Tíminn - 24.04.1977, Page 24

24
Sunnudagur 24. aprfl 1977
Látum þetta duga um Clark
og smium okkur aö fyrrum sam-
starfsmanni hans, Roger
McGuinn.Ferli McGuinns hefur
veriö gerö góö skil á siöum Nil-
timans, og ætla ég ekki aö fara
aö tiunda hann hér.
Thunderbyrd er fimmta sóló-
plata McGuinns og gjörólik
þeirri siöustu og jafnframt
þeirri beztu, Cardiff Rose.
Á Cardiff Rose, sameinaöi
McGuinn enskt og ameriskt
rokk, meö frábærum árangri. A
Thunderbyrd spilar McGuinn
ameriskt rokk og er meö
ameriskt „sound”.
A plötunni kemur McGuinn
fram meö nýja hljómsveit, meö
svo gott sem óþekktum mönn-
um, þeir eru Rick Vito á gitar,
Greg Thomas á trommur og
Charlie Harrisoná bassa. Þessi
hljómsveit er sú bezta, er
McGuinn hefur haft á sólóferli
sinum, og þaö sem meira er um
vert, hún kemur til meö aö
halda áfram. 1 hljómleikagagn-
rýni sem ég las nýlega, um
McGuinn og félaga, sagöi aö
loksins væri McGuinn kominn
meö alvöru hljómsveit, sem
veitti honum stuöning, og þyrfti
hann ekki lengur aö hafa
áhyggjur af meðspilurum, þvi
þessir hljóöfæraleikarar vissu
upp á hár hvert hlutverk þeirra
væri. Það vita þeir lika á þess-
ari plötu, allur hljóöfæraleikur
ber þess glöggt vitni, aö aö hér
eru færir hljóðfæraleikarar á
ferð.Tónlistin a plötunni er ein-
hvers staðar á milli þungs rokks
og létts rokks, viö skulum bara
kalla þaö milliþungt rokk.
Lögin á plötunni eru létt og
lipur meö ferskum blæ. Sem
fyrr er þaö hin sérstæöa og
skemmtilega rödd McGuinns
sem gefur tónlistinni sérstakt
gildi.
Thunderbyrd er ekki bezta
plata McGuinns, það er Cardiff
Rose, en Thunderbyrd er sú
léttasta, fjörugasta og sú plata
sem er aðgengilegust af plötum
hans fyrir þá sem ekki þekkja
tónlist hans. Þaö veröur enginn
svikinn af aö fá sér THUNDER-
BYRD.
Two Sides To Every Story:
Beztu lög:
Past Adresses
Silent Crusade
Home Run King
In The Pines
Thunderbyrd:
Beztu lög:
Russian Hill
Its Gone
Golden Loom
All Night Long
Koma Byrds fram á sjónar-
sviðiö var mikil lyftistöng fyrir
rokk tónlistina. Þeir komu meö
nýtt afbrigöi, „Folk-rokk”, og
ruddu brautina fyrir marga
listamenn og leiddu rokkiö á
nýjar brautir.
Lilian Roxon segir eftirfar-
andi um Byrds i hinni frábæru
og virtu bók sinni, Rock
Encyclopedia:
„The Byrds voru fyrstir af
hugsandi tónlistarmönnum, (og
þýöi nú hver sem betur getur),
„The Byrds were the first acid
rockers, the first head rockers,
the first message rockers and,
of course, the first outer space
rockers.”
Clark var meö Byrds i tvö ár
og var afkastamikill lagahöf-
undur með þeim. McGuinn aftur
á móti var leiötoginn og hin sér-
stæöa rödd hans ásamt tólf-
strengja gitar hans sköpuöu
Byrds „soundiö”.
Þetta var fyrir tólf árum og
hefur mikiö vatn runniö til sjáv-
ar siöan. McGuinn hélt Byrds
gangandi meö misjöfnum
árangri fram til 1972, qr hann
leysti hljómsveitina upp og hóf
sinn sólóferil.
Clark hóf sólóferil sinn strax
1967. Þá gaf hann út plötuna
„Gene Clark With the Gordin
Brothers”. (Platan sú arna var
nokkuö á undan sinni samtiö og
fór fyrir ofan garö og neöan hjá
flestum. Hún var siöan endurút-
gefin og endurmixuö 1972, og
kom hún þá út undir nafninu
„Earle L.A. Sessions”).
Næsta skref hjá Clark var
samvinna hans viö banjóleikar-
ann Douglas Dillard, þeir geröu
tvær frábærar plötur saman:
The Fantastic Expedition of
Dillard and Clark (’68), sem er
ein bezta „country” rokk plata
fyrir þaö náöi hún engri hylli
eins og oft vill henda meistara-
stykki. I þau nærri þrjú ár, sem
liöin eru frá útkomu No Other,
minnist ég þess ekki að þaö hafi
liðiö vika án þess aö No Other
hafi verið sett á fóninn, og efast
ég raunarumaösú vikaeigi eft-
ir aö koma. Lit ég I dag á No
Other sem eina af meiriháttar
plötum sjöunda áratugarins.
Þá erum viö komin I nútim-
ann og viöfangsefniö: Two Sides
To Every Story.
A þessari plötu lltur Clark yfir
farinn veg á ferli sinum og kem-
urviöa viö.Plötunni má skipta I
3 kafla i tónlistarsköpun Gene
Clark. „Country” rokkiö eöa
Dillard og Clark timinn á fjóra
fulltrúa, „Home Run King”,
„Lonely Saturday”, „Sister
Moan” og „Kansas City South-
ern”. 011 þessi lög erumjög ólik,
þannig aö maöur fær marg-
þætta og fjölbreytta mynd af
hæfileikum Clarks viö samning
og flutning á „country rokki”.
White Light stefnan á þrjá full-
trúa, „In The Pines”, „Give My
Love To Marie” og „Hear the
Wind”. Þriöji kaflinn er siöan i
anda rólegu laganna á No Oth-
er eöa lögin „Past Addresse”
og „Silent Crusade”, en þetta
eru tvö beztu lögin á þessari
plötu. Bæöi lögin eru róleg meö
frábæru undirspilisem haldiö er
uppi af kassagltar og strengj-
um. I þessum lögum kemur vel
fram hin djúpa hugsun sem
Clark leggur I texta sina og
melódiur.
Clark til aöstoöar á þessari
plötu eru margir afburöa hljóö-
færaleikarar, og má þar nefna
Miehael Utley á pianó, Jerry
McGee og Jeffrey Baxter á git-
ara, A1 Perkins á stálgitar(fetil-
gitar)Byron Berline á fiðlu og
, Emmylou Harris röddun.
Tvo Sides To Every Story er
alveg hiklaust þaö lang bexta
sem ég hef heyrt þaö sem af er
þessu ári, og lit ég á þaö sem
enn eina sönnun þess aö Gene
Clark er einn bezti tónlistar-
maöur sem uppi er, en hann
veröur þvi miöur aö bita I þaö
súra epli, eöa eins og einn gagn-
rýnandi sagöi um þessa plötu:
„Gene Clark er einfaldlega of
góöur til þess aö ná hylli fjöld-
ans”.
Dylan að skilja
Sara eiginkona Bob Dylans hef-
ur krafizt skilnaöar frá 'manni
slnum og ber fyrir sig ýmsum
ástæöum, barsmiöum framhjá-
haidi og fleiru. Dylan hefur litiö
viljaö segja um skiinaöarmáliö,
en þess í staö gert sér opinberlega
dælt viö söngkonuna Ronee
Blakeley, sem sést hér á mynd-
inniaðofan meö honum. Blakeley
og Dylan hafa oft sézt saman sfö-
an þau hittust i hljómleikaferö-
inni „Rolling Thunder” á sföasta
ári.
Ekkert er vitaö um hljómplötu-
útgáfu frá Dylans hendi á næst
unni, en hann mun hafa unniö aö
plötu Leonards Cohens aö undan-
förnu, sem Phil Spector hlióörit-
ar.
Þeir Roger McGuinn og Gene
Clark eiga margt sameiginlegt,
þó svo aö tóniist þeirra i dag sé
gjörólik. Leiöir þeirra iágu fyrst
saman Iklúbbnum Troubadour I
Los Angeles 1964, þar sem Gene
Clark var meöal áheyrenda á
hljómleikum hjá McGuinn. Eft-
ir hljómleikana hittust þeir og
þau kynni yröu kveikjan aö
stofnun The Byrds, fyrstu
amerisku rokk „súper” hljóm-
sveitarinnar og var svar Banda-
rikjanna viö ensku „ógninni”
The Beatles.
— en leika nú gjörólika tónlist
★ ★★★★ +
Þeir stofnuðu Bvrds
GENE
HOGER
allra tima, og Through The
Morning, Through The Night,
(’69), sem þrátt fyrir mikil gæöi
er alger eftirbátur þeirrar fyrri.
Nú kom langt hlé hjá Clark,
hann geröi sólóplötu fyrir A&M
fyrirtækiö, sem kom út i ágúst
1971, og hét White Light. En,
eins og meö annaö sem Clark
geröi, var platan á undan sinni
samtiö og fyrirtækiö gerði ekk-
ert til aö auglýsa hana, hún var
sett þegjandi og hljóöalaust á
markaöinn. Frá minum bæjar-
dyrum séö er White Light einn
mesti gimsteinn sem ég á og
lit ég á hana sem algera tima-
mótaplötu.
Þó svo aö allt virtist ganga á
afturfótunum hjá Clark, hvaö
varöaöi hylli f jöldans, var þó ein
þjóö sem kunni aö meta hann. 1
Hollandi var White Light kosin
af rokk gagnrýnendum bezta
plata ársins 1971, og seldist hún i
gull þar og vinsældir Clark uröu
glfurlegar . Ég sá einhvers staö-
ar skrifaö, aö hann heföi nærri
veriö tekinn i guöatölu þar I
landi.
Hinar miklu vinsældir hans I
Hollandi uröu þess valdandi, aö
þar var gefin út meö honum
platan „Roadmaster”. Saman-
stóö hún af upptökum sem áttu
aö vera á næstu plötu hans hjá
A&M, (sem aldrei kom út),
ásamt tveim lögum sem hann
hljóðritaöi meö upprunalegu
Byrds 1970.
Roadmaster er eins og annaö
frá Clark, hreinasta perla. Nú
liöa þrjú ár og Clark skiptir um
plötufyrirtæki og gefur út
meistaraverkiö No Other i
september 1974. Plata þessi
fékk frábærár móttökur gagn-
rýnenda um heim allan, en þrátt