Fréttablaðið - 17.12.2006, Síða 24

við boðskapinn,“ segir Anna. Og
fólkið setur það ekki fyrir sig enda
sama hvaðan gott kemur. Meiri-
hluti íbúa Úganda og Malaví er þó
kristinn en í Mósambík eru önnur
trúarbrögð ríkjandi.
Anna velkist ekki í vafa um að
kristin trú geti gert mörgum lífið
bærilegra. „Fólk á þessum slóðum
er oft undir ægivaldi anda forfeðr-
anna sem heldur samfélaginu í
heljargreip.“ Hún segir kristni-
boða hafa upplifað það að bjarga
börnum í Eþíópíu þar sem því er
trúað að ef tennur barns vaxa fyrst
í efri gómi hvíli bölvun á þeim. Og
ekki nóg með það heldur á bölvun-
in að hvíla á öllu þorpinu. Þess
vegna er þrýst á foreldrana að
bera barnið út. „Þeir segja fólk
upplifa mikinn létti við að taka
kristna trú og vera laust undan
þessu oki. Mér finnst kærleiksboð-
skapur kristinnar trúar ekki geta
verið nema til góðs þótt kirkjan
hafi gert ýmislegt misviturt í
gegnum aldirnar. En kristniboðið
er ekki á okkar könnu.“
Það hjómar nöturlega en meðal
fátækra í Afríku er stéttaskipting
og þar er litið niður á þá sem eru
allra verst settir. Munaðarlaus
börn sem hafa búið við sára
örbirgð hafa mátt þola að nágrann-
arnir líti niður á þau. Anna segist
hafa séð að eftir að þau hafa feng-
ið aðstoð og betri föt sé þeim betur
tekið. „Það er heilmikill munur á
börnum fyrir og eftir aðstoð og við
sjáum mikinn árangur af starf-
inu.“
Anna sá fræga útlenska konu
segja nýverið í sjónvarpi að fátækt
fólk í þróunarlöndunum væri ham-
ingjusamt af því það brosti svo
mikið. Reynsla Önnu er önnur.
„Þetta er della því þegar maður
talar við fólkið þá er það fjarri
hamingju. En það er brosmilt sem
er allt annað. Mér finnst fólk í Afr-
íku vera opið, einlægt, hjálpsamt
og broshýrt en það er ekki ham-
ingjusamt. Um leið og maður sest
niður og fer að spyrja þá er mjög
stutt í tárin og hryllinginn sem
fólkið býr við.“
Sveitasamfélögin í Afríku eru
borin uppi af konum. Karlarnir
gera næsta lítið. „Þær bera ábyrgð
á ræktuninni en mega samt ekki
eiga landið, þær bera ábyrgð á að
sækja vatn og eldivið og halda
heimilið og ala upp börnin.“ Anna
vonar að þetta breytist en viður-
kennir að það sé til mikils ætlast
að koma á jafnrétti kynjanna í Afr-
íku. „En við styrkjum m.a. leið-
toganámskeið fyrir konur, ein-
hvers staðar þarf að byrja og það
hefur sýnt sig að aðstoð sem konur
fá skilar sér miklu betur til samfé-
lagsins og fjölskyldunnar heldur
en aðstoð sem karlar fá.“
Það reynir á að fara úr allsnægt-
unum á Íslandi til snauðustu hér-
aða heims. Þótt heimsóknirnar
vari jafnan stutt. Anna segist ekki
geta sett sig í spor fólksins sem
hún hittir í ferðum sínum. „Ég get
ekki ímyndað mér hvernig það er
að vera tólf ára og enginn pabbi og
mamma, ekkert frændfólk, það
hafa svo margir dáið eða kiknað
undan þessu og bara farið. Börnin
eru hrædd í svörtu næturmyrkri
og maður getur aldrei upplifað
neitt í líkingu við það sem þetta
fólk býr við,“ segir Anna og viður-
kennir að stundum þyrmi yfir
hana. „En á móti kemur að maður
sér svo mikinn árangur af starf-
inu, það er yfirgnæfandi tilfinning
eftir heimsóknir til þessara
landa.“
Anna hefur unnið hjá Hjálpar-
starfinu í tíu ár en áður þekkti hún
lítið til þróunarmála. „Þetta er
mjög áhugavert starf og þó ég hafi
unnið við þetta í tíu ár verð ég allt-
af spennt að segja frá því. Stund-
um hefur mér þó leiðst í smá stund
og ég man að einu sinni var aug-
lýst starf upplýsingafulltrúa í
álveri. Ég pældi aðeins í því en
hugsaði svo – hvað get ég verið
lengi spennt fyrir áli?!“ segir hún
og hlær. Og það reynist henni létt
að hvetja fólk til að láta gott af sér
leiða. „Mér finnst aldrei erfitt að
pranga hjálparstarfinu upp á fólk
eða reyna að fá það til að leggja
fram peninga því málefnið er svo
innilega gott.“
Þótt Önnu finnist sjálfsagt að
Íslendingar leggi fram peninga til
hjálparstarfs í þróunarríkjunum
veit hún sem er að mörgum er annt
um krónurnar sínar. „Ég velti sjálf
fyrir mér hverju ég tími í það og
það skiptið og stundum finnst mér
ég nísk þó að ég viti svo vel hverju
þetta breytir.“ Hún segir að við
störf sín hafi henni lærst að meta
betur gildi hlutanna og þótt hana
langi í fjölmargt sem hún geti ekki
veitt sér viti hún að hún tilheyri
ríkasta fólki í heimi.
Og Anna rifjar upp sögu af
sjálfri sér. „Þegar ég var rúmlega
tvítug bjó ég við Miklubraut og
var í Kennaraháskólanum sem er
við Stakkahlíð. Ég labbaði í skól-
ann en hugsaði með mér á morgn-
ana hve gott væri að eiga bíl. Ég
tók mér hlé frá námi og dvaldi á
Indlandi og eftir að ég kom heim
var ég í raun ánægð með að geta
yfirhöfuð gengið í skólann. En svo
helltist það yfir mig aftur að ég
þyrfti að eiga bíl. Núna þegar mig
langar í eitthvað sem ég hef ekki
ráð á minni ég mig á að ég er samt
með ríkasta fólki í heimi.“
Mér finnst fólk í
Afríku vera opið,
einlægt, hjálpsamt
og broshýrt en það er
ekki hamingjusamt.