Tíminn - 09.06.1974, Síða 32

TÍMINN
32

fHmfil fflfHfffr T.
r.

m
m

Hreindýrasmalinn
Saga af Lappadreng (þýdd úr norsku)
Lappadrengurinn Sari
var saddur, ánægður og
glaður i huga, þegar
hann stefndi skiðum sin-
um til fjalla. Bakpokinn
hans dinglaði til eftir
hreyfingum skiðamanns
ins, þegar hann ýtti sér
áfram i mjúkum snjón-
um. Vaskur, hundurinn
hans, hljóp snuðrandi i
kringum hann. Stundum
styggði hann upp rjúpu,
eða mús og varð þeim
jafnvel að bana, ef þær
voru ekki nógu fljótar að
forða sér.
Það er nistandi kuldi,
og marrar i snjónum
undir skiðunum. Fólkið
hans Sari er að flytja sig
austur á bóginn, og hon-
um hefur verið falið að
fara á skiðum upp um
firnindin og leita að
nokkrum hreindýrum,
$em talið var að villzt
hefðu frá meginhjörðinni
og reikuðu nú um
auðnirnar, en þar er
mikil hætta á ferðum
fyrir dýrin vegna úlfa og
jarfa, sem leita sér að
bráð upp um fjöllin.
Sari hefur nú haldið
áfram timunum saman.
Hann hefur fundið
hreindýraslóðir, en þvi
miður úlfaslóðir einnig.
,,Jæja,” hugsar hann.
,,Ef úlfur hefur fundið
slóðir hreindýranna, þá
liður vist ekki á löngu
þangað til hann hefur
grandað þeim öllum”.
Sari hefur hvilt sig
nokkrum sinnum, tekið
sér bita og gefið Vask
með sér. En þeir hafa
engin hreindýr fundið.
Hann er þó ekkert óró-
legur yfir þvi ennþá, þvi
að þetta er fyrsti dagur-
inn, sem hann er á ferð,
en gert var ráð fyrir
tveimur til fjórum dög-
um til leitarinnar.
En þeir hafa heppnina
með sér, Sari og Vaskur.
Um kvöldið finna þeir
strokuhreinana, tuttugu
i hópi, þar sem þeir
liggja i snjónum. Vaskur
gerist ákafur, fælir
hópinn og rekur hann af
stað i áttina heim.
Ferðin sækist greiðlega,
en það er komin nótt og
norðurljósin eru ein um
að lýsa hina hljóðu,
endalausu snjóbreiðu,
sem hreindýrahópurinn
þýtur um með Sari og
Vask á hælunum. Und-
an brekkunni verður
Sari að halda aftur af
skiðunum sinum, svo að
hann renni ekki inn i
hópinn. Færið er ágætt
og ferðin gengur vel.
Þeir hafa að baki sér
langa og þreytandi
brekku og eru komnir
upp á dálitla flatneskju,
þegar slysið vill til.
Það er eins og jörðin
rifni allt i einu undir
þeim. Snjóhulan lætur
undan, og allur hrein-
hópurinn og Sari og
Vaskur steypast ofan i
djúpa og gapandi gjá.
Sari finnur að hann
hrapar dýpra og dýrpa,
þar til hann lendir ofan
á hreindýrakösinni á
gjárbotninum og heyrir
brothljóð i hornum
þeirra og beinum. Svo
liður yfir hann. Þegar
hann kemur til meðvit-
undar aftur finnur hann
ógurlega mikið til i öðr-
um fætinum. Vaskur
skriður ýlfrandi til hans.
Hreindýrin liggja
hreyfingarlaus. Þau
hafa öll drepizt við
byltuna. Sari og hundur-
inn hans eru tveir einir á
lifi. En Sari skilur, að
annað hvort kelur þá til
bana, eða þeir verða úlf-
unum að bráð. Hann
sker af sér skíðaböndin
með erfiðismunum.
Skiðin hafa bæði brotnað
við byltuna. Nú sýnir
Sunnudagur 9. júni 1974.
drengurinn þá karl-
mennsku að rifa sig út
úr kösinni. Annar fótur-
inn á honum er brotinn
og kvalirnar eru miklar.
Hann getur ekkert
hreyft sig úr stað, nema
með þvi að skriða á
höndum og öðrum fæti
og draga brotna fótinn,
og það er seinlegt og
kvalafullt. Vaskur ýlfr-
ar ámátlega og hleypur i
kring um húsbónda sinn.
Drengurinn reynir að fá
hundinn til að hlaupa
heim og sækja hjálp. En
seppi vill ekki skilja við
húsbónda sinn. Heldur
kýs Vaskur að deyja
með Sari, þar sem þeir
eru komnir.
Það var gamall torf-
kofi i þriggja kilómetra
fjarlægð frá gjánni.
Fiskilaþpar hafa haldið
þar til á sumrin, þegar
þeir veiða i vötnum i ná-
grenninu. Sari tókst nú
að skriða út úr gjánni,
og hann mjakast áfram i
lausasnjónum i áttina til
kofans. Hundurinn fylg-
ir honúm, en rauð
blóðrák i snjónum sýnir
þjáningaleið Saris. Til
allrar hamingju hefur
hann pokann sinn á sér,
og i honum er dálitið af
kjöti og einnig eldspýt-
DAN
BARRV
| Strákarnir eruy
i vandræðumf"
s Guðrún! /7i