Tíminn - 03.07.1977, Side 28

28
Sunnudagur 3. júli 1977
/" ' 111 '
Brúðkaup
Ormond Westgateeöa Patrick
O’Brien sagöi henni sannleik-
ann kvöld eitt, en hún f ullvissaöi
hann um aö hún elskaöi hann og
að fortiöin skipti ekki máli. —
Viö giftum okkur og saman tök-
um viö þvi sem framtiðin ber i
skauti sér, sagöi hún.
Þau giftu sig og eignuðust
fjögur börn. Það er ein dætr-
anna, Constance Westgate, sem
sagöi þessa ótrúlegu sögu fööur
sins, eftir aö hann lézt i janúar
sl.
Ormond eöa Patrick vann
höröum höndum og áriö 1936 gat
hann komiö á föt eigin rafverk-
takafyrirtæki. Hann seldi þaö
siðar og hóf störf sem yfirmaöur
rafvirkja viö höfnina i New
York.Hann var trúaöur maöur,
alltaf reiöubúinn aö hjálpa þeim
Enginn getur
flúið fortíðina
Eftir að hafa afplánað 5 ár af 14, strauk
Ormond Westgate. í 18 ár lifði hann fyrir-
myndarlifi, kvæntist, eignaðist börn og
hjálpaði nauðstöddum. En af tilviljun
komst upp um fortíð hans. Hann var reiðu-
búinn að afplána refsingu sina, en vinir
hans gripu til sinna ráða. 3000 manns
vildu hjálpa honum!
Ormond Westgate var afar
óstyrkur á taugum þennan heita
sumardag áriö 1924. Hann og
hópur meðfanga höföu veriö aö
dytta aö húsi eins fangavarö-
anna i rikisfangelsinu i Illinois
og þetta var seinasti dagur
þeirra hérna úti. Westgate haföi
rannsakaö umhverfi hússins
mjög nákvæmlega þessa daga.
Litla húsiö, sem var i eigu
fangavaröarins Otis Bradley,
var i um 200 metra fjarlægð frá
fangelsinu, i útjaöri lóðarinnar
og um þaö bil 75 metra frá skóg-
lendi, sem náöi allt aö landa-
mærum lndiana. Til að
komast yfir i skóginn, varö aö
fara yfir fimm metra breiöan
árfarveg, sem gegndi hlutverki
skólpfrárennslis aö vetri til.
Millihússinsogárinnarvar opiö
svæöi sem hvergi var hægt aö
Þegar þurfti aö gera viö hús
eins fangavaröarins, var hann
sendur á staðinn meö sex
manna vinnuflokk, ásamt
þremur vopnuöum vöröum, til
aö gera viö rafkerfiö og annaö I
húsinu.
Klukkan fjögur siödegis, um
þaö bil 20 minútum áöur en
vinnuflokkurinn skyldi halda
aftur til fangelsisins, gekk Or-
mond Westgate meöfram bak-
#hliö hússins, þar sem hann virt-
ist vera aö athuga inntakiö.
Þessi hliö hússins sneri út aö
opna svæöinu og þegar einn
vöröurinn fór aö tala viö annan,
lagði Westgate af staö. Hann
haföi haldiö sér i góöri,
likamlegri þjálfun i fangelsinu
meö hnefaleikum og leikfimi,
svo hann bar hratt yfir. Þegar
hann kom aö ánni, fleygði hann
kom aö útjaöri bæjarins Fort
Wayne. Þar stóöst hann þá
freistingu aö brjótast inn I hiís
til aö stela peningum. Hann
vissi, aö ef hánn næöist ætti
hann á hættu allt aö 20 ára fang-
elsi.
1 staöinn gekk hann aö járn-
brautarstööinni og kom þangaö
um leiö og gripaflutningalest
mjakaöist út af stöðinni.
í New York
An þess aö vita, hvert lestin
væri aö fara, stökk hann á hana
á siöasta andartaki og klifraöi
inn í einn vagninn. Þar sofnaöi
hann og vaknaöi ekki aftur fyrr
en lestin hægði á sér er hún
nálgaðist stöð. En Westgate
var öruggur og þann daginn og
og nýi vinurinn hans uröu aö
laumast burt i myrkrinu.
— Ég var glorhungraöur,
sagði Ormond Westgate síöar.
— Þó aö ég vildi þaö ekki, rak
hungriö mig til að brjótast inn i
nýlenduvöruverzlun, þar sem
égbirgði mig upp af mat og tök
lika dálítiö af peningum. Þaöan
hélt ég áfram út úr bænum og
settist á næstu stöö til aö biöa
næstu lestar austur á bóginn.
Hann þurfti ekki aö biöa lengi.
Lestin kom og tveimur dögum
seinna var hann kominn til New
York, þar sem hann fór strax aö
leita að vinnu. Hann vildi gerast
rafvirki hjá fyrirtæki, sem
vantaöi dugandi menn, en kæröi
sig ekki svo mjög um meömæli.
Hann fékk starf, tók herbergi á
leigu i Bronx og settist um
kyrrt.
fela sig á, en Ormond Westgate,
24 ára gamall, var fús til aö
hætta á aö veröa fyrir skoti á
flóttanum sem hann haföi ætlaö
aö hrinda I framkvæmd siödegis
þennan sama dag.
Ormond Westgate var hávax-
inn og Iþróttamannslega vax-
inn, og hann vissi aö þaö gætu
liöiö mánuöireöaár.þartilsllkt
flóttatækifæri byöist aftur, ef þá
nokkurn tima. Hann gat ekki
hugsaö sér aö eyöa næstu tiu ár-
unum bak við lás og slá.
I marz 1919 þegar Westgate
var nýlega oröinn 19 ára, var
hann dæmdur i 14 ára fangelsi
fyrir rán. Þaö eina, sem hann
haföi i rauninni gert, var aö
stela nokkrum krónum frá
drukknum manni, en til allrar
óhamingju fyrir Westgate, bál-
reiddist maöurinn, og til aö
verja sig sló Westgate hann
undir hökuna. Sá verknaöur
breytti einföldum þjófnaöi i
ránsárás og allt sem Westgate
haföi upp úr krafsinu var vesæll
10 dollara seöill..
En þvi miöur haföi veriö all-
mikiö um rán og likamsárásir i
borginni undanfariö og fólk
kraföist verndar. Svo þó aö Or-
mond Westgate væri aö fremja
sitt fyrsta afbrot, var hann
leiddur fyrir rétt I staö þess aö
fá nýtt tækifæri, og var dæmdur
til þungrar refsingar. Oörum til
viövörunar.
Trúnaðarmaður
Ormond læröi rafvirkjun á
þeim fimm árum, sem hann var
i fangelsinu, og hann hegöaöi
sér svo vel aö hann var útnefnd-
ur trúnaöarmaöur I árslok 1923.
sér i metersdjúpt vatniö og
buslaöi yfir. Hann leit viö, en
enginn virtist hafa uppgötvað
hvarf hans.
Hann skreiö upp á bakkann,
hljóp inn á milli tjfánna og
hvarf. Nokkrum minútum siöar
heyröi hann varömann blása i
flautu og siöan fór allt i gang.
Hann vissi aö brátt yröi svæöiö
krökkt af lögreglumönnum meö
hunda.
Flóttinn.
Hann hljóp gegnum þétt skóg-
iendiö, vel falinn milli trjáa og
runn^’ og hélt áfram þriggja
kilómetra leið áöur en hann leit-
aöi aftur til árinnar. Hann gekk
út I vatniö og óö góöan spöl niöur
I móti til aö hundanir týndu slóö
hans. Sömu nótt fór hann yfir
landamærin til Indiána og þrátt
fyrir aö þaö sem hann sizt ósk-
aði væri aö brjóta lögin frekar,
varö hann aö útvega sér önnur
föt. Hann kæmist aldrei langt i
fangabúningi.
Westgate haföi heppnina meö
sér og á leiö sinni gegnum litinn
þéttbýliskjarna, fór hann fram-
hjá litlu, afskekktu húsi sem
virtist tómt. Hann fann fljótlega
glugga.sem auöveltvaraö opna
og klifraöi inn. Honum létti
mjög, þegar enginn reyndist
heima og enn meira, þegar hús-
eigandinn reyndist af svipaöri
stærö og hann sjálfur og fötin
hæföu ágætlega. Hann klæddi
sig, fékk sér smávegis I svang-
inn i eldhúsinu og lagöi aftur af
staö meö gömlu fötin sin sam-
anvafin undir handleggnum.
Hann fleygöi fangabúningnum i
skurö oghéltáfram, þartilhann
næstu nótt var hann i lestinni.
Daginn eftir, þegar lestin rann
hægt framhjá stöö einni án þess
aö nema staðar, reyndi Ormond
aö komast aö þvi hvar hann
i
Constance Ormond sagði sög-
una um lif fööur sfns.
væri staddur. Hann komst aö
þviaö hann væriá leiö austur og
þá sennilega iátt aö New Jersey
og Newiw'ýork"’
Sömu nótt heimsótti hann
flakkari sem deildi mat sinum
meö honum, en gleöin var
skammvinn, þvi aö veröir fóru
aö rannsaka vagnana. Westgate
Nýtt nafn
Þegar hann sótti um starfiö,
valdi hann sér nafn af tilviljun
og kallaöi sig Patrick O’Brien.
Móöir hans var raunar irsk og
sjálfur talaöi hann meö veik-
um, irskum hreim. Þar sem
hann var auk þess kaþólskur,
var hann ekki I neinum vand-
ræöum meö aö vera Patrick
O’Brien.
Ofthitti Ormond stúlkur, sem
fengu áhuga á þessum glæsilega
O’Brien, en hann forðaöist aö
vera meö þeim. Hann vogaöi sér
ekki aö veröa ástfanginn, þvi
hann geröi sér allt of vel grein
fyrir þvi að hvenær sem var
gæti hann glatað frelsinu aftur.
Hvenær sem var gat lögreglu-
maöur þekkt hann af myndum
eöa hann gæti lent i klóm lög-
reglunnar af öörum ástæöum.
Færi svo, yröi hann sendur aftur
til Illinois til aö afplána afgang-
inn af 14 árunum, auk viöbótar
fyrir flóttann.
En I janúar 1930, þegar hann
hafði veriö frjáls i nær 6 ár, hitti
hann 27 ára gamla stúlku, sem
hann varömjög hrifinn af. Hún
hét Nancy Evans og starfaði á
skrifstofu fyrirtækisins, sem
hann vann hjá.
— Mig langaði alltaf til aö
segja henni frá fortið minni, en
ég var dauöhræddur um aö hún
yfirgæfi mig, segir Ormond
Westgate. — En þegar viö kom-
umst aö raun um aö þetta var
alvarlegt, og viö fórum aö tala
um aö gifta okkur, varð ég aö
segja henni sannleikann um
sjálfan mig.
sem þörfnuöust þess. Allir sem
þekktu hann virtu hann og mátu
mikils og hann lifði reglusömu
lifi.
Sem félagi kirkjuráös kaþólska
safnaöarins skipulagöi hann
skemmtiferöir fyrir munaðar-
laus börn og gamalt fólk, hjálp-
aöi þeim sem þess þurftu meö
og ók meira aö segja bil fyrir
sjúkraliöaþjónustu, þar sem
reyndar hjúkrunarkonur eöa
konur meö þjálfun i umönnun
sjúklinga heimsóttu gamalt fólk
og sjúkt jafnt á nóttu sem degi
til aö hjálpa eöa hugga. Þetta
var sjálfboöastarf.
Leyiídarmálið kemst
upp
Þaö var aöeins safnaöar-
presturinn auk konu Ormonds,
sem vissi um fortlö hans. Þegar
hann sagöi prestinum, John
Kelly, söguna, svaraöi hann þvi
til, aö hann heföi varla þekkt
betri mann en Westgate, svo
þaö sem kynni aö hafa gerzt i
fortiðinni, skipti hann engu
máli.
Svo kom striöiö og árásin á
Pearl Harbour. Til aö halda
starfi sinu á hafnarsvæðinu,
varö Westgate af öryggisástæð-
um aö hafa nafnskirteini meö
mynd. Fingraför voru einnig
tekin, sem aukaatriöi, var hon-
um sagt, en það gleymdist aö
segja honum, aö Alrikislögregl-
an fékk öll fingraför i hendur.
Kvöld nokkurt var barið aó
dyrum hjá honum og þegar
hann opnaöi, sá hann tvo óein-