Fréttablaðið - 17.12.2006, Side 24

Fréttablaðið - 17.12.2006, Side 24
við boðskapinn,“ segir Anna. Og fólkið setur það ekki fyrir sig enda sama hvaðan gott kemur. Meiri- hluti íbúa Úganda og Malaví er þó kristinn en í Mósambík eru önnur trúarbrögð ríkjandi. Anna velkist ekki í vafa um að kristin trú geti gert mörgum lífið bærilegra. „Fólk á þessum slóðum er oft undir ægivaldi anda forfeðr- anna sem heldur samfélaginu í heljargreip.“ Hún segir kristni- boða hafa upplifað það að bjarga börnum í Eþíópíu þar sem því er trúað að ef tennur barns vaxa fyrst í efri gómi hvíli bölvun á þeim. Og ekki nóg með það heldur á bölvun- in að hvíla á öllu þorpinu. Þess vegna er þrýst á foreldrana að bera barnið út. „Þeir segja fólk upplifa mikinn létti við að taka kristna trú og vera laust undan þessu oki. Mér finnst kærleiksboð- skapur kristinnar trúar ekki geta verið nema til góðs þótt kirkjan hafi gert ýmislegt misviturt í gegnum aldirnar. En kristniboðið er ekki á okkar könnu.“ Það hjómar nöturlega en meðal fátækra í Afríku er stéttaskipting og þar er litið niður á þá sem eru allra verst settir. Munaðarlaus börn sem hafa búið við sára örbirgð hafa mátt þola að nágrann- arnir líti niður á þau. Anna segist hafa séð að eftir að þau hafa feng- ið aðstoð og betri föt sé þeim betur tekið. „Það er heilmikill munur á börnum fyrir og eftir aðstoð og við sjáum mikinn árangur af starf- inu.“ Anna sá fræga útlenska konu segja nýverið í sjónvarpi að fátækt fólk í þróunarlöndunum væri ham- ingjusamt af því það brosti svo mikið. Reynsla Önnu er önnur. „Þetta er della því þegar maður talar við fólkið þá er það fjarri hamingju. En það er brosmilt sem er allt annað. Mér finnst fólk í Afr- íku vera opið, einlægt, hjálpsamt og broshýrt en það er ekki ham- ingjusamt. Um leið og maður sest niður og fer að spyrja þá er mjög stutt í tárin og hryllinginn sem fólkið býr við.“ Sveitasamfélögin í Afríku eru borin uppi af konum. Karlarnir gera næsta lítið. „Þær bera ábyrgð á ræktuninni en mega samt ekki eiga landið, þær bera ábyrgð á að sækja vatn og eldivið og halda heimilið og ala upp börnin.“ Anna vonar að þetta breytist en viður- kennir að það sé til mikils ætlast að koma á jafnrétti kynjanna í Afr- íku. „En við styrkjum m.a. leið- toganámskeið fyrir konur, ein- hvers staðar þarf að byrja og það hefur sýnt sig að aðstoð sem konur fá skilar sér miklu betur til samfé- lagsins og fjölskyldunnar heldur en aðstoð sem karlar fá.“ Það reynir á að fara úr allsnægt- unum á Íslandi til snauðustu hér- aða heims. Þótt heimsóknirnar vari jafnan stutt. Anna segist ekki geta sett sig í spor fólksins sem hún hittir í ferðum sínum. „Ég get ekki ímyndað mér hvernig það er að vera tólf ára og enginn pabbi og mamma, ekkert frændfólk, það hafa svo margir dáið eða kiknað undan þessu og bara farið. Börnin eru hrædd í svörtu næturmyrkri og maður getur aldrei upplifað neitt í líkingu við það sem þetta fólk býr við,“ segir Anna og viður- kennir að stundum þyrmi yfir hana. „En á móti kemur að maður sér svo mikinn árangur af starf- inu, það er yfirgnæfandi tilfinning eftir heimsóknir til þessara landa.“ Anna hefur unnið hjá Hjálpar- starfinu í tíu ár en áður þekkti hún lítið til þróunarmála. „Þetta er mjög áhugavert starf og þó ég hafi unnið við þetta í tíu ár verð ég allt- af spennt að segja frá því. Stund- um hefur mér þó leiðst í smá stund og ég man að einu sinni var aug- lýst starf upplýsingafulltrúa í álveri. Ég pældi aðeins í því en hugsaði svo – hvað get ég verið lengi spennt fyrir áli?!“ segir hún og hlær. Og það reynist henni létt að hvetja fólk til að láta gott af sér leiða. „Mér finnst aldrei erfitt að pranga hjálparstarfinu upp á fólk eða reyna að fá það til að leggja fram peninga því málefnið er svo innilega gott.“ Þótt Önnu finnist sjálfsagt að Íslendingar leggi fram peninga til hjálparstarfs í þróunarríkjunum veit hún sem er að mörgum er annt um krónurnar sínar. „Ég velti sjálf fyrir mér hverju ég tími í það og það skiptið og stundum finnst mér ég nísk þó að ég viti svo vel hverju þetta breytir.“ Hún segir að við störf sín hafi henni lærst að meta betur gildi hlutanna og þótt hana langi í fjölmargt sem hún geti ekki veitt sér viti hún að hún tilheyri ríkasta fólki í heimi. Og Anna rifjar upp sögu af sjálfri sér. „Þegar ég var rúmlega tvítug bjó ég við Miklubraut og var í Kennaraháskólanum sem er við Stakkahlíð. Ég labbaði í skól- ann en hugsaði með mér á morgn- ana hve gott væri að eiga bíl. Ég tók mér hlé frá námi og dvaldi á Indlandi og eftir að ég kom heim var ég í raun ánægð með að geta yfirhöfuð gengið í skólann. En svo helltist það yfir mig aftur að ég þyrfti að eiga bíl. Núna þegar mig langar í eitthvað sem ég hef ekki ráð á minni ég mig á að ég er samt með ríkasta fólki í heimi.“ Mér finnst fólk í Afríku vera opið, einlægt, hjálpsamt og broshýrt en það er ekki hamingjusamt.

x

Fréttablaðið

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Fréttablaðið
https://timarit.is/publication/108

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.