku amma mín.
Svana Björk.
Elsku fallega, amma mín. Hvað ég
á eftir að sakna þín mikið. Mér þótti
svo ofur vænt um þig. Ég vona að þú
hafir vitað það. Ég tel mig mjög lán-
sama að hafa fengið að kynnast þér
og vera þér svona náin, ég væri ekki
sú sem ég er í dag nema vegna þín.
Ég man hvað mér þótti alltaf gott
að koma til þín, við gátum spjallað
um allt, mér þótti líka alltaf jafn gam-
an að hlusta á allar sögurnar sem þú
sagðir mér um tímann þegar þú varst
ung. Þú hafðir stórt hjarta fannst
mér sem var fullt af visku. Þú talaðir
líka oft um við mig hvað þú saknaðir
Hermanns afa. Ein minning er mér
þó efts í huga, þegar ég sat við rúm-
stokkinn hjá þér í herberginu þínu
þegar þú vast orðin lasin, þá tókst þú
utan um mig og kysstir mig. Mér
þykir svo vænt um þetta atvik. Ég
veit að þú ert á góðum stað núna og
líður vel.
Takk fyrir að hafa verið til staðar í
hjarta mínu. elsku amma mín, hvíldu
í friði.
Þín
Kristín Ýr.
Hönd mín er köld og hjartað þreytt,
hárið er þvalt og ennið sveitt.
Augað er brostið, brosið stirt,
bliknuð er kinnin rjóð.
Allt það sem bærist orðið kyrrt.
Ekkert ljós – ekkert hljóð –
Hönd mín er köld og hjartað þreytt.
Þessi tregaslagur fyrri eigin-
manns Halldóru mágkonu minnar
rifjaðist upp fyrir mér við fregnina
um að hörðu dauðastríði hennar væri
lokið.
Um ævina hafði hún mátt þola
missi systkina og fleiri sinna nánustu
í blóma lífsins, og horft á bak báðum
eiginmönnum í gröfina.
Hún hafði í æsku kynnst og deilt
kröppum kjörum og harðri lífsbar-
áttu alþýðufólks á öndverðri síðustu
öld. Foreldrar hennar voru listfengt
dugnaðarfólk og hlaut hún í arf ýmsa
af bestu eiginleikum beggja.
Dóru kynntist ég fyrst á Akureyri
1948, er hún hafði gifst næstelsta
bróður mínum. Eftir að þau fluttust á
Akranes, hafði þeim tekist að búa sér
og ungum dætrum glæsilegt heimili
við bæjardyr foreldra Dóru, þegar
Sverrir féll frá eftir þungbær veik-
indi. Það var fjölskyldunni því ein-
stakt lán að öðlingurinn Hermann
Torfason skyldi koma inn í líf hennar
og ganga dætrunum í föðurstað.
Sem betur fer fékk Dóra að mestu
staðið af sér þessi skakkaföll og gat
notið eftirsóknarverðra lífsins gæða.
Hún hafði búið sér fagurt og vistlegt
heimili til elliáranna af smekkvísi og
listfengi á Höfðagrund 12 og síðast á
Sólmundarhöfða, þar sem vel fór um
hana meðan hún hélt bærilegri
heilsu.
Tvær yndislegar og bráðvelgefnar
dætur, tengdasynir og gjörvilegur
hópur barnabarna og barnabarna-
barna hlúðu að henni af alúð og ást-
ríki og léttu henni efri árin.
Dóra var fjarri því að vera skap-
laus, en reyndist við nánari kynni
hjartahlý, barngóð, frændrækin og
vinföst, og höfðingi heim að sækja.
Ég kveð þessa mætu samferðakonu
með söknuði og votta dætrum hennar
og eftirlifandi bróður og fjölskyldum
þeirra dýpstu samúð og hluttekningu
í sorg þeirra.
Heimir Áskelsson.
Halldóra frænka mín hefur nú
kvatt þennan heim, hún var búin að
berjast við illvígan sjúkdóm um tíma.
Kynni okkar Dóru eru orðin löng,
hún sagði mér einhvern tíma frá því,
að hún hefði passað mig eitt sumar
þegar ég var tveggja til þriggja ára,
en þá var hún um fermingu. Það var
mikil vinátta milli móður minnar og
Dóru, ég man eftir því að hún heim-
sótti móður mína oft á yngri árum og
rétti henni gjarnan hjálparhönd við
ýmis heimilisstörf.
Það kom snemma í ljós að Dóra var
bæði starfsöm og vandvirk, enda bar
heimili hennar glöggan vott um
snyrtimennsku og myndarskap,
einnig var heimili hennar rómað fyrir
gestrisni.
Dóra vann ýmis störf á yngri ár-
um, meðal annars vann hún við
saumaskap um árabil hjá klæðskera,
hún var mjög eftirsótt sem sauma-
kona og hafði notið þess að vera á
húsmæðraskóla einn vetur og lært
þar saumaskap og ýmislegt fleira
sem kom henni vel síðar.
Dóra missti fyrri mann sinn Sverri
Áskelsson eftir 12 ára hjónaband, en
þá áttu þau tvær ungar dætur. Var
þetta henni mikið áfall. Um svipað
leyti dó Rúna systir hennar í blóma
lífsins frá tveimur ungum drengjum.
Þessi ár voru Dóru mjög erfið. Hún
var svo lánsöm að kynnast seinni
manni sínum Hermanni Torfasyni,
sem gekk dætrum hennar í föður-
stað. Það var alla tíð mjög kært milli
þeirra systra og Hermanns, enda var
hann mikill öðlingur, bar hann þær
og framtíð þeirra mjög fyrir brjósti.
Nokkru eftir lát Hermanns 1995
flutti Dóra á Dvalarheimilið Höfða og
átti þar rólegt ævikvöld.
Undirritaður átti því láni að fagna
að geta heimsótt frænku í seinni tíð
öðru hvoru og hlusta á hana segja frá
lífsbaráttunni hér fyrr á tímum, sem
oft var hörð og erfið.
Eins mundi hún vel eftir gömlu
fólki sem setti svip sinn á byggðar-
lagið, en er löngu horfið af sjónar-
sviðinu. Með Dóru er kvaddur góður
Akurnesingur sem hafði lifað tímana
tvenna.
Við hjónin sendum dætrum og
tengdasonum svo öllum aðstandend-
um innilegar samúðarkveðjur.
Stefán Teitsson.
Elsku amma mín er komin til afa.
Elsku amma, það var yndislegt að fá
að kveðja þig þótt þú hafir verið orðin
máttfarin, en takk fyrir að bíða. Ferð
þín vestur á Hellissand á 85 ára af-
mælisdaginn þinn mun alltaf verða
mér minnisstæð enda lá óvenju vel á
þér eftir gott kaffi og sérrí. Þín verð-
ur sárt saknað.
Íris, Halldór og börn.
HALLDÓRA
ÓLAFSDÓTTIR
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is (smellt á reitinn Morgun-
blaðið í fliparöndinni – þá birtist
valkosturinn „Senda inn minning-
ar/afmæli“ ásamt frekari upplýs-
ingum).
Minningar-
greinar
Kistur - Krossar
Prestur - Kirkja
Kistulagning
Blóm - Fáni
Val á sálmum
Tónlistarfólk
Sálmaskrá
Tilk. í fjölmiðla
Erfisdrykkja
Gestabók
Legstaður
Flutningur kistu á
milli landa og
landshluta
Landsbyggðar-
þjónusta
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Símar 581 3300 - 896 8242
Allan sólarhringinn - Áratuga reynsla
Suðurhlíð 35 — Fossvogi — www.utforin.is
Komum heim til aðstandenda ef óskað er
Sverrir
Einarsson
Bryndís
Valbjarnardóttir
Oddur
Bragason
Guðmundur
Þór Gíslason