Tíminn - 03.07.1970, Side 7

KÖS9nrj»A€»ÍR 3. fúlí 1970.
TÍMINN
7
.ií. •;
siliír
.,Þú verð'jr efcki fenginn til
að viona verkin hans.“
Þessi orð formannsins, hóg-
væer en ábveðin, þar sem hann
tefear uipp hanzkann fyrir um-
fcomuiitinn dreng, urðu Magn-
úsi bæði hvatning og styrkur,.
Og í vertíðarlokin mun hann'
efcki hafa verið síðastur að
binda of-an yfir bjóðið sitt.
seinni árin. Aðai vinnutíminn
er síðustu vetrarmánuðina og
fram í maílok á vorin.
Ég hef aldrei fundið nema
góðan anda til okkar sem vinn
um Iþarna, bæði frá þeim, se;n
ráða vinnunni og hinum. sem
stjórna henni.
Ofckur ..er .borgað Skilvíslega
umsamið kaup. Undan þvi er
ekfci að kvarta. Viðhorfið frá
ofckar hálfu ti] atvinnurekand-
ans er einnig mjög jákvætt.
sem mest er að gera og ungl
ingarnir eru í sióla, yrði örð-
ugt um rekstur fyrirtækjanna
án aðkomufólks og minna fyrir
framan hendur til að mæta
útgjöldum heimilanna.
Stundum koma konurnar áér
saman um að vinna til skiptis
og gæta þess á milli barnanna
hver fyrir aðra. En nú hefur
í nokkur sumur starfað barna-
garður og er að pví enikið
hagræði.
Frystihúsavinnan, miðað við
hóflegan vinnutíma, er barna-
leikur einn hjá því, sem mað-
ur þurfti oft á sig að leggja
á uppvaxtarárunum. Ég get vel
lifað góðu lífi á þessari at-
vinnu eins og hún hefur verið
„Og nú er búið að hækfca
kaupið, Magnús."
„Já, ég hef nú ekki en-.iþá
fyllilega gert mér greim fyrir
hvernig ég fer að mæta þeím
auknu útgjöldum. Hitt er mér
Ijóst, að lægst launaða fólkíð
varð að fá kjarabætur. "Én það
er ýmislegt annað, sem kallað
er þjónusta, sem gengur svo
nærri fyrirtækjunum að erfitt
er undir að búa og við að una.
En ég hef alltaf haft gððu
fólki á að skipa, bæði á sjó
og landi. Það er mitt lán, og
konan hans, Guðfinna Pálsdött-
ir, tefcur í sama strenginn. —
Hún hefur engu síður en mað-
ur hennar, þurft að tafca til
hendi um dagana. Hún hefur
staðið á reitnum og við fisk-
þvottakerið meðan hann sótti
sjóinn. og þótt nú hafi þau
búið vel um sig, eins og marg-
ir fleiri Ólafsfirðingar, þá
var léttur malur þeirra fyrstu
fótmálin og stundum brattgeng
brekkan, fyrr en brún var náð.
„Ojá, ég er hræddur um að
ég hefði stutt komist í þessu
brasi, hefði-ég gengtð ósfeidd-
ur,“ segir þessi mikilvirki at-
hafnamaður og lítur til konu
sinnar.
Þ. M.
Magnús mun hafa stundað
sjó í 17 ár, fyrst sem háseti og
siðan formaður. Hann kynntist
því af eigin raun glímunni við
hafið, bæði sem yfirmaður og
nndÍTgefinn, og hefur án efa
af því nofckurn lærdóm dreg-
ið.
Meðan vetrarvertíð var
ófeugsandi frá Ólafsfirði vegna
sfeemra hafnarskilyrða, sendu
ýmsir útgerðarmenn stærstu
bátana til verstöðva á Suður-
nesjum. Magnús Gamalíelsson
byggði þá verbúðir og fisk-
verkunarhú.s í Keflavík. Telur
hann, að sú ákvörðun að
hætta þar refcstri og byggja
upp útgerð og fiskverkunar-
stöðvar heima í Ólafsfirði, hafi
á sfnum tíma verið ærið um-
hugsunarefni og ákvörðunin
ðrlagarik, því að þá var ennþá
langt í land að veiðiskipum
væri búið Cryggi í Ólafsfjarð-
arhöfn.
Magnús hefur ekki haldið að
sér höndum um dagana, því
sambliða eigin rekstri, hefur
hann verið þátttakandi i ýms-
um öðrum fyrirtækjum og einn
ig mikilvirkur baráttumaður
fyrir sameiginlegum hagsmuna
málnm byggðar og bæjarfé-
f hraðfrystistöð og fiskverk-
imarfhúsi Magnúsar Gamalíels-
sonar er allt í fuliam g-angi.
Verkfalli er aflétt, fiskur hefur
verið lagður á land og fjör
Kppnr færzt í afhafnalifið á
ný-
í fiskverkunarhúsinu er ver-
ið að pakika saltfisfc. Gunnar
Ásgrímsson segir tfl um matið
og tvær eldri konur sauma
utan um paikkana.
f vinnusal hraðfrystihússins
er bjart yfir. Eggert Pálsson,
verkstjórinn, segir mér að
hann sé einn sá allra fullkomn
asti hérlendis hvað vinnuskil-
yrði snertir. Þarna geta unnið
36 stúlkur, nú eru þær eitt-
hvað um þrjátíu, og allar svo
ánægjulegar á svipinn, að mað
ur gœti næstum því látið sér
detta í hug að þær hafi falið
vængina undir hvíta sloppnum.
Margar hafa unnið þarna
lengi, aðrar era nýbyrjaðar,
sjálfsagt einhverjar, sem setið
hafa á skólabekk í vetur og
eru nú að vinna fyrir næsta
áfanganum.
Frá því í byrjun marz og
fram að verkfalli má kalla að
verið hafi óslitin atvinna og
stundum mikil yfirvinna, en
Petra Rögnvaldsdottir.
nú hefur verkfallið tekið mikið
úr, hve mikið, getur enginn
fullyrt.
Eggert verkstjóri telur að
vinnsla á iþeim fiski, sem veið-
ist á vetrarvertíð úti fyrir
Úr fiskverkunarsal.
Norðurlandi, sé 40—50% dýr-
ari en á vertíðarfiski sunnan-
lands. Veldur þar um mestu,
hve fiskurinn fyrir norðan er
smár.
Petra Rögnvaldsdóttir hefur
unnið í frystihúsi í 11 ár, þar
af 5 þau síðustu hjá Magnúsi
Gamalíelssyni.
„Mér hefur alltaf fundizt
gott að vinna hér, og fer batn-
andi. Meðan vinnuskilyrðin
voru lakari, t.d. kaldara í hús-
inu, var alltaf hitað fyrir okk-
ur kaffi.
Vinnan hefur verið nóg í vet
ur og þó líklega ennþá betra
í fyrra.
Það er nú svo sem nógu
langur vinnudagur að vera að
frá kl. 7—19. Flestar konurnar
sem hér vinna eru húsmæður
og heimilin þurfa þó einhvers
með. Peningar eru góðir og
fflt án þeirra að vera, en fyrir
þá verður ekki. öll hamingja
keypt.
Ég átti 10 ára gamla telpu
þegar ég byrjaði að vinna í
frystiihúsinu. Henni var illa
við verkstjórann, þegar hann
var að kalla mig í vinnu. Ég
get þess vegna látið mér detta
í hug, að börnum finnist tém-
legt heimili, þar sem foreldr-
arnir vinna báðir úti og sjást
varla heima nema sem þreyttir
erfiðismenn og konur.
En það er jafnvíst, að ynni
engin húsmóðir við fiskverk-
un hér í Ólafsfirði, þann tíma,
•< ” 'V '
■ v.y.'t •. ■ •

Eggert Pálsson, verkstjóri, og fleira fólk í hriaðfrystihúsinu.

sem
er