Fréttablaðið - 22.05.2003, Side 40

SÍMANÚMER FRÉTTABLAÐSINS: 515 75 00, fax: 515 75 16 Ritstjórn: 515 75 05, fax: 515 75 06, ritstjorn@frettabladid.is
Auglýsinga- og markaðsdeild: 515 75 15 - fax 515 75 16, auglysingar@frettabladid.is Dreifing: 515 75 00, dreifing@frettabladid.is
VI Ð S EG J U M F R É T T I R SM Á A U G L Ý S I N G AS Í M I N N E R 515 7500
Á sumrin verða rónarnir meiraáberandi en á öðrum árstímum.
Blessað fólkið opinberar eymd sína
og vonleysi í meiri mæli en annars.
Við hin bregðumst misvel við tilvist
fólksins, en rónarnir eru vissulega
af báðum kynjum. Af einhverjum
ástæðum hef ég þekkt róna mestan
hluta minnar ævi – ekki sama rón-
ann – það er þannig að ekki er unnt
að þekkja einn og sama rónann lengi
– þeir lifa ekki langa ævi.
Í DAG ÞEKKI ég einn róna sæmi-
lega vel – eins vel og hægt er að
þekkja mann sem lifir hans auma
lífi. Sem ungur maður þótti hann
efnilegur. Greindur og fríður. Nokk-
uð dulur og skvetti helst til mikið í
sig. Síðar missti hann öll tök og leið-
in lá niður og liggur enn niður á við.
Ekkert hefur dugað honum til að
losna úr angistinni. Hann hefur sagt
mér að sig langi að verða eins og við
hin, en með tárvot augun viðurkenn-
ir hann að sér takist aldrei að snúa
við blaðinu. Hvað sem hann reynir –
hann getur ekki. Og grætur.
BYRGIÐ HEFUR bjargað miklu.
Þangað hafa rónarnir geta leitað eft-
ir hvíld frá lífinu á götunni. Sumir
stuttri og aðrir langri. Róninn, félagi
minn, hefur verið óvenju lengi úti
núna. Hann verður sífellt skítugri,
lyktin verður verri með hverjum
deginum, hann verður alltaf aumari
í hvert sinn sem ég hitti hann. Hann
á erfitt með að biðja um aura, en
gerir það samt. Verst er hversu vel
hann vill þakka fyrir sig. Faðmlag
við hlandblautan róna er ekki eftir-
sóknarvert. En það er ekki hægt að
afþakka vinarhót.
RÓNINN VINUR MINN er
myndarmaður. Svipsterkur, með
fallega rithönd og góðar gáfur. Hann
er heltekinn sárum. Það blæðir ekki
úr þeim. Nei, sálinni blæðir. Hann
hefur misst af flestu. Þeim fækkar
óðum sem tala við hann, taka á sig
krók svo þeir þurfi ekki að heilsa.
Hann veit þetta og það særir. Verst
er þó að börnin vilja ekkert af hon-
um vita. Hann veit af skömminni
sem þau bera vegna hans lífs. Hann
langar, hann langar mjög mikið.
Hann hefur reynt en getur ekki og
hann grætur. ■
Rónarnir í
Reykjavík
Bakþankar
SIGURJÓNS M.
EGILSSONAR