Tíminn - 25.03.1984, Blaðsíða 27

SUNNUDAGUR 25. MARS 1984
ft r*
■ Fyrir all mörgum árum sat hún
eitt sinn fyir hjá Playboy. Hún
kveðst hafa notið þess á sinn hátt,
— „erum við ekki öll hegómleg?"
spyr hún.
nú koma gestirnir. Þeir eru klæddir sínu
besta skarti og þeir hafa einkum verið
valdir eftir efnum þeirra.
Kennslukonan hellir þurru víni í glös
allra viðstaddra og það er flutt dálítil
ræða. Svo byrja viðskiptin. Fyrstu mynd-
ina hreppir ungur heimamaður úr
bænum, en fyrir sautján árum stóð hann
úti í regninu og beið eftir eiginhandar-
áritun leikkonunnar. Hann kaupir hér
mynd fyrir 4800 mörk. Fimm kaupendur
bjóðast í viðbót að hinum stóru og
litríku myndurn, sem allar eru málaðar
að sumri.
Gamlir aðdáendur sjá draum sinn
rætast þegar þeir fá að stilla sér upp við
hliðina á átrúnaðargoði sínu og kærastan
smellir af þeim mynd. Elke segir: „Sá
sem ætlar að hafa myndir mínar hjá sér
er hvort sem er með part af mér sjálfri
hjá sér."
Um kvöldið kemur í Ijós að salan
hefur gengið vel. Salan nemur um það
bil tuttugu þúsund mörkum. En sýningin
á cftir að standa í viku. Það er ekki svo
slæntt. Einkum ef tillit cr tekið til þess
að í haust kann ágóðinn af leiksýningum
að verða með minna móti, vegna skorts
á eftirspurn.
■ Þau Tom eru hér á tali vð Roberto Blanco í samkvæmi. Hún þráir ekkert
heitar en eiga barn með Tom, en það er eitt af því fáa sem henni hefur ekki
tekist.
Hún hefur nægt versluna vit til þess
að halda öllum kostnaði í lágmarki.
Hótelstjórnin gerði sér grein fyrir því
auglýsingagildi sem nafn hennar hefur
og salinn og herbergið fékk h rn því á
hagstæðum kjörum.
Hún gerir mörg góð viðskipti með
listaverkunum. Þar sýnir hún hvorki
neina feimni eða hik. í Chicago greiddi
hún viðtalstíma sína við lækni nokkurn
með málverki. „Það er bara svona,"
segir hún. „Þarna er einhver sem verslar
með skartgripi eða föt. Þú ferð til hans
og segir: „Ég er hérna með góða mynd,
en ég vil fá eitthvað fyrir hana, til dæmis
fallegan stein.““
Hún á líka gnótt steina. bæði stóra og
smáa. Þá geymir hún í banka, líkt og
íkorni vetrarforða sinn. Skartgripi sína.
sem hún ber sjaldan, sækir hún einfald-
lega í bankann. þegar hún þarf þeirra
með. Þeir eru jafnvirði tíu milljóna ísl.
króna. Hún hreinsar þá reglulega með
tannbursta ogfægir þá með mjúkum klút
og leggur þá síðan aftur á svarta pluss-
klæðið sem hún geymir þá á. Þegar hún
sér sólina skína á það og hugsar um öll
„karötin" hitnar henni um hjartarætur.
Óttinn við tilveruna verður minni. Um
hríð finnst henni efnahagslegri stöðu
sinni ekki mjög ógnað. „Ög hvað sem
öðru líður þá eru fjórar manneskjur
talsvert háðar mér,“ segir hún.
Nú er tveggja daga hvíld í Marloffstein
við Eriangen. Þar býr 72ja ára gömul
inóðir hennar og til þess að vernda
gömlu konuna fyrir áreitni ágengra
leigusala þá hefur hún búið um hana í
þægilegri íbúð þar sem ekki skortir neitt
af neinu. Meðan móðir hennar stendur
og eldar hleypur Elke upp úr baðinu og
gerir dálitlar leikfimiæfingar. Æfingar-
nar ásamt tennis á einkavelli stuðla að
því að halda henni í góðri þjálfun. Hún
getur látið barminn hreyfast upp og
niður eins og tvo bolta. Þegar hún býður
einhverjum í tedrykkju, er líka litið við
á veitingaskálanum. „Meðan ég var með
Joe," segir hún, „þá lét ég mynda mig
nakta fyrir „Playboy." Mér fannst gaman
að því. Ég er svolítill Narcissus í mér, en
eru það ekki allir?“
En ekki mun von á nýjum nektar-
myndum bráðlega. Aðeins fáeinum til
einkanota, til þess að fylgjast með á-
standinu. En líka þegar hana langar
mjög til þess. „Á Spáni, þegar við
komum upp úr sjónum og allir eru svo
hamingjusamir, þá getur það verið
gaman, - áður en aldurinn færist yfir og
allt verður svo ömurlegt."
Þrátt fyrir ráðleggingar læknisins um
að hún skuli hlífa röddinni, vegna bólg-
unnar, þá talar hún bæði hátt og hratt.
Þegar hún hlær hristist allt húsið. Húsið
hristist líka oft, því hún hlær mikið. Hið
líflega andlit hennar er á stöðugri hreyf-
ingu. Hún patar mikið með höndunum
en stingur þeim á milli í vasana á víðu
peysunni sinni.
En í morgun gerði hún fleira en að
| sofa. Hún hljóp í morgunþokunni ásamt
Tom, vini sínum. leitaði að grenitré í
skóginum til þess að láta á gröf föður
síns og óð í tjörninni. Heim kom hún
með nokkra rauðkolamola utan af akrin-
um.
Söfnunarnáttúra hennar á sér sínar
orsakir. Þegar sem barn tók hún upp
kartöflur með móður sinni á haustin og
safnaði sveppum og kamillublöðum.
Þeir smáaurar sem fyrir þetta fengust
komu að góðu gagni. Faðir hennar, sem
var prestur. hafði látist er hún var á
barnsaldri. Lífeyrir móður hennar nægði
rétt aðeins fyrir leigunni á tveimur
þakherbergjum. „Ef maður missti
brauðsneiðina sem maður fékk með sér
í skólann í hrossaskítshrúgu, þá tók
maður hana bara upp og skóf af henni,“
segir hún.
Því er henni tamt að reyna að nota
fémuni sína skynsamlega og varlega,
þótt hún eigi milljónavirði í bönkum.
Raunar ætlar hún að hafa gæsasteik á
borðum í kvöld, en kolanna aflaði hún
sjálf.
Síminn hringir, einmitt þegar hún
ætlar að fara að bræða feitina. Það er
tímaritið „Bild" sem er í símanum - í
þriðja sinn. Þeir vilja birta um hana
greinaflokk í blaðinu. Greinarnar eiga
að vera um árin hcnnar í Hollywood,
hjartnæm frásögn um hina vammlausu
prestsdóttur. „En samt væri gaman að
koma að tveimur eða þremur smá-ást-
arævintýrum?" Þar sem Elke detta engin
slík „ævintýri" í hug, þá reyna þeir hjá
„Bild" að hressa upp á minni hennar.
Hvernig var með þá Newman og Sach?
Þeir bjóða 110 þúsund mörk, ef hún vill
minnast einhvers í þessa veru.
„Nei, takk,“ segir Elke. „Það var
aldrei um neitt slíkt að ræða. Reyndar
þekkti ég Sach, vingjarnlegan og
menntaðan mann. Ég söng fyrir hann
þýsk þjóðlög. Annað var það ekki.“
Hún gefur lokasvarið: „Ég hefði eins
getað farið uppí með Gerald Ford,
bresku drottningunni eða krónprinsin-
um á Haiti. Mér þykir það leitt pening-
anna vegna, en svona var það nú bara."
Henni er ekki sérstaklega vel við
blöðin. „Þeir hafa elt okkur eins og
veiðidýr í fjögur ár," segir hún. Þarna
hafði hún náð í þennan unga niann,
hann Tom, eftir 16 ára farsælt hjónahand
í Hollywood, en hún kynntist Tom er
hann var ljósamaður við eina sýninga
hennar. Blöðin runnu á lyktina. Móður
hennar var ekki hlíft. Menn drógu
faðerni dóttur hennar í efa. Blaðamenn
sátu um hótelherbergið og sviðið þar
sem leikflokkurinn var aðstörfum. „Þeir
voru alls staðar. Þetta var andstyggi-
legt."
Um kvöldið hringir maður hennar til
hennar: „Hvenær kemur þú? Allt er
tilbúið ogfötin þín eru í lagi." Húnsegir:
„Ertu kvefaður? Tekurðu vítamíntöfl-
urnar?." En ekki líður á löngu þar til
hún er komin upp á háa C. „Þú crt
óþolandi," segir hún. „Hver er þessi
ungfrú Murphy?"
Ékki svo að skilja að henni sé ekki
sama um þótt eiginmaðurinn hafi fengið
sér nýja vinkonu til viðbótar þeirri sem
fyrir var. En hins vegar er það of mikið
af svo góðu ef þessi ungfrú Sommer
hefur látið mynda sig með hundunum
þeirra fimm við sundlaugina.
Hún hefur fyrir löngu gert upp sín mál
gagnvart rithöfundinum Joe. Þau skildu
ekki, cn búa hins vegar aðskilin.
„Heyrðu," sagði ég við hann. „Þú hefur
búið ásamt mér í lóágæt ár. En það hafa
vcrið þér betri ár en mér, þar sem ég
varð að afla peninganna handa okkur,
meðan þú skrifaðir þessar bækur þínar.
Þú átt þrjú börn af fyrra hjónabandi, en
ég á ekkert. Ég hef ekki notið lífsins jafn
mikið."
27
Hún veit að þessum kyrrláta og tilfinn-
inganæma manni á hún andlegan þroska
sinn að þakka. Hún reyndi í staðinn að
kenna honum að hlægja og gráta í
staðinn og láta tilfinningar sínar í ljósi.
„Ég spurði hann hvort hann hefði nokk-
urn tíma öskrað á börnin sín og hótað
að rota þau ef þau þegðu ekki. Hafði
hann nokkru sinni kastað einhverjum
hlutum í gólfið og eyðilagt eitthvað? Það
hafði hann aldrei gert. Þessu breytti hún.
Að sex mánuðum liðnum flaug
tómatapressan fram hjá henni og á eftir
kom síminn og bækur heimilisins. Dyr
og gluggar voru brotnir. Hann lumbraöi
þó aldrei á henni. íremur stökk hann út
í sundlaugina. alklæddur og með bindi
um hálsinn. Þetta var hávaðasamt en
gott hjónaband.
Það cina sem hún gat aldrei laðað
fram hjá honum var rómantíkin. Hann
var ónæmur fyrir öllum uppátækjum.
Þegar hann átti í hlut gat aldrei orðið um
að ræða neinar gönguferðir í tunglsljósi
eða hlaup úti í rigningunni, hvað þá að
borðað væri undir pálmatrjánum. í
Honolulu hugðist hún leigja sér bát.
„Komdu. við skulum róa smá spöl, við
eruni nú á Hawaii." En hann svaraði:
„Guð minn góður, þurfum við þess."
Sanit var farið í róðurinn. Á himninum
Ijómaði tunglið. „Sjáðu, hvað þetta er
fallegt!" í hansaugum varþettahátindur
vitleysunnar. Á.cftir fann ég að eitthvað
innan í mér var brostið."
Tom var allt öðru vísi. Ekkert regn
var of kalt handa honum. Engin þoka of
þétt.
„Við förum út að hlaupa í öllu
óþverraveðri. Við lítum inn í hesthús og
hlöður og tínum sveppi."
Staldrað er við í Múnchen. „Kvöld-
blaðið" hefur boðið Elke á góðgerða-
starfsemi-dansleik í Zirkus Krone.
Ásarnt fimmtán „stjörnum" úr kvik-
mynduin og íþróttum kemur hún nú
fram fyrir 2(K)0 áhorfendur og átta
myndavélar sjónvarpsins. Hér er ekki
um neina ágóðavon að ræða. Hér er það
bara heiðurinn af að vera með og sá
tilgangur að hjálpa listafólki í erfið-
leikum. Svo er þetta auglýsing.
Helst hefði hún viljað koma fram með
einhver dýr, en hún hefurbæði setið fíla
og skemmt með sæljónum í þessum
sama sirkus. En þess í stað veröur hún
nú að taka tillit til þess hve naumt henni
er skammtaður tími. „Ég er að koma
rakleitt frá Búdapest og hef svo ógurlcga
mikið að gera, því á morgun fer ég til
Los Angeles." Hún lætur sér því nægja
að koma fram í trúðsgervi. Það er mcira
að segja aðeins minna trúðshlutverkið
sem hún tekur að sér því það stærra
hefur verið ætlað einum félaga hennar.
Hún réynir nú ýmsa búninga fyrir
tveggja mínútna „show".,,Lokaþáttinn
æfir hún ekki. Hún kann upp á hár að
láta hamskiptin gerast, - ttúðurinn kast-
ar gervinu og á sviðinu stendur Elke
Sommers. En annars er atriöið fólgið í
því að trúðurinn hittir unga stúlku uppi
við Ijósastaur og labbar sig út með
staurinn í stað stúikunnar.
Ljósastaurinn veldur dálitlum vanda.
Sviðsmeistarinn hefur komið með fjöru-
tíu ktlóa staur og hann segir að hún muni
fara létt með að bara hann út. beri hún
sig rétt að því.
Hún krypur niður á knén og byrjar að
taka á. Hún roðnar og æðar á hálsinum
þrútna. Hún tekur á uns knén titra.
Henni hefur aldrei blöskrað að verða að
beita ítrustu kröftum.-ogaðhættaöllu.
Hún ber líka nokkur ör eftir sum
ævintýra sinna og sýnir þau gjarna sem
merkilega minjagripi. Einu sinni klessu-
keyrði hún Porsche bifreið sína þegar
hún var að læra kappakstur á kapp-
akstursbrautinni í Núrnberg. Vorið 1983
varð hún fyrsta konan sem ók þrýstil-
oftsbíl úti á eyðimerkursléttum. Ekið
var á 270 kílóinetra hraða og framendi
' bílsins lyftist meter upp í loftið. Þegar
átti að bremsa lá við að illa færi því tvær
fallhlífar sem draga áttu úr ferðinni
brunnu upp og varð það loks sú þriðja
sem virkaði. Þarna munaði litlu að Elke
bæri flciri minjar eftir en örin ein.
Eftir sýninguna heldur Luggi Wald-
lcitner, kvikmyndafraleiðandinn, boð
fyrir þátttakendur. Elke mætir í svörtum
gullsaumuðum kjól. Salurinn er skreytt-
ur með hvítu og bláu. Hún situr við
aðalborðið gegnt Luggi og talar um alla
heima og geima, - um vínsúpuna við
einn og um son annars, sem nú gegnir
hcrþjónustu. Þegar annað umræðuefni
þrýtur talar hún bara um sjálfa sig, -
enda af nógu að taka.