Tíminn - 15.05.1983, Page 22

22______________
nútíminn f
Magnús
hættir
íEgó
— Norðurlandaför-
inni aflýst. Nýr
trommari þegar
tekinn til starfa
■ Magnús trominuleikari mun vera
hættur í Egó og kom það nokkuð óvænt
upp á teninginn nú skömmu áður en
Egó ætlaði í hljómleikaför um Norður-
löndin. Búið var að bóka þá á eina 23
staði en aflýsa verður þessari ferð.
Hinsvegar munu Grýlurnar ganga inn í
dæmið og halda þær utan bráðlega.
Egómenn láta þó ekki deigan síga og
hafa þegar hafið að æfa upp nýjan
trommuleikara, eftir því sem Nútíminn
kemst næst heitir hann Jökull og mun
vera frá ísafirði.
-FRI
„Draumur . •
endurútgefin
■ Magnús Þór Sigmundsson tónlist-
armaður sendi sem kunnugt er frá sér
nýja hljómplötu ' síðastliðið haust,
„Draum aldamótabarnsins".
Fyrsta upplag á fyrmefndri hljóm-
plötu er nú uppselt hjá útgefanda Gim-
steinn h/f. Nýtt hljómplötufyrirtæki Þel
s/f hefur nýlega keypt útgáfurétt á
Draumi aldamótabarnsins og verður hún
gefin út í samvinnu við Ungmennafélag
íslands sem sér um dreifingu og kynn-
ingu á hljómplötunni og verður henni
drei ft um land allt, á vegum Ungmenna-
félaga. Þar sem Ungmennafélög eru
ekki starfandi hefur verið leitað til
íþróttabandalaga og félaga.
* Platan verður ekki til sölu í búðum og
ætti það aö auðvelda söluna.
* Magnús Þór er tilbúinn að koma og
kynna plötuna, þ.e.a.s. spila og
syngja löginásamkomum sem félögin
halda og þarf aðeins að greiða fcrða-
kostnað.
* Til þess að auðvelda söluna verður
gert verulegt átak í því að kynna
plötuna á næstunni. 1 næsta tölublaði
Skinfaxa veröur viðtal við Magnús.
* f nýútkomnu tölublaði Æskunnar
verður platan kynnt.
* Útvarpsþáttur verður gerður um efni
plötunnar og verður hann á dagskrá
fljótlega.
SUNNUDAGUR 15. MAI1983
RÓTAÐ í SKEGGIOG SUKK-
AÐ í JARÐARFÖRUM
TheFall-
Austurhœjarbíói 6. maí
■ Frá mínum bæjardyrum séð hafa
The Fall allt frá stofnun árið 1977 vcrið
sérkennilegasta og jafnframt ein skemmti-
legasta hljómsveit sem fram hefur komið
á síðustu árum. Yfirleitt hafa skoðanir
fólks á hljómsveitinni verið með eða á
móti og nánast ekkert þar á milli, og
enska músíkpressan hefur annaðhvort
níðst á henni eða talað um hana sem
goð. Þetta er greinilega til marks um að
Thc Fal| hefur einhverja sérstöðu innan
um aðrar hljómsveitir. Það sem mér
hefur helst líkað við The Fall er húmor-
inn í lögunum, sérstæð og ónákvæm
spilamennska og það að hún hundsar
alla professional-mennsku. Þótt ég hafi
óljósa hugmynd um hvað textar Mark E.
Smith fjalla um ætla ég ekki að fara
nánar út í það því ég skil þá ekki. En ég
held að tónlistin sjálf gefi góða mynd af
þeim, t.d. veit ég þess dæmi að fólk hafi
orðið hrætt við að hlusta á sumar
plöturnar og margir verða ægilega pirr-
aðir.
Þótt ég hafi haft gaman af öllum
plötum The Fall til þessa varð ég fyrir
svolitlum vonbrigðum á föstudagskvöld-
ið í Austurbæjarbíói. Kannski voru
vonbrigðin vegna þess að hún tók ekki
nema tvö lög sem ég hafði heyrt áður,
The Classical og Look Know, ogöll nýju
lögin voru löng og tilbreytingariítil þann-
ig að þau hljómuðu illa, allavega í fyrsta
sinn. (Þannig var það í fyrra skiptið sem
hljómsveitin kom hingað, fólk hafði
ekki heyrt lögin og það sem maður
þekkir ekki tekur maður með fyrirvara).
Þrátt fyrir að alltaf hafi mátt greina hinn
persónulega Fall-hljóm á öllum plötum
hennar til þess, hefur hver plata komið
á óvart, bæði í tónsmíðum ogupptökum.
En þessi nýju lög komu alls ekki á óvart.
Einnig fannst mér tilfinnanlega vanta
Marc Riley inní myndina, en hann var
rekinn fyrir stuttu fyrir þá sök að hann
sá sér ekki fært að taka hljómsveitina
fram yfir konuna. Emhver annar spilaði
á hljómborð þarna í Austurbæjarbíói en
hann gerði það bara leiðinlega.
Megnið af lögunum voru um 10 mtn-
útna löng eða lengri, Mark E. Smith
gekk um sviðið með vinstri hendi í
vasanum og messaði í míkrófóninn yfir
fólkinu sem ýmist sat eða dansaði tryllt
við sviðið. Það var flæðandi bús í salnum
og flestir líklega komnir í þeim hugleið-
ingum að hafa góðan tíma, þótt eflaust
hafi margir rótað í skegginu og reynt að
setja þau orð prestsins sem skildust í
samhengi og brosa með sjálfum sér. Ég
held að The Fall hafi nefnilega verið
meðhöndluð í gegnum tíðina með meiri
spekingssvip en Mark E. Smith hefur
kært sig um, og af þeim sökum hafa
margir afskrifað hana sem eitthvað há-
kúltúrfyrirbæri.
Fyrir minn smekk þá finnst mér, eftir
að hafa fylgst með hljómsveitinni lengi,
að hún sé komin í hring; prógrammið á
föstudaginn líktist að vissu leyti gömlum
upptökum, t.d. af hljómleikaplötunni
Totale’s Turns og það er sorglegt að
heyra ekki fleiri ferskar hugmyndir eins
og á síðustu plötunum, aðallega Hex
Enduction Hour. Annars var síðasta
stúdíóplatan, Room to Iive, hálfgert
sambland af hefðbundnum Fall lögum
og nýjum hugmyndum eins og t.d.
Marquee Cha-Cha, sem Mark hefur
talað um sem besta kommentið á Falk-
landsdeilduna.
Til allrar hamingju eru ekki allir á sama
máli og ég um þessa tónleika. Flestum
þótti mjög gaman enda voru þeir líklega
ekki mættir sem þóttust hafa villst í
jarðarför er The Fall spiluðu hér fyrir
tveimur árum. En persónulega fannst
mér meira gaman þá því í þeirri jarðarför
var meiri húmor og léttleiki yfir pirrandi
söngvunum, sem voru svo sterkir að
nokkrir sem ég þekki hófu endurskoðun
á taugakerfi sínu og tónlistarsmekk.
Einhver hefur fleygt því fram að með
The Fall hafi rokktónlist dottið í gröfina
og Mark E. Smith hafi messað við þá
jarðarför. En þótt hann messi enn fannst
mér tónleikarnir á föstudaginn gefa það
til kynna að The Fall eigi ekki langt í
gröfina þótt það sé langt í að hún
gleymist.
Bra
Plötur
Hetjur í hamförum
Björgvin Gísluson - Örugglega
/ Sleinar
■ Ef cg á að vera fullkomlega
hreinskilinn þá frnnst mér þessi
plaqi leiðinieg. Eiginlega fannst
mér það áður en cg hlustaði á
hana því mér varð á að lesa
textana á bakhlið umslagsins
fyrst, og eins og venjulega þá er
leiðinlegt að hlusta á tönlist ef
textarnir eru áberandi lélegir.
(Það er að vísu ekki cins alvar-
legt í enskri popptóhlist því þar
skilur maður yfirleitt ekki text-
ana) Textarnir á Örugglega sem
eru allir eftir Bjartmar Guð-
laugsson utan einn. sem er eftir
Sigurð Bjóhi, er hræðilegur
skólablaðakvcðskapur, og orða-
val og röð, sem einkennist af
hreint ægilegri þörf til að ríma,
er svo skrýtin að meiningin er
oft á reiki. Og þó svo að maður
finni/hana, er fjarska lítill ástríðu-
hiti á bak við hana, enda skilst
mér að Björgvin hafi fengið
Bjartmar til að semja tcxtana
við fyrirfram samin lög. Sem
dæmi um algjörar merkingar-
leysur eru t.d. „ég er að konta
um loftin blá" og „útlenskir
straumar/ nú hvlla minn hug",
og sem dæmi um heldur hjákát-
legti textagcrð er hér niðurlag
lagsins Hetjudraumar sem fjall-
ar unt hetjur hvíta tjaldsins:
„Ég sé þær í draumi/ hetjur í
hamförum/ í gleði og glaumi/
allar í samförum." Þetta er
vitanlega ckkert nýr tónn í
íslenskum popplögum, t.d. get
ég ekki stillt mig unt að taka til
samlíkingar brot úr texta eftir
Þorstcin Eggertsson sem hann
samdi fyrir sólóplötu Lindu úr
Lummunum. ÍÁigið held ég að
hafi heitið Sumarfri:
„og ég næ mér í ítala/ ég vona
að ég lendi ekki á spítala."
Hæfileikar Björgvins liggja í
að spila og scmja tónlist og
mörg lögin á þcssari plötu, svo
sem Afi ogHetjudraumar, eru
mjög góð. En söngur Björgvins
er tilgerðarlcgur. Aftur á móti
syngur Björk Guðmundsdóttir
lagið Afi mjög skemmtilcga og
vinnur vel úr þessu sniðuga lagi.
Sem gítarleikari er Björgvin
ckki búinn að gleyma fortfð sinni
það er greinilegt í sumum lag-
anna þar scm manni dettur í
hug Pelican, og eins og flciri
sóló-gítaristar er Björgvin
undir áhrifum frá hollcnsku
hljómsveitinni Focus.
Sé litið á heildina cr Örugg-
lega vel unnin tæknilega og
margar tónsmíöamar góðar, en
neistann vantar, aðallega vegna
textanna sem hefðu í rauninni
aldrei átt að vera sungnir því
það er tilgangslaust að rembast
við það sem kemur af sjálfu sér.
Af þeim sökum verður platan
ekki sannfærandi og heldur ekki
mjög fjörug né kærulcysisleg.
Ég á svolítið erfitt með að átta
mig á því hvers vegna Björgvin
Gíslason. sem á bágt með söng
og textagcrö, skuli gefa út svona
sólóplötu með söng og textum.
- Bra
Fullorðinsævintýri
Marianne Faithfull - A Child’s
Adventurc/ Fáikinn
■ Fyrstutónarþessararplötu
minna svolttið óþægilega á
upphaf The Blue Mask með
Lou Reed. Ástæðan er sú að
bassaleikarinn Fernarido
Saunders leikur í þeim báðum.
Annað lagið er nánast alveg
eins og Grace Jones, söngurinn
kaldur og undirspilið fíngert,
pg ástæðan fyrir því er líklega
sú að maður að nafni Barry
Reynolds sernur flest lögin
bæði fyrir Grace og Marianne,
pródúserar og lcikur á gítar
fyrir þær báðar. Þaö er óneit-
anlega svolítið lciðinlegt þegar
session-menn, lagasmiðir og
pródúserar eru farnir að hafa
svona afgerandi áhrif hjá mis-
munandi tónlistarmönnum og
MARIANNE FAITHFULL
sctja sinn stimpil á vörurnar.
En því er aftur á móti ekki að
neita að bæði þessi lög með
Marianne eru mjög skemmti-
leg . Þrátt fyrir samlfkingarn-
ar. Rödd hennar er sérstök og
þegar á heildina er litið kannski
of sérstök því hún virkar stund-
um tilgerðarleg.
Þetta er ekki átakamikil
plata f þeim skilningi að miklu
rafmagni sé dælt út, og ef
flokka á tónlistina þá cr hún
eitthvað nálægt því að vera
mellow-pop. en sterkar meló-
díur og tilfinning í söng og spili
gera plötuna sterka og þbss
eðlis að mann langar til að
hlusta á hana aftur. Það eru
nefnilega ekki margar plötur
sem mann langar til að hlusta á
tvisvar eða oftar. Það er bara
eitt lag sem ég get ekki sætt
mig við sem heitir Ireland og er
eins konar óður til írsku þjóð-
arinnar og einhvern veginn
langt frá öðrum pæiingum
Marianne á Child’s Advcnt-
ure. Það er ekki að ég hafi
eitthvað á mót írum, en þessi
söngur er svo ægilega senti-
mental og‘slepjulegur: „Then 1
heard the Wind/ Calling from
over the sea/ Saying Ireland,
Ireland/ When will you be
free."
Öll hin lögin eru ekta og
hafa sterk persónueinkenni
söngkonunnar. En í sambandi
við titilinn, A Child s Advent-
ure, þá svipar textunum miklu
frckar til ævintýra fullorðinna
í stórborgunum og auk þess er
Marianne alls ekkcrt barn
lengur þótt hún hkfi kannski
verið það með endurkomu
sinni/Broken English.
- Bra