Tíminn - 10.04.1983, Blaðsíða 24

24
f'imm
SUNNUDAGUR 10. APRIL 1983
■ „Helsta áhyggjuefnið þegar maður
horfir fram á veginn eru húsnæðismálin.
Svo er helst að skilja að við séum af
þeirri kynslóð sem virðist ekki geta
komið yfir sig húsnæði. Nú er farið að
tala um misrétti kynslóðanna, en með
verðtryggingu lána síðustu tvö árin hefur
verið klippt á möguleika ungs fólks til
íbúðakaupa.
Yerkamannabústaðir kæmu okkur að
litlu haldi þó'við fengjum úthlutað vegna
þess að þær íbúðir eru alltof litlar fyrir
svona stóra fjölskyldu. Og jafnvel þótt
Vilhjálmur bætti við sig vinnu gætum við
tæpast keypt íbúð á frjálsum markaði,
auk þess sem þá hcfði fjölskyldan ekki
nægan tíma til að vera saman. Þetta
rekst allt saman hvert á annars horn og
eftirfarandi spurning vaknar: Til hvers
að vera að kaupa húsnæði sem maður
getur svo aldrei verið í vegna þess að
maður er alltaf að vinna“.
Þannig hljómar reynsla flestra ungra
íslendinga af velferðarríki sínu, og marg-
ir kikna í hnjáliðunum undan þaki því er
átti að rísa svo hátignarlegt yfir höfðum
þcirra. En þau sem eiga orðin hér að
ofan eru Ragnheiður Oladóttir og Vil-
hjálmur Árnason sem eru nýkomin heim
frá námi í Bandaríkjunum, ásamt þrem-
ur ungum börnum sínum. Þau héldu til
Bandaríkjanna að hausti árið 1978 með
elstu dótturínni Sólveigu Eddu sem nú
er sjö ára. Ragnheiður tók BA-próf í
enskum bókmenntum og Vilhjámur
doktorspróf í heimspeki. Auk þess eign-
uðust þau synina Árna sem er tveggja
■ Fjölskyldunni fannst heimkoman fremur köld en brúnin lyftist eftir því sem vorið góða græna og hlýja færist nær...
Ihei

hjá
Ragnheiði
Óladóttur
og
Vilhjálmi
Arnasyni:
MAÐUR LIFIR
EKKI k ANDA-
GIFTINNI
EINNI SAMAN”
ára og Eirík,fjögurra mánaða, á þcssum
árum, en hcim sneru þau nú rétt fyrir
jólin, ’82 sem sagt. Og Helgar-Tíminn
pantaði viðtal, forvitinn um hagi náung-
ans að vanda og ekkert mannlegt
óviðkomandi!
Af því að við höfum lagt rækt við þann
gamla og góða sið að segja einhver dcili
á viðmælendum okkar byrja cg að sjálf-
sögðu á því að inna þau hjónin að
ætterni.
„Ég er sonur Árna Vilhjálmssonar
verkamanns og fyrrverandi skipstjóra í
Neskaupstað, þar sem ég er fæddur og
uppalinn," segir Vilhjálmur. „Móðir
mín,Guðrún Magnúsdóttir,er húsmóðir
og verkakona."
„Þetta er bara eins og kvennalistinn",
gellur við í Ragnhciði sem er orðheppin
kona. Ragnheiður er dóttir Höllu Hall-
grímsdóttur húsmóður, cn þess má geta
að Halla tók BA-próf í ensku og sænsku
fertug að aldri og sex barna móðir og
tveimur árum síðar eignaðist hún sitt
sjöunda barn. Faðir Ragnheiðar er Óli
Kr. Guðmundsson læknir í Stykkis-
hólmi. Ragnheiður fæddist í Reykjavík
Og bjó fyrsta árið í húsi því við Laugaveg
þar sem nú cr Mál og menning. Þá fór
hún til Danmerkur, þar sem faðir hennar
var í framhaldsnámi í eitt ár, en þaðan
hélt fjölskyldan til Svíþjóðar þar sem
hún bjó á þremur stöðum á fimm árum,
Að þeim árum liðnum héldu þau heinr
og voru eitt ár á Blönduósi en þaðan
fluttu þau til Sclfoss þarsem þau bjuggu
í átta ár en þá fluttu þau til Reykjavíkur.
Vilhjálmi finnst nú mál að linni því ef
við færum nánar út í flutningamál Ragn-
heiðar myndi verulega á hann halla í
dálksentimetrum talið og það er nú
ekkert jafnrétti í því - eða hvað! En af
því að blaðamenn og -konur verða alltaf
■
■ Blaðað í myndaalbúminu að westan,
Tímamyndir: Árni Sæberg.
að bregðast rétt við sitúasjóninni verð ég
náttúrlega að setja mig í sálfræðilegu
stellingarnar og spyrja Ragnheiði að því
- áður en Vilhjálmur kemst að - hvort
hún hafi nokkurn tíma beðið þessa
umróts í bernsku bætur.
„Ég tel mig ekki hafa beðið umtalsvert
tjón á sálu minni," segir Ragnheiður,
„þvert á móti tel ég mig heppna að hafa
alist upp á svo mörgum stöðum. Mér
finnst að allir ættu að alast upp við að
læra tvö tungumál, vegna þess að maður
fær öðruvísi sjónarhorn. Maður stendur
eiginlega með tvær menningarheildir að
baki sér og hlutirnir verða því ekki eins
sjálfgefnir í huga manns.“
„Heimavistarskólar skapa
ákveðnar hópsáiir“
- Jæja, Vilhjálmur, hvar tókstu fyrstu
skrefin á iangskólagöngu þinni?
„Ég var einn vetur í framhaldsdeild í
Neskaupstað og síðan þrjá vetur í
Menntaskólanum á Laugarvatni, en það-
an tók ég stúdentsprófið. Það var að
mörgu leyti gott að vera á Laugarvatni,
en svona heimavistarskólar skapa á-
kveðnar hópsálir og maður var óneitan-
lega hluti af því. Þeir sem pössuðu ekki
inn í það andrúmsloft urðu svoiítið
útundan en eftir á að hyggja held ég að
ég hefði haft betra af því að vera dálítið
útundan.“
- Varstu djúpt á kafi i félagslífinu?
„Ja, ég var formaður Málfundafélags
sósíalista einn vetur, formaður lista-
nefndar annan vetur og svo tók ég
pínulítinn þátt í leiklistarstarfseminni.
Auk þess var ég í menntaskólapólitík-
inni, og var m.a. í stjórn Landssambands
menntaskólanema. LÍM, eins og það hét
þá.“