Tíminn - 17.11.1972, Blaðsíða 11

10
TÍMINN
Föstudagur 17. nóvember 1972
Vikurkauptún liggur i fiigru
umhverfi. Feröamenn, crlendir
sem innlcndir, koma þangaö i æ
ríkari mæli. Sakir náttúrufegurö-
ar og fjölbreytilegra staöhátta
sækir fólk þangaft i friuin og um
helgar á sumrin og meö tilkomu
hringvegarins verftur Vik senni-
lega aöaláningarstaöur feröafólks
á Suöurlandi. Vik er liluti af
Hvammshreppi, sem tclur 5110
ihúa, en i kauptúninu býr um :tS0
manns.
Með þetta i huga var haft sam-
band við oddvita Hvammshrepps,
séra Ingimar Ingimarsson.
Hann er Norður-Þingeyingur að
ætt, fæddur 24. ágúst 1929, byrjaði
prestskap á Raufarhöfn 1953, en
var siðan á Sauðanesi frá 1955 til
1965, að hann fluttist til Vikur.
Séra Ingimar hefur alltaf stundað
kennslu með prestskapnum, en
oddviti i Vik hefur hann verið frá
1970. Hann er kvæntur Sigriði
Sigurgisladóttur, ættaðri úr Mýr-
dal, og eiga þau limm börn.
— Hvað er nú helzt á döfinni
hjá ykkur i Vik, séra Ingimar?
— Það má segja að það sé sitt
af hverju. Við höfum t.d. verið að
endurnýja holræsakerfi þorpsins,
og er þvi verki að mestu lokið. Þá
var aðalgatan i þorpinu, um 420
m, steypt á s.l. ári og unnið hefir
verið að undirbúningi lagningar
oliumalar á aðrar götur. 1 athug-
un er að láta aka oliumölinni
austur i vetur og ganga frá henni
næsta sumar, en hana ku mega
geyma mánuðum saman.
lleildarkostnaður við þessar
framkvæmdir allar er áætlaður
um H milljónir.
— Reynist þetta ekki örðugt
svo fámennu sveitarfélagi?
— Við finnum ekki svo mikið
fyrir þvi. Enn sem komið er hefir
kostnaðurinn verið töluvert undir
áætlun.og við höfum ekki þurft að
taka nein lán að ráði, þótt þegar
sé búið að fjárfesta i þessu um 5
milljónir. Mjög hagkvæmt hefir
reynzt fyrir okkur að steypa öll
rör i holræsin á staðnum, en
steypustöð er rekin af hreppnum
og skilaði hún verulegum hagnaði
á siðasta ári og viröist svo ætla að
verða einnig i ár.
— Eru einhverjar meiri háttar
byggingarframkvæmdir fram-
undan hjá ykkur?
— Þetta kauptún hefir lengi
setið við lakara borðið um skóla-
húsnæði,og má segja, að það sé
litið betra en fyrir 50-60 árum.
Barnaskólinn i Vik er dálitið
óljóst hugtak hjá ýmsum, og i
raun og veru hefir hann aldrei
verið opinberlega viðurkenndur
af fræösluyfirvöldum sem slikur.
t stuttu máli er skýringin sú, að
hús það, sem nú er kennt i, var
byggt að hluta um 1910 og þénaði
þá sem skóli. Var þetta látið
duga, að visu með smávegis
viðbót, allt til ársins 1965, án
nokkurs styrks eða húsaleigu frá'
þvi opinbera. Þegar hér var kom-
ið sögu var flestum, en þó ekki
öllum, orðið ljóst, að húsrými
gamla skólans var löngu orðið of
litið. Var þá ákveðið að prjóna við
gamla húsið og arkitekt fenginn '
til þess arna. Viðbótin varð dans-
salur, eldhús og leiksvið, sem
sagt gamli skólinn var allt i einu
orðinn að sæmilegu félagsheimili,
en húsnæðisþörf skólans var svip-
uð og áður. Annað kom einnig til,
miður gott, að húsið fékkst hvorki
viðurkennt sem skóli né félags-
heimili af réttum aðilum,og þar af
leiðandi var ekki um nein fjár-
framlög að ræða frá þvi opinbera.
Þetta nefni ég aðeins til að
undirstrika, að Vikurskólahverfi
hefir verið mjög svo sniðgengið
meö framlög til skólabygginga,
og að núverandi aðstaða er þaö
léleg, að ekki verður lengur við
unað. Við höfum haft hér góða
kennslukrafta og ágætan skóla-
stjóra, Björn Jónsson, sem hætti
nú i haust. Ungur og áhugasamur
skólastjóri, Jón Ingi Einarsson,
hefir tekið við skólastjórninni og
með honum starfa kennarar, sem
ætlast má til mikils af. Er þvi
sannarlega mál til komið að
skapa þeim bætt vinnuskilyrði og
nemendum betri aðbúnað. Unnið
er að undirbúningsframkvæmd-
um þessa dagana,enda stefnt að
þvi að byrja á nýjum skóla á
næsta ári. Fé hefir verið veitt til
skólans á fjárlögum siðastliðin
tvö ár, en kostnaður er lauslega
áætlaður um 40 milljónir. Gert er
ráð fyrir sundlaug við skólann, en
að leikfimi verði kennd i sal
félagsheimilisins fyrst um sinn.
— Nýjar tillögur hafa verið
lagðar fram um skólamál á Suð-
urlandi? Hvað sýnist þér um
þær?
— Já, einmitt um svipað leyti
og verið var að undirbúa skóla-
byggingu hér bárust okkur þessar
tillögur frá menntamálaráðu-
neytinu. Við hér erum ekki fylli-
lega sáttir við þessar tillögur,
þótt þær séu i megin-dráttum
spor i rétta átt. En til þess er ætl-
azt, að þær séu ræddar og gerðar
við þær athugasemdir eftir að-
stæöum, og það hefir bæði
fræðsluráð V.-Skaft. og Skóla-
nefnd Vikurskólahverfis gert
mjög ákveðið.
Það, sem ber á milli, er i stuttu
máli það, að samkvæmt tillögun-
um stendur til að flytja alla
nemendur héðan á 8. og 9. náms-
ári út að Skógaskóla þ.e.a.s. 2.
bekk unglingaskóla og 3. bekk
gagnfræðastigs. Þetta tel ég
verulegt spor aftur á bak,og við
viljum, að skyldunámið, sam-
kvæmt nýja grunnskólafrum-
varpinu, verði leyst hér heima,
eða 8. og 9. námsár. Fram til
þessa höfum við orðið að lúta þvi
ófremdarástandi að þvæla börn-
um okkar milli þriggja skóla.
Ekki er ég viss um, að allir upp-
eldisfræðingar vilji mæla með
þvi. Ég held að mál sé til komið
að breyta fremur til betri vegar.
— Er um einhverja frekari
uppbyggingu að ræða hjá ykkur?
— Vissulega hyggjum við á
uppbyggingu á sem flestum svið-
um, enda bendir og margt til
þess, að um fjölgun ibúa verði að
ræða á næstu árum. Með tilkomu
hringvegarins má ætla, að sam-
göngur batni tií muna við nær-
liggjandi sveitir og landfræðileg
lega Vikurkauptúns höfðar greini
lega til aukinnar umferðar og
byggðar,og mun þá um leið meiri
þörf fyrir ýmis konar þjónustu.
Má þar nefna aukið hótelrými,
meiri verzlun, betri læknisþjón-
ustu o.fl. Allir þessir þættir þurfa
Föstudagur 17. nóvember 1972
TÍMINN
n
að aukast verulega frá þvi sem nú
er.
— Þú nefndir betri læknisþjón-
ustu. Er eitthvað fyrirhugað i
þeim málum?
— Já. Á fundi, sem boðað var
til i Vik i ágúst i sumar, sam-
þykktu oddvitar allra hreppa i V.-
Skaftafellssýslu i einu hljóði,
ásamt oddvita A.-Eyjafjalla-
hrepps, alls átta hreppa, að
heilsugæzlustöð skyldi reist i Vik.
Með þessu samkomulagi er, að
minni hyggju, stefnt að betri
læknisþjónustu fyrir þetta svæði,
auk þess sem vafalaust mun auð-
veldara aðútvega lækna til starfa
að stöðvunum, þar sem þeir geta
verið fleiri saman, eins og dæmin
raunar sanna. Engum blandast
hugur um, að stöðin eigi að risa i
Vik, sem er svo til miðsvæðis
milli Markárfljóts og Kirkju-
bæjarklausturs. Akveðið er, að
hjúkrunar- og dvalarheimili aldr-
aðra risi hér i Vik á næstunni og
styður það einnig þetta mál.
Þá má geta þess, að við hér i
Vikurlæknishéraði höfum fullan
hug á að búa betur að lækni okk-
ar, Vigfúsi Magnússyni, sem nú
er i árs frii, en við vonum að komi
aftur að leyfi loknu. Sótt hefir
verið um fjárframlag i nýjan
læknisbústað, og ég veit ekki bet-
ur en fjárveiting fáist, þar sem
heilbrigðisráðuneytið hefir gert
ráð fyrir ákveðnu framlagi.
— Hvað um Kötlu? Eru allir
austur þar hættir að hugsa til
hennar?
— Ekki held ég það, a.m.k.
ekki gamla fólkið, sem man þau
ósköp er á dundu 1918. Vist gæti
sú gamla farið að rumska hvað úr
hverju, ef mark skal tekið á
háttalagi hennar gegnum aldirn-
ar, en talið er,að hún hafi brotið af
sér hýðið á um hálfrar aldar
fresti.
— Er talið að byggð i Vik sé i
hættu i Kötluhlaupi?
— Það er sannarlega talin
hætta á þvi. Fyrir nokkuð mörg-
um árum var byggður varnar-
garður úr sandi, en fróðir menn
telja að meira þurfi að gera, og
fyrir liggja greinargerðir jarð-
fræðinganna Jóns Jónssonar og
Sigurðar Þórarinssonar um það.
Nú liggur fyrir beiðni hjá fjár-
veitingarvaldinu um, að veitt
verði nauðsynlegt fé til byggingar
grjótvarins varnargarðs austan
kauptúnsins,er nái frá Vikurkletti
til sjávar. En brýn nauðsyn er á
slikri vörn vegna byggðarinnar i
Vik. Gerð hefur verið kostnaðar-
áætlun yfir garðinn og er hún að
fjárhæð kr. 6,8 milljónir miðað
við, að garðurinn sé 6 metrar á
hæð og 750 metra langur. (það
samsvarar verði á einu sæmilegu
ibúðarhúsi i Reykjavik, ef ein-
hverjum blöskrar).
— En hvað um atvinnumálin
hjá ykkur?
— Það er von að spurt sé, þvi
þar liggur raunar undirstaða
flestra annarra framkvæmda.
Hér eru rekin tvö þjónustufyrir-
tæki,Kaupfélag Skaftfellinga og
Verzlunarfélag V.-Skaft. Það
fyrrnefnda rekur myndarlegt tré-
smiðaverkstæði og bifreiðaverk-
stæði með fjölda starfsmanna.
Prjónastofa hefir verið starfrækt
hér i nær tvö ár með góðum
árangriiOg hefir þar með skapazt
visir að léttum iðnaði og er stefnt
að sliku i vaxandi mæli. Lóran-
stöð er á Reynisfjalli, sem veitir
þó nokkrum mönnum atvinnu.og
fleira mætti vafalaust tina til.
Okkar stærsta mál er og hefur
verið höfn við Dyrhólaey eða hér
i grennd. Að þvi ber að stefna og
verður væntanlega fyrr en
seinna. Min persónulega skoðun
er, að leggja eigi áherzlu á að
byggja litla fiskihöfn til að byrja
með. Slikt mundi valda hér bylt-
ingu atvinnulega séð. Fljótur
skyldi ég verða til að fá mér
trillubát, þótt ég kannski með þvi
gerði ekki stórar kúnstir til gjald-
eyrisöflunar. En nógu margir
yrðu vafalaust til að sjá fyrir hin-
um afkastameiri fleyjum.
Afkoma hvers sveitarfélags
byggist fyrst og fremst á þvi,
sagði séra Ingimar að lokum, að
takast megi að skapa sem mesta
atvinnumöguleika fyrir ibúa þess
og vera stöðugt vakandi fyrir
heppilegum nýjungum, annars er
hætta á stöðnun.
Greinilegt er, að forráðamenn
Vikurkauptúns vilja leggja
áherzlu á uppbyggingu og for-
forðast stöðnun^ig með þeim orð-
um óskar blaðið ibúum Hvamms-
hrepps velfarnaðar á komandi
árum.
Lýsistrata á stælskóm
Húsmóðir nokkur í Aþenu,
Lýsistrata að nafni, sem virðist
hafa harðara bein i nefinu og
meira vit i kollinum en allir
aþenskir karlmenn samanlagt,
kveður sér hljóðs og gerir
heyrumkunnugt, að timi sé til
þess kominn; að binda skjótan
enda á þann fórnfreka ófrið, sem
geisað hefur á Pelopsskaga i
meira en tuttugu ár. Þar sem hún
treystir hvorki forsjá karlþjóðar-
innar né stjórnvizku, sér hún, að
góð ráð og róttæk eru nú dýr.
Eina leiðin til að bjarga hnipinni
þjóð úr vanda er sú, að konur taki
stjórnvölinn i sinar hendur.
Almennur samblástur er nú
gerður meöal kvenna um Pelops-
skagann þveran og endilangan og
á Lýsistrata vitaskuld frumkvæð-
ið að þvi. Til að koma körlum sin-
um á kné, sverja konur þess dýr-
an eið, eftir nokkuð þóf og vanga-
veltur, að afrækja með öllu
hjúskaparskyldu, eða með öðrum
orðum, að neita bændum sinum
um tilskilda bliðu. Þvi næst legg-
ur Lýsistrata undir sig Akrópólis,
læsir fjárhirzlum rikisins og
hyggst með þvi kænskubragði
stöðva fjárfrekan styrjaldar-
rekstur.
Snillingur orðs og æðis, hann
Aristófanes, leikur hér á pipu
sina, sem persónur hans dansa
eftir bæði létt og listilega. Hvert
atriði öðru spaugilegra, hver
klipan annarri kostulegri, hver
leikfléttan annarri margþættari
og meistaralegri rekur aðra.
Orvarskotum háðfuglsins griska
rignir miskunnarlaust yfir hverja
konukind, sem komin er að þvi að
guggna og gefa sig heilbrigðu
hvatalifi á vald.
Kórar tveir, sem leikskáldið et-
ur saman, eru til stórkostlegs
fyndnisauka. Annan fylla öldung-
ar, en hinn gamlar konur, sem
snúizt hafa á sveif með Lýsi-
strötu. Orðaskipti þeirra eru bæði
smellin og safarik, enda fátt um
finar kveðjur.
Enda þótt sú mikla togstreita,
sem heitstrenging kvennanna og
aðgerðir valda, veki óspart hlát-
ur, fer viðs fjarri, að þessi frum-
legi sjónleikur sé innantómt grin
og glens á Arnold og Bach-visu,
með sinnepi eða sósu. Stað-
hæfingu þessari til frekari stuðn-
ings, má benda á aöalpersónu
leiksins, Lýsiströtu sjálfa. Hún er
fulltrúi mannvits og menningar.
Hún flytur mál sitt af rökfestu og
skynsemi og gefur aldrei á sér
höggstað enda fer hún að lokum
með sigur af hólmi.
Margt er hnittilega orðað og
mörgu er spaugilega fyrirkomið
og samanflækt, en bezt nýtur
fyndni Aristófanesar sin senni-
lega í orðasennum kóranna
tveggja, svo og I atriðinu fræga,
þar sem Myrrhina beitir kvenleg-
um klækjum og kynþokka til að
æsa I maka sinum frygðareldinn,
unz han er oröinn að logandi báli,
sem læsir sig um allan likama
manngreysins og limi, svo að
hann þolir naumast við. En þegar
til hvilubragðanna kemur,
hleypst béfuð tófan brott frá öllu
og skilur mann sinn eftir með sárt
enni og aðra likamshluta enn verr
á sig komna.
Lýsistrata kann sannarlega
ráð, sem hrifa, enda er kven-
mannsleysið margra meina bót.
Það lamar svo vigamóð Aþeninga
og Spartverja, að þeir sliðra
sverðin og setjast sjálfviljugir viö
samningsborðið, þar sem vanda-
sömustu þrætumál, er færustu
slægvitringar höföu gefizt upp á
að glima við, virðast nú auðleyst,
ef ekki sjálfleyst.
Flestir dást að höfundi Lýsi-
strötu fyrir hispursleysi hans og
bersögli, friðarboðskap og skop-
visi, en þó einkum fyrir meistara-
lega úrvinnslu úr frumlegu efni.
Dirfska hans, bæði i orði og æði
verður skiljanlegri, þegar mönn-
um er bent á, að leiksýningar til
forna i Grikklandi voru aðeins
ætlaðar karlmönnum, en konum
og börnum hins vegar bannaður
aðgangur. (Og hvernig veit ég
þetta, kynn'i ein'hver gárungi eða
yfirborösgosi að spyrja? Nú ein-
faldlega vegna þess að ég hef set-
ið lengi á skólabekk og stööugtles-
ið bækur og meira segja ekki þótt
það vera fyrir neöan virðingu
mina að fletta upp i alfræðiorða-
bókum).
Aristofanes var ekki aðeins
eitilharöur ihaldsmaður af gamla
skólanum heldur einnig einlægur
aðdáandi gömlu „aðals-
manna”stjórnarinnar, sem var i
þann veginn að syngja sitt siðasta
vers. Góður gamanleikahöfundur
er fyrst og fremst andófsmaöur
og þjóðfélagslegur gagn-
rýnandi á aldarfar og lifs-
skotaðnir meirihlutans. Eðli
sins vegna er hann alltaf i and-
stöðu viö rikjandi stjórnarfar, og
Aristofanes var engin undantekn-
ing i þessum efnum, nema siður
væri. Hann mat t.d. litils lýðræði
Aþeninga og hafði megnustu
fyrirlitningu á lýðskrumurum á
borð við Kleón, sem stefndu að
þvi að færa út kviarnar, leggja
undir sig ný lönd, eða ástunduðu
með öðrum orðum purkunarlausa
nýlendu- og heimsvaldastefnu og
það var kannski engin furða, þar
sem lýðfrjálsir borgarar i Aþenu
fylgdu leiðtogum sinum af alhug i
þessum málum.
Þótt það kunni að koma
nútimamönnum spánskt fyrir
sjónir áttu lýðræðissinnar i Aþenu
til forna enga ósk heitari né hug-
sjón æðri, heldur en að hernema
lönd og drottna yfir sem flestum
þjóðum. Aristofanes barðist ötul-
lega gegn landvinningabrölti
landa sinna og risti „lýðræðisleg-
um” hernaðarsinnum og her-
möngurum miskunnarlaust djúp-
ar háðrúnir. Góöskáldið griska
áleit, að borgrikinu væri bezt
borgið undir handleiðslu og stjórn
manna, er valdir væru eingöngu
sakir andlegra yfirburða sinna og
óvéfengjanlegra verðleika, ekki
sakir ættgöfgi eöa arffenginna
sérréttinda. Það var og skoöun
hans, að lýðræöi ali af sér fleiri
skrumara og snikjudýr, bitlinga-
kálfa og meðalmenn, en það hafi i
rauninni efni á. Vel má vera, að
hann hafi nokkuð til sins máls,
enda er ekki fráleitt, að slikt gæti
sannast að vissu marki á lýðveld-
inu Islandi á vorum dögum.
t Glugga útvarpsins komust
þær Brynja Benediktsdóttir oe
Sigrún Björnsdóttir að þeirri
„óvæntu og athyglisverðu” niður-
stöðu, að Aristofanes væri betur
við okkar hæfi og smekk heldur
en Moliére, sem aö þeirra dómi er
hins vegar tilgeröarlegur og gef-
inn fyrir helztilfyrirferöarmiklar
og finar umbúðir. Slík skoöun
hlýtur að koma þeim mönnum,
sem vel eru lesnir i verkum háð-
fuglsins franska eilitið á óvart, þar
sem hann þótti á sinni tið heldur
óloppinn og óvæginn i árás sinni
og gagnrýni á tilgerð og fordild,
hégóma og broddborgara-
mennsku i hvaða mynd sem er og
talaði enga tæpitungu. Jæja,
margs verður maður visari með
þvi að hlusta á menningarþætti i
fjölmiðlunum okkar blessuðum!
A ytra borði er allt slétt og fellt,
leikhraði ágætur, hópatriðaskip-
an nákvæm og þaulhugsuö og
dansspor liflega og rösklega stig-
in, en við innri kjarna verksins
virðist aftur á móti ekki hafa ver-
ið lögð sú rækt sem skyldi. Fyrir
finni blæbrigðum og lævisri
undirhyggju, ef leyfilegt er að
nota þetta orð i jákvæðari merk-
ingu en almennt gerist, fer hins
vegar ekki ýkja mikið.
Margrét Guðmundsdóttir er
hlutgegn leikkona og samvizku-
söm. Hún er samt sem áður ekki
að öllu leyti þessu verki vaxin aö
mér finnst. Þótt ofmælt sé, að hún
slái stöðugt á sama streng, er hitt
vist að hún slær ekki á nógu
marga til að skapa bráðlifandi
Lýsiströtu og eftirminnilega.
Þóra Friðriksdóttir, Herdis
Þorvaldsdóttir, Kristbjörg Kjeld,
Erlingur Gislason og Bessi
Bjarnason leika þokkalega og all-
laglega og stundum meira að
segja af iþrótt, en þó aldrei af inn-
blæstri.
Þó ofsagt sé, að þessi allra sið-
asta sýning á Lýsiströtu sé það
taufrasnauðasta, sem sézthefur á
leikvangi atvinnumanna á þess-
um tveimur siðustu og verstu ár-
um i leiksögu okkar, er hitt jafn-
vist, að það er það óinnblásnasta,
sem borið hefur verið á borð fyrir
okkur á sama tima og var þó ekki
mikið um fina drætti fyrir. Einu
leikararnir, sem sýna ánægjuleg
tilþrif og gera virðingarverða til-
raun til að ljá þessum prýöilega
gleðileik vængi, eru þeir, sem
skipa karlakórinn þ.e.a.s. Árni
Tryggvason, Guðjón Ingi Sig-
urðsson, Hjalti Rögnvaldsson,
Lárus Ingólfsson, Randver Þor-
láksson, Sigurður Skúlason og
Þórhallur Sigurðsson. Satt að
segja gerir leikstjórinn sjálfur
þeim óafvitandi óleik. Kvenna-
kórinn nýtur sin ekki vegna ófull-
nægjandi framsagnar, þessa
mikla stéttarböls islenzkra leik-
enda.
Brynja Benediktsdóttir fellur á
eigin bragöi, enda kann það
aldrei góðri lukku að stýra að
vera of hrifinn af eigin hugmynd,
sem er nú kannski ekki svo bráð-
snjöll eftir á að hyggja.Þegar
öldungarnir ætla að gerast stór-
tækir til kvenna og fella klæði i
þvi skyni, vekur það almennan
hlátur I salnum, en aö láta þá
flesta hökta á nærhaldinu einu
saman leikinn á enda að heita
má, ber hins vegar miður öruggu
eða næmu skopskyni vitni.. Hvar
er nú kunnáttan, verklagnin og
atvinnumennskan? Er i rauninni
litill sem enginn munur á henni og
áhugamennsku hér á landi, spyr
sá, sem sér nú Lýsiströtu i þriðja
sinn undir stjórn Brynju Bene-
diktsdóttur. Einhverra hluta
vegna þykir mér sú siðasta
standa hinum fyrri að baki og
stafar það áreiðanlega m.a. af
þvi, að við hljótum að gera ólikt
meiri kröfur til atvinnumanna
heldur en áhugamanna. 1 þessa
sýningu vantar einmitt þann
áhuga og æskublóma, gleði og
innri glóð, sem einkenndi öðru
fremur túlkun og vinnubrögð
bæði menntaskólanema hér i
Reykjavik og leikfélagsmanna
norður á Akureyri. Þegar tæknin
riður svo að segja stöðugt við ein-
teyming, er ekki von á glæsileg-
um árangri.
Kristján Arnason gerir margt
prýðisvel, þótt fremur ónæmt
brageyra hái honum talsvert á
stöku stað. Undirritaður hefur
tekið sér það bessaleyfi að styðj-
ast svolitið við fyrri skrif sin um
Aristofanes og Lýsiströtu á sama
hátt og leikstjórinn hefur leyft sér
að feta i eigin fótspor á þó nokkr-
um stöðum.
Auðsætt er að heimtur Þjóð-
leikhúsmanna hafa verið frekar
slæmar, þegar þeir hafa rekið fé
af fjalli á undanförnum árum,
einkum hefur vantað ískyggilega
mikiðaf gimbrum og öðrum ung-
fénaði i fjársöfnun og liggur ekki
ljóst fyrir, hvernig bezt veröur
ráðin bót á þessu.
Þótt ég haf verið litið hrifinn,
þykist ég þrátt fyrir það fullviss
um, að Lýsistrata eigi lýðhylli
visa.
Sá, sem þetta ritar sá þriðju
sýninguna þ. 12. þ.m.
Halldór Þorsteinsson
Á myndinni sjáum við kórana á sviðinu, en eins og f flestum griskum leikritum, gegna þeir miklu hlutverki. Timamynd Gunnar.