Tíminn - 22.07.1989, Blaðsíða 10

HELGIN
Laugardagur 22. júlí 1989
20 w
SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL j SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁ
Getuleysi aðdáand-
ans varð bani hennar
Hin faliega, nýgifta Diane fékk gest
meðan maður hennar var að vinna.
Var gesturinn morðinginn?
Eiginmaður Diane McComber
brosti með sjálfum sér meðan hann
ók heimleiðis að fallegu íbúðinni.
Hann vissi að yndislega konan hans
biði hans þar eins og venjulega.
Forsjónin hafði verið örlát við hann
og McComber var öfundaður af
mörgum í bænum.
Hann var 26 ára og hafði góða
stöðu sem gjaldkeri í stóru kaup-
sýslufyriræki í Barking á Englandi.
Hann hafði einnig nýlega erft all-
nokkurt fé sem gerði honum kleift
að kaupa íbúð í Shortlands, útborg
London. Honum vegnaði þegarbet-
ur en mörgum helmingi eldri
mönnum.
Stoltastur var McComber þó af
konu sinni. Hún var falleg, einstak-
lega vel vaxin og með stór, blá augu.
Hún hefði getað fengið hvaða karl-
mann sem var.
Hinn ánægði eiginmaður ók inn í
einkabílskúr sinn og hljóp upp á
aðra hæð. Hann hlakkaði til að sjá
fagnaðarbrosið sem biði hans heima.
McComber vissi að hann hafði eign-
ast fjársjóð í konu sem aldrei virtist
fá nóg af ást hans. Þrátt fyrir fegurð
Diane hvarflaði aldrei að honum að
hún yrði honum ótrú.
Diane starfaði sem símavörður
hjá fyrirtæki í grenndinni og hafði
margoft sagt manni sínum að hún
hlakkaði mest til kvöldanna þegar
þau gætu verið ein saman. I*au
höfðu verið gift í fimm mánuði og
ástin var enn brennandi heit.
Þegar McComber kom heim á
kvöldin var Diane yfirleitt að enda
við að útbúa kvöldverðinn. Einn af
kostum hennar var yndi af matar-
gerð. Eftir á hjálpuðust þau að við
uppþvottinn og gengu oftast til náða
um tíuleytið. Þau fóru nær aldrei út
eða buðu gestum heim. Þau nutu
þess að vera ein saman.
Eiginmaðurinn var svo niðursokk-
inn í hugsanir um konu sína að hann
tók ekki eftir því fyrr en hann kom
að dyrum íbúðarinnar að engin ljós
voru inni. Klukkan var 20.05 á
miðvikudagskvöldinu 10. febrúar
1988 og það var koldimmt úti.
Venjulega kom McComber heim
klukkan sjö en einmitt þetta kvöld
þurfti hann að ljúka ákveðnu verki
og hafði hringt heim og sagt Diane
að hann yrði klukkutíma of seinn.
Hræðileg heimkoma
Þegar hann opnaði og gekk inn í
dimma íbúðina, var honum alveg
óskiljanlegt af hverju Diane var ekki
í eldhúsinu. Hann sá að hún hafði
augljóslega ætlað að laga frauðið
sem hún nefndi í símann. Mat-
reiðslubók lá opin við hrærivélina en
Diane sást hvergi. Hann kallaði á
hana en enginn svaraði.
í stofunni var allt í röð og reglu,
nema hvað skærbleikur, loðinn inni-
skór sem Diane átti, lá á miðju gólfi.
Hún var vön að fara í mjúk og
þægileg föt strax er hún kom heim
að loknum vinnudegi. Með vaxandi
áhyggjusvip gekk ungi maðurinn að
svefnherbergisdyrunum, ýtti þeim
upp og kveikti ljósið. Hann horfði á
rúmið en heili hans neitaði að með-
taka þá sjón er þar blasti við.
Hann starði á konu sína sem lá
þvert yfir rúmið og hugsaði með sér
að hún gæti ekki verið sofandi því
hún var fullklædd og meira að segja
í kápunni. Þá kom hann auga á
stóran, dökkan blett á höfðagaflin-
um. Smám saman síaðist hryllilegur
sannleikurinn inn í huga hans. Blóð-
ið var úr sárunum á bringu Diane.
Blússa hennar var blóðug og ljótur
skurður var á hálsinum.
Skelfingu lostinn þaut hann að
rúminu og greip konu sína í fangið.
Lfkami hennar var slappur og þegar
hann lyfti henni upp, féll höfuðið til
hliðar. Þá laust loks niður í huga
hans að konan sem hann elskaði
heitar en lífið í brjósti sér var látin.
Sorgin altók hann.
Minnstu munaði að McComber
sturlaðist hreinlega á þessu andar-
taki en veik von um að enn leyndist
líf með Diane varð til þess að hann
hagræddi henni á rúminu og hringdi
á sjúkrabíl og síðan á lögregluna í
Bromley.
Honum fannst biðin löng og hljóp
því niður til nágranna sem reyndust
ekki heima. Húsið var nýtt og marg-
ar íbúðir enn auðar. Ljóst var að þó
Diane hefði æpt af öllu mætti hefði
enginn heyrt til hennar.
Þrátt fyrir aðhlynninguna sem
McComber veitti Diane, vissi hann
innst inni að hún var dáin. Brátt kom
sjúkrabíllinn og læknir í áhöfn hans
leiddi harmi lostinn manninn fram í
stofu en bar síðan hlustunarpípu
sína að bringu Diane. Eftir andartak
hristi hann höfuðið.
- Hnífsstunga í hjartað, tilkynnti
hann. - Það er um það bil klukku-
stund síðan.
kökudiskur og hálftómur kaffibolli.
Ekki virtist hafa verið leitað í
íbúðinni og engin merki sáust um
átök. Glæpurinn var grimmdarlegur
og virtist hafa verið framinn án
nokkurrar ástæðu. Morðinginn hafði
þó skilið eftir eina vfsbendingu.
Innan við rúmið var blóðugur vasa-
klútur sem morðinginn hafði að
líkindum notað til að þurrka blóðið
af höndum sér áður en hann flýtti sér
út.
Þó íbúðin fyrir ofan væri enn
mannlaus, bjó fólk á sömu hæð
annars staðar í húsinu. Lögreglan
talaði við konu sem hafði eldhús-
glugga sína beint á móti eldhúsglugg-
um Diane.
- Ég heyrði engin óp eða neitt
þess háttar, sagði konan. - Hins
vegar sá ég að frú McComber hafði
gest í eldhúsinu. Það var um sjöleyt-
ið. Hann kom fram í eldhúsið úr
stofunni, sótti eitthvað í skúffu og
fór aftur. Ég sá hann ekki vel, því
ljósin í eldhúsinu voru ekki kveikt.
Konan gat aðeins sagt að maðurinn
hefði verið á að giska á þrítugsaldri
og klæddur snyrtilegum j akkafötum.
Hún sá Diane hins vegar ekki sjálfa.
Lögreglan taldi næsta víst að konan
hefði þama séð morðingjann fara
fram að sækja hnífinn.
Af hverju var hún í kápu?
Hamingjusöm og trygg nýbökuð
eiginkona varð fórnarlamb getu-
lauss aðdáanda.
Nágranni sá gest hjá Diane
McComber kom aftur inn, seig
niður á hnén við rúmstokkinn og
grét eins og barn. Læknirinn gaf
honum róandi lyf og hann gat farið
að tala innan skamms. - Ég veit ekki
hver gerði þetta eða hvers vegna,
sagði hann. - Ég veit bara að hún er
mér glötuð að eilífu.
Lögreglumaður kom á vettvang
og McComber lýsti fyrir honum
heimkomu sinni. Hann kvaðst hafa
talað við Diane í símann klukkan
hálfsjö og þá hefði allt verið í lagi. -
Hún sagðist sakna mín. Það sem
gerðist síðan á einni og hálfri
klukkustund væri ráðgáta.
Ungi maðurinn var svo yfirkom-
inn af sorg að hann hafði engan
áhuga á að athuga hvort einhverju
hefði verið rænt úr íbúðinni. Ákveð-
ið var að láta frekari spurningar bíða
og lögreglan athugaði íbúðina. Ekk-
ert benti til að átt hefði verið við
glugga eða dyr. Diane hafði augljós-
lega sjálf hleypt viðkomandi inn sem
síðan réðst á hana og myrti. Allt
benti til að hún hefði þekkt gestinn
því á sófaborðinu í stofunni var
Meinafræðingur kom á vettvang
og rannsakaði líkið. Hann fann för
eftir karlmannshendur á hálsinum
sem bentu til að reynt hefði verið að
kyrkja hana. - Hún gæti hafa misst
meðvitund við það, bætti hann við.
- Síðan hefur hann náð sér í hníf til
að ljúka verkinu og skorið hana á
háis. Að lokum stakk hann hnífnum
fjórum sinnum í bringu hennar. Ein
stungan lenti í hjartanu og hún lést
þá samstundis.
Ljóst var að Diane hafði ekki
verið nauðgað, en tilraun virtist þó
hafa verið gerð til þess og þess eðlis
að maðurinn virtist kynferðislega
afbrigðilegur.
Morðvopnið reyndist vera sér-
stakur kjöthnífur sem morðinginn
hafði greinilega tekið méð sér því
hann fannst hvergi. Sporhundar
voru látnir þefa af vasaklútnum en
fundu ekki slóð nema út að gang-
stéttarbrúninni. Því var gert ráð
fyrir að morðinginn hefði farið beint
út í bíl þar.
- Kaffið og kökurnar benda til
þess að kona þín hafi fengið gest,
sagði lögreglan við McComber. -
Nefndi hún að hún ætti von á manni?
McComber hristi höfuðið. - Hún
hefði sagt mér það þegar ég hringdi
klukkan hálfsjö, svaraði hann dapur-
lega en lögreglumenn héldu áfram:
- Fékk hún oft karlmenn í heim-
sókn?
McComber sótroðnaði af reiði. -
Konan mín var trölltrygg og elskaði
aðeins mig. Ég get ekki ímyndað
mér hver hefur litið inn. Diane
hlýtur að hafa þekkt hann allvel,
fyrst hún bauð honum kaffi.
Engu virtist hafa verið rænt úr
íbúðinni. Seðlaveski Diane með all-
nokkurri fjárupphæð í, lá óhreyft á
snyrtiborði hennar og lausafé í eld-
hússkúffu var á sínum stað. Allir
skartgripir og önnur verðmæti voru
það einnig.
- Ég skil ekki hvemig stóð á að
hún var í kápunni þegar hún var
myrt, varð McComber að orði. - Ég
vissi ekki betur en að hún væri að
útbúa kvöldmatinn en þá hætti hún
þvf til að bjóða gesti kaffi. Til hvers
í ósköpunum hefur hún þurft að fara
í kápuna?
Viðgerðarmaður grunaður
Eftir að hafa velt þessu dálítið
fyrir sér komust lögreglumenn helst
að þeirri niðurstöðu að maðurinn
myndi hafa gerst áleitinn við Diane
og hún fundið sér afsökun, farið inn
í svefnherbergið og klæðst kápu en
reynt síðan að sleppa út úr íbúðinni.
Morðinginn hefði þá náð henni,
gripið um háls hnnar í reiði sinni,
sótt síðan hnífinn og skorið hana á
háls.
- Konan mín þekkti engan svo
brjálaðan, mótmælti McComber. -
Vissulega átti ég keppinauta um
hylli hennar áður en hún sleit öllum
fyrri kynnum þegar við giftum
okkur. Aðdáendur hennar voru
heldur engir morðingjar.
Þrátt fyrir það virtist sem einhver
sem Diane treysti hefði reynt að
nauðga henni og síðan myrt hana. í
leit að vísbendingum var vasaklútur-
inn, kökudiskurinn og kaffibollinn
sent til nákvæmrar rannsóknar,
einkum ef vera kynnu fingaraför á
því.
Lögreglumenn sem spurðu fólk í
grenndinni fundu engan sem séð
hafði eða heyrt neitt grunsamlegt.
Enginn mundi að hafa séð ókunnug-
an mann á ferð eða ókunnugan bíl
úti fyrir. Nokkrir nefndu þó ungan,
laghentan mann sem annaðist garða
og tók að sér viðvik fyrir íbúana.
Hann var oftast á ferðinni á miðviku-
dögum til að afla sér vinnu yfir
helgina.
Lögreglan taldi ekki útilokað að
ungi maðurinn hefði barið að dyrum
hjá Diane McComber og hún boðið
honum hressingu meðan þau ræddu
málin. Enginn vissi hins vegar hvar
laghenti pilturinn átti heima og þess
vegna var auglýst eftir honum í blaði
sem nær allir í hverfinu lásu.
Árangurinn varð sá að 23 ára
verkamaður kom á lögreglustöðina í
Bromley fjórum dögum eftir
morðið. Hann sagðist ekki hafa
farið í íbúðimar þennan miðvikudag
vegna þess að hann hefði verið að
vinna frameftir í öðm borgarhverfi.
í staðinn hefði hann hringt til flestra
íbúanna til að athuga hvort þeir
hefðu störf handa honum yfir helg-
ina.