Tíminn - 11.03.1970, Síða 13

MroVTKUDAGUR 11. marz 1970.
m
ÍÞRÓTTIR
TÍMINN
m—mm
Hvar stöndum við?
Er feland virldlcga mcSal
12 beztu handknattleiksþjóða
heims, eða var árangur liðsins
í HM-keppninni í Frakklandi
bara eintóm heppni? Þessari
spnniingu veltu margir fyrir
sér, sem voru viðstaddir leiki
felands í HM, að keppninni lok
mnL Og ekki sízt eftir að hafa
séð hinar þjóðirnar, sem þar
voru, leika sín á millL
Mín persónulega skoðun er
sú, að ísland sé meðal 12 beztu
Eðanna, en eigi þó ebki heima
framar en í 8. seeti ean sem
kx*mið er.
Ástæðan fyrir því er sú, að
okkar menn hafa frá því að
undiiíbúningur keppninnar
hófst, undir stjórn Hilmars
Bjömssonar og landsliðsnefnd
arinaar, verið með rangt aef-
ingaprógramm frá upphafi.
Æfingarraar fólmst mest í því
að aefa upp einar 8 leikaðferð-
ir, og þar að auki aukakastið
,,blómið“, sem Luxemiborgar-
menn sýndu hér í vetur. f þetta
fór geyisimikill tími, en í lok
kepninnar voru aðeins 1 eða 2
kerffi notuð og aldrei „blómið“.
Það kom sem sé í Ijós, að þrátt
fyrir þessar æfingar, voru
menn okkar ekki nœgilega æfð
ir í þeiai og mótíheninn hafði
svo itQ ætíð vöm á reiðum
(höndum, þegar þau voru notuð.
2 eða 3 kerfí hefðu nægt
Ef rétt hefði verið á spilun
um haldið, hefðu 2 til 3 kerfi
dngað. Það hefði tefcið minni
tíma að œfla þau upp, og
öruggt, að leikmennimir kynnu
þau þá itil hlítar. Það er sjálf-
sagt að æfia upp og leika ein-
hvierjar á'kveðnar leikaðferðir,
en það er ekM aðeins tímasóun
heldur hnein fjarstæða að vera
að „gutla við“ 8 leikaðferðir
á einum vetri.
Nær hefði verið að nota
þennan tíma til að æfa upp
þrek og kraft hjá leikmönnun
um. Og það með lyftingatækj
um, því miesti munurinn á ís-
lenzka liðinu og hinum liðunum
var sá, að flest hin liðin höfðu
meiri líkamlega yfianburði og
kraft, sem einigönigu var að
þakka stanzlausum lyftingaæf-
ingum, en hér á landi eru þess
ar æfinigar svo til óþekktar, og
ekkert var um slíkar æfingar
hjá landsliðinu í vetur.
Ef ísland á ekM að lenda í
sama flokk og USA, Luxem-
borg og AusturríM, verðum við
að taka upp það æfingapró-
gram, sem Austantjaldsilöndin
nota, en það er fyrst og fremst
lyftingar, og aftur lyftingar.
Við eigum það mi'kið af efni-
legum lei'kmönnum, að við þurf
um ekki að örvænta í náinni
framtíð, sé rétt á spilunum
haldið. Þetta staðfesti einn
frægasti þjálfari heims, Pól-
verjinn Bregula, sem hér var
fyrir nokkrum árum. í viðtali
yið nokkra Íslendinga meðan á
keppninni stóð. Lagði hann
ríka áherzlu á, að menn æfðu
lyftingar, — ef það yrði ekki
gert, sæti ísland eftir í sam-
sMptum við aðrar þjóðir í
þessari einu íþróttaigrein, sem
við erum taldir meðal þeirra
beztu í. Undir þ-etta tóku aðrir
þjálfarar, sem ég ræddi við t.
d. sá júgóslavneski os usg-
versM.
Lélegar skiptingar og
stjóm utan valiar
Sé litíð á áranigur íslenzika
liðsins í HM-keppninni, megum
við vel við una. Sigur yfir miill
jónaþjóðunum Póllandi og
Frakklandi var sætur. Og góð
ur leiikur liðsins í leiknum vdð
Rússland, var plástur á sárið
eftir hina herfilegu útneið í
leifcnum við Ungverjalamd, og
grátlegt tap fyrir hinu óþekkta
liði frá Japan.
Sigurður Einarsson
Leikurinn við Pólland var
beztí leiikur liðsins í keppndnni.
I þeim leik gekk allt eins og
í sögu. En það sama er ekM
hægt að segja um leikina við
Danmörku og Japan. Báða
þessa leiM hefði ísland átt að
geta unnið, þann fyrri með
betri leik einstakra leikmanna,
sem eyðilögðu fyrir hinum með
skotæði sínu og únræðaleysi, og
einnig með betra skipulagi
utan vallar. Og þann síðari ein-
göngu með betra skipulagi og
réttri uppstillingu af hendi
Hilmars og Jóns Eiiendssonar
liðsstjóra.
Það er furðulegt, að þeir
skuli ekM hafa séð fyrr en
45 mín. voru liðnar af lei'kn-
um, hvemig verjast skyldi sókn
araðgerðum Japana. Þá loks
var horfið frá því að leika flata
vörn og Sigurbergur sendur
fram til að reyna að komast í
sendingar Japana. Hefði það
verið gert fyrr, hefði leiikur
inn aldrei tapazt, því þetta
ruglaði allan leik Japana, og
ísland skoraði 4 mörk gegn
engu á síðustu minútunum.
Öryggisleysinu hjá stjórnend.
er bezt lýst með því, að þeir
voru ekki einu sinni vissir um,
hvaða leikaðferðir skyldu leiikn-
ar í hverju upphlaupi og voiu
að fealla „leikið tafetik 6 — nei
leikið heldur 7“ og það á með-
an aö verið var að stilla upp i
þessa „taktik 6“. Svona lagað
varð efeki til að auka á ánægj
una hjá leikmönnum, sem smit
uðust ósjálfrátt af örygigisleys-
inu hjá stjórnendum sínum.
Enda fengu þeir vist að
heyra það hjá sumum leikmönn
unum eftir leikinn. Þeir sem
stjórna liðum utan vallar,
verða að hafa stáltaugar og vera
opnir fyrir því, sem er að ger
ast inni á vellinum. En því
miður var það ekki alltaf hjá
okkar mönnum, þótt stundum
tæOrist vel til.
Um uppsti'llingarnar á liðinu
og innáskiptingar má eflaust
deila endalaust. Hvernig
sem á allt er litið, var það vafa
samt hjá þeim félögum að hafa
Jón Hjallalm eikki me® í leifen
um við Japan, en gegn þeirra
vörm hefði hann eflaust skorað
mörg mörk. Þá var það eininiig
undiairiegt, að þeir skyldu ekki
tafca Þorstein úr markiinu í
leifenum við Rússa, því filest
mönk þeirra voru skoruð ofar
leiga í marMð, en þar er Þor
steánn veifeari fyrir en Hjalti,
sem sat á varamannabefeknum
allan leiMnn. Næntæfet dæmd
um innásMptinigar var, að í
nær hvert einasta sinn, sem Við
Sigurbergur Sigsteinsson
ar Simonarson var inn á, voru
hvorM Stefán Jónsson né Sig-
urður Einarsson á línunni tíl
að taka við hans ágætu línu
sendimgum, sem hann er þekM
ur fyrir. Svona má lengi telja,
en ég læt þessi dæmi nægja.
Geir Hallsteinsson
„Stjarna íslands" í handknattleilc —
en gekk ekki heill trl skógar og átti
misjafna leiki.
Línumennirnir
stóðu sig bezt
EfeM iigigur þó öll söMn hjá
þeim Jóni og Hilmari. Leik-
mennirnir gerðu sín mistök.
Fyrir það fyrsta feom bersýni
lega í Ijós a® markverðir okk-
ar, sem voru án alirar sér-
æfingar í vetur, voru mun lak
ari en marfeverðir hinna þjóð
anna. Og í öllum leikjum ofck-
ar vörðu mótherjarnir fleiri
skot en okkar marfcmenn. Þeir
eiga allir sínar veiku hliðar,
eða réttara sagt hlið, þvi flest
mörkin, sem þeir fengu á sig
komu vinstra megin við þá.
tífeki er hægt að kenna þeim
um öll mörkin, því þar á vörn
in sinn hluta, og munaöi þar
mest um kraftleysi nofekurra
manna.
fslenzka liðið skoraði milli
15 og 20 mörk í flestum leikj
unum, en það fékk yfirleitt
álíka mörg, eða fleiri mörk á
sig.
Þeir menn, sem bezt komu út
í þessari keppni, voru tvímæla-
1-aust línumenn ofefear, þeir Sig
urbergur, Sigurður og Auðunai,
en hann kom skemmtilega á
óvart í sínum leifejum. Ólafur
Jónsson átti einnig mjög góða
leiM, og lagði mikið á sig
til að hjálpa hinum við að
skora, með því að loka vamar
menn mótherjanma af, þegar
félagar hans sóttu. „Stjaraa"
o'kkar í handfenattleik, Geir
Hallsteinsson, átti misjafna
Auðunn Óskarsson
leiM, 'góðan iieik getgn Póliandi
en aðra leiM lakari. Haun geíak
ekM heill til sfeógar, ag hann ’
yantaði sýnilega bróður sinn
Órn, til að senda sér snöggar
senddngar eftir að búið var að
draga vörn andstæðinganna yfir
Fórna'ði sér fvrir liðlð — og kom út
sem jafnbezti maður þess.
sem hfifur HkaimiáMJiílS og ifcnaft
á við Ibeztu meaMi í jþessari
keppni. Ef Gísli fengist tffl að
vera á iiínuinni, er erngiim mað
nr tíl, sem heildur homsm, og
skot hams era efeM sffiSnr föst
em sfeot Geirs og Jóms IHjaiOta-
Kris.
Áhugaieysi opmberra aSila
á íslandi vaktí endran
eriendra fréttamaima
Það, sem handfcnattitieiMnn á !
íriandi vantar mest, fyrir utau 1
rótta þjálfun og sMpuiag, era !
psningar tffl að framifcvæmia það
sem á vantar. Það feostar imiMð
fé að haida útí. góðu landsBðL
Og án aðstoðar þess opinbera,
er voniaust fyrdr <*feur að vera
með í stónnótum erns og HM
eSa Olympíufeifejum.
FOiestar þjóðknar sem þátt
tófeu í HM, höfðu mikila styrM
frá því opiáibeia, og nægir þar 1
að nef na Dani og Sváa, sem
standa okbur næst.
Það kostar mikla petómga að i
vera í æfingafoúðum svo vfflcum
sMptír, eo í það vaar pfefei verfiJ',
að horfa hjá þeám. Eúm mánuð
ur f æfingabúðum fyrir olbfear
menn hefði öraggiega giefið' í
meira af sér en ailar þessaræf-
ingar í veiur. Og er vonandi, (
að leifemónimim olkkar- gefist .
tæfeáfæri. tffl þess í náfflmi Æcam
tfð að æifia einn mánnð eða
metr, en þar verður það opin
bera að faiaupa tmdir bagga. ,
Það verðnr þeim tíi æsaramdi
skammar, að leikimennimir ■'
okkar skuli hafa þunfit að
hlaupa á náðir fólksins með í
pemngagjafir til að geta kom !
izt í foeppmina. Þetta þóttí. a.
xn.fo. foollegum mínum, sem -
'þaraa voru, alveg furðulegt !
áhugaleysi um jafn efnilegt iið !
og það ísilienzlca er, og væri (
sómi þjóðiarinnar þar efofai hafð ;
ur í hávegum, enda sendu þeir
fréttina heim um leið, sérstak
lega þeir frá Austur-Evrópa.
Ég vffl að lofcum enda þessar j
hug'leiðimgar eftir HM-faeppoina ;
með vísu, sem ungur hagyrðiag ;
ur, Guðmumdur Marisson, er !
var með FramJiópnum í þess !
ari Fmakklandsför, gerði eftir 1
keppnina, og er hún svoma:
öðrum megin.
Örn átti svo sannarlega heima
í þessu liði ásamt tveim öðrum
mönnum sem ekM voru valdir
tffl æfinga. En það eru þeir Her
mann Gunnarsson, sá leikmað
ur, sem oftast og bezt fer inn
úr hornunum, og Gísli Blöndal,
,^em heimsmeistacar mymdum
bráðum hafna,
í handbolta ef Gylfi færi að
safnæ
Þvi getumuninn verðum við að
jafna,
ef viijum ekM undir nafni
feafna.
Hilmar Björnsson, þjátfari
Þeim varð á í messunni —
Jón Erlendsson,
en hlofverk þeirra var erflft.
1
)
í
\
i
I