Tíminn - 06.09.1987, Page 14

14 Tíminn
Sunnudagur 6. september 1987
Þrjár góðar
Frá sjónarhóli Poppsíðunn-
ar hcfur það ekki verið neitt
grín að hafa áhuga á góðri
músík á hljómplötum undan-
farna daga. Þetta er ekki
vandamál fyrir þá rokkunn-
endur sem hafa lokið sér af við
sumarvinnu eða eru hara enn í
sinni vanalegu vinnu. Þá ættu
peningar ekki að vera vanda-
mál þeirra og þar með ætti
þeim að líða bara djéskoti vel.
En fyrir hina hlýtur að vera
bölvuð martröð að eiga lítið,
ekkert, eða kannski ekki nóg
til að fjárfesta í þeim hljóm-
plötum sem hafa verið að
streyma til landsins. Og látum
okkur nú sjá. Hvað er það sem
er svona gott?
Dio
Fyrsta platan sem létti budd-
una er nýjasta afrek Ronnie
James Dio og félaga. Dream
Evil heitir platan og gefur nafn-
ið tóninn fyrir þá sem fóru með
allt úr buddunni til að eignast
eintak. Það var von manna að
Dio myndi gera betur en á
tveimur síðustu plötum. Sacr-
ed Heart er vægast sagt döpur
og fimm laga hljómleikaplatan
sem kom síðast var ekki upp á
marga fiska. Því var það spurn-
ing hvort kalla væri að fatast
flugið. Og svarið er að finna á
Dream Evil. Nei, þaö er stað-
föst skoðun Poppsíöunnar að
Dio sé ekki að fatast flugið.
Night People er fyrsta lag
plötunnar og gefur það strax til
kynna að þeir piltar cru ekkert
að gefa eftir. Næsta lag er
dæmigeröur „standard" frá
hljómsveitinni. Með þessu er
átt við að titillag plötunnar
hefði skammlaust getað verið
á Holy Diver. Gott lag. Sunset
Superman er skrítið og Dio
bregst okkur ekki í All The
Fools Sailed Away sem er í
anda Egypt af The Last In
Line.
Hlið tvö stendur bctur sem
heilsteypt plötuhlið og erfitt aö
draga lögin í sundur. Smá-
skífulagið I Could Have Been
A Dreamer er grípandi og
makalaust að það skuli ekki
hafa fengið neina spilun hér.
Þegar öllu er svo á botninn
hvolft þá færi þessi plata Dio
aftur á þann stall sem fyrstu
tvær plöturnar byggöu undir
hann. Og vonandi verður hér
framhald á.
Def Leppard
Næsta plata tekur ekki eins
auðveldlega peningana úr
buddunni eins og Dio en ætti
samt að gcra betur. Drengirnir
í Def Leppard flytja okkur
fagnaðarerindi sitt á plötunni
Hysteria sem kostaði þá litla
milljón punda (65x1.000.000
= 65.000.000!!!) og þessa pen-
Aerosmith þeytist inn
á topp 10 listann yfír
bestu plötur ársins
með Permanent
Yacation
Og Guns ’N’ Roses fylgir fast á eftir með
Appetite For Destruction
af betri poppplötum ársins.
Hinar tvær sem við viljum
minnast á eru ekki komnar til
landsins þegar þetta er skrifað
en væntanlegar á hverri
stundu. Faster Pussycat með
Faster Pussycat líkist Aeros-
mith í einu og öllu. En þrátt
fyrir augljósta eftiröpun er
eitthvað ákaflega aðlaðandi
við tónlist hljómsveitarinnar
og þú ættir að veita henni
athygli. Guns ’N’ Roses er
nafn sem ætti að verða þér
nokkuð kunnugt. Appetite For
Destiuction heitir stóra platan
þeirra og sennilega á hún eftir
að deila einu af efstu sætunum
með Aerosmith í lok ársins. Þá
er það ekki meira að sinni en
vonandi geta allir veitt sér
eitthvað af þessum plötum,
þær eru allar svo mikið þess
virði.
Þá er „Bon“-ington rokkhá-
tíðin gengin um garð. Ekki var
Poppsíðan til svæðis enda
rigndi heil ósköp. En ótrúlegur
fjöldi sótti hátíðina að þessu
sinni þrátt fyrir hrakspár. Við
hér á klakanum höfum ekki
alveg misst af spennunni í
kringum tónleika. Europe og
dáða drengirnir í Aha spiluðu
fyrir okkur og svo var gerð
önnur tilraunin til að flytja
Status Quo til landsins. Að
þessu sinni komst áætlunin
töluvert lengra en síðast. Svo
langt að búið var að hcngja
upp auglýsingar út um allt sem
sögðu okkur hvar gamanið átti
að vera. En annar þeirra
tveggja sem ætluðu að láta
inga verða þeir að fá til baka.
Og hvers konar plötu koma
þeir svo með? Plötu sem þeir
geta selt næsta auöveldlega án
þess að svíkjast undan merkj-
um þungarokksins. Og hvers
konar plata er nú það? Undar-
leg, vægast sagt undarleg.
Fyrir það fyrsta er þctta ekki
þungarokksplata eins og bókin
segir að hún eigi að vera. Til
þess cr „sándið“ of nýtt, „próf-
dóseringin" of „góð“ (?) og
lögin of „rúnnuð". Til að vita
nákvæmlega hvaö við eigum
við þarftu að heyra plötuna.
Og það cr einmitt það sem
flestir ættu að gera. Þetta er
frábær plata hvað sem hvcr
segir. Hún tekur meira en
klukkutíma að spilast og hún
'hrífur ekki næstum því strax,
eins og smáskífan Animal, en
vinnur á. Og þá eru þaö lögin
Love Bites, Pour Some Sugar
On Me eða Armageddon It
sem slá þig út af laginu og þú
byrjar að spila aftur og aftur.
Hysteria er plata sem er
peninganna virði. Hún lætur
ekki mikið yfir sér við fyrstu
hlustun fyrir nú utan hvað hún
cr löng, en hún vinnur á.
Tíminn einn getur þó dæmt um
hvort þetta cr hið óumdeilan-
lega mcistaraverk eða bara
óvenju góð rokkplata.
Aerosmith
Urn gæði næstu plötu og
þeirrar sem enginn lætur fram
hjá sér fara, hvernig sem á-
standið er, efumst við ekki.
Þetta er 11. hljómplata Aero-
smith og sennilega þeirra besta
til þessa. Þetta er ein af þremur
bestu plötum ársins þannig að
scnnilega eigum við ekki eftir
að heyra jafn góða plötu á
árinu.
Tónlistin er eins og búast
mátti við, rokk. Sumt ergamal-
dags eins og við höfum heyrt
þá gera áður á fyrri plötum
sínum. Annað er blúsað og
rólegt og svo eru líka nútíma-
legir kaflar, eitthvað sem við
höfum ekki heyrt frá þeim
drengjum áður. Það er jafnvel
lag á plötunni sem gæti endur-
speglað það sem Aerosmith
gætu gert í framtíðinni. En
eins og á stendur þá á Poppsíð-
an ekki til orð yfir þessa plötu.
Með góðum vilja væri hægt að
segja öll góðu og jákvæðu
lýsingarorðin í heilli opnu hér
í þessu blaði en þess á ekki að
vera þörf. Málið er einfalt:
Fáðu þér eintak.
Að lokum eru þrjár plötur
sem við viljum minnast á. Sú
fyrsta verður tekin til nánari
umfjöllunar á næstu Poppsíðu
£ii það er ný plata frá The
Cars. Door To Door heitir hún
og kom þessi plata Poppsíð-
unni í verulegt uppnám. Telj-
um við að hér sé á ferðinni ein
draum okkar allra rætast dró
sig tilbaka svo botninn datt úr.
Bobby og Tony hafa þó lofað
okkur öðrum tónleikum fyrir
áramót, en það eru þeir sem
eru ábyrgir fyrir þeim tvennum
tónleikum sem heppnuðust í
sumar. Heyrst hefur að Spand-
au Ballet eigi að spila hér fyrr
en varir en látum það nú koma
betur í ljós. Þangað til við
sjáum og heyrum í næstu sveit
skulum við horfa á og velta
okkur svolítið uppúr mynd af
tónleikum Mötley Crue. Það
er trommari sveitarinnar sem
er hápunktur hljómleikanna.
Hann ku kalla fram, að hann
hafi dreymt draum. Hann
dreymdi að hann spilaði á sett-
ið á hvolfi. Og um leið hallast
trommusettið um 45 gráður til
hægri, svo um 45 gráður til
vinstri og þaðan fer það tilbaka
og í 90 gráðu hring. Og þá segir
strákskömmin „Og draumur-
inn hefur orðið að veruleika“.
Hinn einstaki gítarleikari
Robbie Robertson mun að
öllum líkindum senda frá sér
„sóló“-plötu í september. Þeir
sem ekki þekkja nafnið ættu
að vita að þessi drengur var
gítarleikari í hinni einstöku
hljómsveit The Band sem með-
al annars gerði myndina The
Last Waltz og lék undir með
Bob Dylan á seinni hclmingi
sjötta áratugarins. Þeir sem
hafa séð „Valsinn" vita að
Robbie gefur gæða gítarleikur-
um á borð við Eric Clapton
ekkert eftir. Heldur hefur ver-
ið hljótt um kappann undan-
farin ár en þar á að verða
breyting á. Platan hefur verið
þrjú ár í vinnslu og sjálfur segir
liann að þetta sé ekki framhald
af því sem liann var að gera í
The Band. „Tónlistin endur-
speglar líðan mína í dag. Svona
heyri ég tónlistina núna og
ekki veit ég hvort þetta er það
sem fólk vonast eftir og á von
á. Þetta cr bara eins og hjarta
mitt slær um þessar mundir".
Robbie spilar á gítar og
hljómborð auk þess að sjá um
sönginn. En hann erekki alveg
einn á ferð. Peter Gabríel
hjálpar til í einu lagi. Strákarn-
ir í BoDeans, (en Poppsíðan
valdi fyrstu plötu þeirra sem
næst bestu plötu síðasta árs
eins og þið munið,) syngja
bakraddir í tveimur lögum.
Þokka piltarnir í U2 eru með í
þremur lögum og það er Robb-
ie ánægður með. „Þá vissi ég
ekki að þeir ættu eftir að verða
ein stærsta rokkhljómsveit
heimsins,“ segir hann „en þetta
er eins og að blanda tveimur
heimum tónlistar saman“.
U2 vann með Robbie áður
en þeir tóku upp The Joshua
Tree og útkomuna fáum við að
heyra með haustinu.
George Harrison er líka að
gefa út nýja plötu. Og eins og
hjá Robbie Robertson þá er
drengurinn ekki alveg einn á
ferð. Það er enginn annar en
Jeff Lynne (E.L.O.) sem
stjórnaði upptöku, Ringo
Starr, Eric Clapton og Elton
John eru á meðal þeirra sem
spila á plötunni. Þetta er fyrsta
plata Harrison síðan hann
sendi frá sér Gone Troppo
(sem þýðir að fara í frí) en hún
kom út 1982.