Tíminn - 16.02.1989, Blaðsíða 3

Fimmtudagur 16. febrúar 1989
Tíminn 3
Fjármálaráðherra boðar lokanir hjá fyrirtækjum sem ekki hafa skilað staðgreiddum sköttum
starfsmanna sinna í ríkissjóð. Launþegar geta átt von á að verða tvíkrafðir um sömu skatta:
1,5 milljarðar hirtir
af staðgreiðslufénu
„Á landsvísu hafa skil á staðgreiddum sköttum verið
96%. Fjögur prósent er engu að síður alvarlegt vandamál
því við áætlum að um sé að ræða tæplega 1.478 milljónir
sem 8.308 fyrirtæki og atvinnurekendur hafa ekki staðið
ríkissjóði skila á en hafa þó dregið frá launum starfsmanna
sinna,“ sagði Ólafur Ragnar Grimsson fjármálaráðherra
þegar hann kynnti hertar aðgerðir gegn fyrirtækjum sem
ekki hafa staðið skil á staðgreiddum sköttum starfsmanna
sinna.
Fjármálaráðherra sagði að af
þessum 8.308 fyrirtækjum skuld-
uðu 199 samtals tæpar 734 milljón-
ir. Ekkert þessara 199 fyrirtækja
skuldaði minna en eina milljón og
dæmi væri um alit að 30 milljóna
skuld hjá einu fyrirtæki.
Ólafur Ragnar sagði að ráðu-
neytið hygðist nú grípa til harðra
aðgerða gegn vanskilafyrirtækjum.
Það væri ótækt að staðgreiddum
sköttum væri ekki skilað í ríkissjóð
heldur teknir inn í rekstur fyrir-
tækjanna.
Innheimtumönnum ríkissjóðs
hefði nú verið uppálagt að hefja nú
þegar innheimtuaðgerðir gegn
þessum 199 fyrirtækjum og hafi
þau ekki staðið skil á skuldum
sínum eða gert grein fyrir sínum
málum á viðunandi hátt innan
hálfs mánaðar frá í dag, þá verði
rekstur þeirra stöðvaður í síðasta
lagi 15. mars n.k.
Fram kom hjá Ólafi Ragnari að
ólíklegt væri að heildarvanskilin
innheimtust að fullu því að í flest-
um tilfellum væri um að ræða
fyrirtæki sem ekki hefðu skilað
skattaframtali og hefðu fjármála-
umsvif þeirra því vcrið áætluð.
Samkvæmt reynslu mætti þvf
búast við að um það bil helmingur
þessara fjórtánhundruð og áttatíu
milljóna skilaði sér í ríkissjóð. í
fæstum tilfellum væri um að ræða
einhverja sérstaka fjárhagslega
ástæðu fyrir þessum vanskilum
fyrirtækjanna.
Hann sagði að launþegar þeir
Ólafur Ragnar Grímsson fjármálaráðherra, Snorri Ólsen, Bolli Þór Bollason og Maríanna Jónasdóttir tilkynntu
í gær að rekstur fyrirtækja og launagreiðenda sem ekki hafa staðið skil á staðgréiddum sköttum starfsmanna
sinna verður stöðvaður, geri þessir aðilar ekki hreint fyrir sínuin dyrum innan hálfs mánaðar. Tímamynd: Ámi Rjama.
sem skatturinn hefði verið dreginn
frá þyrftu að vera sérstaklega á
verði gagnvart því að launagreið-
andi' skilaði skattinum til ríkis-
sjóðs. Launþegar þyrftu einnig að
halda saman launamiðum sínum til
að geta sannað að skattar hefðu
verið teknir af launum þeirra.
Launþegar hjá fyrirtækjum sem
ekki hafa staðið ríkissjóði skil á
sköttum þeirra gætu átt von á
ýmsum óþægindum og að þcir
verði krafðir um skattana þegar
álagningu opinberra gjalda verður
lokið og skattskráin tilbúin á sumri
komanda. -sá
Úthlutunarnefnd Kvikmyndasjóðs 1989. F.v. Þorvarður Helgason ríthöfundur, Knútur Hallsson ráðuneytisstjórí og
Birgir Sigurðsson rithöfundur.
60 milljónir úr Kvikmyndasjóði:
Lárus Ýmir fær mest
I gær var tilkynnt um aðalúthlutanir úr Kvikmyndasjóði
íslands fyrir árið 1989 og námu þær samtals 60 milljónum
króna.
Kvikmyndasjóður hefur á þessu
ári 71 milljón til umráða, en 11
milljónir fara í rekstur skrifstofu
sjóðsins og smærri styrkveitingar,
m.a til textasetningar og þýðingar á
eldri myndum. Lögum samkvæmt
hefði sjóðurinn átt að hafa 110
milljónir til umráða en niðurskurður
á fjárlögum fyrir þetta ár nemur 29
milljónum króna eða 31%.
Alls bárust Kvikmyndasjóði 74
umsóknir um styrki að þessu sinni.
Áætlaður framleiðslukostnaður
þeirra verka sem sótt var um styrki
til nam rúmlega hálfum milljarði
króna.
Hæsta styrk úr sjóðnum að þessu
sinni hlaut Lárus Ýmir Óskarsson,
eða 15 milljónir króna vegna kvik-
myndarinnar „Bílaverkstæði
Badda“. Aðrirsem hlutustyrk vegna
leikinnar kvikmyndar voru Ágúst
Guðmundsson sem hlaut lOmillj*na
styrk til að gera sögualdarkvikmynd,
Þráinn Bertelsson sem fékk 9 millj-
ónir í mynd sína „Magnús" en þess
má geta að Þráinn hlaut cinnig styrk
í fyrra upp á 13 milljónir vegna sömu
kvikmyndar. Þá hlaut fyrirtækið
Umbi 3 milljóna styrk vegna kvik-
myndarinnar „Kristnihald undir
jökli“ og að auki lán upp á 2,3
milljónir vegna sömu myndar.
Til gerðar á heimildarkvikmynd-
um var veitt 11,5 milljónum og
skiptust þær á milli 5 aðila. Hæstu
styrkveitingu í þessum flokki fékk
Páll Steingrímsson til að gera mynd
um tónlist á fslandi.
Styrk til undirbúnings kvikmyndar
fékk Hrif hf. 2 milljónir vegna
myndarinnar „Palli var einn í heim-
inum“ og María Kristjánsdóttir fékk
1,5 milljónir vegna myndarinnar
„Eyrarbakka-Arndís“.
Haraldur Guðbergsson fékk 500
þúsund styrk vegna teiknimyndar-
innar „Völuspá“.
Styrk vegna handritagerðar hlutu
11 aðilar, tveir fengu 200 þúsund og
níu 400 þúsund. Þá fékk Kvik-
myndaklúbbur íslands 500 þúsund
og nokkrir kvikmyndagerðarmenn
fengu samtals 800 þúsund vegna
námskeiðs á vegum Kvikmynda-
sjóðs. SSH
Fyrir rúmum tíu árum var flutt á þingi
frumvarp um biðlaun alþingismanna:
Breytt alstaða
«1 biðlauna
„Biðlaun eru ekki kaup. Biðlaun
eru til þess greidd að mönnum
gefist kostur á því að fá sér aðra
vinnu til þess að framfleyta sér og
sínunt á. Þetta er eðli biðlauna."
Þannig fórust Sverri Hermannssyni
orð fyrir rúmum tíu árum, við
umræður um frumvarp sem hann
flutti ásamt fleirum. Frumvarpið
tryggði þingmönnum rétt á bið-
launum.
Viðhorfsbreyting hefur orðið hjá
Sverri Hermannssyni frá því að
hann mælti fyrir í neðri deild
þingsins, frumvarpi um biðlaun
alþingismanna árið 1978. Flutn-
ingsmenn að frumvarpinu voru
ásamt Sverri, Garðar Sigurðsson
fyrsti flutningsmaður, Eiður
Guðnason, Árni Gunnarsson,
Ingvar Gíslason og Friðjón Þórðar-
son. Sé litið í Alþingistíðindi frá
þessum tíma fæst ekki betur séð en
að biðlaun séu af flutningsmönnum
frumvarpsins hugsuð sem nokkurs
konar uppsagnarfrestur alþingis-
manna. Öll umræða snýst um að
þingmenn fái biðlaun vegna þess
að kjósendur hafni þeim í þing-
kosningum eða prófkjöri, ekki að
þeir hætti þingntennsku til að taka
við öðrum störfum.
Rök Sverris Hermannssonar fyr-
ir að þiggja biðlaun frá Alþingi á
sama tíma og hann þáði laun sem
bankastjóri Landsbankans eru þau
að hann líti á biðlaun sem hluta af
launakjörum alþingismanna. Með
öðrum orðum launauppbót. í
þessu sambandi er fróðlegt að rifja
upp hvað Sverrir sagði úr ræðustóli
neðri deildar þann 30. nóv. 1978,
en uppi var ágreiningur um hvort
þriggja mánaða biðlaun ættu að
vera réttur allra alþingismanna eða
hvort þeir sem setið hefðu á þingi
í 10 ár eða lengur ættu að eiga kost
á sex mánaða biðlaunum. Sverrir
var því fylgjandi að þeir sem lengi
hefðu setið á þingi ættu rétt á lengri
biðlaunum.
„Það er talað um að ástæðulaust
sé að gera upp á milli þingmanna,
hafa það misjafnt eftir starfsára-
fjölda hvort menn njóta þriggja
eða sex mánaða biðlauna. Það er
auðskilið eins og málið er hugsað
að þarna hlýtur að mega skilja á
milli, þótt ekki sé beinlínis hægt að
benda á hvar séu sanngjörnust
greinarskilin. Auðvitað er sá þing-
maður sem hefur setið til að mynda
tuttugu ár á Alþingi, við skulum
segja frá fertugu til sextugs, í engu
álíka fær um að útvega sér aðra
vinnu og sá ungi maður sem hefur
setið í fjögur ár, frá fertugu til 44
ára aldurs, enda ekki glatað sam-
bandi sínu við fyrra starf sitt eða
starfsgrein í eins miklurn mæli eins
og ætla mætti að hinn mundi gera“.
Af þessum orðum er ekki hægt
að ráða annað en biðlaun séu í
huga ræðumanns einungis ætluð
sem tel'.jutrygging fyrrverandi
þingmanns á meðan hann leitar sér
að nýju starfi. -ág