Tíminn - 18.03.1984, Blaðsíða 13

12
SUNNUDAGUR 18. MARS 1984
SUNNUDAGUR 18. MARS 1984
13

'/■>' /,
> '' ' í' t

Þetta var í maí. En þegarskólinn hófst
að nýju í Hessen heima hjá Mario, þá
var hann ekki meðal nemendanna. Hann
var látinn.
Fyrir ári var Mario fjörugur og hraust-
ur drengur. Hann átti heima í þorpinu
Röddenau við ána Eder og þar ærslaðist
hann úti með jafnöldrum sínum. Faðir
hans Karl starfaði við skógargæsluna, en
móðir hans Hannelore afgreiddi í vefn-
aðarvörubúð. Með miskunnarlausum
sparnaði hafði þeim tekist að kaupa yfir
fjölskylduna eigið hús. Mario var einn
bestu nemendanna í skóla sínum í
Röddenau.
En þetta breyttist í byrjun janúar
1983. Kennarinn sagði: „Mario fer
greinilega aftur við námið.“ Foreldrar
hans tóku líka eftir að hann þurfti
stöðugt lengri tíma til þess að læra
heimaverkefnin. Oft kvartaði hann um
höfuðverk. Þau fóru með hann til heim-
ilislæknisins og loks til háls- nef og
eyrnalæknis. Hann taldi að þetta væri
sýking í nefgöngunum. „Bráðum er
þetta búið,“ sagði hann. En verkirnir
héldu áfram. Sálfræðingur skólans hafði
líka skýringu á takteinum. „Þetta er
fælni gagnvart skólanámi,“ sagði hún.
En þegar einn læknanna lét í Ijósi
grunsemdir um að Mario kynni að vera
með heilaæxli, byrjuðu foreldrarnir að
fara með hann milli margra stofnana.
Rannsóknir þriggja háskólarannsókna-
stofa sönnuðu: „Barnið er með æxli á1
stærð við tenniskúlu við heilann." Þann
31. mars 1983 skifuðu þeir við tauga-
rannsóknadeild Albert-Ludwig háskól-
ans til starfsbræðra sinna við barna-
læknadeildina í Marburg, vegna „þessa
unga sjúklings okkar." Sjúkdómsgrein-
ingin var satt að segja mjög óheillavæn-
leg fyrir drenginn. Foreldrunum var sagt
að geislameðferð væri árangurslaus og
að auki kom í ljós að ef reynt yrði að
skera æxlið mundu lífslíkur hans varla
teljast tvö prósent. Ljóst var að Mario
muni ekki geta lifað nema nokkrar
vikur. Björgun var vonlaus."
Þegar svo var komið sagði einn vinnu-
félaga Karl Schulz: „En ræddu við hann
Reinhardt. Hann þekkir filippinskan
töfralækni sem getur gert kraftaverk
eftir að læknavísindin hafa gefist upp.“
■ Uppskurður með berum höndum. „Hérna er æxlið,“ sagði törfalæknirinn.
■ Sjúkdómsgreiningin reyndist rétt. Þann 25. september 1983 lést Mario. „Ferðin til Manila var
orvæntingaruppatæki," sagði læknirinn.
M í dimmu herbergi á Silahis-hóteli á Manila
ríkir hátíðleg þögn. Klukkan er ellefu að
staðartíma í höfuðborg Fitippseyja. Á rúmi í
þessu ódýra hóteli kúrirgrannur, dökkhærður
drengur, hinn ellefu ára gamli Marío Schulz.
Fiiippseyingur í marglitum búningi hengir
verndargrip á drenginn, einbeitir sér og
muldrar leyndardómsfullar töfraformúlur. Þá
rífur hann í hnakka drengsins. Skyndilega er
hann orðinn ataður í bloði. Nokkrum sekúnd-
um síðar sýnir FUippseyingurinn nærstöddum
vefjarbút, sem á að vera úr barninu. „Þetta er
æxlið,“ segir töframaðurinn Angelo, sem er
43 ára gamall, á bjagaðri ensku. „Mario, í
haust getur þú aftur byrjað að ganga í skólann
heima.“
Uppskiirðiir með bemm höndiim
Síðasta hálmstrá margra er að leita á vit tefralækna og skottulækna. Hér segir frá
árangurslausri för með ungan
dreng sem þjáðist af heilaæxli
á vit töfralækna í Manilla
■ Mario ásamt jafnöldrum og kunningjum á heimili sínu, nokkru fyrir förina til
Manila. Smám saman hrakaði heilsu hans.
Ekki stóð á því að umræddur Reinhardt,
sem verslað hafði með efnavörur og
einingahús, vildi veita aðstoð sína. „Um
þessar mundir eru einmitt tveir töfra-
læknar hér í Þýskalandi," sagði hann og
hann tók að sér að koma á viðtalsfundi
þeirra og foreldra Mario. Læknamir hétu
Angelo og Antonio.
Töfralæknarnir leigðu í tvær vikur í
heimabæ Reinhardts. Herbergi þeirra
líktust vissulega stofum virðulegra lækna
og Reinhardt dró fjölda sjúklinga til
þeirra. Þetta voru sjúklingar með
asthma, migrene, verki t handlegg og
meira að segja lamað fólk.
„Annar framkvæmir uppskurði af öllu
tagi, en hinn notar fingurgómana til þess
að mynda segulsvið. Þannig geta þeir
saman læknað alla mögulega sjúk-
dóma,“ sagði Reinhardt. Síðar sagði
hann: „i rauninni mega þeir ekki starfa
hér í landi. Opinberlega kynni ég ekki
heldur starfsemi þeirra. Ef einhver ber
mér það á brýn, þá segi ég að þeir
tvímenningarnir hafi verið hér í fríi sínu
og að ég hafi heimsótt þá. Enginn getur
legið mér á hálsi fyrir að segja frá því
sem ég heyrði og sá í þeirri heimsókn."
Töfralæknarnir litu nú á hinn fárveika
Mario og Angelo sagði við foreldrana:
„Ég get læknað hann að 80%.“ En hann
sagði að hér þyrfti að koma til ýmis
búnaður og aðstaða sem aðeins væri
fyrir hendi í Manila. Hann kvaðst þurfa
á að halda „sérstöku umhverfi" vegna
þessa vandasama verkefnis.
Foreldrarnir fengu nú peninga að láni
hjá vinum og ættingjum, auk þess sem
þau sjálf létu það af hendi sem þau gátu
útvegað. Alls urðu þetta um 300 þúsund
ísl. krónur. Þar voru í flugmiðarnir,
hótelkostnaður, hjúkrun og „annar
kostnaður" auk þess sem „látið var af
hendi rakna" til læknanna fyrir framlag
þeirra. „Þeir taka ekki við borgun,"
segir Reinhardt, „aðeins framlögum."
Stundum er það aðeins úr en annars svo
sem þúsund mörk.“
Reinhardt sá um allan undirbúning
vegna ferðarinnar, foreldrum Mario að
kostnaðarlausu. „Herra Reinhardt tók
aldrei neitt fyrir sína fyrirhöfn," sagði
Karl Schulz, faðir Marios, og bar lof á
framtak kaupmannsins. Samt var það
ekki náungakærleikurinn einn sem réði
athöfnum Reinhardts. Hann fékk um-
boðslaun fyrir sölu farmiðanna og hótel-
gistingarinnar.
Reinhardt hafði í hyggju að gera
ferðir til Manila á fund töfralæknanna
að blómlegri viðskiptagrein. Þegar Mar-
io fór til Manila frá Frankfurt með
Philippine Air Lines, flugi nr. PR 734.
stóð ljósmyndari frá auglýsingafyrirtæki
í Kaseel á flugvellinum. „Þú gerir mér
nú þennan greiða“, sagði Reinhardt við
föðurinn, sem var furðu lostinn, „eftir
fjóra daga fer sá næsti til Manila." Hann
sýndi föðurnum lista með nöfnum fólks
sem einnig hugði á suðurför. Þarna var
fólk þjáð af gigt, lömun og mænusiggi,
Iifrarrýrnun og æðasjúkdómum.
En nókkrum dögum eftir þetta sagði
auglýsingastofan upp samningi við Rein-
hardt, vegna ótta um góðan orðstír
sinn. Eigandi auglýsingastofunnar ritaði
til Reinhardts: „Við látum það ekki á
okkur fá þótt þér segið að hér sé um
ábatasöm viðskipti að ræða. Við höfnum
því ákveðið að taka við fé sem til er
komið á þennan hátt". En þar sem
auglýsingastofan hafði ekki fengið krónu
frá Reinhardt fyrir þann kostnað sem
hún hafði þolað vegna málsins, þá tók
hún veð í Mercedes Benz bifreið hans.
Ekki varð förin til Manila Mario til
hjálpar. Heimilislæknirinn sagði eftir-
heimkomu foreldranna: „Þetta var ör-
væntingaruppátæki. Hér hefur enginn
bati látið á sér kræla.“ Þeir hjá barna-
lækningastofunni í Marburg sögðu:
„Þessi langa ferð var allt of mikil á-
reynsla fyrir hann.“ Ný sjúkdómsgrein-
ing staðfesti að honum fór nú óðum
hrakandi.
Eftir dauða drengsins, sem bar að
þann 25. september á fyrra ári, eru
foreldrarnir enn sannfærðir um að þeir
hafi gert rétt að fara með hann til
. Manila. Faðir hans segir: „Við gripum í
þetta hálmstrá. Við vildum ekki geta
ásakað okkur um að við hefðum ekki
gert allt það sem hægt var fyrir Mario.“
Það er einmitt þessi afstaða sem sífellt
rekur fólk er læknavísindin hafa gefist
upp við að hjálpa í hendur töfralækna og
skottulækna.
Töfralæknirinn Angelo hefur boðað
■ Ásamt foreldrum sínum, meðan allt lék í lyndi komu sína aftur ul Pýskalands í sumar.
■ Kaupmaðurinn Helmut Rein-
hardt, sem skipulagði ferðirnar til
Manila