Tíminn - 12.03.1978, Qupperneq 30

30
Sunnudagur 12. marz 1978
Anthon Mohr:
Árni og Berit
FERÐALOK
barnatíminn
Ævintýraför um Kyrrahafið og Suður-Ameríku
dýr i Suður-Ameriku.
Strax og.ég hafði lesið
frásögnina i Alpatiðind-
um, skrifaði ég þessum
kunningjum minum og
spurði, hvort þeir vildu
vera gestir minir i
skemmtilegri fjall-
gönguför. Ég sagði
þeim, að ég myndi koma
til Callao um 20. mai.
Jafnframt bað ég þá að
undirbúa ferðina, út-
vega burðarmenn, múl-
dýr, matar-forða o.fl.
Mér hefur ekki borizt
neitt svar frá þeim
ennþá, en ég vona, að
allt sé i lagi”.
Fram að þessu hafði
Grainger talið i ræðutón,
eins og hann væri að tala
til mannfjölda, en i
þessu leit hann beint
framan i Árna og hélt
áfram:
,,Nú langar mig til að
spyrja þig, hvort þið
systkinin gætuð ekki
komið með okkur upp i
fjöllin. Þið verðið vitan-
lega gestir minir, og
ferðin kostar ykkur ekk-
ert.
Ég vona að þessi ferð
verði rik af ævintýrum
og reyni á þolrifin. Vel
gæti svo farið, að hún
yrði ykkur ólgleyman-
leg”.
Áður en Árni gat svar-
að nokkru, hélt Grainger
áfram og sagði:
,,Ég get alveg getið
mér þess til, hverju þú
ætlar að svara. Þú munt
ætla að segja, að þið haf-
ið nú verið um þrjú ár á
ferðalagi og hafið þegar
fengið nóg af sliku, og nú
óskið þið einskis fremur
en komast sem fyrst til
Hawaii. Ég veit þetta
vel, og ég skil tilfinning-
ar ykkar cg ber fulla
virðingu fyrir þeim, en
ég vil jafnframt láta
ykkur vita það, að þið
gerið mér og dóttur
minni Lindu ómetanleg-
an greiða, ef þið gætuð
farið þessa ferð með
okkur. Vitanlega taka
þær Linda og Berit ekki
þátt i háfjallagöngum
eða klifra á fjallatinda”,
bætti hann við að sið-
ustu, er hann sá, hve
Árni var undrandi á
svipinn.
,,Ég hafði hugsað mér
að Linda og kennslukon-
an yrðu i Cuzco, gömlu
höfuðborg Inkanna,
meðan ég færi með vin-
um minum á háfjöllin,
en þar sem ég sé að
Linda unir sér svo vel
með Berit, þá kviði ég
fyrir að skilja hana eina
eftir hjá kennslukon-
unni. Ef ég á að segja
þér alveg eins og er, þá
óttast ég að Linda taki
svo nærri sér að skilja
við Berit, að sjúkdómur
hennar taki sig upp að
nýju. Ef Berit getur
komið með i ferðina, þá
er ég ekkert hræddur
um að skilja Lindu eftir
hjá henni, á meðan við
göngum á háfjöllin. Og
úr þvi að þið hafið nú
ferðast i þrjú ár sam-
fleytt, þá ætti ekki að
vera svo mjög erfitt fyr-
ir ykkur að bæta nokkr-
um vikum við, til að
þóknastokkur Lindu. Þú
mátt ekki gleyma þvi
Árni, að ef til vill sætuð
þið enn innilokið á eyj-
unni Tongarewa, ef mig
hefði ekki borið þar að
landi”.
6.
Árni varð að viður-
kenna það með sjálfum
sér, að þetta væri rétt.
Prestarnir höfðu sagt
honum það, að oft liðu
svo eitt til tvö ár, að ekk-
ert milliferðaskip kæmi
þar við.
Árni fann það vel, að i
raun og veru langaði
hann i þessa ferð. Hann
hafði aldrei áður átt
þess kost að klifa háa
fjallatinda. Það vakti
lika metnað hans að
vera einn af þeim, er
fyrstir gengu á einn af
hæstu fjallatindum
heimsins. En skyldi
hann vera fær um það?
Vel gæti farið svo, að
hann yrði lofthræddur
eða fengi svima, er hann
kæmi i þverhnipta
kletta. Á það yrði að
hætta. Ekki hefði
Grainger farið að bjóða
honum með, ef hann
treysti honum ekki.
En hvað skyldi Berit
segja. Henni þætti
kannske leiðinlegt að
verða eftir með Lindu og
kennslukonunni.
Þegar Berit frétti
fyrst um þessa ferða-
áætlun, ákvað hún með
sjálfri sér að segja
hreint nei. Hana langaði
ekkert til að kynnast
gömlum Inkabústöðum
eða snæþöktum háfjöll-
um. Hennar eina ósk var
sú að komast sem fyrst i
hinn þráða áfangastað
og hvilast þar eftir þessi
löngu, erfiðu ferðaár.
Hana langaði heldur
ekkert til að taka að sér
að gæta Lindu. Vist þótti
henni vænt um hana, og
vafalaust myndi hún
sakna hennar. Þessar
vikur, sem þær höfðu
verið saman, . hafði
Linda elt hana aftur og
fram um skipið, og helzt
vildi hún ekki sleppa
hendi hennar allan dag-
inn.
En þrátt fyrir þetta
dálæti var eitthvað i
framkomu litlu stúlk-
unnar, sem Berit kunni
ekki við — sem hún var
jafnvel hálfhrædd við.
Nei, hún þorði ekki að
taka að sér umsjá henn-
ar.
Herra Grainger ætti
bara að hætta við þessar
fjallaferðir og sigla
beint heim til Hawaii.
Þar var hans heimili og
þar átti Linda sér vin-
stúlkur.
Þannig tók Berit fyrst
i málið, en þegar Árni
minnti hana á það, að ef
til vill væru þau ennþá á
eyjunni Tongarewa, ef
„Sunbeam” hefði ekki
rekizt þangað, þá gat
Berit ekki neitað þvi, og
þess vegna bæri þeim að
vera honum þakklát og
sýna honum það, að þau
kynnu að meta rausn
hans og höfðingsskap.
Ef til vill gátu þau bezt
sýnt honum þakklæti sitt
með þvi að láta að ósk-
um hans. Liklega tefði
þessi fjallgönguför þau
ekki nema nokkrar vik-
ur. Liklega gætu þau
ekki þverneitað sliku
rausnarboði.
Það fór þvi svo að lok-
um, að Berit samþykkti
tilboðið. Linda varð
alveg tryllt af gleði, er
hún vissi þetta, og herra
Grainger var lika mjög
ánægður. Hann hafði
kviðið þvi að skilja
Lindu eftir óánægða hjá
kennslu konunni.
Berit hafði ekki ldcað
bréfinu til Alexej, þegar
þessi breyting varð á
ferðaáætlun þeirra syst-
kina, og nú tók hún bréf-
ið og bætti neðan á það
með tárvot augun, að
enn breyttist ferðaáætl-
un þeirra, þvi að nú væri
ákveðið að þau tækju
þátt i að ganga á háf jöll
og tinda i Andesfjöllum,
áður en þau tækju skips-
ferð til Hawaii.
flriftf 5u 1/nA /<LÁÆ.HÉL5Tl3ú fíD Éb T£KÍ
Ekki ím'R