Tíminn - 08.03.1987, Blaðsíða 10

10 Tíminn
Sunnudagur 8. mars 1987
Drap hann mann, eöa drap
hann ekki mann? Jack
Grossman er jafngamali öld-
inni og sá efi hefur nagað
hann frá 18 ára aldri hvort
hann hafi orðið mannsbani.
nær en nokkru sinni áður.
„Piltar mínir“, sagði Sú, „ég
var hamingjusamari maður þeg-
ar ég var ungur í Bandaríkjun-
um og vann mér inn 5 pund á
Yarð ég Kung
Ling Su að bana.
Þessari spurningu hefur Bretinn
Jack Grossman oftsinnis
velt fyrir sér um árin
HORFENDURNIR sitja spenntir og fylgjast
með þegar aðstoðarmenn töframannsins krjúpa
á kné og miða á hann byssum sínum. Þeir
miða gínandi byssukjöftunum á brjóst
töframannsins og hleypa samstundis af. En
töframaðurinn snýr á dauðann og grípur
í byssukúlurnar í blikkpönnu, sem hann
ber framan á sér.
Alltaf hefur tekist að hrella
áhorfendur með þessum töfrum
og leik að dauðanum, en 27
töframönnum hefur ekki orðið
auðið að endurtaka bragð sitt.
Peir hrelldu áhorfendur sína
hinsta sinni.
Einn þeirra var hinn frægi
töframaður, sem kom fram und-
ir nafninu Kung Ling Sú. Hann
var skotinn til bana, 57 ára
gamall, í Wood Green Empire í
Lundúnum á laugardagssýningu
hinn 23. mars, 1918.
Annar aðstoðarmanna hans,
sem hleyptu af skotunum, var
Jack Grossman, sem er jafn-
gamall öldinni. Hann býr nú í
Sheffield í Englandi og allt frá
því örlagaríka kvöldi fyrir 69
árum hefur hann velt því fyrir
sér hvort hann hafi orðið manni
að bana þegar hann var táning-
ur.
Harmleikur þessa örlagaríka
kvölds stendur mér enn þá svo
ljóslifandi fyrir hugskotssjónum
að hann hefði eins getað átt sér
stað í gær.
Þetta kvöld er allt eins líklegt
að ég hafi skotið til bana hinn
heimsfræga „kínverska" sjón-
hverfingamann frammi fyrir
stórum áhorfendahóp. Þótt ég
hafi unnið fyrir hann frá árinu
1915 get ég ekki sagt að ég hafi
þekkt hann.
Allir utan leikhússins töldu að
Sú væri raunverulegur Kínverji,
því að hann notaði kínverskan
búning, svartan að lit, farðaði
sig gulan í framan og sagði
aldrei orð á sviðinu. í raun var
hann Bandaríkjamaður og hét
William Robinson.
Sú átti í fórum sínum tvær
slíkar byssur, sem byltingar-
menn notuðu í Boxara-upp-
reisninni. Þær notaði hann við
sjónhverfingu sína og hafði þær
ævinlega læstar ofan í kistli þar
til skömmu áður en hann gekk á
svið.
Kvöld eitt í vikunni, sem Sú
átti ekki eftir að lifa til loka,
beið ég ásamt öðrum aðstoðar-
manni hans eftir lest á Wood
Green stöðinni. Þá birtist Sú
skyndilega.
Venjulega hafði hann þann
háttinn á, að láta aka sér heim í
bíl. En í þetta sinn vildi hann
spjalla við okkur og kom okkur
IMI5SAN SUNNY
54ra manna dómnefnd bílagagnrýnenda
í Japan kaus einróma
IMI55AN SUNNY
BÍL ÁRSINS 1987
Bílasýning
laugardag og sunnudag kl. 14-17
1957^Í987>)>
þar sem tónsnillingurinn Jónas Þórir
heldur uppi stuði á Roland píanói frá Rfn
Verið velkomin - Alltaf heitt á könnunni
ara
viku en ég er hér, þar sem ég fæ
greidd 500 pund á viku“.
Ekkert brá út af venju á
kvöldi laugardagsins og undir-
búningur undir byssukúlubragð-
ið var samkvæmt hefð.
Eiginkona Sús sneri sér að
mönnum í áhorfendasalnum og
rétti þeim eggjabikar með
tveimur byssukúlum í. Hún bað
sjálfboðaliða að merkja báðar
kúlurnar með hnífsskarði.
Áhorfendur vissu þó ekki að
eggjabikarinn var sérstaklega
útbúinn og svo ekkert bar á
hafði eiginkona Sús skipti á
merktu kúlunum og öðrum sem
voru fólgnar í neðri hluta bikars-
ins. Þærfékk annar sjálfboðaliði
að skoða, til að geta borið
kennsl á þær aftur, þegar sjón-
hverfingamaðurinn hafði gripið
þær úr byssuhlaupunum. Því
næst hlóð Sú byssurnar púðri,
renndi byssukúlunum inn í
hlaupin svo allir sæju og afhenti
þær því næst aðstoðarmönnum
sínum. Eins og venjulega tóku
þeir við byssunum og stóðu
reiðubúnir. Hvískur fór um sal-
inn og áhorfendum varð órótt í
sætum sínum.
Sú hafði þó tekist að „grípa“
kúlur í pönnuna svo hundruðum
skipti.
Um leið og við fengum skipun
þar um hleyptum við af skotun-
um á Sú og pannan féll framan
af töframanninum og slengdist i
sviðið með ógnar hávaða. Sú féll
fram á við. Skerandi óp konu
hans er það næsta sem ég man
og þegar hún hljóp til hans þar
sem hann lá í blóði sínu á
sviðinu. Þá féll tjaldið.
Ég og félagi minn krupum
enn í skotstöðu og gerðum okk-
ur ilia grein fyrir hvað gerst
hefði. Áhorfendur hljóta að
hafa furðað sig enn meira þegar
lok sýningarinnar urðu svo
skyndileg.
Lögreglan var kvödd til og
byssur okkar gerðar upptækar
till rannsóknar. Við aðstoðar-
mennirnir vorum handteknir og
látnir gista fangageymslur Wood
Grenn lögreglustöðvarinnar
næturlangt.
Við vorum harmi slegnir
vegna atburðarins en töldum
þó, að ekki væri hægt að sakfella
okkur fyrir orðinn hlut. Við
áttum engan þátt í að hlaða
vopnin.
Um morguninn var okkur tjáð
að Sú hefði dáið um nóttina á
sjúkrahúsi og að við mættum
fara eftir yfirheyrslurnar.
Við yfirheyrslurnar útskýrði
lögregla að byssurnar væru sér-
staklega útbúnar fyrir þetta
töfrabragð. Byssukúlunni yrði
aldrei skotið úr hlaupinu, en
púðrið spryngi og liti út sem
kúlunni væri skotið á töframann-
inn. Þetta hefði ekki gerst um
kvöldið. Byssukúlan hafði farið
sína réttu íeið inn um hlaupið,
þegar Sú hlóð, en því miður
aftur út sömu leið.
Kúlan hafði þrengt sér leið
gegnum lungað.
Við vissum að Sú hafði varann
á og klæddist skotheldu vesti á
sýningum. Það var einnig hluti
af samningi hans við leikhúsið.
En svo getur ekki hafa verið
þetta örlagaríka kvöld. Var það
af ráðnum hug eða yfirsjón? Ef
Sú hefur ætlað sér að fremja
sjálfsmorð, þá gerði hann það
svo sannarlega á snjallan og
áhrifaríkan hátt.
En allt frá þessu hefur efinn
nagað mig. Kom skotið, sem
varð Sú að bana, úr minni byssu?
* Þess má geta að umrætt töfra-
bragð var leikið í sjónvarpi í
Bretlandi 1982. Hinn frægi
breski sjónhverfingamaður Paul
Daniels lék það bragð og segist
ekki vilja reyna það aftur. „Mig
langar ekki til að endurtaka
það,“ segir Daniels. „Þetta var
mjög spennandi en hrollvekj-
andi um leið.“