Tíminn - 17.09.1982, Síða 12

24
FÖSTUDAGUR 17. SEPTEMBER 1982
heimilistíminn
Umsjón: B.St. og K.L.
„BANN VIÐ HUNDA-
HALDI ER FRÁLEITT”
— segir Guðrún Ragnars Gudjohnsen,
„þar sem hundahald hefur verið á íslandi frá landnámstið”
■ Guðrún Ragnars Guðjohnsen er
fædd á Siglufirði, en segist eiginlega
vera „sigifirskur Akureyringur“. Hún
var í bamaskúla á Siglufirði og
Akureyri, en á unglingsárum í skólum
í Svíþjóð og Danmörku. Guðrún lærði
einnig snyrtingu og hún var á
húsmæðraskóla á Laugalandi í Eyja-
firði. Hún fluttist svo til Reykjavikur
og vann þar bæði við verslunarstörf og
sem aðstoðarstúlka á læknastofu. I
Reykjavík var Guðrún Vesturbæing-
ur, en síðustu sex árin hcfur hún búið
í Garðabænum. Þar segir hún að gott
sé að búa, og t.d. er þar leyft
hundahald. Hundaeigendur þurfa að
hafa leyfi og greiða hundaskatt til
bæjaryfirvalda, sem svo sjá um að hafa
eftirlit með hundahaldinu, svo sem
hreinsun hunda og tryggingu. Sérstak-
ur hundaeftirlitsmaöur er í Garðabæ,
scm fylgist með að reglum sé framfylgt.
Guðrún segir frá degi þegar hunda-
sýning var haldin 19. ágúst. Henni
farast orð á þessa leið:
Ég er á leið upp í Kjós þeirra erinda
að mæta á árlegri hundasýningu
Hundaræktarfélags Islands, sem að
þessu sjnni er haldin að Félagsgarði í
Kjós.
Klukkan 9 á sýningin að hcfjast.
Stór hópur fólks hefur lagt mikla vinnu
í að undirbúa sýninguna, og síðasti
undirbúningurinn hófst klukkan 6 í
morgun hjá mörgum.
Hestur í klípu -
og tryggur vinur hans
Þegar skammt er eftir aö Móunt á
Kjalarnesi keyrum við Stefán, minn
ektamaki, fram á tvo hesta og annar
er fastur milli grjótruðninga og
varnarkants nteðfram vcginum, og
þorir sig greinilega ekki að hrcyfa.
Hinn hesturinn stendur á miöjum vegi
og virðist staöráðinn í að yfirgcfa ckki
félaga sinn í neyð.
Við reyndum að fá hestinn til að
hreyfa sig. Okkur sýndist hægt með
varfæmi að teyma hann út úr þessum
ógöngum, en hann var ófánlcgur til
þess og virtist stjarfur af hræðslu.
Þar sem þekking okkar á hestum er
takmörkuö vorum viö hrædd um að
gera meira ógagn en gagn, svo við
kcyrðum að Móum, og heimilisfólkið
þar lofaði að aðstoða hcstana.
En nú vorum við orðin allt of scin
og dómar á púdelhundum voru langt
komnir þegar við komunt upp í Kjós.
Púdeldeildin hefur
unnið merkt starf
Mikill munur er orðinn á púdel-
hundum nú seinni árin eftir að farið
var að taka ræktun á þeim föstum
tökum. Púdeldeild Hundaræktarfé-
lagsins hcfir unnið mikið og merkt
starf í að bæta þá hunda, sem hér eru
til í landinu. En eins og allir vita er
innflutningur á hundunt bannaður til
íslands, og því vandasamt að rækta
upp góðan stofn úr misjöfnum efnivið.
Fjöldi fólks var santan kominn
þarna í Félagsgaröi, - sumir sátu yfir
kaffi og meðlæti, aðrir fylgdust
spenntir mcð dómunum,
Dómari að þessu sinni var frú Ebba
Alegaard frá Danmörku, þekkt á sínu
sviði, einkum fyrir rctriever-hunda,
spaniel og smáhunda. Sjálf hcfur hún
til fjölda ára ræktað collie- og
púdeihunda, en nú orðið eingöngu þá
síðarnefndu. Einnig rekur hún snyrti-
stofu fyrir hunda í heimabæ sínum.
Frú Ebba er einkar aðlaðandi kona,
Guðrún Ragnars Guðjohnsen með nokkra af heimilishundunum (en þeir eru sex). Það má segja að það sé aideilis dægilegt hundalífið að Hagaflöt.
(Tímamynd GE)
■ Garða-Tinni á harðahlaupum í sýningarhringnum með ungri stúlku. Hann fékk
líka verðlaun fyrir hlaupin!
eins og reyndar allt „hundafólk", sem
hefur sótt okkur heim.
Kjúklingar og
Tropikana
Nú er komið hádegi og starfsfólki er
borinn matur. Það eru kjúklingar í
karrý frá ísfugli og ávaxtasafar frá
Tropikana, Ijúffcng og vel þegin
máltíð.
Það tínast enn fleiri á sýninguna.
Dómar á stærri hundum hefjast
klukkan 13. Alls eru 120 hundar
skráðir til leiks og hverjum hundi fylgir
yfirleitt hcil fjölskylda: pabbi,
mamma, börn, afi, amma, frænkur,
frændur og jafnvel vinir barnanna, -
allir vilja fylgjast með árangri þessa
vinsæla fjölskyldumeðlims.
Garða-Tinni
frá Skagafirði
segir sína meiningu
Ég hef sérstaka ánægju af að hitta
menn og hunda á þessum sýningum
okkar. Gegnum árin hefur myndast
vinátta við marga aðila og sameigin-
legt áhugamál tengir fólk saman.
Sumir hundarnir bera sig eins og
„primadonnur". Öðrum er í raun
alveg sama um allt umstangið, og enn
öðrum finnst þetta allt ógurlega
asnalegt! Á meðal þeirra síðastnefndu
er hann Garða-Tinni minn. Hann er 6
ára alíslenskur öðlingur, sem lengst af
hefur búið í Skagafirði og er vanur að
segja sína meiningu ef þörf krefur. Nú
fannst honum nauðsyn að láta okkur
vita, að svona háttarlag tíðkaðist ekki
í hans sveit. Þessi samkoma gat líkst
eitthvað réttunum heirna í Fljótum, en
þar leyfðist þó að valsa um af hjartans
lyst, pissa upp við staura, kanna
styrkleika félaganna, jafna um þá sem
voru með derring - og jafnvel lenda í
litlu ástarævintýri!
En þrátt fyrir að honum líkaði ekki
alls kostar þessi samkoma, lét hann þó
að óskum mínum, því við erum bestu
vinir á þessari jörð. Hann hljóp með
mér í hringnum og sýndi hvað hann er
herlegur hundur.
Mikil eftirspurn
eftir íslenskum hundum
- frá útlöndum!
Það er illa farið hvað fáir íslendingar
kunna að meta sinn íslenska þjóðar-
hund. Aðaleftirspurnin eftir íslenska
hundinum kemur frá útlöndum, og
þangað fara flestir bestu hundarnir
okkar.
Sýningin hélt áfram og fór vel fram,
hvert kynið á fætur öðru er dæmt. Þeir
sem þykja bestir fá borða og bikara,
en hinir sem í þetta sinn hlutu ekki náð
fyrir augum dómarans, láta sér fátt um
finnast, því þcir eiga vísa ást og
aðdáun síns fjölskylduhóps, og það er
það sem gcfur lífinu gildi.
Stjórnvöld
stinga höfðinu í sandinn
Það fer að kólna þegar líður á
daginn. Ég vorkenni dómaranum og
þeim sem vinna í hringnum. Við hin
reynum að gera þeim lífið bærilegra
með heitu kaffi, en þó fer svo að
úrslitin eru dæmd innan dyra.
í einni kaffipásunni sátum við
saman nokkrir kunningjar og ræddum
svokallað hundabann.
Hundahald hefur verið staðreynd á
íslandi síðan árið 874. Vorum við
hjartanlega sammála um að ráðamenn
væru eingöngu að stinga hausnum í
sandinn með núverandi ástandi. For-
sendur fyrir hundabanni vegna rcglu-
gerðar um sullaveikivarnir eru fyrir
löngu úr sögunni. Miklu nær væri að
taka höndum saman og hafa hunda-
hald með reglum og svolitlum menn-
ingarbrag.
Klukkan 18 lýkur sýningunni. Allir
fara að ferðbúast heim, því um kvöldið
er sameiginlegt hóf til heiðurs dómar-
anum okkar, að Hótel Holti.
Eftir góðan kvöldverð og hófleg
ræðuhöld, dönsuðu þeir hraustustu
fram undir morgun og höfðu þá sumir
verið að í 20 tíma, þar á meðal Ebba
Alegaard, sem þó hafði erfiðað mest
þennan dag.
Við „hundafólkið" ættum að láta
cftir okkur að hafa meira en einn
svona dag á ári.
Guðrún Ragnars Guðjohnsen
Dagur í lífi Guðrúnar Ragnars Guðjohnsen