Tíminn - 08.07.1975, Qupperneq 10

10
TÍMINN
Þriöjudagur 8. júli 1975.
Þeqar skip ferst
AAóníka var of ung til að skilja, hvað það var sem raunverulega
gerðist, þegar hið 216 þúsund tonna olíuskip „Golar Patricia" sprakk,
brast í sundur og hvarf niður í hafsdjúpið skammt fró Kanaríeyjum.
En foreldrum hennar bró öllu meira, þegar sprengingin varð.
Hjónin sótu að hódegisverði, þegar hörmungarnar skullu yfir.
í þessari grein lýsa þau hinum örlagaþrungnu andartökum, þegar
þau börðust við að komast sem lengst fró springandi flakinu...
því að sprengingin stóra gat orðið ó hverri stundu.
Nylén fjölskyldan sat við há-
degisveröarborðið i matsalnum,
þar sem lyktin af steiktum makril
réði rikjum. Dóttirin Mónika, 15
mánaða að aldri, potaði gafflin-
um i diskinn eins fjarri gullin-
brúnu sporðstykkinu, sem á hon-
um lá, og mögulegt var. Móðirin,
Sidsel, setti dálitinn fiskbita á
gaffalinn — Mónika mótmælti, en
gerði sér samt að góðu að gleypa
einn munnbita. Lyktin af
makrilnum beindi huganum heim
til Tvedestrand i Noregi. Faðir-
inn, Egill, var að hugsa um bátinn
sinn, sem hann var nýbúinn að
selja og allan þann makril, sem
hann hafði veitt i ferðum sinum á
bátnum. Hann ætlaði einmitt að
fara að stinga upp i sig fyrsta
munnbitanum, þegar drunurnar
heyrðust.
— Það var eins og krampa-
teygjur færu um skipið. Nú höfum
viö siglt i strand hugsaði ég með
sjálfum mér. Enginn sagði nokk-
urn skapaðan hlut. Allir sátu stif-
ir af undrun. Ég þaut á fætur án
— Þegar fyrsta sprengingin
heyrðist, greip ég Móniku i fang-
ið. Guð minn góður, hvað er
þetta? hugsaði ég með sjálfri
mér. Egill hvarf á braut án þess
aö segja orð. A næsta andartaki
var borðsalurinn auður. Svo varö
önnur sprenging. Ég man, að ég
sat og hélt dauðahaldi i Móniku. í
hvert skipti, sem sprenging varð,
slógumst við við borðbrúnina.
Nokkrum sekúndum siðar hljóm-
ubu aðvörunarbjöllurnar, sem til-
kynntu að við skyldum fara aö
björgunarbátunum. Ég hafði tek-
ið þátt i æfingum i meðferð björg-
unarbáta bæði á föstudag og laug-
ardag, svo að mér var kunnugt,
hvernig við átti að bregðast, segir
Sidsel Nylén, sem er þarna var
komið, hafði verið eina viku um
borö i „Golar Patricia”. Hún
heldur áfram frásögninni:
— Egill kom hlaupandi til baka
og hrópaði ,,i björgunarbátana”
um leið og hann tók Móniku i
fangið. Hversekúnda var dýrmæt
og enginn timi mátti fara til
spillis. Sprengingarnar komu
mjög ört, hver á fætur annarri.
Reykurinn, eldtungurnar,
sprengingarnar, hlaupandi
fólk....allt þetta stendur mér lif-
andi fyrir hugskotssjónum enn 1
dag. Þótt undarlegt megi virðast
44 lifandi og einn iátinn. Spænskur háseti lét lifiö, þegar „Golar Patricia” fórst.
Björgunaraögeröir tókust einstaklega vel. A fimm minútum tókst aö
koma öliu fólkinu I björgunarbátana. Nylén fjölskyldan er innan
hringsins á myndinni.
þess að segja orð og hljóp Ut á þil-
far. Þar sá ég reykinn, þykkan og
svartan. Svo hristist allt og skalf i
áköfum drunum á ný... og enn á
ný. Við höfðum alls ekki siglt i
strand, heldur var skipið um það
bil að springa i loft upp.
A þennan hátt segir vélstjórinn
Egill Nylén frá Tvedestrand frá
þvi, er oliuskipið „Golar
Patricia” fórst. Það var laust eft-
ir hádegi þann 5. nóvember 1973.
Veður var heiðskirt og kyrrlátt og
skipið var i um 130 sjómilna fjar-
lægð frá Kanarieyjunum.
Sidsel Nylén hafði komið um
borð i skipið i Rotterdam. Hún og
Mónika ætluðu að feröast með
„Golar Patricia” umhverfis
Afriku til Mið-Austurlanda eftir
oliu. Ferðia hefði tekið tvo mán-
uði, ef hina hræðilegu atburði
hefði ekki borið að. Sidsel Nylén
segir svo frá:

. . , 5*., f* W
sVfy, ■■■ Wípme-.j.
'é

<*#': * ■ ■»■ ?'• V
*#■■■■■ >••%•: •Ar,fe *?■ ■■***,
- X ’U (*-'**£*í- . ' ÍxK >
Mynd þessi var tekin nokkrum sekúndum áöur en „Golar Patricia” hvarf endanlega i hafsdjúpiö.
•^KIdf. . . >í|p*