Tíminn - 09.12.1978, Qupperneq 19

Laugardagur 9. desember 1978
19
Aðalborg Sveinsdóttir
F. 1. 6. 1929
D. 27. 11. 1978
Eitt sinn skal hver deyja. Er
það orö aö sönnu, en hvort maöur
er alltaf sáttur viö, hvar og
hvenær dauöinn beraö dyrum, er
svo aftur önnur saga. Oft hef ég
spurt sjálfa mig, þegar ég sá aö
hverju stefndi meö Aðalborgu
vinkonu min, af hverju hún?
Þessiágæta konaog ekki eldri, en
sjálfsagt er einhver tilgangur
meö öllu.
Aöalborg var fædd i Hálsi viö
Djúpavog,þannl.júnil929, dóttir
hjónanna Kristinar Stefánsdóttur
og Sveins Stefánssonar. Einn
bróður átti Aöalborg, Ingimar
skólastjóra á Djúpavogi. Hún ólst
upp á Hálsi i skjóli ástrikra for-
eldra. Móðirin er á lifi en faöirinn
látinn.
Aöalborg fór i Kvennaskólann i
Reykjavik 1946 og lauk þaðan
burtfararprófi 1950. Vinna utan
heimilis var aöallega viö skrif-
stofustörf. Hún var vel gefin bæöi
til munns og handa, mjög grand-
vör í orðum, þægileg ogskemmti-
leg. Aldrei varö okkur sundur-
orða og höfum við veriö vinkonur
siöan viö vorum börn.
Aöalborg var gift Finnboga
Jóhannssyni skólastjóra, þau
eignuöust einn son, S vein, h ann er
viö nám I gervilimasmiöi, kvænt-
ur Rannveigu Andrésdóttur.
Aöalborg og Finnbogi voru mjög
samrýnd og samhent hjón, og
heimili þeirra frábært aö snyrti-
mennsku.
Viö höfum alltaf hitst við
hátiöleg tækifæri innan fjöl-
skyldnanna og glaöst saman, og
oft skruppum viö hvor til annarr-
ar án þess aö formleg boö væru,
en nú hefur stórt skarö veriö
höggviö i hópinn sem erfitt veröur
aö fylla, og verður Aöalborgar
sárt saknaö af mér og fjölskyldu
minni.
Sár söknuöur rikir nú hjá
Finnboga og fjölskyldu hans,
aldraðri móöur Aöalborgar,
tengdaforeldrum hennar og öör-
um ættmennum, en minningin um
góöa konu lifir.
Ég og fjölskylda min sendum
fjölskyldu Aöalborgar okkar inni-
legustu samúðarkveðjur og biöj-
um Guö aö styrkja þau I þeirra
miklu sorg.
Far þú i friði, friöur Guös þig
blessi, haföu þökk fyrir allt og
allt. Svana Ragnars.
t
í dag veröur Aöalborg Sveins-
dóttir til moldar borin austur á
Djúpavogi. Aðalborg var fædd 1.
Kristín
f. 30. ág. 1939
d. 1. des. 1978.
Sú harmafregn barst okkur 1.
des. aö Kristin Askelsdóttir heföi
látist af slysförum þann hinn
sama dag. Fimm barna móöir I
blóma lifsinseri skyndi burtköll-
uö. Þaö er erfittaö átta sig á svo
snöggum umskiptum, átta sig á
þviaö Stina skuli ekki vera lengur
i tölu lifenda.
Þessi reynsla er okkur erfiö,
frændum og vinum en þó erfiöust
hennar nánustu börnum og eigin-
manni.
Kristin var fædd á Litlu-Laug-
um I Reykjadal 30. ágúst 1939 og
var þvi 39áraerhúnlést. Húnólst
upp hjá forddrum sinum Áskeli
Sigurjónssyni bónda i Laugafelli
Reykjadal og konu hans Dag-
björtu Gísladóttur. Hún var næst
yngsti hópisex systkina. Hún ólst
upp i' glaöværum hópi systkina og
frænda og krakkarnir á Lauga-
bæjunum voru eins og einn syst-
kinahópur. Hún var snemma
mjög hænd aö öllum skepnum og
var sannkallaö náttúrubarn. Þeg-
ar hún komst á framhaldsskóla-
stig valdi hún Eiöaskóla. Hana
langaöitil aö kynnast öörum stöö-
um þó svo framhaldsskóli væri i
hlaðinu á Laugafelli. Hún lauk
júni 1929 aö Hálsi i Hamarsfiröi.
Þar dvaldi hún fram undir tvitugt
iföðurgaröi hjá foreldrum sinum,
þeim Kristinu Sigriði Stefánsdótt-
ur, sem enn lifir, og Sveini
Stefánssyni bónda, sem látinn er.
Hamarsfjöröurinn er falleg
sveit og margt er þar, sem hreif
huga athugullar stúlku, sem alin
er upp I faömi náttúrunnar. I
vöggugjöf fékk hún næma tilfinn-
ingu fyrir þeim djásnum Islands,
sem flestir stiga yfir eöa horfa
framhjá I spretthlaupi mannsins
viö timann nú á dögum. Hiö fagra
umhverfi æskuáranna snart hana
og mótaöi. Hún gat glaöst meir
viö að sjá skrautlegt blóm, veður-
baröa skóf á kletti, litskrúöugan
stein, en af dýrgrip geröum af
manna höndum. Heiman hlaut þó
leiöin að liggja. Hugur stóö til
frekara náms en fá mátti I heima-
byggð. Hún fór þvi I Kvennaskól-
ann og lauk þaöan prófi áriö 1950.
Næstu árin eftir aö námi lauk
stundaöi Aöalborg skrifstofustörf
I Reykjavik, þar sem hún kynntist
eftirlifandi manni sinum,
Finnboga Jóhannssyni skóla-
stjóra. Gengu þau I hjónaband 31.
mai 1952. Að loknu námi réöst
hann kennari til Súöavikur.
Fyrstu búskaparárin vestur I
Súðavik voru þeim hjónum gæfu-
skeið. Þar fæddist þeim sonur
áriö 1952. Hann hlaut nafn móður-
afa sins. Alla tiö var hann yndi
móöur sinnar. Bar hún hann mjög
fyrir brjósti og vildi hans hag sem
mestan og bestan I öllu. Aðalborg
tók alla tiö mikinn og virkan þátt I
erilsömu starfi manns sins. Skól-
inn varö þvi vettvangur hennar i
starfi utan heimilisins. Mörg
stúlkan naut tilsagnar Aöalborg-
ar, er hún kenndi hannyrðir uppi i
Arbæjarskóla um 6 ára skeiö. I
þvi starfi sem og I aöalstarfi
hennar siöari árin, ritarastarfinu,
kom vel fram sú alúö og nær-
gætni, sem henni var svo lagið aö
láta samferöafólk sitt njóta.
Viö Aöalborg hófum störf
saman, er ég varð kennari viö
Hvassaleitisskóla. Varö mér
fljótt ljóst, aö þar fór hæg og prúö
kona, skarpgreind, sem fleipraöi
ekki með dægurmál. Orö hennar
voru fá, en þau höföu gildi. Enn
betur kom þetta fram, er viö hóf-
um störf saman i Fellaskóla,
enda störf okkar tengdari þá en
fyrr. Ég mæli fyrir munn kennara
og starfsmanna allra viö Fella-
skóla, er ég harma hve stutt
stofnun okkar fékk notiö ágætra
starfskrafta Aöalborgar Sveins-
dóttur. Hryggilegt var aö sjá
hana berjast af fremstu kröftum
við þann, sem allir hljóta aö lúta.
Sú barátta fór ekki framhjá nein-
um er nærri var, og veit ég, aö
allir virtu og dáöu þá konu, sem
þar háöi striöiö.
landsprófi frá Eiöum og dvaldi
siðan á Hallormsstaö viö skóg-
ræktarstörf. Þaöanlá leiöin suöur
og haföi hún hug á frekara námi
en af þvi varð ekki. Hún haföi
tengst Austurlandi sterkum bönd-
um, þvi þar kynntist hún eftirlif-
andi eiginmanni sinum, Sigurði
Magnússyni frá Jaöri, nýbýli frá
Vallanesi. Þegar hann haföi lokiö
námi sinu I Reykjavik flytjast
þau til Egilsstaöa og byggöu hús-
iö Bjarkarhliö 5 sem var þeirra
heimili eftir þaö. Þau voru gefin
saman 25. júni 1960. Þegar þau
fluttu austur voru synirnir orönir
tveir, Magnús og Askell. A Egils-
stööum fæddust þrjú seinni börn-
in, Dagbjört, Björgog Sindri sem
nú er aðeins fimm ára. Kristin
vann meö heimili sinu viö hjúkr-
unarstörf undanfarin ár. Þaö átti
vel viö eöli hennar aö sinna sjúk-
um og öldruðum. Þegar ég sá
hana nú siðast i haust þá haföi
hún orö á þvi hvaö henni likaöi
þetta starf vel og leit björtum
augum til framtlöarinnar.
Á slikum kveðjustundum, sem
maður fær ekki viö ráöiö hvenær
veröa, leitar margt á hugann.
Þungur missir ástvinar, en jafn-
framt þakklæti fyrir kynningu og
samfylgd, þakklæti fyrir aö hafa
átt þess kostaökynnast jafn góöri
Er Aöalborg hefur nú kvatt
okkur, biðjum viö starfsmenn
Fellaskóla manni hennar, syni og
fjölskyldu allri huggunar og
styrktar I þeirra sára missi. Guö
blessi minningu þessarar góöu
konu.
Fyrir hönd kennara og starfs-
manna Fellaskdla
Gunnar Kolbeinsson.
t
Hverju sem ár
og ókomnir dagar
aö mér vikja,
er ekkert betra
en eiga vini,
sem aldrei svikja.
Davlð Stefánsson.
Aðalborg vinkona min Sveins-
dóttir er dáin. Ég á þess ekki
lengur kost aö hitta hana trygga
og trausta, meö góölátlega glettni
i augnaráöinu og meö hlýja
feimnislega brosiðsitt, sem alltaf
bauö mig velkominn I bæinn. Hún
er horfin yfir móöuna miklu. —
Mig setti hljóöan og mér vaföist
tunga um tönn, þegar mér bárust
þær fréttir, aö Aöalborg Sveins-
dóttir væri látin, heföi andast á
Landspitalanum mánudags-
kvöldiö 27. nóvember siöastliöinn.
Og i' senn syrgöi ég góöan genginn
vin um leiö og ég var þó þakklátur
fyriraösjúkdómslega hennarvar
á enda. Ég gat ekki aö þvi gert, aö
I hugann komu þéer ljóðlfnur
Davlös Stefánssonar sem birtar
eru hér i upphafi. Sli"k kona var
Aöalborg.
Aðalborgvar fædd 1. júni 1929 á
Hálsi I Hamrasfiröi, dóttir Sveins
bónda þar Stefánssonar og konu
hans Kristinar Sigrlöar Stefáns-
dóttur. Þar ólst hún upp i for-
eldrahúsum ásamt bróöur slnum
Ingimar, nú skólastjóra á Djúpa-
bogi. Og þar átti hún sin æsku-
spor og æskudrauma.
Haustið 1946 hóf Aðalborgnám I
Kvennaskólanum I Reykjavik og
lauk þaöan prófi voriö 1950.
Hinn 31. mal 1952 giftist Aöal-
borg eftirlifandi manni sfnum,
Finnboga Jóhannssyni skóla-
stjóra, sem þá haföi nýlokiö
kennaraprófi. Þá um haustiö
stofnuöu þauheimili I Súöavik viö
Alftafjörð en þar haföi þá Finn-
bogi fengið kennarastööu. Þarna
áttu þau heima næstu tvö árin og
þarna fæddist einkasonur þeirra
Sveinn hinn 9. september 1952.
og heilsteyptri manneskju og
Kristin var. Þaö var sama undir
hvaöa kringumstæöum maöur
hitti hana, æöruleysi hennar var
sérstakt. Ég kynntist henni fyrst
á fermingarári hennar, er atvikin
höguöu því svo aö hún varö mág-
kona min og fylgdist meö henni
ætiö slöan. Hún haföi til aö bera
þá eiginleika sem vekja traust,
eiginlelka sem oft er erfitt aö út-
skýra en hafa þetta ómeövitaöa
aödráttarafl. Ein af þessum kon-
um sem nágranninn getur alltaf
leitaö tll, ein af þeim konum sem
ýta slnum persónulegu áhuga-
málum til hliöar án þess aö hafa
orð á þegar aörir leita aöstoöar.
Hún var afskaplega mikill félagi
barna sinna, mikill vinur I fjöl-
skylduhópum, skilningsrik. Henni
var mjög eiginlegt aö vega og
meta hluti og atburöi aö manni
fannst alltaf á svo skynsaman
hátt. Hún haföi gaman af feröa-
lögum ekki sist aö dvelja meö
fjölskydlunni inni i óbyggöum.
Þar naut hún samlifs viö náttúr-
una á sama hátt og hún naut þess
aö lesa góöar bækur.
Allt þetta kemur fram I hugann
ogmargt fleira, sem sýnir hennar
góöu eöliskosti. Þaö er þvl erfitt
aö standa frammi fyrir þvi aö
vera sviptur þessari góöu móöur
Haustiö 1954 fluttu þau Aöalborg
og Finnbogi tíl Reykjavikur og
hafa átt þar heima siðan.
Þaö var úti i Kaupmannahöfn
veturinn 1968-69 aö leiöir okkar
Aöalborgar lágu fyrst saman
Ég var þá I framhalds-
námi viö Danmarks Lærerhöj-
skole ásamt nokkrum öörum Is-
lendingum, þeirra á meöal Finn-
boga Jóhannssyni. Finnboga
þekkti ég litillega áður úr
Kennaraskólanum. Ég og kona
mlnhöföum tekiö ibúö á leigu og
vildi svo til aö Finnbogi dvaldist
þá hjá okkur I nokkurn tfma
meöan hann beiö eftir ibúö sem
hann haföi fengiö loförö fyrir. Þá
varö til sú vinátta sem aldrei
hefur boriö skugga á siöan.
Ekki gat ég fundiö annaö en aö
Finnbogi yndi vel hag sfnum
þennan tíma. En þaö fór ekki
milli mála, aö hann átti sér mikiö
tilhlökkunarefni. Hann átti von á
konunni sinni tll sin, þegar ibúöin
tosnaði I Sommerstedgade. Þá
skildi ég ekki til fulls þessa inni-
legutilhlökkun Finnboga. En svo
tosnaöi íbúöin, Finnbogi flutti
þangaö og áöur en langt um leiö
kom Aöalborg til hans og af-
bragös kynni tókust meö henni og
okkur hjónunum. Þá fór ég aö
skilja tilhlökkun Finnboga félaga
mins og vinar.
íbúðin i Sommerstedgade var
leigö út meö húsgögnum. Þar
voru skrautlegir skápar og bak
viö gleriö i þeim sátu viröulegir
postulinshundar og austurlenskt
glerdót meö dularfullum yfir-
stéttarblæ. Og húsgögnin báru
merki fínheita og yfir-
boðrsmennkuoglogagyllt bronsiö
á þeim stakk I augun.
En þegar Aöalborg og Finnbogi
voru sest þarna aö var persónu-
leiki þeirra svo sterkur. heimilis-
andinn og heimilishlýjan svo ekta
aö bronsglitiö og fordildin féll i
skuggann og maöur varö hennar
og eiginkonu, þessari ágætu dótt-
ur ogtengdadóttur, þessari elsku-
legu systur. En minningin um
hana gefur styrk þeim sem eftir
lifa, þakklætiö fyrir aö hafa átt
hana aö meöan sú stund mátti
vara. Kæra mágkona, viö kveöj-
um þig öll meö heitri bæn til
drottins aö hann blessi heimili
þitt, gefi Siguröi og börnunum
ykkar styrk til aö þola þetta
mikla áfall, svo og foreldrum,
tengdaforeldrum og öörum ætt-
ingjum. 1 guös friöi.
Kári Arnórsson
ekki lengur var. Viö skynjuöum
þaö eitt aö þarna áttum viö góö-
um vinum aö fagna sem aHtaf og
ævinlega var jafngott aö heim-
sækja.
Og heimiliö þeirra Aöalborgar
og Finnboga I Sommerstedgadé
varö von bráöar sálubætandi
gróöurvin sannkölluö Sumarhús,
einsog vinur okkar Kristján heit-
inn Ingólfsson kallaöi þetta
heimili þeirra Aöalborgar og
Finnboga i Kaupmannahöfn.
Þaöan eiga margir margar góöar
minningar sem þeir eru þakklátir
lýrir.
En brátt var Kaupmanna-
hafnardvöl á enda og heim var
haldiö i önn dagsins. Aöalborg og
Finnbogi dyttuöu nú aö húsi sinu i
Vorsabæ 17, ræktuöu lóöina
bjuggu sér heimili sem bar
smekkvísi þeirra^hagleik og hlý-
hug gott vitni. Þar var gott aö
koma á góöra vina fund og þaöan
fór maöur betri maöur en kom.
Og ég get bætt þvi hér viö aö
aldrei hefi ég kynnst hjónum sem
hafa veriö eins samhent og sam-
huga i einu og öllu og þau Aöal-
borg og Finnbogi. Ef annað
hjónanna var þátttakandi i ein-
hverju þá lét hitt þaö sig llka
miklu máli skipta. I hver ju verki
og hverju áhugamáli stóöu þau
saman og studdu hvort annaö.____
Aöalborg Sveinsdóttir var
skynsöm kona hæglát og hjarta-
hlý. Hún kunni vel aö koma fyrir
sig oröi var kimin og gamansöm I
góöra vina hópi. Hún var trygg-
lynd og traust og góöur vinur vina
sinna.
Aöalborg fór i Landspltalann i
júlimánuði og átti þaöan ekki
afturkvæmt Ilifenda lifi. Hún bar
sjúkdómserfiðleika meö miklu
aeöruleysi og sýndi þá sem fýrr aö
henni var ekki fisjaö saman. Þeg-
ar liða tók á legu hennar var
henni ljóst hvert stefndi en
óbuguö var hún meöan hún haföi
ráö og rænu.
Hún var fædd og alin upp fyrir
austan og þar stóöu djúpt rætur
hennar. I dag er hún borin til
moldar á Djúpavogi. Viö sam-
feröamenn hennar kveðjum hana
meö söknuöi og þökk. Minning-
arnar um hana og samveru-
stundirnar meö henni ylja okkur
á saknabarstundu.
Vini minum Finnboga Jóhanns-
syni sendi ég dýpstu samúöar-
kveöjur, sömuleiöis Sveini syni
þeirra Aöalborgar og Rannveigu
Andrésdóttur tengdadóttur þeirra
svo og öllum öörum aöstandend-
um og vinum Aöalborgar. Guö
blessi ykkur öll á saknaöar-
stundu.
Höröur Zóphanlasson.
t
„Trú þú ei maður, á
hamingjuhjól,
heiörika daga né skinandi sól,
þótt leiki þér gjörvallt I lyndi”
(M.J.)
Fáein kveöjuorö frá tengdafor-
eldrum.
Aöalborg var fædd á hinu forna
prestssetri og kirkjustað Hálsi I
Hamarsfiröi austur, en þar
bjuggu þá foreldrar hennar,
Sveinn Stefánsson, sem látinn er
fyrir allmörgum árum, og kona
hans Kristln Sigrlöur Stefánsdótt-
ir, enn á llfi áttræö aö aldri.
Slösumars áriö 1952 flutti Aðal-
borg, nýgift Finnboga elzta syni
okkar, I fámennt sjávarþorp vest-
ur viö Djúp, þar sem viö áttum þá
heimili. Og þar, I hlýju skjóli
vestfirzkra fjalla á ströndinni viö
mynni hins -oft ög tlöum logn-
kyrra Alftafjaröar fæddist einka-
sonur þeirra, fyrir réttum tuttugu
og sex árum siöan.
Ungu hjónin höföu kynnzt á
undanförnum námsárum i
Reykjavlk. Hún I Kvennaskólan-
um, hann I Kennaraskólanum. Aö
vonum var okkur þaö ómælt fagn-
aðarefni að bjóöa hin ungu,
hugljúfu og vel gefnu tengdadótt-
ur velkomna innan fjölskyldunn-
ar. Enda uröum viö ekki fyrir
vonbrigöum hvaö þaö snerti, þvi
aö jafnan reyndist.hún okkur ráö-
holl og frábærlega hjálpfús
hverju sinni, er hafa þurfti. Meö
sáran söknuö I huga þökkum viö
henni fyrir þaö allt I hinzta sinn.
Guöjóna Guöjónsdóttir
Jóhann Hjaltason
Áskelsdóttir