Tíminn - 03.12.1987, Blaðsíða 19

Tíminn 19
Fimmtudagur 3. desember 1987
Undra-
barnið
MlCHAEL J. Fox, sem við sjá-
um í hlutverki Alex í „Fjölskyldu-
böndum“ á Stöð 2, og gosdrykkja-
auglýsingum er einn eftirsóttasti
piparsveinninn í Hollywood um
þessar mundir. Hann er 25 ára og
milljónamæringur í dollurum fyrir
allnokkru.
Sjálfur segist hann hafa ýmsa
galla, til dæmis þann að hann er
einkar smávaxinn, þó það virðist
ekki há honum mikið. Einnig
keðjureykir hann og þambar bjór í
tíma og ótíma. Einhverntíma fékk
hann 100 dollara sekt fyrir sóða-
skap, þegar hann fleygði bjórdós
út um bílgluggann hjá sér. ( At-
hyglisverð tekjulind fyrir ísl. ríkið)
Hann hefur líka verið tekinn fyrir
ölvunarakstur og missti ökuleyfið í
sex mánuði fyrir vikið.
Michael vill lítið um kosti sína
ræða, en aðrir eru fúsir til þess.
Ljósmyndarar elska hann, því
hann hreytir ekki í þá ónotum eða
stekkur í burtu. Eitt er nokkuð
sérstakt í fari hans: Ofuraðdáun á
elgjum. Móðir hans segir að heima
hjá honum séu elgir úr postulíni,
uppstoppaðir elgir, myndir og mál-
verk af elgjum og meira að segja
bílnúmerið hans er ELG. Móðirin
bætir við að sálfræðingur myndi
skemmta sér vel við að kanna
elgjadelluna.
Annars er Michael fjórði í röð
fimm systkina, fæddur í Edmonton
í Kanada, en hefur átt víða heima,
,því faðir hans er yfirmaður í kana-
'díska hernum. Frami hans hófst í
sjónvarpi, þegar auglýst var eftir
greindu 10 ára barni. Þá var Micha-
Janni
vill hvíla sig
Michael Fox og Helen Slater. Hæðarmunurinn er augljós, þó skötuhjúin
sitji.
el 15 ára, en taldi sig henta prýði-
lega sem 10 ára, enda fékk hann
hlutverkið.
Árið eftir byrjaði hann að reykja
og 18 ára hélt hann til Hollywood
og hefur gengið allt í haginn síðan,
þrátt fyrir smæðina. Hann vonaðist
til að hækka meira, en hættir hins
vegar aðeins til að breikka nú
orðið. Stjarna varð Michael Fox
eftir myndina „Aftur til framtíð-
ar“.
Hann hefur verið orðaður við
margar frægar og fagrar konur,
sem flestar gnæfa yfir hann. Þess
má geta, að um tíma voru þau par
utan sviðs, hann og sú sem leikur
móður hans í Fjölskylduböndum.
Mótleikari hans í myndinni
„Leyndarmál frægðar minnar"
Helen Slater var líka vinkona utan
sviðs, en hún er einkar hávaxin.
Einhverntíma sagði Michael, að
hann ætlaði að stofna til fjölskyldu
og taka lífinu með ró eftir þrítugt,
en nú hefur hann skipt um skoðun.
Hann vill vera frjáls lengur og
skemmta sér.
WANNI litla Spies er orðin
þreytt. Ég er búin að ákveða að
taka mér hvíldarár bráðlega, til-
kynnti hún nýlega. Hún varð 25
ára um miðjan september og hélt
upp á það einhvers staðar á
afskekktum stað með foreldrum
sínum.
Ég get þó ekki skellt á eftir
mér, sagt stórt Bless og látið aðra
um að reka sjoppuna, bætir Janni
;við. En ég finn á mér, að eitthvað
breytist bráðlega. Undanfarin ár
hef ég varla hugsað um annað en
fyrirtækið allan sólarhringinn, en
nú er ég svo þreytt, að ég verð að
hvíla mig, þó ég hafi ekki hugsað
mér að gleyma ábyrgð minni sem
stjórnarformaður á meðan.
Janni Spies langar í eiginmann
og börn og hvorugt feilur vel inn
í það líf sem hún þarf að lifa.
Sögusagnir um leynilegt brúð-
kaup hennar og Svíans Gunnars
Hellström alveg á næstunni, eru
gripnar úr lausu lofti.
Pað besta sem ég gæti gert
fyrirtækinu, starfsfélögunum og
sjálfri mér núna, er að breyta
vinnubrögðum mínum, segir
Janni. Ég ætti að einbeita mér að
stjórnuninni, en reyna jafnframt
að halda því góða santbandi sem
ég hef haft við starfsfólkið.
í blaði, sem gefið er út innan
Spies-samsteypunnar, segir Janni
við starfsfólk sitt: Ég vona að
öllum hér muni áfram finnast
störf sín skapandi og þýðingar-
mikil og að þeim finnist alltaf jafn
gaman að vinna hérna.
Arfurinn eftir ferðamálakóng-
inn Simon Spies var þung byrði
ungri stúlku eins og Janni. Það
blæs alltaf um hana og hún ber
ábyrgð á atvinnu hundraða
Janni hefur
verið á fullri
ferð í nokkur
ár, en nú þarfn-
ast hún hvíldar.
Gunnar Hell-
ström hefur ár-
eiðanlega ekk-
ert við það að
athuga.
manna. Verst reynist henni þó að
geta aldrei verið ein og notið
lífsins.
Hún er nýbúin að kaupa sér
hús, sem enginn veit hvar er og
þar vonast hún til að geta lokað
heiminn úti og verið bara Janni
um stundarsakir, þegar henni
hentar. Auður og völd eru ekki
hamingjan, það hefur hún löngu
séð, en ef til vill finnur hún
hamingjuna á hvíldarárinu.
ÆFINGASVÆÐI
Á ráðstefnunni um ökukennslu
og umferðarmenningu að hótelinu
við Sigtún 18. nóvember sl. kom
ítrekað fram að hér á landi vantaði
æfingasvæði fyrir ökunema. í
október 1968 skrifaði ég smá
klausu um ökukennslu í Tím-
ann og fjallaði þar um nauðsyn
æfingasvæðis fýrir ökunema. Vænt-
anlega hefur þá þegar og hugsan-
lega miklu fyrr verið búið að ræða
og rita um nauðsyn slíks æfinga-
svæðis. Allt frá komu Thomsens-
bílsins 1904 hefur ökukennsla verið
stunduð á íslandi og þörfin fyrir
sérstakt æfingasvæði hefur
snemma gert vart við sig.
Enn er ökukennslan stunduð
sem ævintýramennska á almennum
vegum og götum og ástæðan er sú
að ökukennarar hafa ekki orðið sá
öflugi samhenti hópur sem æskilegt
hefði verið. Nú er að vísu til nokkuð
sem heitir Ökukennarafélag
íslands. Mér er ókunnugt um
hversu gamalt það er, en það
hlýtur að vera ungt og ekki er víst
að allir ökukennarar séu félagar
þar, sem þó ætti að vera. í>á er líka
að athuga að margir ökukennarar
hafa kennsluna sem aukastarf. Því
er ekki von að félag ökukennara sé
merkilegt né til mikils af því að
vænta, því miður. Tala öku-
kennara er um 200 og ökunemar
taka um 5500 ökupróf á ári. Því má
segja að fyrir 5700 manns á ári,
• skifti verulega máli að koma upp
æfingasvæði til ökukennslu, eða æf-
ingasvæðum allt að eða ekki færri
en 8 talsins svona í fyrstu.
Áður en lengra er haidið skal
þess getið að smá hópur manna
sem kallast Kvartmíluklúbburinn
hefur komið sér upp dýrri malbik-
aðri akstursbraut suður í Kap-
elluhrauni. Annar klúbbur sem
heitir Bifreiðaíþróttaklúbbur
Reykjavíkur hefur komið sér upp
allgóðri keppnisbraut suð-austan
við Vatnsendahvarf og ætlar víst
að malbika brautina eða hluta
hennar að sumri. Þessir nefndu
klúbbar eru litlir, vesælir og fjár-
vana enda hafa þeir ekki starfað
nema svo sem 10 eða 15 ár og
enginn félaganna hefur atvinnu af
áhugamálinu. Því eru þessir klúbb-
ar nefndir hér að samvinna þeirra
og Ökukennarafélags íslands væri
afar æskileg. Brautir klúbbanna
gætu orðið hluti af æfingasvæði
ökukennara og báðir notið góðs af.
Ems og áður er sagt hafa þessir
ungu klúbbar komið sér upp
akstursaðstöðu á örfáum árum en
eftir ökukennslu allt frá árinu 1904
hafa ökukennarar ekkert annað en
skólann við Stigahlíð. Á
Reykjavíkursvæðinu eru tekin um
3500 ökupróf á ári um þessar
mundir sem þýðir að ef hver nemi
hefði greitt sem svarar 2000 krón-
um fyrir æfingaakstur á lokuðu
æfingasvæði þá hefði það gert 7
milljónir króna á aðeins einu ári.
Þar sem fjármál eru ein af mínum
veiku hliðum, þá hætti ég mér ekki
frekar út í þessa hlið málsins.
Mér fannst hann virðulegur,
ábúðarmikill og jafnvel ríkmann-
lega klæddur hópurinn sem var
mættur á ráðstefnuna að hótelinu
við Sigtún. Þar voru fulltrúar
Dóms- og kirkjumálaráðuneytis-
ins, Bifreiðaeftirlits ríkisins, Farar-
heill ’87 (Tryggingarfélögin), Um-
ferðarráðs og Ökukennarafélags
íslands. Þar voru ráðherrar, al-
þingismenn, forstjórar, fram-
kvæmdastjórar, skólastjórar,
deildarstjórar og ég. Mér fannst
svona snöggvast að smámál eins og
bygging æfingasvæðis eða svæða
fyrir ökukennslu stæði ekki lengi í
svona myndarlegum hópi. Mér
varð jafnvel á að bera þennan
glæsilega hóp saman við bensín-
lyktandi og hirðuleysislega klæddu
strákana í B.Í.K.R. og Kvart-
míluklúbbnum og samanburðurinn
var ekki hagstæður.
Hinsvegar og þrátt fyrir allt, er
áreiðanlegt að samstarf milli þess-
ara ólíku hópa um gerð æfinga-
svæða og akstursbrauta víða um
land gæti orðið umferðarmenningu
okkar að miklu gagni. Fjármagn til
æfingarsvæðanna og brautanna
kæmi frá kcppnum, sýningum og
notkun þeirra til æfinga og
kennslu. 1 staðinn fyrir skrautsýn-
ingu að hótelihu við Sigtún, þarf að
snúa sér að því að vinna verkið.
Nýbýlavegur
Sjálfsagt er að óska Kópavogs-
búum og öðrum vegfarendum um
Nýbýlaveg til hamingju með nýja
áfangann í nýbyggingu götunnar.
Þegar er Ijóst að Nýbýlavegurinn
verður ágæt gata þegar verkinu
verður lokið, þar við bætist að
gatan verður allsæmilega falleg.
Þrátt fyrir þetta álit verð ég að geta
þess sem miður fer, en það er
bráðabirgðatengingin þegar ekið er
úr austri af nýbyggingunni inn á
gamla veginn. I hálku og jafnvel án
þess verður þarna slysagildra vegna
þess hversu beygjan er kröpp. Til
stórbóta hefði verið að snúa svolít-
ið upp á malbikið í beygjunni og
láta beygjuna halla rétt. Eins og
beygjan er lögð leitast hún við að
kasta bílnum af sér. Þetta finna
allir, jafnvel verkfræðingar, ef ekið
er um beygjuna á 50 kílómetra
hraða. Vegna rangs halla óttast ég
að hálkuóhöpp verði mörg á þess-
um stað. Mikið væri ánægjulegt ef
gatnahönnuðir nýttu halla til þess
að auka umferðaröryggi.