Tíminn - 19.10.1983, Qupperneq 8

8
Útgefandi: Framsóknarflokkurinn.
Framkvæmdastjóri: Gísli Sigurósson. Auglýsingastjóri: Steingrímur Gíslason.
Skrifstofustjóri: Ragnar Snorri Magnússon. Afgreiðslustjóri: Sigurður Brynjólfsson.
Ritstjórar: Þórarinn Þórarinsson, Elías Snæland Jónsson. Ritstjórnarfulltrúi: Oddur V.
Ólafsson. Fréttastjóri: Kristinn Hallgrímsson.
Umsjónarmaður Helgar-Tímans: Atli Magnússon. Biaðamenn: Agnes Bragadóttir,
Bjarghildur Stefánsdóttir, Baldur Kristjánsson, Friðrik Indriðason, Guðmundur Sv .
Hermannsson, Heiður Helgadóttir, Jón Guðni Kristjánssön,
Jón Ólafsson, Kristín Leifsdóttir, Samúel Örn Erlingsson (íþróttir), Skafti Jónsson.
Útlitsteiknun: Gunnar Trausti Guðbjörnssson.
Ljósmyndir: Guðjón Einarsson, Guðjón Róbert Ágústsson, Árni Sæberg. Myndasafn:
Eygló Stefánsdóttir.
Prófarkir: Kristín Þorbjarnardóttir, Flosi Kristjánsson, Guðný Jónsdóttir
Ritstjórn skrifstofur og auglýsingar: Síðumúla 15, Reykjavík. Simi: 86300. Auglýsingasimi
18300. Kvöldsímar: 86387 og 86306.
Verð í lausasölu 20.00, en 22.00 um helgar. Áskrift á mánuði kr. 250.00.
Setning og umbrot: Tæknideild Tímans. Prentun: Blaðaprent hf.
Lágmarkslaunin
■ Það er auðvelt að styðja kröfuna um fimmtán þúsund
króna lágmarkslaun á mánuði þeim rökum, að það getur
enginn lifað neinu óhófslífi á þeim. Vissulega er þetta
lágmark, sem stefna ber að.
Þrátt fyrir það fékk tillaga á nýloknu þingi Verkamanna
sambandsins um 15 þúsund króna lágmarkslaun ekki
stuðning nema þriðjungs eða fjórðungs fulltrúa. Aðrir
sátu hjá. Þetta mun þó ekki hafa stafað af því, að þeir
væru tillögunni mótfallnir. Þeir munu hins vegar hafa
talið, að þetta væri ekki framkvæmanlegt, eins og ástatt
er hjá atvinnuvegunum um þessar mundir.
Stærsta mál verkafólks nú er að tryggja atvinnuna. Hér
má lítið eða ekkert út af bera, ef ekki á að koma til sögu
svipað atvinnuleysi og í nágrannalöndunum. Pótt vont sé
að búa við lág laun, er atvinnuleysið miklu verra. Gegn
þeim vágesti verður að sporna með öllum ráðum.
En það er ekki aðeins erfið staða atvinnuveganna, sem
veldur því, að erfitt er að hækka lágmarkslaunin. Engu-
minni þröskuldur er stéttastríðið í samtökum launþega.
Ef lægstu launaflokkarnir eru hækkaðir koma strax fram
kröfur um hliðstæðar hækkanir frá efri launaflokkunum.
Meðan slík styrjöld ríkir innan launþegasamtakanna er
erfitt að færa upp lægstu launin.
Þess eru fjölmörg dæmi frá kjarasamningum fyrri ára,
að stéttafélög þeirra, sem betur voru settir, hafa dregið að
semja þangað til samtök láglaunamanna voru búin að
ganga frá samningum. Þá hafa félög hinna betur settu
notað tækifærið til að koma fram ýmsum sérkröfum.
Það hefur ekki dregið úr því á síðari árum, að
hálaunaflokkar hafi beitt þessum brögðum. Þvert á móti
hefur það aukizt, að sérsamböndin hafi rofið samstöðu,
sem búið var að mynda, og yfirleitt hafa þeir, sem betur
voru settir, verið þar að verki.
Það er ekki fjarri lagi að segja, að stéttabaráttan sé að
verulegu leyti búin að breyta um form frá því, sem áður
var. Þá stóð stéttabaráttan milli atvinnurekenda og
verkamanna. Nú er magnaðasta stéttabaráttan raunveru-
lega milli stéttahópanna innan launþegasamtakanna.
í þeirri baráttu hefur láglaunafólkið oftast orðið útund-
an. I stað þess að ójöfnuður í launamálum hefði átt að
minnka, hefur hann farið vaxandi.
Hér er um vandamál að ræða, sem launþegasamtökin
verða að leysa, ef þetta ástand á ekki að leiða til þess að
hlut láglaunafólksins verði að tryggja með löggjöf og
takmarka samningsrétt á þann hátt. Þótt slíkt hafi verið
gert víða erlendis, er þetta allt annað en æskilegt. Síst af
öllu ættu þeir, sem vilja vernda samningsréttinn, að hvetja
til þess.
En þá verða stéttirnar í launþegasamtökunum að láta
sér koma betur saman. Þá verður að taka meira tillit til
láglaunafólksins en nú er gert þar. Þá mega hálaunaflokk-
arnir ekki krefjast þess, að þeir fái alltaf hlutfallslega sömu
hækkun og láglaunafólkið.
Undirstaðara
Vissulega á það að vera markmiðið að hækka lágmarks-
launin. En því verður ekkki náð nema með því að treysta
undirstöðuna, þar sem eru atvinnuvegirnir. Aðeins með
því að efla þá verður hægt að afstýra atvinnuleysi og bæta
launakjörin og þá hjá láglaunafólkinu fyrst.
Að þessu er stefnt með efnahagsaðgerðum ríkisstjórnar-
innar. Það er nú mesta hagsmunamál launþega, að sá
árangur náist að treysta atvinnuvegina. Hann næst ekki
nema menn sýni nokkra þolinmæði og eyðileggi ekki það,
sem1 tr hc nnizt.
Þ.Þ.
mmnm
MIÐVIKIJDAGUR 19. OKTÓBER 1983
Nýr spá-
maðurstóra-
sannleiks
■ Núerveriðaðgefaút48.
árgang af Þjóðviljanum. í
hartnær hálfa öld hefur þetta
málgagn marxista og allskyns
furðukenninga hafið hvern
stórasannleik af öðrum til
vegs og lagt ofurkapp á að
sanna að hvítt sé svart, ill-
menni velviljaðir hugsjóna-
menn, hrjáðum þjóðum sé
hollast að hreinsa til í pólitík
með blóðbaði, að lýðræðis-
þjóðirnar einar ógni heims-
friðnum auk þess að taka
hinar fjölskrúðugustu sér-
þarfir upp á sinn eyk og gera
málstað hvers einasta sér-
þarfahóps að sínum.
Goðum er lyft á stall og
stórisannleikur prédikaður
og hverjum þeim sem dirfist
að mæla á móti er vísað út í
ystu myrkur með tilheyrandi
rógi og þeim hroka og yfirlæti
sem jafnan fylgir handhöfum
stórasannleiks.
Nú er upp risinn splunku-
nýr spámaður á síðum Þjóð-
viljans og svo mikil áhersla er
lögð á boðskap hans, að sér-
stökum tæknibrellum þarf að
beita til að leturstærðin hæfi
guðspjallinu. Yfirsvonafínni
tækni réði málgagnið ekki
þegar mikið lá við að mæra
hugsun þeirra Brynjólfs, Ein-
ars og Stalíns. En nú eru
runnir upp nýir tímar og nýir
menn.
Hinn nýi boðberi stóra-
sannleiks er enginn annar en
Sighvatur Björgvinsson
kontóristi í Framkvæmda-
stofnun. Jú, það er rétt, þetta
er sami maðurinn og kratar
felldu í prófkjöri hjá sér á
Vestfjörðum og Vestfirðing-
ar kærðu sig síðan ekki
lengur um að hlyti sæti á
þingi. '
Hann er nú orðinn aðal-
talsmaður málgagns Alþýðu-
bandalags og þjóðfrelsis í
ríkisfjármálum, og innvirðu-
lega titlaður fyrrverandi
fjármálaráðherra.
Allur bægslagangurinn á
forsíðunni er ekki nema rétt
upphafið af ávarpi hins „fyrr-
verandi". því það er ávísun á
viðtal, sem á að birtast í dag,
miðvikudag og á þessi for-
smekkur aðeins að kitla og
æsa upp forvitni og eftirvænt-
ingu lesenda Þjóðviljans,
sem eiga að fá að sjá „sparn-
aðarfjárlögin í nýju ljósi“.
er að segja með augum Sig-
hvats Björgvinssonar.
Öðru vísi
méráðurbrá
Áður en Sighvatur Björg-
vinsson var felldur út af þingi
var hann aðaltalsmaður Al-
þýðuflokksins í málefnum er
varða efnahagsmál og þar
meðfjárlög. Ámeðansíðasta
stjórn sat var þingflokkur
Alþýðuflokksins hinn eini
heillegi sem var í stjórnar-
andstöðu. Því er óhætt að
líta svo á að Sighvatur hafi
verið höfuðtalsmaður stjórn-
arandstöðunnar í öllum þeim
málum er lutu að ríkisfjár-
málum.
Þrisvar sinnum lagði Ragn-
ar Arnalds þáverandi fjár-
málaráðherra fram fjárlög og
er þess skemmst að minnast
að Sighvatur Björgvinsson
tætti þau ávallt í sig, fann
þeim allt til foráttu og sýndi
fram á með alls kyns reikni-
kúnstum, sem færri skildu,
að fjármálaforysta Alþýðu-
bandalagsins væri að leiða
þjóðina til glötunar. Ragnar
var fundvís á veilurnar í
málflutningi Sighvats og
elduðu þeir löngum saman
grátt silfur í þingsölum, enda
var Þjóðviljinn þá ekki búinn
að uppdaga fjármálasnilli.
Sighvats og var hann talinn
hafa rangt fyrir sér í nær
hverjum punkti útreikninga
sinna.
Þegar Sighvatur hefur lok-
ið sér af í Þjóðviljanum væri
fróðlegt að heyra álit Ragn-
ars Árnalds, fyrrverandi
fjármálaráðherra, á rökum
hans og talnameðferð. Ef
skoðanir þeirra falla saman
væri það nýtt fyrirbæri undir
sólinni.
Það er afleysingarritstjóri
Þjóðviljans sem stendur fyrir
boðun hins umfangsmikla
stórasannleiks og skrifar upp
á frásögnina. Þetta tiltæki á
ef til vill að sýna, að það sé
sko mark takandi á þegar
fyrrverandi þingflokksfor-
maður taiar, ekki síst ef hann
hefur verið felldur í prófkjöri
innan eigin flokks og síðar í
þingkosningum.
Miklir menn erum við
Hrólfur minn.
Skotið yfir
Dagur á Akureyri er ekki
alls kostar sáttur við ritstjórn-
arstefnu Þjóðviljans og segir:
„Nú virðist stjórnmála-
fræðingnum Ólafi Ragnari
Grímssyni og Þjóðvilja-
möhnum vera farið að förlast
í stjórnlist sinni, sem einkum
felst í því að níða niður
einstaklinga sem eru and-
stæðrar skoðunar í stjórn-
málum. Raunareru skoðanir
andstæðinganna ekki aðal-
atriðið í persónupólitík Þjóð-
viljans, heldur eru þeim jafn-
vel gerðar upp hugsanir í
iíkingu við það sem gagnrýn-
endur stjórnarfarsins austan
járntjalds fá oft að reyna.
Bærilega tókst Þjóðviljan-
um að koma höggi á Stein-
grím Hermannsson, forsætis-
ráðherra, út af bílafríðindum
ráðherra sem tíðkast hafa
um árabil og þóttu til dæmis
ekkert athugaverð þegar ráð-
herrar Alþýðubandalagsins
notuðu þau á sínum tíma.
Fríðindi sem Lúðvík Jóseps-
son notfærði sér í friði og
spekt fyrir nokkrum árum
eru nú allt að því glæpsamleg
í umfjöllun Þjóðviljamanna.
Þó tók nú steininn úr þegar
nýjasta afrek áróðursmeist-
aranna birtist, en þar var
forsætisráðherra ætlað að
hafa í huga persónunjósnir
og ofsóknir vegna þeirra um-
mæla hans að heimilisföng
fylgdu ekki undirskriftunum
gegn bráðabirgðalögum
ríkisstjórnarinnar. Þessi
vöntun rýrir að sjálfsögðu
gildi undirskriftanna, því sem
hægast hefði verið hægt að
láta marga skrifa oftar en
einu sinni undir listana, auk
þess sem ekki er þá hægt að
svara hverjum og einum, eins
og forsætisráðherra hafði í
huga. En að ætla Steingrími
Hermannssyni persónu-
njósnir og ofsóknir í anda
þess þjóðskipulags sósíalista
sem Ólafur Ragnar Gríms-
son og Þjóðviljamenn líta
svo mjög til, er skot yfir
markið og kemur úr hörðustu
átt. „Margur heldur mig sig,“
segir máltækið. Vonandi
verður þetta til þess að fólk
varast í framtíðinni áróðurs-
brellurnar, sem lýsa best mál-
efnafátækt þeirra sem þær
stunda og ótta þeirra við að
andstæðingunum sé að takast
að koma þjóðfélaginu á rétt-
an kjöl.
Varðandi bílafríðindi ráð-
herra og annarra háttsettra
embættismanna er það að
segja, að það sem ekki þótti
tiltökumál á árum áður er nú
orðið illa þokkað, ekki síst
vegna þess að nú eru þreng-
ingar með þjóðinni. Því á að
afnema þessi fríðindi,. jafn-
vel þótt sá kostur sé dýrari að
ríkissjóður útvegi ráðherrum
bíla til afnota í vinnu þeirra,
en það verður vart talið óeðli-
legt miðað við það sem t.d.
tíðkast hjá fjölda fyrirtækja
út um allt land.
Þjóðviljanum tókst með
bílafríðindamálinu að afla
ríkisstjórninni, stefnu hennar
og aðgerðum mótbyrs á
fölskum forsendum. Með
persónunjósnamálinu átti að
höggva í sama knérunn, en
sem betur fer sjá nú allir
hversu ómerkilegur áróður
Ólafs Ragnars og Þjóðvilja-
manna er og kunna því von-
andi að sjá í gegnum hann í
framtíðinni.“
DJÚÐVIUINN •lll h*rfru<ui •£ Sjö .< 1 ] október 1983 8 M firiójudagur 237. tolublað 48 árgangur IvJ •
jReksturinn á ríkisstjórninni í frumvarpi Alberts 1
564% HÆKKUN
• Yfir .100% hækkiin d Idntukum
ríkissjóös
• L tanfvröir d alþjóðardöstefnur
hcvkka iiin 175%
• í 'tan/eröir til uö seinju viö
erlend ríki uni 155%
• Skrifslnftikostnaður Stemf’rinis,
Jóns Helf;asonar og (íeirs liækkar
frd 102",, til 225",,
• Hekstrarhulli ljiírlin;iiiiiiii er
ii.oi.k. 400 iniljónir
• \ uxtiiniiild <>•; vei;iiiiidl
...( ’