Tíminn - 07.12.1991, Blaðsíða 10

18
HELGIN
Laugardagur 7. nóvember 1991
I TIMANS RAS
Pri 1íd m nn ón i for“
„cg ivei III uy uy i IUI
ATLI
MAGNÚSSON:
Nú er mikið rætt um utan-
ríkisráðherrann, en hann
hefur áunnið sér ekki svo
litla athygli fyrir viðtal er
tímaritið Mannlíf átti við
hann á dögunum og valdið
hefur álíka usla og áhlaup
skjótandi bankaræningja í
smábæjum Villta vestur-
ins. Þar fellir hann dóma
sem í gamla daga voru kall-
aðir palladómar um annað
fólk í pólitík og hefur
mörgum þótt hin mesta
blöskran þau ósköp sem
maðurinn lætur út úr sér.
En eins og vant er
skemmta þeir sér samt
geysilega vel — svona inn-
an í sér —- sem mest
hneykslasL Út í frá segja
þeir hins vegar að Jón gæti
ekki virðingar þeirrar sem
embætti hans ber og
gamni sér með lýsigull
upphefðarinnar eins og
skessumar með fjöregg
sitt. En hvað sem um það er má vel
dást nokkuð að Jóni fyrir hvernig
hann lætur allt flakka. Við lifum þá
tíma hvort sem er þegar allur
virðuleiki á skelfing erfitt upp-
dráttar og reynt er með öllum
meðulum að plokka hann af þeim
sem þykjast hafa hann. Sá almenn-
ingur sem er að heimta þennan
virðuleika af stjórnmálamönnun-
um lifir yfirleitt ekkert virðulega
sjálfúr, þjórar og hórast og kjaftar
illa um aðra bæði sín í milli og í
og nú er þessu snúið við: Höfðingj-
arnir vilja leyfa sér það sem hinir
hafast að. Æ, hve ég skil vel að
mörgum stjórnmálamönnum leið-
ist þetta mjálm í almenningi og
stjaki frá sér þeim miðaldra ístru-
vöxnu bömum, sem vilja halla
timbruðum kollinum að vamm-
lausu brjósti þeirra og segi: „Fyrst
þú lætur svona vil ég fá að láta
svona Iíka“.
En margir telja sig bera sár eftir
skothríðina í Mannlífi og einkum
varð Jóhanna vond við
Jón fóstra sinn. En Jón
fór rétt að með því að
biðjast bara afsökunar í
hvellinum. Það var í senn
eina lausnin og sú alódýr-
asta. Það er öllum hjart-
anlega sama um afsökun
eða afsökun ekki og sá
sem biðst afsökunar setur
ekki hið minnsta ofan.
Frekar að það sé bara
smellið og snöfurmann-
legt.
Annars kemur það fram í
viðtalinu að Jón Baldvin
er í eðli sínu veiðimaður
og farandsveinn — „der
freie Wandervogel" kalla
Þjóðverjar svona menn.
Hann er maðurinn sem
kemur og fer og vill hafa
líf í kring um sig og nóg
að starfa þar sem hann
slær niður tjöldum
hverju sinni. Nú er að
heyra sem honum þyki
viðstaða sín í kátra sveina flokki á
Alþingi brátt nógu löng orðin og sé
farinn að hyggja til að axla sín
skinn og að langferðaleiðir mun
brátt óma af glöðum söng á ný.
Enginn veit hvert leiðin liggur, en
ævikvöldinu - segir Jón - kann
hann að verja þar sem er dúntekja,
eggver og selalátur. Þar munu
skothvellimir halda áfram að
gjalla en þá verða þau vonandi víðs
fjarri og óhult, Jóhanna og vinir
veiðimannsins aðrir.
fjölmiðlum án minnstu blygðunar.
Hvaða tilkall á hann þá til að pólit-
íkusarnir séu öðm vísi? Eiginlega
lítið og ég held að þessi krafa sé svo
til komin að almúginn vill í um-
komuleysi sínu finna einhverja
föðurímynd hjá valdamiklu fólki
og að það passi upp á virðinguna
fyrir hann, eins og einhver spari-
sjóður. Þessi sálarfræði birtist ann-
ars í máltækinu „Hvað höfðingj-
amir hafast að, hinir ætla sér leyf-
ist það.“ En það em breyttir tímar
Gettu nú
Það var Hagavatn í Árnes-
sýslu, séð úr lofti, sem við
spurðum um seinast
Hér sjást fossar sem falla í
fagurri á, í botnl eins af Aust-
fjörðum. Hver er fjörðurinn
og hvað heitir áin?
KROSSGATA