Tíminn - 27.04.1991, Blaðsíða 11

Laugardagur 27. apríl 1991
HELGIN
19
T
SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL
Þegar frænka Fowlers kom heim frá vinnu sá hún blóðbletti í innkeyrsl-
unni sem lágu inn í húsið.
Fábrotið heimili Leonards Fowler
varð vettvangur hrottalegs morðs.
Hossir þú heimskum
gikki...
Frænkan sagði að sambýliskonan
héti Cindy Lou Landress. Hún vissi
ekki margt um hana annað en það
að hún var úr bænum en hefði flutt
til Kaliforníu fyrir allmörgum árum
en snúið aftur fyrir fáeinum mánuð-
um. Hún var atvinnu- og húsnæðis-
laus og framtíð hennar var ekki
björt þar til hún kynntist Leonard
Fowler. Hann skaut yfir hana skjóls-
húsi og deildi fljótlega rúmi sínu
með henni, sem ekki var óeðlilegt
þar sem hann var einhleypur.
Reyndar hafði frænkan séð Leonard
í síðasta sinn í rúminu með Cindy.
Cindy var strax sterklega grunuð
um morðið, en lögreglumennirnir
áttu erfitt með að átta sig á hver
ástæðan hefði verið. Var líklegt að
kona réðist svona grimmdarlega á
mann sem veitt hefði henni húsa-
skjól og ekki sýnt henni annað en
góðvild?
Það var ekki ofsagt að morðið hefði
verið grimmdarlegt. Við krufningu
kom í Ijós að Leonard hafði verið
skorinn á rúmlega tuttugu stöðum á
höfði, bringu, kynfærum og útlim-
um. Þrír mismunandi hnífar höfðu
verið notaðir við verkið. Slátrara-
hnífurinn, veiðihnífurinn og einn til
sem enn var ófundinn.
Hvað ástæðuna snerti komst lög-
reglan að því að Leonard hafði feng-
ið útborguð tveggja vikna laun dag-
inn áður, rúmlega eitt þúsund doll-
ara, og hann tók launin venjulega
heim með sér í reiðufé — enga
banka fyrir Leonard Fowler.
Ef gert var ráð fyrir því að um rán-
morð væri að ræða, hafði Cindy þá
verið ein að verki? Sú spurning kom
upp þegar frænkan skýrði frá því að
Cindy hefði ekki aðeins verið í tygj-
um við Leonard Fowler heldur einn-
ig annan mann í bænum. En ekki er
sopið kálið þótt í ausuna sé komið
— frænkan vissi hvorki hvað hinn
maðurinn hét né hvar hann bjó.
Þannig stóðu málin þegar auglýst
var eftir pallbílnum, sem talið var að
dökkhærð kona um þrítugt æki, og í
Ijós kom að parið hafði þegar átt í
útistöðum við lögregluna en tekist
að láta sig hverfa út í náttmyrkrið að
nýju.
Ein vísbending um hvert parið
hefði hugsanlega getað haldið
fannst á óvæntum stað — á veggn-
um í eldhúsinu hjá Leonard Fowler.
Þar fann lögreglan nokkra síma-
reikninga þar sem tilgreind voru
langlínusímtöl til Kaliforníu. Þar
sem vitað var að Cindy hafði búið
þar þar til nýlega var talið líklegt að
hún væri enn í sambandi við fólk
sem hún hefði kynnst í Kaliforníu.
Þegar nánar var skyggnst í fortíð
Cindy Landress kom í ljós að hún
var engin Pollýanna. Hún hafði ver-
ið dæmd vegna póstþjófnaðar tíu ár-
um áður og í ljós kom að hún skipti
um nafn eins og annað fólk skiptir
um sokka — og það gera menn með
hreinan skjöld yfirleitt ekki.
Frásögnin af morðinu á Leonard
Fowler birtist í sunnudagsblöðun-
um. Meðal þeirra sem lásu hana var
fyrrverandi lögreglumaður, honum
brá í brún og hringdi hið snarasta í
morðdeildina. Hann hafði sögu að
segja.
Saga hans hófst snemma á laugar-
dagsmorguninn — nokkrum
klukkustundum áður en Leonard
Fowler var myrtur. Kunningi hans
kom við hjá honum og spurði hvort
hann mætti gista hjá honum. Þar
sem maðurinn virtist helst hafa ver-
ið á ærlegu fylliríi kippti lögreglu-
maðurinn honum inn og leyfði hon-
um að sofa á sófanum.
Seinna um morguninn, um morg-
unverðarleytið, bað kunninginn
hann um að gera sér annan greiða,
skutla sér smáspöl því hann ætlaði
að hitta vinkonu sína. Lögreglu-
maðurinn fyrrverandi brást vel við
og ók manninum þangað sem hann
vildi fara. Það sem olli honum óhug
nú var að hann hafði látið manninn
út úr bílnum í næsta nágrenni við
hús Fowlers og innan við klukku-
stund áður en hann var myrtur.
Hann sagði að nafn mannsins væri
Bill Lewellen.
Lögreglan var snögg að grafa upp
heimilisfang mannsins — ásamt því
að hann hafði fengið kæru fyrir að
hafa á sér eiturlyf 12 árum áður —
og hröðuðu sér síðan heim til hans.
Þar var þeim bent á annað heimilis-
fang þar sem ættingi Lewellens bjó.
Ættinginn var undrandi á heim-
sókn lögreglunnar en skýrði frá því
að hún hefði seinast séð Lewellen
síðastliðið föstudagskvöld þegar
hann hefði komið í heimsókn ásamt
vinkonu sinni. Aðspurð um nafn
vinkonunnar sagði hún að nafnið
væri Cindy.
Nánari yfirheyrslur leiddu enn
frekari grunsemdir í ljós. Lewellen
og Cindy höfðu beðið um að þeim
yrði ekið að Golf Way Avenue um
miðnættið. Þau voru bæði hálf-
drukkin og kokhraust og á leiðinni í
bílnum hefðu þau dregið upp hnífa
og stært sig af því sem þau hugðust
gera með þeim um nóttina.
Stefnumóti Leonards Fowler við
dauðann var þó slegið á frest þegar í
Ijós kom að gestir voru hjá honum.
Lewellen, sem bæði var drukkinn og
þreyttur, ákvað að fá að gista hjá
kunningja sínum þar til betra tæki-
færi gæfist til að láta til skarar
skríða um morguninn. Landress var
hin rólegasta og skreið upp í hjá
Fowler eins og ekkert væri, jafnvel
má vera að hún hafi tekið veiðihníf-
inn með sér undir sængina.
Klaufalegur flótti
Lögreglan hringdi nú í þau síma-
númer í Kaliforníu sem fundust
höfðu heima hjá Fowler. í Ijós kom
að númerin voru hjá kunningjum
Cindy og hafði hún nýlega látið í Ijós
söknuð eftir Kaliforníu og áætlanir
um að flytja aftur til San Diego.
Áður en langt um leið hafði lög-
reglunni í San Diego borist í hendur
myndir af Cindy Landress og Willi-
am Lewellen og sagt að þau væru
vopnuð og hættuleg og eftirlýst
vegna morðs, bílþjófnaðar og flótta
milli fylkja.
Lögreglan í San Diego hóf nú ná-
kvæma leit að þeim skötuhjúum og
einkum á stöðum sem vinir Cindy
sögðu að hún hefði verið vön að
halda sig.
Tveimur vikum eftir morðið á
Fowler fannst parið í San Diego. Þau
röltu um University Avenue eins og
hverjir aðrir ferðamenn og ákváðu
að líta við á bar þar sem lögreglu-
maður að nafni Wagner kom auga á
þau. Hann kallaði þegar á aðstoð við
að handtaka þau.
Þegar lögreglan í Indiana frétti af
handtökunni voru þegar sendir
menn til San Diego. Þegar þangað
var komið var þeim tjáð að parið
hefði verið svo til algerlega peninga-
laust þegar það var handtekið.
Þannig að þúsund dollararnir sem
þau höfðu stolið frá Fowler höfðu
verið fljótir að fara.
Að sögn Bills Lewellen höfðu þau
greitt fyrstu 50 dollarana vörubfl-
stjóra sem hafði ekið þeim frá kaffi-
húsinu þar sem lögreglumaðurinn
hafði skilið þau eftir til að láta renna
af þeim. Þetta var fyrsti vörubfllinn
af mörgum sem þau tóku sér far
með, en það hringsól endaði með
því að þau lentu aftur í Indiana
tveim dögum síðar.
í örvæntingu sinni að komast út úr
fylkinu hækkuðu þau greiðslurnar
til bflstjóranna allverulega og kom-
ust að Iokum til Kaliforníu. Matur
og áfengi hjuggu einnig stórt skarð í
fjármunina á leiðinni.
Þegar Lewellen hafði lokið við að
segja ferðasöguna var hann reiðubú-
inn til að skýra frá öllu. Hann setti
Cindy Landress í aðalhlutverkið og
sagði hana vera hina verstu nom
sem hann væri sjálfur dauðhræddur
við.
Hún átti hugmyndina um að myrða
Leonard Fowler til fjár, gusaði Le-
wellen út úr sér. Hann sagði að í
fyrstu hefði hugmyndin verið sú að
berja hann bara duglega og hann
hefði verið reiðubúinn til þess.
Föstudagskvöldið fyrir morðið
drukku þau heilan kassa af bjór til
að búa sig andlega undir það verk
sem þau áttu fyrir höndum.
Þegar þau urðu þess vör að Fowler
var ekki einn í húsinu ákváðu þau að
fresta verkinu þar til gatan yrði
greið. Lewellen sneri aftur til húss-
ins á laugardagsmorguninn eftir að
kunningi hans hafði af manngæsku
sinni leyft honum að gista hjá sér og
ekið honum síðan á staðinn.
Lewellen barði rösklega að dyrum
og Fowler koma til dyra, alveg grun-
laus um að hann væri að heilsa
væntanlegum morðingja sínum.
Köld eru kvennaráð
Á meðan Fowler sinnti heimilis-
verkum, lögðu þau Lewellen og
Landress á ráðin. Það var Landress
sem skipulagði verkið og hvatti til
þess, að sögn Lewellens. Sjálfúr
kvaðst hann hafa verið að því kom-
inn að hætta við um tíma, en Landr-
ess mátti ekki heyra á það minnst.
Hún brigslaði honum um kjarkleysi
og það var meira en Lewellen þoldi.
Nokkrir bjórar juku heldur á kjark
hans.
Leonard Fowler sat við eldhúsborð-
ið þegar Lewellen þrýsti hnífi að
baki hans. Saman gengu þeir inn í
svefnherbergið og þangað kom Cin-
dy með rafmagnssnúrur til að binda
Fowler með.
En þá missti Cindy Landress stjórn
á sér. Hún hélt á slátrarahnífnum í
hendinni og skyndilega rak hún
hann á kaf í rígbundinn manninn.
Hver stungan rak aðra. Jafnvel þegar
blaðið brotnaði hafði hún ekki feng-
ið nóg. Cindy náði sér í annan hníf
og réðst á Fowler á nýjan leik. Allt
var löðrandi í blóði. Lewellen kvaðst
hafa hugleitt það að biðja Cindy um
að hætta en „Ég óttaðist um eigið
líf.“
Cindy lauk árásinni með því að
skera rassvasann af buxum Fowlers
til að geta náð í veskið hans.
Síðan flúöu þau. Bifreið Fowlers
var í innkeyrslunni. Þau hentu eig-
um Cindy inn í hann og óku burt á
ofsahraða. Cindy hafði skorið sig á
hendi í atganginum og það var blóð
úr henni sem skildi eftir slóðina sem
frænka Fowlers rakti þegar hún
kom heim.
Það tók þau tvær vikur og nær
hvern eyri sem þau höfðu stolið af
fórnarlambi sínu að komast til
Kyrrahafsstrandarinnar.
Cindy Landress kom fyrir rétt í maí
1989. Réttarhöldin tóku fjóra daga
og allan tímann hélt Cindy fram
sakleysi sínu og sagði að Lewellen
hefði verið hvatamaðurinn að morð-
inu og hefði beitt hnífnum.
Þetta nægði þó ekki til að sannfæra
kviðdóminn 19. maí 1989 var Cindy
Landress dæmd til dauða í raf-
magnsstólnum.
Mánuði síðar, 26. júní, var William
Lewellen dæmdur til 60 ára fangels-
isvistar eftir að hafa játað sig sam-
sekan um morð.