Tíminn - 25.05.1991, Side 10

18
HELGIN
v Laugardagur 25. maí 1991
SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAK
Fórnarlömbin
þrjú voru bundin
og bjargarlaus
þegar þau voru
skotin í höfuðið.
Morðinginn hafði
ellefu hundruð
dollara og
eitthvað af
skiptimynt upp
úr krafsinu.
Mistök hans
voru að hafa
fengið morð-
vopnið að láni.

Tustin í Suður-Kaliforníu er heimilislegur lítill bær og íbúamir
státa sig af að vera fulltrúar heiðarleika og vinnusemi. Staður þar
sem farið er í lautartúra á helgum og mánudagskvöldin eru helguð
fótbolta. íbúana grunaði ekki að harmleikur væri í uppsiglingu í
friðsamlega bænum þeirra.
Klukkan 9 fyrir hádegi mánudaginn 20. ágúst 1990 kom verslun-
arstjórinn í varahlutaversiuninni Super Shops til vinnu, opnaði að-
aldymar með lykli og fór inn, eins og hann hafði gert ótal sinnum
áður. En nú var eitthvað öðmvísi en venjulega. Engin merki sáust
um átök og ekkert virtist hafa verið fært úr stað, en hlutirnir vom
bara ekki eins og þeir áttu að vera. Verslunarstjórinn svipaðist um
og hélt síðan inn í bakherbergið.
Samstarfsmaður hinna myrtu féll saman og grét þegar hann frétti
öriög vinnufélaga sinna.
Þrír í valnum
Dyrnar að birgðageymslunni
stóðu upp á gátt og verslunarstjór-
inn steig gætilega inn fyrir þrösk-
uldinn. Athygli hans beindist strax
að þremur líkömum sem lágu á
gólfinu. Þetta var verra en nokkuð
sem hann hefði getað ímyndað sér,
eitt augnablik héit hann að hann
hefði fengið einhvers konar mar-
tröð.
Blóðsletturnar voru úti um allt.
Líkin þrjú voru útötuð í bióði og
heilaslettum. Sama var að segja um
gólfið og veggina og hjólbarða sem
stóðu rétt hjá.
Glæpir voru daglegt brauð hjá lög-
reglunni í Orangesýslu. En símtal-
ið, sem barst frá varahlutaverslun-
inni í Tustin, var fjarri því að vera
venjulegt. Verslunarstjórinn var í
miklu uppnámi og átti erfitt með
að gefa greinargóðar upplýsingar.
Almennir lögregluþjónar voru
sendir á staðinn til að kanna hvað
hefði gerst. Á meðan biðu starfs-
menn morðdeildar og tæknimenn-
irnir reiðubúnir til að halda af stað
ef það versta hefði átt sér stað. Lög-
reglumennirnir höfðu fljótlega
samband við lögreglustöðina og
staðfestu að þrefalt morð hefði ver-
ið framið. Allt tiltækt lið var nú
sent á vettvang.
Á morðstaðnum mætti lögreglu-
mönnunum óhugnanleg sjón. Á
gólfi birgðageymslunnar lágu lík
þriggja ungra starfsmanna verslun-
arinnar innan um hina ýmsu vara-
hluti og stæður af hjólbörðum. Þeir
höfðu allir verið bundnir og skotn-
ir í höfuðið.
Þar sem höfuð þeirra voru alger-
lega í molum komst lögregla að
þeirri niðurstöðu að hleypt hefði
verið af kraftmikilli byssu alveg við
andlitið á þeim. Ástand líkanna
þegar þau fundust benti til að
mennirnir hefðu fyrst verið bundn-
ir og síðan skotnir í hnakkann.
Rannsóknarlögreglumennirnir
Nancy Rizzo og Nasario Solis, sem
stjórna átti rannsókninni, komu
nú á staðinn og var gerð grein fyrir
hvað gerst hefði. Þeim var sagt að
verslunarstjórinn hefði borið
kennsl á þá myrtu og væru þeir
Chad Chadwick 22 ára, Darrel Esg-
ar 22 ára, og Russell B. Williams 21
árs. Álitið var að þeir hefðu verið
myrtir skömmu eftir að þeir lok-
uðu versluninni á sunnudags-
kvöldið.
Það var sterk púðurlykt í herberg-
inu og leyndi sér ekki að þar hafði
átt sér stað töluverð skothríð.
Einnig fundust skothylki úr 38
kalibera skammbyssu á gólfinu.
Nasario Solis, sem var sérþjálfað-
ur í vettvangsrannsóknum, tók nú
að rannsaka birgðageymsluna
mjög nákvæmlega í leit að sönnun-
argögnum sem komið gætu sak-
sóknara að notum við að fá morð-
ingjann eða morðingjana sakfellda.
Hann notaði myndbandstökuvél til
þess að ekkert gleymdist og starf-
aði við rannsóknina viðstöðulaust í
tíu klukkustundir. Honum til að-
stoðar voru Nancy Rizzo og starfs-
menn tæknideildarinnar.
Kunningi í heim-
sókn?
Eitt atriði, sem einkum vafðist fyr-
ir lögreglunni, var að engin merki
um innbrot voru sjáanleg. Þetta gat
bent til þess að morðin hefðu verið
framin fýrir lokun kvöldið áður eða
þá að morðinginn væri kunnugur
að minnsta kosti einum hinna
myrtu og hefði þar af leiðandi verið
hleypt inn eftir lokun.
Ef vera kynni að morðinginn hefði
komið í verslunina fyrir lokun hóf
lögreglan nú leit að hugsanlegum
vitnum sem hefðu verið í verslun-
inni rétt um það leyti sem henni
var lokað. Auglýst var í blöðum, út-
varpi og sjónvarpi eftir öllum sem
gefið gætu upplýsingar. Ennfremur
bauð forstjóri Super Shops, sem
átti 150 slíkar verslanir í 31 ríki,
150.000 dollara verðlaun þeim til
handa sem veitt gæti upplýsingar
sem yrðu til þess að málið upplýst-
ist.
„Ég vil að þessum óþverrum verði
gert að svara til saka,“ sagði for-
stjórinn.
„Ég veit ekki hvort eitthvað var
tekið," sagði verslunarstjórinn sem
fundið hafði líkin. „Mér varð svo
um þegar ég kom að þeim öllum
látnum. Ég veit ekki til þess að
nokkur hafi haft ástæðu til að
myrða neinn þeirra. Það er engin
ástæða til fýrir svona nokkru."
En nú höfðu lögreglumennirnir
lokið vettvangsrannsókninni og
gátu gert sér nokkurn veginn grein
fýrir hvað hafði gerst á sunnudags-
kvöldinu.
Þeir gerðu ráð fyrir að morðing-
inn hefði beðið þar til hann var eini
viðskiptavinurinn í versluninni. Þá
hefði hann dregið upp byssu og
skipað mönnunum að halda inn í
birgðageymsluna. Þar hefði hann
bundið þá og skotið síðan. Uppgjör-
ið í peningakassanum sýndi að
1100 dollarar höfðu komið í kass-
ann um daginn. Þeir voru horfnir.
Svo virtist sem um aðeins einn
morðingja væri að ræða. Hendur
og fætur fórnarlambanna voru
þannig bundin að svo virtist sem
tilræðismaðurinn hefði reynt að
binda þá fastar, en ekki haft krafta
til að gera það hjálparlaust.
Ekkert benti til þess að hinir
myrtu hefðu verið flæktir í eitur-
lyfjasölu eða aðra glæpastarfsemi.
Énginn þeirra hafði nokkru sinni
komist í kast við lögin. Það var
hreinlega engin glóra í þessu. Af
hverju voru þeir drepnir? Af hverju
var ekki látið nægja að binda þá og
hirða peningana?
Þótt aldrei hefði tekist að afla
sannana var sá orðrómur í gangi að
hópur djöfladýrkenda héldi reglu-
lega fundi í sýslunni. Eftir að lík
ungu mannanna höfðu fundist
magnaðist sá orðrómur um allan
helming og margir álitu að þarna
hefðu slík öfl verið að verki. Flestir
töldu þó að brjálaður morðingi
hefði drepið ungu mennina og ótt-
uðust þá staðreynd að hann gengi
enn laus.
Reyndir lögreglumenn, sem voru
löngu hættir að hringja heim til sín
af vöktunum, hófu nú að hringja
heim tvisvar til þrisvar á hverri vakt