Tíminn - 22.04.1971, Blaðsíða 11

FIMMTUDAGUR 22. aprfl 1971
TÍMINN
auðveldar viðgerðina. Sparið tíma og fyrirhöfn.
Notið FIX-SO. — FIX-SO þolir þvott.
Póstsendum,
MÁLNING & JÁRNVÖRUR HF.
Laugavegi 23 — Sími 11295 og 12876.
VEUUM ISIiNZKl(H)iSlENZKAN IÐNAÐ
ÍGNIS BYÐUR URVAL OG & NYJUNGAR
12 stærðir við allra hæfi, aufc þess flestar fáanlegar í viðarlit ★ Rakagjafi er tryggir
langa geymslu viðkvæmra matvæla. ★ Sjálfvirk afhríming ér vinnur umhugsunarlaust
Djúpfrystir, sérbyggður, er gefur -f- 18° 25° frost. ★ Ytra byrCi úr harðplasti, er ékki
gulnar með aldrinum. ★ Fullkomin nýting alls rúms vegna afar þunnrar einangrunar.
Kæliskáparnir með stilhreinum og fallegum linum ★ IGNIS er stuvsti framleiðandi á
kæli- og frystitækjum í Evrópu. ★ Varahluta- og viðgeröaþjónusta.
RAFIÐJAN SIMI: 19294 RAFTORG
FIX-SO fatallmlð
LANDFAR!
Hverjir eru skemmdar-
verkamenn?
„Sæll og blessaður, Landfari!
Þakka þér fyrir mörg og
aiargvísleg efni, sem þú tekur
til meðferðar í dálkum þínum.
Mig hefur oft langað til að
senda þér línu, en hreinlega
brostið kjark til að gera það,
vart fundizt ég pennafær svona
á almennum vettvangi. Ekki
svo að skilja að ég telji mig
færari þar um nú en verið
hefur, en ég held ég láti slag
standa. Þetta bréfkorn mitt er
í tilefni þessarar margumtöl-
uðu Laxárdeilu, en það er auð
vitað að bera í bakkafullan
lækinn, að vera að leggja orð
í belg, en það er útaf því sem
stóð í Velvakanda sunnudag-
inn 7. marz, þar sem Árni
Ketilbjarnarson skrifar, þar
sem hann þakkar Bjarna Ein-
arssyni sína lofræðu undanfar
ið. Já, sínum augum lítur hver
á silfrið nú sem endranær.
Hann vitnar þar í tvær grein-
ar, aðra eftir Bjama bæjar-
stjóra, Akureyri, og hina eftir
Bjartmar frá Sandi. Ég persónu
lega get ekki lagt þessar tvær
greinar að jöfnu. Bjartmar íít-
ur á málin frá bæjardyrum
beggja aðila, en Bjarni aðeins
frá sjónarhóli sínum og sinna
þegna. Þar fyrir skil ég sjónar
mið Bjama, að vissu marki
þó. Ég get vel skilið að Akur-
eyringum þyki slæmt að missa
sppn úr aski. Það er aðeins
mannlegt. Við vitum, að allur
iðnaður á Akureyri er borinn
uppi með rafmagni frá Laxá.
Ef ekki væri þessi orka, segir
sig sjálft, að ekki væri eins
mikill iðnaður þar og raun ber
vitni, því raforkan er afl þeirra
hluta sem gera skal í þessu
tilfelli. En það réttlætir engan
veginn að gengið sé á rétt og
eignir annarra. En svo ég víki
að grein Árna. Hann talar um
fámennann hóp skemmdar-
verkamanna, þar sem landeig-
endur era, sem hafi tekizt að
æsa upp þröngsýna íhalds- og
afturhaldsforkólfa og komm-
únista til fylgis við sig. Ég bið
forláts, því ég er aðeins hús-
móðir hér í Reykjavík, og trú-
lega ekki dómbær á þessa
hluti. Ég tel mig ekki tilheyra
þessum hópi og fylgi ég þó land
eigendum heilshugar að mál-
um. En með öðrum orðum,
hverjir eru skemmdarverka-
menn? Era það ekki skemmd-
arverk að fótum troða eignir
og eignarrétt annarra? Mæli
ég þó ekki bót þessari margum
töluðu sprengingu. Ég hefði
gaman af að vita, hvor hópur-
inn væri fámennari, landeig-
endur eða hinir, ef skoðana-
könnun færi fram. Ég hef marg
falt fleiri hitt sem fylgja land-
eigendum en hinum.
Svo víkur Árni að eigin-
hagsmununum. Já, hve fámenn
ur er ekki sá hópur í dag, sem
hugsar um annað en eigin hags
muni? Eða skyldu Akureyring-
ar ekki hugsa um eiginhags-
muni í þessu tilfelli? Landeig-
endur eru þó að verja sínar
eignir. Ekki hafa Þingeyingar
hagnazt nein ósköp fjárhags-
lega á þessum samskiptum, það
maður hafi heyrt. Aftur á móti
heyrir maður að þeir hafi í
tugi ára borgað helmingi hærra
verð fyrir sína eigin orku en
Akureyringar. Hvoru megin
eru eigiíiíhaéiiy|#t^þS?? * >Nú,
ef rétt er, serti ekki er að efa,
að kjarnorkan muni brátt
leysa raforkuna af hólmi, til
hvers á þá að eyðileggja meira
en þörf er á. Þeir vísu menn
segja að Laxárvirkjun verði
of lítil eftir 10—15 ár. Til
hvers er þá barizt og fjármagn
lagt í virkjun, sem ekki endist
lengur? Spyr sá, sem ekki veit.
Er þá ekki betra að leggja pen-
ingana í raunhæfari lausn
þessa vanda, úr nógu er að
velja, sem trúlega stæði minni
styr um en nú er.
Nú, fjárhagshliðin á rafork-
unni til neytenda. Ætli Þingey-
ingum brygði við þó þeir
þyrftu að borga hærra verð en
aðrir? Þeir hafa gert það fyrr,
en Akureyringa munaði ef til
vill um að þurfa að borga eins
og Þingeyingar. Já, öllum sæmi
lega upplýstum íslendingum er
það ljóst, að iðnvæðingu þarf
af efla, en ekki með því að
fótum troða náungann. En með
öðrum orðum, til hvers á að
byggja hér mörg og mikil iðn-
ver ef við kaffærum okkur svo
í mengun á öllum sviðum, svo
ekki yrði líft, hver á þá að
hirða allan gróðann? Ég held
að það væri vegur að gá ör-
lítið að sér og hafa að leiðar-
Ijósi hið sígilda spakmæli: „f
upphafi skal endirinn skoða“,
og fara hægar og gætilegar útí
allar þessar framkvæmdir. En
svo ég víki aðeins að öðra.
Bjarni Einarsson segir í nið-
urlagi sinnar greinar, sem er
mjög vel skrifuð, og í stíl færð,
og því ekki á mínu færi að
skrifa neina gagnrýni um hana,
enda ekki ætlun mín, en hann
talar um að þetta mál (Laxár-
málfð) sé prófmál þekkingar
og framfara gegn afturhaldi og
fori^okun. og vil ég, taka undir
þau ummæli, en eg legg þó
örlítið annað mat á þetta próf-
mál. Ég tel þetta prófmál á
það hvort mpnngildi sé alveg
týnt hér á íslandi og ekkert
eftir nema gróðahugsjónin og
efnishyggjan, hvort eignarrétt-
urinn, sem hingað til hefur
verið friðhelgur og virtur, verð
ur nú að engu ger. Hvar er þá
komið það sjálfstæði öllum til
handa, bæði landi og þjóð, sem
barizt var fyrir með oddi og
egg og loks hlauzt eftir mikla
baráttu. Sú var tíð. Þá barðist
landinn við Dani, nú er svo
komið að landinn berst inn-
byrðis. Hvert stefnir? Það er
augljóst mál, þegar ekkert þarf
að virða og taka tillit til, þá
er allt komið á fallanda fót.
Svo er verið að furða sig á
að unglingar lendi í því óláni,
að virða ekki eignir anarra
og fótumtroða. En hvar er fyr-
irmyndin? Er það ekki full-
orðna fólkið, sem gengur á
undan með góðu eftirdæmi.
Svo er talað um að ekki sé
húsrúm fyrir þessa ógæfusömu
unglinga, sem eiga að erfa land-
ið, en hvar era allar eyðijarð-
irnar, sem ríkið á og eyjar
með æðarvarpi og alls kyns
hlunnindum. Væri ekki tilval-
ið að byggja þessi ógæfusömu
ungmenni upp að nýju, svo þau
yrðu hæf til að taka við land-
inu, með því að láta þau hafa
eitthvað fyrir stafni, því vinn-
an göfgar manninn. Þau eflast
sjálf og eins mundu þau færa
í þjóðarbúið efni, sem annars
fara forgörðum. Allt má nýta.
Það er arður af fleira en stór-
iðju. En nú er ég komin langt
út frá efninu, og þetta orðið
miklu lengra en í upphsíi var
ætlað. Ég þakka birtinguna ef
þessar línur era þess verðar.
Húsmóðir í Reykjavík“.
HIN VIÐURKENNDU
AC-RAFKERTI
FYRIRLIGGJANDI í ALLA BÍLA.
AthugiS hið hagskvæma verS á AC-RAFKERTUM.
BÍLABÚÐIN
ÁRMÚLA 3 - SÍMl 38900