Tíminn - 27.04.1991, Blaðsíða 10

18 T HELGIN
Laugardagur 27. apríl 1991
SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL
Það var ekki ofsagt að
árásin hefði verið
ofsafengin og grimmdarleg.
Krufning leiddi í Ijós að
hinn myrti hefði verið skorin
á fleiri en 20 stöðum og
að þrír mismunandi hnífar
höfðu verið notaðir.
Cindy Landress gramdist þaö þegar einn elskhugi hennar guggnaöi á
aö myröa annan og tók ráðin í eigin hendur.
Fæstir stórborgarbúar gera sér
grein fyrir því að morðingjar kunni
að verða á leið þeirra í önnum dag-
legs lífs. Morðingjar bera nefnilega
ekki fyrirætlanir sínar utan á sér.
Vera kann að afgreiðslumaðurinn í
búsáhaldaversluninni sé sá maður
sem FBI leggur einna mesta áherslu
á að handsama. Og einkennilega
klæddi maðurinn í strætisvagninum
sem tautar blótsyrði fyrir munni sér
getur verið hættulegur og morðóð-
ur vitfirringur.
Það er því óhugnanleg staðreynd
að fæstir morðingjar skera sig úr
fjöldanum — og það er þeim í hag,
eins og lögreglan hefúr rekið sig á
hvað eftir annað.
Lögreglumaður nokkur í Indiana
rak sig á þessa staðreynd að kvöldi
23. apríl 1988. Þetta var laugardags-
kvöld, en á þeim vöktum eru lög-
reglumenn enn varari um sig en
eUa
Fádæma kærulaus
laganna vörður
Það var farið að skyggja þegar lög-
reglumaðurinn kom auga á pallbíl
með Indiana númerúm sem lagt
hafði verið við vegarkant. Ljós bif-
reiðarinnar voru kveikt svo lög-
reglumaðurinn taldi að ökumann
hans gæti vantað aðstoð og afréð því
að stoppa og athuga málið.
Þegar nær dró virtist enginn vera í
bifreiðinni og enginn gaf sig fram
þegar hann steig út úr lögreglubíln-
um.
Það var ekki fyrr en hann var kom-
inn að pallbflnum sem hann heyrði
einhvern nálgast innan úr skógin-
um. Þegar viðkomandi nálgaðist sá
lögreglumaðurinn að þetta var kona
á fertugsaldri, með dökkt stuttklippt
hár og fremur stórgerð og karl-
mannleg í andliti.
Hún gekk að bflnum án þess að
virða lögreglumanninn viðlits og
opnaði dyrnar á bifreið sinni eins og
hún væri alein á staðnum. Þótt lög-
reglumanninum væri brugðið að
vera hunsaður svona spurði hann
hana kurteislega hvort eitthvað væri
að.
Konan sneri sér að honum og hristi
höfuðið. Hún hefði bara þurft að
stöðva augnablik til að létta á sér,
útskýrði hún.
Sterkur áfengisþefur, sem lagði af
konunni, sagði lögreglumanninum
allt um hvers vegna hún hefði orðið
að stoppa.
Þegar hann gekk nær sá hann að
höfuð hennar riðaði og að hún átti
erfitt með að stjórna augum sínum.
Þarna var meintur ölvaður ökumað-
ur á ferð, svo framarlega sem hann
hefði nokkru sinni séð einn slíkan.
Hann bað konuna um að stíga aft-
ur út úr bifreiðinni sem hún og
gerði. Þá sá lögreglumaðurinn að
maður lá á hliðinni í sæti bflsins og
höfuð hans valt hægt frá hægri til
vinstri. Konan var greinilega ekki
gefin fyrir að drekka ein síns liðs.
Bæði konan og maðurinn viður-
kenndu að hafa fengið sér í staupinu
— einum of mikið að áliti lögreglu-
mannsins. Hvernig þau hefði komist
þetta langt eftir hraðbrautinni án
þess að verða fyrir óhappi var fyrir
ofan skilning lögreglumannsins, en
hann gat ekki látið þau halda áfram í
því ástandi sem þau voru.
Þegar hann sagði skötuhjúunum
að þau fengju ekki að halda för sinni
áfram virtist konan strax á verði. Og
þegar hann bað þau um að setjast
inn í lögreglubflinn á meðan hann
tæki af þeim skýrslu og bæði fjar-
skipti um að kanna númer bifreiðar-
innar varð hún viti sínu fjær.
Lögreglumaðurinn reyndi að róa
konuna og útskýra fyrir henni að
þetta væru venjulegir starfshættir
og ætlunin væri ekki að höfða saka-
mál á hendur þeim. En ekkert sem
hann sagði virtist hafa minnstu
áhrif á konuna og þann straum af-
sakana sem hún bar fram. Það var
helst að ætla að verið væri að saka
hana um morð.
Þar sem parið leit ekki út fyrir að
vera harðsvíraðir glæpamenn gat
lögreglumaðurinn látið það eftir sér
að vera samvinnuþýður. Það var jú
laugardagskvöld.
Lögreglumaðurinn dró nú fram
áfengismælinn og sagði parinu að ef
þau yrðu samvinnuþýð skyldi hann
sjá til hvað hann gæti gert.
Þau samþykktu bæði að gangast
undir prófið. En það var ekki að sök-
um að spyrja, þau féllu bæði með
glæsibrag. Afengismagnið í konunni
mældist þrisvar sinnum hærra en
lög fylkisins leyfðu — og það var
hún sem hafði krafist þess að fá að
akal
Svipurinn á lögreglumanninum
gerði konunni Ijóst hver staðan væri
og hún hóf að grátbæna hann: Hún
myndi missa vinnuna ef hún yrði
handtekin, fjölskyldan snúa við
henni bakinu og vinir hennar fyrir-
líta hana.
Að lokum ákvað lögreglumaðurinn
að hann gæti bæði sinnt skyldum
sínum og hlíft tilfinningum kon-
unnar með því að aka parinu að
næsta kaffihúsi þar sem þau gætu
fengið sér sterkt svart kaffi og látið
renna af sér. Hann sagði þeim að
setjast inn í lögreglubflinn.
Skömmu síðar tuldraði parið þakk-
ir til lögreglumannsins, veifaði hon-
um í kveðjuskyni og slagaði inn á
kaffihús í grenndinni. Bæði höfðu
svarið og sárt við lagt að þau myndu
ekki reyna að aka fyrr en þau væru
orðin klár í kollinum.
Lögreglumaðurinn hélt eftirlits-
ferð sinni áfram og gleymdi atburð-
inum. Ef hann hefði vitað leyndar-
málið sem parið bjó yfir hefði hann
ekki verið jafnrólegur.
Eftirlýstir morðingjar
En höggið féll um miðnætti. Þá var
auglýst eftir svörtum pallbfl, en þau
sem í honum voru voru eftirlýst í
tengslum við morð sem framið hafði
verið í Hammond snemma um
morguninn.
Lögreglumaðurinn hafði sam-
stundis samband við fjarskipti og
skýrði frá atburðum kvöldsins.
Hann hélt í flýti til kaffihússins í
þeirri veiku von að parið væri þar
enn. Vitanlega voru þau farin.
Starfsmenn kaffihússins mundu
ekki nákvæmlega hvenær þau hefðu
farið, en það var töluvert síðan.
En aðra sögu var að segja af pall-
bflnum. Annar lögreglumaður hafði
fundið hann þar sem hann hafði ver-
ið skilinn eftir í vegarkantinum. Við
engu hafði verið hreyft. Jafnvel
neyðarljósin blikkuðu enn. Lög-
reglumaðurinn bað um kranabfl til
að draga bflinn til lögreglustöðvar-
innar þar sem hann var talinn sönn-
unargagn.
Skráningarnúmer pallbflsins
leiddu í Ijós að hann tilheyrði Leon-
ard Fowler, 46 ára gömlum bifvéla-
virkja sem bjó í Hammond. Frænka
hans hafði séð bílinn fyrir utan hús
hans um morguninn þegar hún hélt
til vinnu.
Óskemmtileg aðkoma
Pallbflinn var horfmn þegar hún
sneri heim frá vinnu í eftirmiðdag-
inn. Það var í sjálfu sér ekki ein-
kennilegt. En það voru blóðblettirn-
ir sem voru í innkeyrslunni. Það
voru um 20 blettir í einum hnapp
rétt við staðinn sem frænkan hafði
séð bflinn um morguninn.
Fleiri þornaðir blóðblettir lágu í
röð að bakdyrum hússins. Þeir voru
eins og leiðarvísir, leiddu konuna í
gegnum bakdyrnar og inn á ganginn
og um hvert herbergið af öðru.
Slóðin endaði í svefnherberginu.
Sú sýn sem mætti konunni þar varð
til þess að hún rak upp óp. Óstöðug
á fótunum hljóp hún út úr húsinu,
hún varð að komast í síma í snatri.
Síminn í húsinu sjálfu kom ekki til
greina, ekkert gæti fengið hana til
að dvelja í húsinu stundinni lengur.
Lögreglan var komin á staðinn áð-
ur en konan sneri aftur að húsinu.
Tveir rannsóknarlögreglumenn frá
Hammond, Richard Grant og Hers-
hal Bryant, stjórnuðu rannsókn-
inni.
Þótt lögreglumennirnir hefðu ver-
ið viðbúnir því versta þegar þeir
komu á staðinn ofbauð þeim sú sjón
er mætti þeim. Maður lá á gólfinu
við rúmið. Það var svo mikið blóð
umhverfis hann að engu var líkara
en hann hefði verið ristur upp úr og
niður úr. Blóðið var út um allt,
veggi, gólf, húsgögn og loft.
Einn lögreglumannanna benti á
það að maðurinn var bundinn á fót-
um með rafmagnsvír. Buxurnar
höfðu einnig verið dregnar niður
um hann, kannski í þeim tilgangi að
hindra ferðir hans enn frekar. Þrátt
fyrir að buxurnar væru gegnsósa af
blóði veitti lögreglan því athygli að
annar rassvasinn hafði verið skorinn
af.
Á gólfinu lá stór slátrarahnífur með
einkennilega skörðóttri egg. Þegar
nánar var að gáð sást að blaðið hafði
brotnað. Unnt var að gera sér í hug-
arlund af hvflíkum krafti hefði þurft
að beita hnífnum til að slíkt mætti
gerast. Morðinginn hafði stungið
hinn myrta af þvflíku offorsi að hníf-
urinn hafði brotnað í holdi hans.
Rannsóknarlögreglumennirnir
létu allt ósnert á meðan beðið var
eftir tæknideildinni sem sæi um að
afla sönnunargagna. Á meðan þeir
biðu rákust þeir á stóran veiðihníf í
dagstofunni — blað hans var bogið
og var hann.allur blóði drifinn.
Það var tekið að kvölda þegar
tæknideildin hafði lokið störfum
sínum og unnt var að flytja líkið á
brott. Enginn lögreglumannanna
minntist þess að hafa komið á jafn-
óhugnanlegan morðvettvang.
Þótt frænka hins myrta væri að
vonum miður sín gat hún svarað
þeim spurningum sem lögreglan
lagði fyrir hana. Lögreglumennirnir
gátu ekki annað en dáðst að rósemi
hennar og sálarstyrk við þessar að-
stæður.
Hún kvaðst búa í húsinu og hafa
vaknað eldsnemma um morguninn
við hávaða sem barst frá eldhúsinu.
Henni datt fyrst í hug að mús hefði
komist inn og ákvað að fara og
kanna málið.
Þegar hún kom inn í eldhúsið sá
hún sambýliskonu Leonards Fowler
standa í bakdyrunum og sneri hún í
hana baki. Konan horfði upp í him-
ininn eins og hún ætti von á verum
frá öðrum hnöttum. Sambýliskonan
hrökk við þegar hún var spurð hvort
eitthvað væri að.
Konan í dyrunum hristi höfuðið og
sagði frænkunni að fara aftur að
sofa. Frænkan gerði það og róaðist
við að hafa séð einhvern sem hún
þekkti í eldhúsinu.
Þegar frænkan rifjaði nú upp at-
burði morgunsins fyrir lögregluna
læddist að henni óþægilegur grunur
um að þeir hefðu verið í tengslum
við morðið á Leonard Fowler — sér-
staklega þar sem sambýliskonuna
var nú hvergi að finna.
Lögreglan var þessu fyllilega sam-
mála. Við leit í húsinu höfðu þeir
komist að því að föt sambýliskon-
unnar voru horfin úr skúffum og
skápum. Það Iofaði ekki góðu. Hver
var hún eiginlega þessi sambýlis-
kona hins myrta?