Tíminn - 17.02.1990, Side 10

10
HELGIN
Laugardagur 17. febrúar 1990
SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL
Litlu leiksystumar
voru óaðskiljan-
SAKAMA
Verjandinn hélt
því fram að
morðinginn hefði
truflast á geðs-
munum vegna
álags í bardög-
um í Víetnam.
Það var ekki tek-
iðtil greina.
Dómarar láta iðulega í Ijós álit
sitt á þeim málum sem þeir hafa
fjallað um og sumir nota stór orð.
Joseph Campbell, hœstaréttardómari
í San Bernadino—sýslu, var einn
þeirra. Hann sagði um tiltekið mál.
—Þetta var eitt viðbjóðslegasta,
fyrirlitlegasta, villimannlegasta og
óhugnanlegasta mál sem ég hef ver-
ið svo óheppinn að vinna að. Allir
voru honum sammála.
Hér var átt við mál sem í blöðum
var kallað „leiksystramorðin". Þá
voru tvœr telpur myrtar, sjö og tíu
ára gamlar. Báðar gengu þœr í
grunnskóla í þorpinu Yucaipa. Sú sjö
ára hét Linda Christine Hubbard.
Vinkona hennar, Teddy Elizabeth
Engelman, var nýorðin tíu ára. Þœr
gengu saman í skóla, léku sér alltaf
saman og dóu saman þann 12. apríl
1980.
Grimmur morðingi þessara fal-
legu telpna gat ekki haldið verknað-
inum leyndum nema skamma hrlð.
Þá var það tilraun hans til að dylja
glœpinn sem kom honum í fangelsi
og þar með beindist athyglin að hon-
um vegna morðannaÞann 12. apríl
1980 um kvöldmatarleytið var skrif-
stofu lögreglustjóra í San Bemad-
ino-sýslu gert viðvart um að telpn-
anna vœri saknað frá heimilum sín-
um í Calimesa. Þœr höfðu farið út
um fjögurlcytið til að róla sér á ná-
lœgum leikvelli en þegar tók að
rökkva og þœr skiluðu sér ekki þá
hjálpuðu börn á hjólum og brun-
brettum foreldrunum við leitina.
Frank Bland lögreglustjóri kall-
aði til þijá fulltrúa sína og bað þá að
sinna málinu með forgangi. — Von-
andi verðum við jafnheppnir og í
síðustu viku, sagði hann og átti þar
við atburð sem varð nokkru norðan
við Calimesa, í eyðimerkurþorpinu
Highland. Þar var fimm ára stúlka í
umsjá ömmu sinar að leika sér úti
með þriggja ára bróður sínum þegar
hún var Ibúar brugðust vel við kalli
lögreglunnar um aðstoð og á þriðja
hundrað manns leituðu, gangandi,
ríðandi og í þyrlum í erfiðu lands-
lagi. Sólarhringsleit bar engan ár-
angur og lögreglan taldi nánast víst
að telpan hefði orðið fórnarlamb
glœpamanns. Þar sem hún var af
bláfátœku fólki hafði henni tœpast
verið rœnt til að krefjast lausnar-
gjalds.
Predikarí lét rœna baminu
San Bemadino-sýsla er gríðar-
stór og nœr inn í Mojave-eyðimörk-
ina að landamœrum Nevada. Þama
er óskaplega heitt og hafa margir lát-
ið þar lífið við að leita að týndu
fólki. I þetta sinn hrjáði hitinn leitar-
fólk mjög. Margir örmögnuðust og
legar, bœðií
lífi og dauða
varð að fá björgunarfólk til að koma
þei
Nokkmm dögum siðar var lög-
reglustjóra sagt að 16 ára frœndi
telpunnar hefði verið á pínugolfvelli
í grenndinni með alla vasa fulla af
peningum. Frést hafði að hann hefði
gefið vinum sínum gjafir.
Lögreglan gaf sig á tal við piltinn
scm viðurkenndi fljótlega að til hans
hefði leitað predikari nokkur, sem
einnig var vel þekktur fasteignasali í
Calimesa, og beðið sig að ná telp-
unni. Honum Iíkaði ekki það um-
hverfi sem hún byggi við og hann
vildi gjarnan kenna henni sitt af
hverju.
Pilturinn sagðist í fyrstu hafa
neitað að gera þetta fyrir 50 dollara
en þegar upphœðin var orðin 230
dollarar þá stóðst hann ekki mátið.
Samdœgurs var haft uppi á húsbil
predikarans þar sem hann stóð utan
við kaffistofú í Red Bluff i 900 km
fjarlœgð. Predikarinn og telpan vom
í fasta svefni. Maðurinn var hand-
tekinn en telpan afhent yfirvöldum.
Með þetta i huga fóra lögreglu-
mennirnir Majors, Colfer og
McDonald til Calimesa og sögðu
foreldram týndu telpnanna frá hinni
sem týnst hafði og fundist heil á húfi
viku áður. Þeir bœttu við að á meðan
líkin fyndust ekki vœri full ástœða
til að vona það besta.
Fengin var lýsing á telpunum og
prentuð á spjöld, sem síðan voru
hengd upp á veggi og staura hvar-
vetna. Linda Hubbard var 122 sm há
og 28 kíló með sítt, dökkt hár og
stór, brún augu. Þegar hún hvarf var
hún klœdd blágrœnum smekkbux-
um, appelsínugulum bómullarbol og
hvítum strigaskóm. Teddy Engelman
var einnig 122 sm, 37 kíló, ljóshœrð
og bláeyg. Hún var í snjóþvegnum
gallabuxum, hvítum bol og hvítum
skóm.
Faðir Lindu var miður sín þegar
hann sagði lögreglunni að telpumar
hefðu verið í bakgarðinum þegar
hann og móðir Lindu hefðu ákveðið
að skjótast út í búð. Þá spurðu telp-
urnar hvort þœr mœttu skreppa á
róluvöllinn á meðan. Þeim var leyft
það ef þœr kœmu aftur eftir hálf-
tíma.
Líkin í ruslagámi
Erfitt var að imynda sér að í
samfélagi á stœrð við Calimesa, þar
sem allir þekkja alla, hefði enginn
séð telpurnar hvorki á leið á rólu-
völlinn né til baka aftur. Þœr fóra út
úr garðinum hjá Lindu og virtust svo
gufa upp.
Majors sagði að ekki mœtti gera
ráð fyrir glœp en miðað við allar að-
stœður vœri það því miður líklegasta
Philip Lucero vafðist tunga um
önn við að útskýra blóðið sem
var um allt húsið sem hann
reyndi að kveikja í.
skýringin. Majors sneri aftur til
skrifstofú sinnar í San Bemadino um
níuleytið um kvöldið og var að hella
sér í kaffibolla þegar hringt var.
Hann svaraði í símann en kallaði svo
út félaga sína, O’Rourke og Edm-
onds, og bað þá að koma hið snar-
asta. Klukkan tíu voru þrír svip-
þungir lögreglumenn komnir til
þorpsins Yucaipa, sem var í eyði-
mörkinni, sjö km austar.
Majors útskýrði á leiðinni að
Floyd Tidwell, aðstoðarlögreglu-
stjóri hefði hringt til sín og sagt sér
að áldósasafhari hefði verið að róta i
ruslagámi við Plaza-stórmarkaðinn
með broddstaf og stungið á tveimur
stóram plastpoktim. Þá rann blóð út
um götin.
Þegar dósasafnarinn reyndi að
toga annan pokann nœr sér í gámn-
um, rifnaði hann og lítill fótur féll út
um rifuna. Maðurinn hrökk illilega
við en hljóp inn i verslunina og
sagði framkvœmdastjóranum frá
fúndi sínum. Sá hringdi strax til Iög-
reglunnar.
Lögreglumennimir byrjuðu á að
gera ráðstafanir til að enginn kœmi
nálœgt gáminum. Majors talaði við
dósasafnarann og síðan var svœðis-
ins gœtt þar til rannsóknarlögreglan
og tœknimenn komu á vettvang.
Umhverfi gámsins var rannsakað
vandlega og ljósmyndir teknar frá
öllum sjónarhornum en síðan var
plastpokunum lyft upp úr. Blóðið lak
úr þeim og flugnager mikið fylgdi
þeim. Enginn vafi lék á að í pokan-
um vora lík.
Ljóst var að sáralitlu munaði að
líkin fyndust. Hefði dósasafnarinn
ekki verið þama einmitt þá, hefðu
liðið í mesta lagi sex klukkustundir
þar til gámurinn var fjarlœgður og
þá hefðu líkin fljótlega grafist undir
mögum lestum af rusli. Þar með
hefðu telpumar bœst í hóp hundraða
fómarlamba sem hverfa gersamlega
af yfirborði jarðar.
Undaríeg íkveikja
Það var farið að dimma þegar
meinafrœðingur í San Bernadino
klippti pokana utan af líkunum. Eftir
Iýsingu foreldra telpnanna að dœma
lék ekki minnsti vafi á að þetta vora
liks Teddy Engelman og Lindu Hub-
bard. Þœr voru fullklœddar og hafði
verið stungið á höfuðið niður í pok-
ana.
Fljótlega varð ljóst að telpumar
höfðu ekki verið kynferðislega
áreittar. Á höfði Teddy var stórt,
gapandi sár eins og hún hefði verið
barin með beittu áhaldi, ef til vill
brotinni flösku. För á hálsi Lindu
bentu til þess að hún hefði verið
kyrkt með sinni eigin hálsfesti.
Áverkar á úlnliðum hennar bentu til
að hún hefði einnig verið bundin.
I ljós kom eftir leit i gámnum að
skó Teddy vantaði alveg. Öll önnur
föt telpnanna voru á sinum stað.
Hvers vegna voru aðeins skórnir
fjarlœgðir?
Tidwell gat sér þess til að einhver
hefði tekið telpurnar upp í bíl og
œtlað að ráðast á Teddy en hún veitt
mótspymu. Þá hafi árásarmaðurinn
slegið hana i höfuðið en orðið
hrœddur þegar honum varð ljóst að
hún var látin. — Hann gœti þá hafa
myrt hina svo hún þekkti hann ekki
aftur, átti Majors við.
Majors og O’Rourke urðu eftir
við verslunarmiðstöðina og rœddu
þar við fólk. Enginn hafði séð neinn
fleygja plastpokunum í gáminn.
Önnur spuming vafðist mikið fyrir
lögreglunni: Telpumar höfðu verið
numdar brott um hábjartan dag á al-
mannafœri en samt virtist enginn
hafa séð þœr.
Calimesa er svo lítill bœr að þar
er ekki einu sinni slökkvilið og
skógarverðir sjá um þá hlið mála.
Því var það Jere Lord, yfirmaður í
skógareldadeildinni, sem vakti
O’Rourke af vœrum blundi um nótt-
ina og tilkynnti honum um íkveikju.
O’Rourke hélt að slíkt gœti hœg-
lega beðið til morguns en Lord
kvaðst hafa haldið að hann vildi vita
þetta strax því hann teldi ikveikjuna
tengjast morði litlu telpnanna
tveggja.
Bensín og blóð
Um sexleytið var O’Rourke bú-
inn að skýra fyrir Tidwell og Majors
það sem Jere Lord hafði sagt honum
Teddy Engelman (að ofan) og
Linda Hubbard. Þær voru tíu og
sjö ára þegar morðingi lokkaði
þær inn til sín og fleygði síðan
líkunum til greina.
í símann. Eldurinn kom upp í svefn-
herbergi í hvítu timburhúsi sem stóð
við almenningsgarðinn í Calimesa.
Nágrannar höfðu orðið hans varir
um ellefuleytið um kvöldið. Þegar
slökkvilið kom á vettvang var húsið
mikið skemmt. Lord, sem var þaul-
vanur eldi af öllu tagi, kvaðst viss
um að hann hefði fúndið bensínlykt.
Rannsókn i svefnherberginu leiddi í
ljós að eldfimum vökva hafði verið
stökkt þar um allt.
— Þetta er áreiðanlega íkveikja,
fullyrti hann.
Eigandi hússins var hinn 34 ára
gamli Philip Louis Lucero sem
kvaðst vera vélgœslumaður hjá fyr-
irtœki i Redlands. Kona hans og
fimm ára sonur vora í heimsókn hjá
œttingjum í öðrum bœ. Lucero
kvaðst hafa fengið sér neðan í því og
sofhað með sígarettu. Hann vaknaði
þegar reykurinn œtlaði að kœfa hann
og þá var húsið fúllt af reyk.
— Þetta var heimskulegt af mér,
sagði hann og lögreglumenn vora
sammála en þeir áttu við allt annað.
Sígaretta kveikir aðeins í á einum
stað en ekki mörgum og ummerkin
era allt öðruvísi. Hér var vel Ijóst að
kveikt hafði verið í eldfimum vökva.
Við nánari rannsókn fannst stór
blóðblettur í gólfteppinu i dagstof-
unni. Þá tók rannsóknin aðra stefnu
og farið var að leita að meira blóði.
Það fannst í rúmteppinu og dýnunni
í svefhherberginu. Lucero skýTði það
með því að hann hefði verið að
reyna að slökkva eldinn þegar hund-
urinn þvœldist fyrir honum. Líklega
hefði hann óvart slegið hundinn og
blóðið hlyti að vera úr honum.
Hundurinn, risaskepna af St.
Bemhards-kyni, var úti í bakgarðin-
um ásamt nokkrum hœnum og önd-
um. Ekki var neinn minnsta áverka
að sjá á honum. — Þá hlýt ég bara
að hafa fengið blóðnasir, sagði Luc-
ero. — Eg var víst svo drukkinn að
ég man þetta varla.
Þrátt fyrir að húsið vœri rannsak-
að hátt og lágt og œ fleira kœmi
fram sem mœlti gegn því, þá hélt
Lucero statt og stöðugt við það að
annaðhvort hefði blœtt úr hundinum
eða nefi hans sjálfs.
Gabbaðar inn í húsið
I svefnherberginu fann O’Rourke
hvíta strigaskó og velti fyrir sér
hvort frú Lucero gœti átt þá. Þá