Tíminn - 07.07.1990, Síða 10

OGGf' iltii T ii.inshipni.iA |
Laugardagur 7. júlí 1990
SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL
Unga, ástfangna stúlkan
var leikfang hermannsins
Hana dreymdi um hjónaband og
framtíð í heimalandi hans og
grunaði síst að í hans augum var
hún „bara“ innfædd og því sjálfsagt
leikfang handa hermönnunum.
Ásunnudagsmorgun 27. október 1985fór veiðimað-
urínn Adolf Sauer að kanna veiðisvæði sitt. Afleiðing-
amar urðu þær að tvö ríki þurftu að leysa gátu sem
enginn vissi að var til, 48 ára gömul ekkja varð fýrír
þungrí sorg og Sauer sjálfur varð skelfingu lostinn.
Eins og allir atvinnuveiðimenn í V-Þýskalandi var
Sauer starfsmaður ríkisins, vel þjálfaður, með próf og
réttindi. Hann var í einkennisbúningi með merkjum,
bar riffil um öxl og förunautur hans var trygga tíkin
Emma.
18
t
f MJ0J3H
HELGIN
Svæði Sauers var skammt fyrir utan
smáþorpið Waigoldshausen, um 10
km frá borginni Schweinfurt. Um níu-
leytið var hann á leið upp brekku á
stað sem kallast Judenhoehe (Gyð-
ingahæð). Veðrið var gott og útsýni af
hæðinni ffábært. Sauer var ekki kom-
inn upp þegar Emma gaf frá sér eink-
ar ámáttlegt hljóð, sambland af span-
góli og urri. A þeim 10 árum sem Sau-
er hafði átt hana, haíði hann heyrt
margt til hennar en ekkert þessu líkt.
Ekki var að sjá að neitt væri athuga-
vert við Emmu og þau héldu áfram
upp hæðina. Emma dróst aftur úr og
kveinaði lítið eitt.
Hæðin var skógi vaxin að mestu og í
ijóðrum var hnéhátt gras sem farið var
að visna. í einu slíku íjóðri sá Sauer
eitthvað tvennt ljósleitt standa upp úr
grasinu.
í fyrstu taldi hann að þetta væru
sveppir en lögun þeirra olli því að
hann fékk ískaldan fiðring í hnakka-
grófina. Við hlið hans tók Emma nú
að kveina eins og hún þjáðist og hörf-
aði fra.
Sauer langaði mest til að fara á eftir
henni en hann var skyldurækinn. Ef
eitthvað óvenjulegt væri á seyði á
svæði hans, var það í verkahring hans
að kanna málið og leysa það. Hann
gekk varlega nær og losaði ósjálfrátt
um riffilinn. Ur u.þ.b. fjögurra metra
fjarlægð sá hann að hér var um að
ræða bera mannsfætur og er hann kom
enn nær blasti við honum lík sem tek-
ið var mjög að rotna. Jafnframt sló
fyrir vit hans megnri nálykt.
Nú varð Sauer ljóst að Emma hafði
með næmu þefskyni sínu fundið ná-
vist líksins löngu á undan honiun
sjálfum. Það var honum óþægileg til-
hugsun. Þótt hann væri yfirleitt ekki
mjög viðkvæmur maður varð hann nú
gripinn ólýsanlegri skelfingu. Það var
eins og dimmdi í kringum hann og
sögur um óhugnanlega atburði þama á
hæðinni fyrir áratugum lifhuðu í huga
hans. Hann snerist á hæli, hljóp niður
hæðina í átt að þorpinu og Emma
fylgdi fast á eftir.
Morð eða slys?
Schweinfurt er 60 þúsund manna
borg sem stendur nokkuð úr alfara-
leið, ekki langt frá landamærum A-
Þýskalands en hún er næsta þéttbýli
við Weigoldshausen svo Sauer
hringdi til lögreglunnar þar. Eins og
við er að búast eru stórglæpir ekki
daglegt brauð á þessum slóðum og á
sunnudagsmorgni var aðeins nauð-
synlegasta starfslið lögreglunnar á
vakt.
Þar sem Sauer var rfkisstarfsmaður
var strax tekið mark á orðum hans.
Lík lá úti í skógi og eitthvað varð að
gera. Rannsóknarlögreglumaður á
vakt kallaði út yfírmann og það eitt
taldist næstum hetjudáð, því Julius
Weber lögregluforingi var ógnvekj-
andi maður og skapmikill með af-
brigðum svo allir báru fyrir honum
óttablandna virðingu. í þetta sinn brást
hann þó ekki reiður við heldur bað um
að Max Schreiber, aðstoðarmaður
sinn, yrði kallaður út líka. Þeir lögðu
síðan af stað fra stöðinni um klukkan
11.1 för með þeim var læknir en eng-
inn tæknimaður, því allir gerðu ráð
fyrir að líkið væri af einhveijum sem
heföi dáið eðlilegum dauðdaga eða
orðið fyrir slysi.
Þessi kenning virtist ósköp sennileg
því þegar farið var að athuga aðstæður
nánar, kom í ljós að ofan á hluta líks-
ins voru leifar af tjaldi í felulitum.
Einhver sem var þama í útilegu virtist
hafa veikst og dáið.
— Ég get ekki sagt neitt með fullri
vissu, sagði læknirinn eftir lauslega
athugun. — Líkið er of rotnað til þess.
Við verðum að fara með hana í líkhús-
ið og kryfja hana.
— Ertu viss um að þetta sé kona?
spurði Iögregluforinginn.
— Hún var það, svaraði hinn. — Það
sést á lögun líkamans en auðvitað
kemur það í ljós. Setjum hana i bílinn.
Weber hikaði. — Bíðið andartak,
sagði hann svo. — Reynum fyrst að
komast að hver þetta er. Max, athug-
aðu fötin og viðlegubúnaðinn.
En ekkert slíkt fannst. Líkið var nak-
ið og ekkert annað var þama að finna
en leifamar af tjaldinu. Viðbrögð
lögregluforingjans við þeim upplýs-
ingum vom mna af óprenthæfúm orð-
um. Síðan sendi hann Max í farsí-
mann til að kalla út tækniliðið sem
auðvitað var ekki vel séð á sunnudegi.
Morð vom sjaldgæf þama og yfirleitt
lágu þau mál ljóst fyrir. Þetta var eina
morðgátan sem lögreglan haföi feng-
ist við í fjölda ára.
Þekktist af mynd
Eftir krufningu líksins sagði læknir-
inn að það heföi verið vel varðveitt
eftir tveggja mánaða Iegu í skóginum.
Stúlkan haföi verið innan við tvítugt,
með ljóst, sítt, slétt hár og töluvert
viðgerðar tennur. í þeim lá besta von-
in um að bera kennsl á hana. Ekkert
annað fannst, hvorki föt, veski, tjald-
hælar eða neitt slíkt. Það benti til að
tjaldið heföi einungis verið notað til
að vefja um líkið. Það benti einnig til
morðs.
Weber ákvað nú að athuga um allar
stúlkur sem horfið höföu á svæðinu
undanfama þijá mánuði og ennfremur
að reyna að búa til nothæfa mynd af
stúlkunni með aðstoð meinafræðings.
Það síðamefhda tókst betur en nokk-
um haföi órað fyrir. Myndin var birt i
fjölmiðlum og tveimur dögum síðar
luingdi nunna, systir Úrsúla, og vildi
tala við yfirmann rannsóknarinnar.
Hún var skólastýra klausturskóla í
Schweinfurt og var ekki frá þvf að
óþekkta stúlkan væri ein nemenda
sinna. Weber sendi Max þegar í stað
til að ræða við hana.
Max kom aftur með þær upplýsingar
að nánast víst mætti telja hver óþekkta
stúlkan haföi verið. — Hún hét Sabine
Schobert, sagði hann. — Hún var 19
ára og á heimilisfræðibraut í klaustur-
skólanum. Hún er ffá Kasendorf norð-
Sabine Schoebert var nemandi
klausturskóla þegar hún kynntist
bandarískum hermanni sem var
„stórkostlegasti maður í heimi"
Brían Knight, sem hér stígur út úr
lögreglubíi, sagði
frá því sem vinimir gerðu heima
hjá honum.
ur í landi og miðbamið af sjö. Móðir-
in er ekkja. Þann 23. ágúst yfirgaf Sa-
bine klaustrið í hádegismatartímanum
og kom ekki aftur. Talið var að hún
heföi strokið en ekkert var gert í mál-
inu.
— Var móðir hennar ekki einu sinni
látin vita? spurði Weber og tók að æs-
ast. — Hvers konar fábjánaháttur er
þetta?
— Það var talin ástæða til að ætla að
Sabine heföi strokið með karlmanni,
hélt Max áffam. — Hún haföi lagt lag
sitt við bandarískan hermann og nunn-
umar töldu að þegar sambandið tæki
enda, kæmi Sabine aflur. Þær vildu
ekki vekja óróa móðurinnar því laga-
lega séð var Sabine sjálffáða.
— Það heföi hvort sem er engu
breytt, sagði Weber og róaðist afhir.
— Hún heföi hvort sem er ekki fund-
ist á lífi. Haföirðu uppi á tannlæknin-
um?
— Þær í klaustrinu vita ekkert um
hann en móðir hennar hlýtur að vita
það. Viltu að ég fari norður?
Weber vildi það en bað Max að reyna
að fá staðfestingu tannlæknisins án
þess að móðirin þyrfti að vita hvað
gerst heföi. Ekki væri enn alveg víst
að um Sabine væri að ræða.
Það reyndist samt hún. Aðeins einn
tannlæknir var í Kasendorf og ná-
grenni og hann staðfesti að hann heföi.
gert við tennur Sabine og kannaðist
við handaverk sín af myndum.
Treysti bandaríska
vininum
— Auðvitað verður að gera móður-
inni viðvart, sagði Weber. — Það má
samt bíða enn um stund eftir allan
þennan tíma. Nú vantar okkur banda-
ríska hermanninn.
— Þeir em hér þúsundum saman í
NATO-stöðinni, benti Max á. — Við
verðum að fá aðstoð herlögreglunnar.
— Við getum það ekki strax, sagði
Weber. — Að hveiju eigum við að
spyija? Fyrst er að vita hver náunginn
er og þar sem liðnir em tveir mánuðir
verður það ekki auðvelt.
— Ég reyni við skólasystur hennar í
klaustrinu, sagði Max. — Mér skilst
að stúlkur á þessum aldri trúi hver
annarri fyrir flestu.
Sabine Schoebert reyndist þar ekki