Tíminn - 06.01.1989, Blaðsíða 15

Föstudagur 6. janúar 1989
Tíminn 15
llllllll MINNING 'li:... -i;;, .. ....... ..........
Vilhjálmur Guðjónsson
vélstjóri
Fæddur 4. mars 1932
Dáinn 27. desember 1988
Sl. þriðjudag var til moldar borinn
frá Akranesskirkju, Vilhjálmur
Guðjónsson, Vogabraut 42, Akra-
nesi. Hann lést á Sjúkrahúsi Akra-
ness hinn 27. des. s.l. eftir erfið
veikindi og baráttu við ólæknandi
sjúkdóm.
Vilhjálmur Maríus Guðjónsson,
en svo hét hann fullu nafni, fæddist
4. mars 1932 á Þorgeirsfelli í Staðar-
sveit, sjöundi í röðinni af fjórtán
börnum þeirra Unu Jóhannesdóttur
og Guðjóns Péturssonar. Fljótlega
fluttu foreldrar Vilhjálms að Gaul í
Staðarsveit og bjuggu þar í torfbæ
með bamahópinn til 1945, er Guð-
jón byggði nýtt hús. Á Gaul ólst
Vilhjálmur upp og við þann bæ er
fjölskyldan gjarnan kennd. Á þess-
um ámm var lífsbarátta íslenska
bóndans hörð, ekki síst ef fjölskyld-
an var stór, og þurftu börnin þá strax
að taka til hendinni, er kraftar
leyfðu. Vilhjálmur vandist því í
æsku að þurfa að vinna og var
vinnusemi hans alltaf söm og jöfn
alla hans ævi.
Ungur að árum fór Vilhjálmur að
heiman og þá til Sandgerðis á vertíð.
í ársbyrjun 1952 fluttist hann svo til
Akraness, þar sem hann settist að,
stofnaði heimili og bjó á Akranesi til
dauðadags. Lengst af hefur Vil-
hjálmur stundað sjóinn sem vélstjóri
á fiskibátum stórum og smáum, en
hann hafði aflað sér réttinda á hinar
stærri vélar fiskiskipa. Á árunum
1952-1965 réri Vilhjálmur á hinum
hefðbundnu vertíðarbátum frá
Akranesi og var hann oftast á þess-
um árum undir skipstjórn Helga
Ibsen, þekkts skipstjóra og afla-
manns hér á Akranesi.
Það var því engin tilviljun, að þeir
samstarfsmennirnir, Vilhjálmur og
Helgi, réðust í útgerð saman, er þeir
keyptu haustið 1965 70 tonna
tréskip, m/b Rán, og stofnuðu um
reksturinn fyrirtækið Hafbjörgu h/f.
Fyrirtækið gekk vel, enda eigend-
umir báðir áhugasamir og duglegir.
Annar bátur var síðan keyptur og
fiskverkun hafin. Fyrirtækið ráku
þeir félagar til ársins 1977 og gekk
reksturinn flest árin harla vel. Helgi
ber Vilhjálmi einkar vel söguna fyrir
dugnað og samviskusemi og hefur
beðið undirritaðan að færa Vilhjálmi
sínar bestu þakkir fyrir afbragðs
góða samvinnu og samstarf á sjó og
landi í gegnum árin.
Frá 1977 hefur Vilhjálmur stund-
að ýmis störf, þar af nokkurn tíma
sjómennsku. Síðustu þrjú árin var
hann starfsmaður hjá Skipasmíða-
stöð Þorgeirs og Ellerts h/f á Akra-
nesi.
Vilhjálmur kvæntist hinn 8. des.
1956, systur undirritaðs, Halldóru
Lárusdóttur, sem fædd er og uppalin
á Akranesi. Þau eignuðust fjóra
mannvænlega drengi, sem eru:
Lárus, f. 1956, kvæntur Móeiði Sig-
valdadóttur og eiga þau tvö börn;
Guðjón Unnar, f. 1958; Þröstur, f.
1961, kvæntur Lindu Dröfn Péturs-
dóttur og eiga þau tvö börn; og
Björn Sigurður, f. 1967, sambýlis-
kona hans er Guðrún Hlín Gunnars-
dóttir og eiga þau eitt barn.
Þau Halldóra og Vilhjálmur hafa
búið í farsælu hjónabandi í rúm
þrjátíu ár og verið samhent í uppeldi
drengjanna. Nú síðustu árin hafa
þau búið sér fallegt og notalegt
heimili að Vogabraut 42 á Akranesi.
Vilhjálmur var mikill heimilismaður
og vildi helst dvelja þar, þegar
skyldustörfin kölluðu ekki á.
Undirritaður kynntist vitaskuld
Vilhjálmi’ talsvert náið. Hann var
dulur maður, sem flíkaði ekki til-
finningum sínum og sumum kann að
hafa fundist hann þurr á manninn
stundum. Það getur hafa stafað af
því, að allt smjaður og óþarfa orða-
gjálfur var honum ekki eiginlegt.
Hann kunni að gleðjast í góðra vina
hópi, hann var trygglyndur, heiðar-
legur og góður vinur vina sinna.
Hann var með öðrum orðum það
sem þótti prýða hvern mann hvað
mest hér áður fyrr; það er „drengur
góður“.
En nú er komið að leiðarlokum og
þá er vissulega margs að minnast.
Undirritaður þakkar Vilhjálmi eink-
ar góða viðkynningu, sem sannar-
lega bar aldrei skugga á.
Systur minni, drengjunum hennar
og fjölskyldum þeirra færi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur, svo og
aldraðri móður Vilhjálms og systkin-
um hans.
Blessuð sé minning hans.
Jóhann Lárusson
Aldrei er svo bjart yfir öðlingsmanni
að eigi geti syrt jafn snögglega og nú
og aldrei er svo svart yfir sorgarranni
að eigi geti birt fyrir eilífa trú.
J.H.
Látinn er svili minn og vinur,
Vilhjálmur Guðjónsson, aðeins 56
ára að aldri, eftir tiltölulega stutta en
hetjulega baráttu við illvígan
sjúkdóm. Vinátta okkar hófst er ég
kvæntist inn í sömu fjölskyldu og
hann og hafði því staðið í meira en
þrjátíu ár. Margs er að minnast á svo
löngum tíma en efst er í huga tryggð
hans og traust. Það var afar gott að
leita til Vilhjálms, því bóngóður var
hann með afbrigðum og vildi hvers
manns vanda leysa. Ég minnist allra
heimsóknanna á hið fallega og gest-
risna heimili hans og Halldóru mág-
konu minnar, einnig í sumarbústað-
inn þeirra hlýja og notalega er þau
reistu sér fyrir allmörgum árum í
Borgarfirðinum. Vilhjálmur var
mikill heimilismaður og naut sín
best þar innanum fjölskyldu sína og
vini. Ég minnist hversu hlýr og
góður hann alla tíð var tengdafor-
eldrum sínum og reyndist þeim eins
og besti sonur. Fyrir það er öll
fjölskyldan honum þakklát. Að
leiðarlokum er ég þakklátur fyrir
vináttu hans, sem aldrei bar skugga
á. Halldóru mágkonu minni, sonum
þeirra fjórum, tengdadætrum,
barnabörnum, móður hans og öðr-
um aðstandendum sendi ég innilegar
samúðarkveðjur.
Siguróli Jóhannsson

LANDBUNAÐUR
70 þúsund heyrúllur
Sú aðferð við heyskap hefur
stöðugt verið að sækja á hér síðustu
árin að bændur vefji heyið með
vélum upp i stórar rúllur, sem síðan
er pakkað inn í plast og þær geymdar
þannig þar til innihaldið er gefið að
vetri til. Þessi nýjung kom til sögunn-
ar hér árið 1981, en það var Búnað-
ardeild Sambandsins sem það ár
byrjaði að selja hérlendis svo kallað-
ar rúllubindivélar. Þessar vélar eru
nú orðnar töluvert algeng sjón á
túnum yfir heyskapartímann, en
þeim er ekið á múgana, og síðan sjá
þær um að þjappa heyinu saman og
vefja það upp í rúllurnar, sem oft
verða víst nálægt mannhæð að þver-
máli.
Með þessari aðferð er heyið verk-
að sem vothey, og fyrst framan af
voru settir stórir plastpokar utan um
rúllurnar til að viðhalda í þeim
ferskleikanum. Sumarið 1987 kynnti
Búnaðardeildin síðan aðra nýjung í
framhaldi af hinni. Það voru svo
nefndar rúllupökkunarvélar, til þess
gerðar að búa um rúllurnar með
þeim hætti að þéttvefja um þær
plastrenningum og ganga svo frá að
ekkert loft kæmist að heyinu.
Þessar vélar höfðu fyrst komið til
landsins og verið prófaðar sumarið
1986, og þegar árið 1987 seldi Bún-
aðardeildin nokkrar slíkar vélar. Á
nýliðnu ári er svo ekki hægt að segja
annað en að þessar nýju vélar hafi
beinlínis rokið út. Þetta eru vissu-
lega nokkuð dýr tæki, kosta hátt í
400 þúsund krónur stykkið, en á
árinu seldi deildin eigi að síður
rúmlega 80 slíkar vélar.
Þar af voru 22 afgreiddar núna
rétt fyrir jólin, svo að ýmsir bændur
eru greinilega þar með farnir að búa
sig tímanlega undir heyskapinn
næsta sumar. Þó má vera að mikil
eftirspurn valdi hér líka sínu, því að
í nágrannalöndunum hefur þessi nýj-
ung bókstaflega slegið í gegn. Af
þeim ástæðum er alls ekki gefið mál
að hægt verði að fá erlendis frá
nægilega margar vélar til að mæta
hér jafnóðum allri eftirspurn, sem
má vera að valdi því að bændur sjái
ástæðu til að verða sér úti um þessi
tæki tímanlega.
Guðmundur Eiríksson sölumaður við rúllupökkunarvél í porti Búnaðardeild-
ar við Hallarmúla í Reykjavík.
Þessu fylgja svo einnig viðskipti
með innpökkunarfilmu sem strekkt
er utan um rúllurnar. Á árinu 1988
seldi Búnaðardeild slíkar umbúðir
utan um 70 þúsund heyrúllur, sem
sýnir að þessi tækninýjung er þegar
í stað farin að breiðast mikið út um
landið. Að því er líka að gæta að
þessi nýjung tryggir heygæðin betur
en ella, því að fóðurgæðin stefna í
að aukast um 20-30% frá því sem
áður hefur verið viðurkennt.
Það var Gunnar Gunnarsson for-
stöðumaður vélasölu Búnaðardeild-
Þór Pálsson afgreiðslustjóri
hjá Búnaðardeild við eina af
rúllubindivélunum.
ar sem skýrði okkur frá þessu. Hann
gat þess einnig að núna væri heild-
armarkaður fyrir búvélar í landinu
um einn miljarður króna á ári, og að
hlutdeild Búnaðardeildar í honum
hefði undanfarin ár verið á milli 30
og 40%. Þá væri líka greinilegt að á
þessum markaði sveiflaðist heildar-
sala dráttarvéla talsvert, þetta á milli
300 og 500 véla á ári, og hefði verið
svo um árabil. Búnaðardeildin selur
Massey-Ferguson dráttarvélar, og
sagði Gunnar að þó deildin væri
aðeins næsthæst hvað varðaði fjölda
seldra dráttarvéla þá væri hún vafa-
laust hæst að verðmæti. Á sxðasta ári
taldi hann að seldar hefðu verið um
300 dráttarvélar í landinu, og þar af
hefði Búnaðardeild selt um fjórðung
eða um 70 vélar. -esic