Tíminn - 17.09.1977, Blaðsíða 13

Laugardagur 17. september 1977
13
■
les sögu sina „Ævintýri i
borginni” (10). Til-
kynningar kl. 9.00. Létt lög
milli atriða. óskalög sjúk-
lingakl. 9.15: Kristin Svein-
björnsdóttir kynnir Barna-
timi kl. 11.10: Hvað lesa
foreldrar fyrir börn sin og
hvað börnin sjálf? — Gunn-
ar Valdimarsson stjórnar
timanum og ræðir við lesar-
ana: Þóru Elfu Björnsson,
Valgeir Sigurðsson og Stein-
ar ólafsson.
12.00 Dagskráin. Tónleikar.
Tilkynningar.
12.25 Veðurfregnir og fréttir.
Tilkynningar. Tónleikar.
13.30 Laugardagur til lukku
Svavar Gests sér um þátt-
inn. (Fréttir kl. 16.00,
veðurfregnir kl. 16.15).
17.00 Létt tónlist
17.30 Með jódyn i eyrum
Björn Axfjörð segir frá
Erlingur Daviðsson skráði
minningarnar og les (2).
18.00 Tónleikar. Tilkynn-
ingar.
18.45 Veðurfregnir. Dagskrá
kvöldsins.
19.00 Fréttir. Fréttaauki. Til-
kynningar.
19.35 Fjaðrafok Þáttur i um-
sjá Sigmars B. Haukssonar.
20.00 Tónlist fyrir pianó og
fiðlua. Adrian Ruiz leikur á
pianó tónverk eftir Christi-
an Sinding. b. Davið
Oistrakh leikur á fiðlu og
Vladimir Jampolskij á pi-
anó Sorgarljóð op. 12 eftir
Eugene Ysaye.
20.30 Mannlif á Hornströnd-
um Guðjón Friðriksson
ræðir við Hallvarð Guð-
laugsson húsasmiðameist-
ara.
20.55 Svört tónlist: — áttundi
þáttur Umsjónarmaður:
Gérard Chinotti. Kynnir:
Asmundur Jónsson.
21.40 „Afmælisgjöfin”, smá-
saga eftir Thorne Smith
Asmundur Jónsson þýddi.
Jón JUliusson leikari les
fyrri hluta sögunnar. (Sið-
ari hluti á dagskrá kvöldið
eftir).
22.00 Fréttir
22.15 Veðurfregnir. Danslög
23.55 Fréttir. Dagskrárlok.
sjónvarp
Laugardagur
17. september
17.00 tþróttir. Umsjónarmað-
ur Bjarni Felixson.
19.00 Enska knattspyrnan.
Hlé
20.00 Fréttir og veður.
20.25 Auglýsingar og dagskrá.
20.30 Dave Allen lætur móðan
mása (L) Breskur gaman-
þáttur með irska háðfuglin-
um Dave Allen.
21.15 Byr undir vængi Bresk
fræðslumynd um upphaf
flugsins. Þótt Wright-bræð-
ur yrðu fyrstir til að smiöa
nothæfa flugvél, voru þeir
engan veginn hinir fyrstu
sem reyndu að fljúga i upp-
hafi þessarar aldar. Þýð-
andi og þulur Helgi E.
Helgason.
21.35 Leikhúsbraskararnir
(The Producers) Bandarisk
gamanmynd frá árinu 1968.
Leikstjóri Mel Brooks.
Aðalhlutverk Zero Mostel,
Gene Wilder og Dick Shawn.
Max Bialystock fæst við að
setja á svið leikrit. Fyrrum
var hann kallaður konungur
Broadway, en nú er tekiö að
halla undan fæti fyrir hon-
um. Endurskoðandi hans
finnur leið til að græöa á
mjög lélegum leikritum. 1
sameiningu hafa þeir upp á
lélegasta leikriti, sem skrif-
að hefur verið, og ráöa
aumasta leikstjóra og
verstu leikara, sem sögur
fara af. Þýðandi Veturliði
Guðnason.
23.30 Dagskrárlok.
SÚSANNA LENOX
,,Geturðu komizt yfir brjóstriðið'? " spurði hún í
hálfum hljóðum.
„Viðskulum heldur laumast inn í laufskálann," svarði
hann.
„Nei. Komdu hingað upp," sagði hún. „Farðu gæti-
lega. Gluggarnir eru opnir."
Hann klifraði hljóðlega yf ir brjóstriðið og ætlaði strax
að seilast eftir hendi hennar. Hún hörfaði undan. „Nei,
Sam, ástin mín," sagði hún. „ Ég veit að það er barnalegt
af mér, en ég vil það ekki — og við megum það ekki held-
ur."
Hún var svo blíð að hann hélt að hann gæti fengið vilja
sínum f ramgengt með fortölum og bænum. Það var ekki
fyrr en eftir dálitla stund, að honum varð Ijóst, hvílík
festa bjó á bak við blíðu hennar. Hún var að vísu smeyk
um, að hann mundi þykkjast við, en samt sá hann f ram
á, að því yrði ekki umþokað sem hún vildi vera láta.
Hann settist því við hlið hennar á tágabekkinn og þrýsti
sér fast upp að henni, svo að þau gætu hvíslazt á. Vangi
hans nam hér um bil við kinn hennar. Eftir eina af þess-
um þögnum, sem erdýpsti munaður elskendann dró hún
andann þungt og mælti: „Ég verð að fara héðan burt,
Sam. Við sjáumst ekki aftur í langan tima."
„Fréttu þau um þetta í morgun? Ætla þau að senda þig
burtu?"
„Nei, ég verð að fara. Þau segja, að ég hafi bakað
þeim skömm og sé þeim til þyngsla. Ég get ekki verið hér
lengur."
„ En — þú verður að vera kyrr," sagði Sam. Hann var
farinn að óttast það, að hún ætlaði sér að hlaupást á brott
með hann —og hann vissi ekki, út í hvaða ófæru hrif ning
hans kynni að geta dregið hann. „Þú átt ekki í neitt hús
að venda."
„Ég finn mér einhvern dvalarstað," sagði hún.
„Þú mátt þetta ekki, þú mátt það ekki, Sanna. Athug-
aðu, að þú ert ekki nema seytján ára — og algerlega
reynslulaus."
„Ég mun öðlast reynslu," sagði hún. „Ekkert getur
verið eins kveljandi og hírast hér. Það hlýturðu að sjá
sjálf ur.
Hann sá það ekki. Hann var, líkt og flest börn efna-
fólks, gersneyddur allri sjálfsvirðingu — hafði alla tíð
fleytt sér á lygi og smjaðri við föður sinn, er beitti því
valdi, sem auðurinn veitti honum, eigi síður heima fyrir
en úti í frá. En hann hafði óljósan grun um þá við-
kvæmni, er fólst bak við ákvörðun hennar, og þorði því
ekki að færa f ram hina raunverulegu skoðun sína. Hann
vék því talinu að henni sjálfri. „Þér finnst það bara
þessa stundina, Sanna," sagði hann. „En auðvitað hætt-
irðu við þessa vitleysu, þegar þú hugsar málið betur."
„Nei. Ég verð að fara."
„Þú sérð samt, að ég hef á réttu að standa, þegar þú
ihugar þetta betur, hjartað mitt."
„Ég fer í nótt."
„I nótt?" kallaði hann upp yfir sig.
„Uss-uss."
Sam skimaði varfærnislega í kringum sig. Bæði héldu
niðri í sér andanum og hlustuðu. Hann hafði haft mjög
hátt, en þögnin var djúp. „Ég vona, að enginn hafi vakn-
að," hvíslaði hann loks. „Þú mátt ekki fara, Sanna."
Hann tók utan um hönd hennar og hélt henni fastri. „Ég
elska þig, og ég banna þér það."
„Ég verð að fara, vinur minn," svaraði hún. „Ég hef
staðráðið að f ara til Cincinnati með bátnum í nótt."
Hann starði agndofa á hana í myrkrinu, þessa seytján
ára gömlu stúlku, sem gat bollalagt með svona f ullkom-
inni ró jafn áhættusamt og tvísýnt ævintýri og þetta.
Hann, sem var borinn og barnfæddur í vesturríkjunum,
þar sem börnin hljóta á unga aldri miklu meira frjáls-
ræði heldur en tíðkast i austurríkjunum, þar sem líf fólks
er fallið i fástari skorður, hefði þó ekki átt að láta sér allt
fyrir brjósti brenna. En faðir hans hafði dregið úr hon-
um kjark og þor. í austurríkjunum hafði honum líka
lærzt að sjá kvenfólkið í nýju Ijósi. Fyrirætlun Súsönnu
var óframkvæmanleg. Hann var að sækja í sig veðrið,
áður en hún kæmi með ný andmæli, er nýrri hugmynd
laust allt í einu niður. Því ekki það? Hún ætlaði að f ara til
Cinciatti. Hann gat farið þangað líka — eftir nokkra
daga, viku eða svo, og þá...
Þar væru þau að minnsta kosti ’frjáls og gætu skemmt
sér að vild.
„En hvernig kemstu til Cincinnati?" spurði hann.
„Áttu nokkra peninga?"
„Ég á minjapening, sem fóstri gaf mér, gullpening —
tuttugu dala virði. Og svo á ég seytján dali í öðru og
nokkra dali í smámynt," svaraði hún. „Og ég á tvö
hundruð og þrjá dali í bankanum, en þá peninga get ég
ekki náð í— ekki núna. Þau senda mér jáá, þegar ég er
búin að útvega mér dvalarstað og láta þau vita hvar ég
er niðurkominn."
„Þetta er ekki hægt, Sanna. Þú getur það ekki, og þú
mátt ekki gera það."
„Þú veizt ekki, hvað þau sögðu við mig. Ó, ég get ekki
verið hér stundinni lengur, Sam. Ég er búin að tína sam-
an dálítið af fötunum mínum — böggullinn er hérna við
dyrnar. Ég læt þig vita, undir eins og ég er búin að f inna
mér samastað."
Þögn — og svo hikandi spurning: „Viltu ekki — viltu
ekki — ætti ég ekki að f ara með þér?"
Hún varð gagntekin af eðallyndi hans, þessari nýju
staðfestingu á ást hans. En hún svaraði: „Nei. Það vil ég
ekki, að þú gerir. Þau mundu kasta sökinni á þig. Ég vil,
að þau viti, að það er ég sjálf, sem geri þetta."
„Það er rétt", sagði ungi maðurinn sannfærandi og
varp öndinni léttara. „Það myndi stofna okkur báðum í
aukinn vanda, ef ég færi með þér." Aftur varð þögn, og
Sam horfði með talsverðri lotningu á vanga þessarar
djörfu, dularfullu stúlku, er sat hjá honum. Loks mælti
hann: „Og þegar þú ert komin þangað, Sanna — hvað
ætlarðu þá að gera?"
„Komast í eitthvert mötuneyti og leita mér svo at-
vinnu."
Hvers konar atvinnu?"
„í búð eða saumastofu eða einhvers konar fatagerð.
Ég gæti líka gegnt heimilisstörfum."
Kynhvötin er uppspretta margra göfugra kennda.
Hann varð gagntekin af aðdáun á þessari fallegu stúlku,
sem var að leggja af stað að heiman, einmana og f jár-
vana, aðeins barn að aldri, fædd og uppalin við allsnægt-
ir, og hugðist nú að vinna fyrir brauði sínu í sveita síns
andlits. Það var úrræði, sem fáir unglingar úr yfirstétt
hefðu haft dug til að reyna. Jafnvel hann gat ekki annað
en hrif izt af þeim kjarki, er hin yf irlætislausu orð henn-
ar lýstu.
Brjóst hans þandist ósjálf rátt út, og það var að honum
komið að bjóðast til þess að kvænast henni. En hinn innri
maður hans —og hinn innri maður er harla ólíkur augna-
blikshugkvæmdum manna — kom i veg fyrir það. Jafn-
vel ásthrif ningunni var um megn að yf irstiga þann óvin.
Hann var ungur, og þótt hann þegði skammaðist hann sín
fyrir þögnina. Hann fann, að hún hlaut að ætlast til þess,
að hann segði eitthvað, og hann fann líka að það var ekki
nema réttmæt krafa. Hann færði sig dálítið frá henni og
þagði enn.