Tíminn - 06.04.1991, Blaðsíða 11

Laugardagur ö. april 19yi
HELGIN
T
21
SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL
Loftmynd af áningastaðnum þar sem morðið var framið. Svarta örin bendir á íbúð fómarlambsins í gistihús-
inu. Hvíta örin bendir á veitingahúsið þar sem konunni tókst að sleppa firá kvalara sínum.
svaraöi. Karimannsrödd var á lín-
unni og virtist eigandi hennar ergi-
legur.
„Hvað er eiginlega að honum fé-
laga þínum?“ spurði röddin frekju-
lega.
„Hvaða félaga? Larry Morietta?"
svaraði vörðurinn. Hann setti hönd-
ina yfir símtólið og hvíslaði að hon-
um heyrðist þetta vera Clayton
Morgan.
„Öryggisverðinum," gjammaði
maðurinn.
„Það er ekkert að honum. Við vor-
um bara að bíða eftir manni,“ sagði
vörðurinn.
Þá var skellt á.
Brown og Tom Recklein iögreglu-
maður hröðuðu sér út í lögreglubif-
reið. Recklein var óeinkennisklædd-
ur. Lögreglumennirnir ræddu það á
leiðinni til hvaða ráða skyldi grípa
þegar þeir kæmu á staðinn. Þeir
komust að þeirri niðurstöðu að best
væri að Recklein gengi fyrst inn á
veitingastaðinn til að gá hvort hann
sæi manninn.
Brown drap á ökuljósum bifreiðar-
innar um leið og hann ók inn á bfla-
stæðið. Hann lagði bflnum við hlið-
ina á veitingahúsinu. Bflnum, sem
Morietta hafði lýst, var lagt á bfla-
stæðinu.
Brown athugaði hvort númerin
stemmdu ekki við þau sem Morietta
hafði gefið lögreglunni upp. Svo
reyndist vera. Þær upplýsingar feng-
ust frá fjarskiptum að eigandi þeirr-
ar bifreiðar væri skráður Roy „Ja-
sper“ Pendleton. Lögreglumennirn-
ir vissu að Jasper þessi hafði búið
lengi í bænum. En hvíti Pontiacinn
var örugglega sami bfllin og hafði
sést á hinum áningastaðnum
skömmu áður.
Recklein gekk inn á veitingastað-
inn. Maður sem stóð við tíkallasí-
mann á ganginum var í stígvélum
úr snákaskinni. Lýsingin sem konan
hafði gefið á árásarmanni sínum átti
einnig við hann að öðru leyti.
Brown varðstjóri, í fylgd annars lög-
reglumanns sem sendur hafði verið
þeim til stuðnings, kom nú inn á
veitingastaðinn.
Recklein gekk til mannsins við sí-
mann. Skeggjaði maðurinn horfði
illskulega á hann þegar hann nálg-
aðist. Recklein kynnti sig sem lög-
reglumann og skipaði manninum
að gera grein fyrir sér. Sá skeggjaði
gaf upp nafnið Donnie Hampton.
Recklein athugaði hægri framhand-
legg mannsins. Þegar erminni var
lyft upp kom húðflúraður sporð-
dreki í Ijós. Donnie Hampton var
handtekinn á staðnum fyrir árásina
á konuna.
Woodring lögreglumanni var gert
að hafa samband við Roy „Jasper"
Pendleton varðandi bflinn sem
Hampton hafði ekið. Woodring hélt
til gistihússins sem var í tengslum
við áningastaðinn.
Ruddalegt morð
á gamalmenni
Jasper var nafnið sem flestir í Troy
þekktu Pendleton undir. Gráhærði
maðurinn hafði búið í bænum síðan
1972. Hann hafði hætt störfum sem
verktaki nokkrum árum áður og
naut nú elliáranna í ró og næði.
Kona hans hafði látist skömmu eftir
að hann settist í helgan stein og þá
hafði hann selt hús þeirra og leigt
sér stórt herbergi á gististaðnum og
breytt því í litla íbúð.
Woodring barði að dyrum hjá Ja-
sper og beið. Honum datt helst í
hug að gamli maðurinn hefði ekki
veitt því athygli að bflinn hans væri
horfinn. Smástund leið og enginn
kom til dyra. Woodring knúði fastar
dyra og beið þess óþolinmóður að
honum yrði svarað. Hann velti því
fyrir sér hvort Jasper hefði gengið
yfir að veitingastaðnum, en við
nánari umhugsun skildist honum
að það gat ekki verið, til þess var
orðið of áliðið. Þá veitti Woodring
því athygli að Ijósglætu lagði út um
gardínurnar í glugganum í hurð-
inni.
Hann færði sig nær og sá að smárifa
var á gardínunum. Hann gægðist
inn og sá að herbergið var í óreiðu.
Hann hélt þá á fund umsjónar-
mannsins og bað um að herbergi
Jaspers yrði opnað.
Það var heitt inni í herberginu
þegar þeir komu inn. Útgangurinn
innandyra benti helst til þess að
öllu lauslegu hefði verið hent fram
og til baka. Gólfteppið var þakið
pappírum og fötum. Woodring varð
litið á rúmið. Þar lá Roy Jasper
Pendleton. Fætur hans voru bundn-
ir og hendur hans bundnar fyrir aft-
an bak. Hann hafði verið keflaður
með límbandi.
Woodring flýtti sér að rúminu en
nam snögglega staðar. Augnablik
starði hann á stóra eldhúsbredduna
sem stóð í hálsi Jaspers. Gamli mað-
urinn var greinilega látinn. Woodr-
ing hraðaði sér út í bílinn og lét
fjarskipti vita hvað hann hafði fund-
ið.
Heil yfirlögregluþjónn var kvaddur
á vettvang. Svæðið framan við íveru-
stað Jaspers hafði verið girt af af lög-
reglunni. Heil var gerð grein fyrir
þeim atburðum sem leiddu til þess-
arar uppgötvunar.
Heil skráði hjá sér nákvæmar upp-
lýsingar þegar hann kannaði vett-
vang. Á gluggum og hurðum sáust
engin merki um innbrot. Heil kann-
aði skemmdirnar sem unnar höfðu
verið inni í litlu íbúðinni. ísskápur-
inn stóð opinn og hillurnar voru
tómar. Allmargar tómar bjórdósir
og sígarettustubbar lágu á gólfinu.
Lögreglumanninum virtist sem
morðinginn hefði eytt talsverðum
tíma inni í íbúðinni. Allur umgang-
ur benti til þess að leitað hefði verið
að verðmætum.
Heil rannsakaði líkið á rúminu.
Líkið var fullklætt nema hvað skóna
vantaði. Jasper var ekki í jakka sem
gat bent til þess að hann hefði hleypt
morðingjanum inn til sín. Ekki voru
nein merki á höndum Jaspers sem
bent gætu til þess að hann hefði
reynt að verja sig.
Bundinn á höndum og fótum með
nælonreipi og límbandi hafði Jasper
verið algerlega á valdi morðingja
síns. En árásarmaðurinn haföi aug-
ljóslega ekki sýnt gamla manninum
neina miskunn. Langir skurðir á
enni fórnarlambsins og vindlinga-
aska á augnlokunum gáfu til kynna
þær pyndingar sem gamli maðurinn
hafði mátt þola áður en hann lét líf-
ið. Límbandið á munni hans kom í
veg fyrir að skelfingaróp hans heyrð-
ust.
Eftir að hafa virt fyrir sér líkið,
hugsaði Heil um það hversu hjálpar-
vana Jasper hlyti að hafa fundist
hann vera með hendurnar bundnar
á bak aftur á meðan enni hans var
skorið, hann brenndur með logandi
sígarettum og að lokum stunginn í
hálsinn af þvflíkum krafti að hnífs-
oddurinn kom út á aftanverðum
hálsinum.
Heil veitti því athygli að ljós var
kveikt á baðherberginu. Þegar hann
rannsakaði baðherbergið sá hann
brunnar leifar af litlum bandarísk-
um fána í salerninu. Einhver hafði
brennt litla fánann en látið stóra
fánann fyrir ofan höfðagaflinn á
rúmi Jaspers ósnertan.
Heil hélt áfram leit sinni að vís-
bendingum um hver væri sekur um
þennan ruddalega glæp.
Óvenjuleg
sjálfsmorðsaðferð
Á þessari stundu sat Donnie
Hampton í yfirheyrsluherberginu á
lögreglustöðinni. Honum hafði ver-
ið gerð grein fyrir réttindum sínum
og hafði fallist á að ræða við lög-
regluna um árásina á konuna og
stolna bílinn. Hann viðurkenndi að
hafa verið með konunni á veitinga-
húsinu á fimmtudagskvöldið. Hann
sagði að kynni þeirra hefðu verið
stutt. Hann hefði nýlega kynnst
henni og samband þeirra hefði leitt
til þess að hann bjó heima hjá
henni.
Þegar hann var inntur nánar um
kynferðislega ofbeldið og barsmíð-
arnar, neitaði hann alfarið að hafa
gert konunni mein. Hann sagi að
þau hefðu farið á veitingahúsið til
þess að fá sér í glas, hann hefði
skroppið á snyrtinguna en þegar
hann kom til baka var hún horfin.
Hann hefði þá farið út til að leita að
henni en ekki fundið.
Yfirheyrslur höfðu leitt í Ijós að
vitni á veitingahúsinu höfðu aðra
sögu að segja. Hampton hélt samt
sem áður fast við sögu sína að hann
hefði ekki skaðað konuna. Þegar
hann var spurður hvað væri hans
rétta nafn vildi hann ekki svara. í
stað þess tók hann upp penna og
skrifaði í minnisbók Reckleins
„Lloyd Wayne Hampton".
Recklein spurði hann hvernig hann
hefði komist yfir bflinn sem hann
var á um kvöldið.
„Drap rnann," svaraði Hampton.
Svarið kom lögreglumönnunum í
opna skjöldu. Hampton skýrði þá frá
því sem hafði gerst um kvöldið. Eft-
ir að hann fór út af veitingahúsinu,
sagði hann, gekk hann að gistihús-
inu í suðurenda áningastaðarins.
Hann var að nota símann í anddyr-
inu þegar bifreið var ekið upp að
húsinu og lagt fyrir framan anddyr-
ið. Gamall maður steig út úr bfln-
um. Hampton lagði símann á og gaf
sig á tal við manninn. Hann bauð
honum peninga ef hann vildi aka sér
til St. Louis.
Gamli maðurinn, Jasper Pendle-
ton, hafnaði boðinu og útskýrði að
ættingi hans væri alvarlega veikur
og hann væri á Ieið til sjúkrahúss-
ins. Hampton kvaðst hafa orðið
ergilegur út í bfleigandann og snú-
ið sér aftur að sírnanum í anddyr-
inu.
Skömmu síðar kom Pendleton út
úr íbúð sinni og ók að bensínstöð-
inni á áningastaðnum til að taka
bensín fyrir ferðina. Tíu mínútum
síðar sneri hann aftur til íbúðar
sinnar. Gamli vingjarnlegi maður-
inn gaf sér tíma til að vinka ókunna
manninum við símann áður en
hann fór inn í íbúðina sína.
Hampton sagðist hafa horft á
Pendleton fara inn í íbúðina. Hann
beið smástund við símann. Síðan
gekk hann að dyrunum. Hann bank-
aði og Pendleton kom til dyra.
Hampton bað um að fá að nota sal-
ernið hjá honum í þeirri von að
gamli maðurinn hleypti sér inn í
íbúðina. Þegar hann var kominn inn
réðst hann að Pendleton. „Þú ert nú
meira fíflið," sagði hann. Síðan
þvingaði hann gamla manninn nið-
ur á rúmið.
Hampton kvaðst hafa bundið hend-
ur Pendletons á bak aftur með reipi
og límbandi og fætur hans á sama
hátt. Síðan setti hann límband yfir
munn hans.
Hann kastaði hlutum til og frá á
meðan hann leitaði að verðmætum í
íbúðinni.
Þegar hér var komið í frásögninni
virtist Hampton augnablik ófús til
að fara frekar út í smáatriði í sam-
bandi við morðið. Síðan byrjaði
hann aftur að tala. Hann sagði lög-
reglunni að hann hefði gefið fórnar-
lambi sínu tækifæri. Hann sagði
Pendleton að hann ætti tvo kosti: ef
bundni maðurinn gæti sannfært
hann um að hann kæmist ekki úr
böndunum fengi hann að lifa. Hinn
kosturinn var dauðinn. Hampton
viðurkenndi að hafa sett límband
fyrir nasir Jaspers hulið síðan vit
hans með höndinni í þeim tilgangi
að kæfa hann.
Eftir smástund, sagði hann, tók
hann höndina af andliti Pendletons.
Hann taldi að hann væri látinn.
Hampton tók síðan hnífinn og dró
blaðið yfir enni fórnarlambsins til
þess að gá hvort blæddi úr sárinu.
Hamptin sagði að féiagi sinn hefði
skýrt sér frá því fyrir löngu að dauð-
um mönnum blæddi ekki. Hann
skar nokkra skurði í enni fórnar-
lambsins sem varð bráðlega löðr-
andi í blóði. Hann lagði höndina aft-
ur yfir vit mannsins til þess að reyna
að kæfa hann. Síðan reiddi hann
hnífinn til höggs og rak hann af al-
efli í háls Pendletons.
Eftir að hafa sett þau verðmæti sem
hann fann í tösku setti hann þau í
bifreið látna mannsins sem stóð fyr-
ir framan húsið. Hann tók örbylgju-
ofninn úr sambandi og tók hann líka
með sér. Síðan ók hann á krá í 20
mflna fjarlægð og bauð öllum við-
stöddum upp á glas. Um eittleytið
um nóttina sneri hann aftur til veit-
ingastaðarins þar sem Morietta kom
auga á hann.
Þegar Hampton hafði lokið frásögn
sinni, spurði Brown hann hvers
vegna hann hefði játað. Hampton
horfði á hann smástund og sagði
síðan: „Það skiptir engu máli, ég er
orðinn þreyttur og mér er skítsama
um allt.“
„Hvað áttu við?“ spurði Recklein.
„Liggur ekki dauðarefsing við þess-
um glæp?“ spurði Hampton.
„Þetta er mjög alvarlegur glæpur,"
svaraði Recklein.
„Þá er þetta tækifærið mitt til að fá
dauðadóm og þá slepp ég frá þessu
öllu saman. Er það ekki?“
Því gátu lögreglumennirnir ekki
lofað.
„Mér mistekst allt,“ sagði Hamp-
ton. Hann skýrði lögreglumönnun-
um síðan frá því að hann kysi dauða-
refsingu mun frekar en ævilanga
fangelsisdvöl.
Fljótlega kom í ljós að glæpaferill
Lloyd Wayne Hamptons átti upptök
sín í Vesturríkjunum. Árið 1987
hafði hann hitt unga konu sem fljót-
lega varð fórnarlamb ofbeldis-
hneigðar hans. Hann hélt henni
fanginni í íbúð hennar þar sem
hann misþyrmdi henni kynferðis-
lega og ógnaði henni með hnífi.
Hann hótaði að myrða ættingja
hennar ef hún reyndi að sleppa frá
honum.
Eitt sinn spurði hann fórnarlamb
sitt hvort hún ætlaði að berjast gegn
sér. Þegar hún svaraði því neitandi,
sagði hann: „Þú munt berjast —
þær gera það allar að lokum."
Nokkru síðar tókst konunni að flýja
og Hampton var handtekinn. Hann
fékk fjögurra ára fangelsisdóm en
var sleppt gegn skilorði að tveimur
árum liðnum.
Þann 21. maí 1990 játaði Lloyd
Wayne Hampton á sig morð af
ásettu ráði. Hann bað um að fá
dauðadóm fyrir glæp sinn. Saksókn-
ari fór einnig fram á að dauðadómur
yrði kveðinn upp yfir honum.
Hampton stóð nú frammi fyrir svip-
uðu vali og Pendleton áður: Að lifa í
böndum eða láta lífið.
í júní 1990 var Lloyd Hampton
dæmdur til dauða, þannig að spraut-
að yrði í hann banvænu eitri. Hann
virtist ánægður með þann dóm.
Hann situr nú í fangelsi í lllinois og
bíður þess að dómnum verði full-
nægt.
Það var óskemmtileg sjón sem blasti við lögreglunni þegar hún kom inn í íbúð gamla mannsins.