Tíminn - 25.03.1984, Blaðsíða 26

26
SUNNUDAGUR 25. MARS 1984
ELKE SOMMER
Þótt æskudagar séu að baki lætur leikkonan Elke Sommer ekki
deigan síga og er ákveðin að njóta lífsins til hinstu stundar
Hún prjónar og þetta er fjórða heimaunna flíkin
sem brátt mun skarta yfir fögrum barmi Elke
Sommer. Hún situr á rúmstokknum í ódýru hótel-
herbergi í Fulda, en þar á að opna sýningu á
myndum eftirhana á morgun. Hinar flíkurnar þrjár
vann hún þegar hlé varð á upptökum á amerísk-
ungversku myndinni sem hún lék / suður í Búda-
pest. Þaðan kom hún í gær.
■ Klukkan er þrjú að nóttu. í fjórtán
klukkustundir hefur hún verið full af
spennu og óþreyju og lagt ýmsar þrautir
á vin sinn, Tom: Hún segir: „Puppi,
aðeins meira vin. Viltu drepa í sígarett-
unni. „Hún segir: „Ástin, ég þarf að þvo
á mér hárið. Ertu búinn að panta flugið
til Los Angeles." Athafnasemin er henni
það sama og áfengið er áfengissjúklingn-
um. „Ég legg mig svo hart fram við allt
sem ég geri, líka þegar ég spila tennis.
Þá tala ég ekki orð, því annars er ég
alveg ómöguleg."
En nú er hún ekki vel upp lögð. Hún
er óörugg og tvístígandi. Stráksskapur-
inn í framkomu hennar fær ekki leynt
því að hún á í striði við sjálfa sig. Það er
ekki svo óvenjulegt þegar 43ja ára kona
á í hlut, en hvað Elke snertir þá er þetta
tímabundið ástand, sem hún ætlar sér
sem fyrst að komast yfir.
Tuttugu og þriggja ára ferill, þar sm
hún hefur fyrst og fremst leikið Ijóskuna
fögru, hina síungu konu, hefur orðið til
þess að þegar árin færast yfir hlýtur hún
að koma að veigamiklum vegamótum.
Hinar arðbæru kvikmyndir frá sjötta
áratugnum, þar sem lítið var umtal og
lítið um klæðnað á leikurunum urðu
smám saman að réttnefndri þriðjaflokks
framleiðslu og þegar að því kom að
reyna að lengja lífdaga þeirra í formi
nýrrar sviðsuppfærslu í Þýskalandi, þá
komu ekki nema 6200 áhorfendur á
vettvang.
Ekki var ferill hennar sem leikara í
farandleikhúsi heldur án áfalla. Hún lék
þarna í þáttum svo sem „Leyndarmálið
í herbergjum mandarínans" og „Á
veitingahúsi í Dallas" og voru þeir
sýndir í samkomuhúsum og í verksmiðj-
um. En skyndilega var þessum ferðum
■lokið. Hún fékk bólgur í raddböndin og
gat því ekki látið til sín heyra í salnum
lengur.
Ekki er ástandið heldur þessa dagana
þannig að ástæða sé til húrrahrópa. í
fjögur ár hefur hún nefnilega deilt tíma
sínum á milli sextugs eiginmanns síns,
sem er Bandaríkjamaður, og þrjátíu og
þriggja ára vinar sem hún á í Frakklandi,
þótt hann sé þýskur. Hún gerir sér grein
fyrir að þetta getur ekki gengið enda-
laust. „Ég get ekki við þessu gert," segir
hú. „Ég elska þá báða."
Helst kæmi breyting á hlutunum til
greina ef hún eignaðist barn það sem
hún ráðgerir að eignast með Tom. í 16
ára hjónabandi hennar með hinum
bandaríska Joe stóð sífellt til hjá þeim
að eignast barn, en það varð samt aldrei.
Hún hefur fjórum sinnum misst fóstur,
og nú er tíminn að renna út. Hormónar,
uppskurðir og sérfræðingar geta ekki
hjálpað, og ekki hún sjálf og er það í
fyrsta sinn sem hún verður að reyna
slíkt. Þetta fær hana oft til þess að skæla.
„Mér hefur tekist allt annað," segir hún.
„Hún hefur náð árangri á þremur
sviðum, eignast tvo dásamlega menn,
falleg hús og gnótt af peningum. „Ég er
samt vel á mig komin, heilbrigð og vel
þjálfuð. Ég er alltaf að sjá konur sem eru
hver annarri digurri með fætur eins og
undir fíl. En þær eru samt kasóléttar og
eiga hrúgu af krökkum."
Hún er ráðalaus, en fyrst og fremst
eirðarlaus og þar á hlut að máli að nú
hefur hún greinst með sjúkdóm sem
fyrst varð vart við fyrir fjórum árum.
Hún er með krabba á byrjunarstigi og
æxli í brjóstunum af illkynjuðu tagi.
„Nei, þeim skjátlat," sagir hún. „Það
getur ekki verið krabbi. Mér líður svo
prýðilega". Gerður var á henni upp-
skurður sem tókst með ágætum, en
skelfingin er söm og áður. Hún má ekki
finna minnsta kláða til þess að hún verði
frá sér af skelfingu.
Oft hlær hún að móðursýki sjálfrar
sín. En óttinn er viðvarandi og sömuleið-
is fíknin. Hún hremmir allt það sem hún
nær í. Hún var eins og dauðadæmdur
maður sem fær krásir bornar fyrir sig í
hinsta sinn. „Ef til vill hugsa ég um að
hver dagurinn geti orðið sá síðasti",
segir hún.
Sýninguna á að opna klukkan fjögur.
Elke sefur til klukkan tólf. Tom dregur
þykkt, svart flauelstjald frá glugganum,
en það hefur hún jafnan með sér á
ferðalögum, hringir eina hringingu og
tekur að pakka niður pelsunum...
Nú er farið til innkaupa. Tvær flöskur
af víni eru keyptar í vöruhúsinu, þar sem
verðið er þar hagstæðara en á hótelinu
og líka er keypt peysa með bólstruðum
öxlum. Elke er ómáluð. Hárið er hulið
að mestu undir hettunni á víðum anorak.
Aðeins hvítt netsjal minnir á Holly-
wood-dagana. „Þetta voru góð kaup,"
segir hún. „Hundódýrt."
Kennslukona ein frá Fulda hefur séð
um að bjóða gestum til sýningarinnar,
bæði til þess að flytja „dálitla menningu
inn í bæinn okkar" og líka til þess að
hjálpa „elskunni henni Elke" til þess að
gera góða verslun. Á myndunum má sjá
svipmyndir frá frídögum á Spáni, þar
sem Elke á íbúð við ströndina. Hún er
þarna léttklædd, en hvað er Elke Somm-
ers eðlilegra en það, enda er hún stolt af
barmfegurð sinni.
Hún er klædd samfestingi úr blágráu
silki. Hún er taugaóstyrk, spyr blóma-
skreytingamanninn álits og færir mynd-
irnar stöðugt til á veggjunum. Þrír ungir
aðdáendur vilja fá eiginhandaráritun og